Ένα κυριακάτικο απόγευμα στον Αστρομερίτη

από τη Ε/κ εφημερίδα “Πολίτης”

Πηγαίναμε δυτικά προχωρώντας από έναν στενό και μακρύ δρόμο, ανάμεσα σε καταπράσινα χωράφια που βρίσκονταν και στις δύο πλευρές του δρόμου. Στα δεξιά μας ήταν ο Πενταδάκτυλος και στα αριστερά μας το Τρόοδος. Έρχεται η άνοιξη στα βουνά της χώρας μου. Η ωραιότερη εποχή. Η εποχή των ναρκίσσων. Ώριμα κατακίτρινα λεμόνια βρίσκονται στα ξερά κλαδιά. Στον δρόμο είναι και ένας πωλητής εσπεριδοειδών και χόρτων. Ένας παπάς. Και ένας ηλικιωμένος. Σε κάποια σημεία υπάρχουν δέντρα και στις δύο πλευρές του δρόμου και σε κάποια άλλα οι δρόμοι δεν έχουν καθόλου δέντρα. Και χωριά τα φώτα των οποίων φαίνονται σκόρπια άμα τα κοιτάς από ένα αεροπλάνο το οποίο κατεβαίνει χαμηλά τα βράδια. Το Ακάκι. Η Περιστερώνα. Η Κοκκινοτριμιθιά. Ο Αστρομερίτης. Πότε πέρασα για τελευταία φορά από αυτό τον δρόμο; Μου φαίνεται πως ήταν ένα καλοκαίρι.

Κάθε μέρα μου έστελνε μήνυμα. Με καλημέριζε το πρωί. Τα βράδια μου έλεγε καλησπέρα και τις νύκτες όταν θα κοιμόταν καληνύχτα. Του απαντούσα και εγώ με τον ίδιο τρόπο. Ο Χριστόφορος από την Πέτρα μας υποδέχτηκε χαμογελαστός στον Αστρομερίτη. Είναι μια προσφυγική οικογένεια. Άφησε μια περιουσία τετρακοσίων στρεμμάτων στην Πέτρα. Δεν πέρασαν λίγα, αλλά χίλια δυο βάσανα. Αγκαλιαστήκαμε σαν να ήμασταν φίλοι για σαράντα χρόνια. Σε ένα εστιατόριο δίπλα στον δρόμο. Δεν έχουμε διαφορές. Είμαστε όλοι ντόπιοι. Κύπριοι. Αγρέλλια, τζατζίκι και μανιτάρια τουρσί. Και ζιβανία από την Πάφο.

Αυτός είναι ένας δεσμός σαν ένα τσαμπί μαύρο σταφύλι. Δεν μοιάζουν με τα τραπέζια των συνομιλιών αυτά τα τραπέζια. Δεν έχουμε κόκκινες γραμμές. Αυτό είναι ένα τραπέζι στο οποίο ξεπερνιούνται τα σύνορα, γκρεμίζονται τα τείχη. Δεν υπάρχουν σημαίες στο τραπέζι. Υπάρχει κλέφτικο. Παστουρμάς. Πιπεριές γεμιστές. Και κοτόπουλο στο οποίο ο Χριστόφορος πρόσθεσε γεύση βουτώντας το στο κρασί. Η Άντρια, που είναι φιλόλογος, με ρώτησε το εξής: «Γιατί κατέβηκες μόνος σου στις ευρωεκλογές; Γιατί δεν κατέβηκες με κάποιο κόμμα ή με κάποια δικοινοτική ομάδα;» Την ίδια ερώτηση μου την είχε υποβάλει και κάποιος από το ακροατήριο σε μια συνάντηση στη Λεμεσό. Του απάντησα: «Δείξε μου ένα κόμμα με το οποίο θα μπορούσα να είμαι μαζί στην Κύπρο». Δεν μπόρεσε να μου υποδείξει. «Όλοι εδώ προτιμούν το κόμμα τους και όχι τη ζωή τους», είπα. Πεθαίνουν για το κόμμα τους. Δεν το απαρνιούνται έστω και αν βλάψει τους ίδιους και την πατρίδα τους. Ακριβώς όπως δεν απαρνιούνται την ομάδα που υποστηρίζουν. Δεν την εγκαταλείπουν έστω και αν πέσει στη δεύτερη ή στην τρίτη κατηγορία. Είναι είτε σαράντα χρόνια ΑΠΟΕΛ είτε σαράντα χρόνια Τσετίνκαγια.

Ο χαμογελαστός και με χιούμορ Χριστόφορος είναι από εκείνους που ψήφισαν «ναι» στο σχέδιο Ανάν. «Γιατί είπες ναι;», τον ρώτησα. «Διότι μου είπαν ότι θα επέστρεφα στο χωριό μου», μου απάντησε. «Καλά, αν το αποτέλεσμα ήταν ναι και στις δύο πλευρές, πώς ήσουν βέβαιος ότι η Τουρκία θα εφάρμοζε τη συμφωνία αυτή;» τον ρώτησα. Ύστερα κατάλαβε, λέει, ο Χριστόφορος τι συνέβαινε. Είπα και σε αυτόν ό,τι λέω σε όλους. Η Τουρκία δεν είναι κράτος που εφαρμόζει τις διεθνείς συμφωνίες. Τι θα γινόταν αν δεν εφάρμοζε και αυτή τη συμφωνία; Τίποτα. Καμία σχετική πρόνοια δεν υπήρχε στο σχέδιο. Υπάρχει και το εξής: Αν το αποτέλεσμα ήταν «ναι» και στις δύο πλευρές θα διαλυόταν για 24 ώρες η Κυπριακή Δημοκρατία. Και αυτός ήταν ο πραγματικός στόχος της Αμερικής και της Αγγλίας, που είχαν ετοιμάσει το σχέδιο αυτό. Μόλις έφευγε από τη μέση η Κυπριακή Δημοκρατία, ο πλούτος που βρίσκεται στη θάλασσα θα ανήκε πιο πολύ σε αυτούς. Όμως, δεν θεωρείται ότι έχασαν και πολλά πράγματα από την μη αποδοχή του σχεδίου. Τουλάχιστον απάλλαξαν από τις κατηγορίες της στην Κύπρο την ισχυρή σύμμαχό τους Τουρκία και της πρόσφεραν την αθωότητα. Κατάφεραν να τη σηκώσουν από το εδώλιο του κατηγορουμένου και να τη βάλουν να καθίσει στη θέση του κατήγορου!

Βγάλαμε μια αναμνηστική φωτογραφία όλοι μαζί μπροστά στις λεμονιές στον κήπο του Χριστόφορου. «Να έρχεστε πάντα όταν περνάτε απ’ εδώ», είπε φεύγοντας. Ξέρουμε πλέον ότι έχουμε καλούς φίλους στον Αστρομερίτη. Μάλιστα έχουμε και συγγενείς. Τόσο κοντά είμαστε ο ένας με τον άλλο. Ερωτευόμαστε με μια ματιά.

Όταν επιστρέψαμε στη Λευκωσία βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μια πολύ μακριά ουρά. Όχι από τον νότο προς τον βορρά, αλλά από τον βορρά προς τον νότο.

30/12/2014

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ Ένα κυριακάτικο απόγευμα στον Αστρομερίτη Με τον Σενέρ Λεβέντ 30/12/2014