φυγόκεντρες δυνάμεις

Την ώρα που το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται “σε σήψη” όπως θα έλεγε ο γίγαντας ιστορικός Νίκος Ψυρρούκης, όλες οι φυγόκεντρες δυνάμεις προοιωνίζουν με το δικό τους μοναδικό τρόπο την ύπαρξη μιας νέα τάξης πραγμάτων. Απέναντι στην παγκοσμιοποιητική αριστερά που ανέλαβε πριν τη λήξη της προηγούμενης χιλιετηρίδας να ηγεμονεύσει έχει σταθεί η αντιπαγκοσμιοποιητική δεξιά με βασικούς ηγέτες τον Τραμπ, τη Λεπέν και τον Πούτιν καθώς και μια σειρά νέων ηγετών που αναδύονται από το ευρωπαϊκό σώμα (Ουγγαρία, Αυστρία κλπ) καθώς και από νεοφασιστικά-νεοναζιστικά κινήματα. Η ρευστότητα οφελεί από κάθε άποψη ένα πολυκερματισμό των τάσεων ηγεμονίας του κόσμου καθώς όλα τα σενάρια φαίνονται να αφορούν όχι τη συνέχειά τους αλλά τον κοινό εχθρό. Αν ο κοινός εχθρός είναι η συγκεκριμένη φόρμα της ΕΕ, όμως η Λεπέν έχει πολλούς λόγους να ονειρεύεται μια άλλη Γαλλική Ευρώπη ενώ οι Πούτιν και Τραμπ έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς άμεσα στην Ουκρανία και στην Ανατολή (Μέση και Κεντρική). Νέο αίμα (που κυλάει στα πεδία των μαχών και στους βομβαρδισμούς) λοιπόν. Αυτά βεβαίως συμβαίνουν σε μια φάση που η αποσύνθεση του συστήματος έχει πάρει μαζί του και τα κινήματα που έχουν μείνει γυμνά μετά την παράδοσή τους στην κυβερνητική αριστερά (κυβερνώσα ή μη) κι έχοντας δεχθεί σε μεγάλο βαθμό τις βασικές αξίες με τις οποίες κυβέρνησε τον κόσμο. Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά στο δίλημμα: Ή που θα ανασυνταχτούμε ή που θα χαθούμε.