ανασύνταξη του αγγλικού κατεστημένου

Οι εκλογές στην Αγγλία εξέπληξαν για μία ακόμη φορά όλο το δημοσιογραφικό κατεστημένο και τις ελίτ των δυτικών χωρών, αλλά και της Ελλάδας. Ιδιαίτερα ο Γιάννης Πρετεντέρης, αναρίθμητες φορές, τους τελευταίους μήνες, είχε μεταβάλει τον Τζέρεμι Κόρμπιν σε προνομιακό σάκο του μποξ, στοιχηματίζοντας, με τη συνήθη του ευστοχία στα στοιχήματά του, πως στις εκλογές της 8ης Ιουνίου 2017 δεν θα βρει ούτε την ψήφο του. Και τελικώς, παρ’ ολίγον (με ελάχιστη διαφορά δύο ποσοστιαίων μονάδων) να εκλεγεί αυτός αντί της «αχτύπητης» κας Μέι, που απεδείχθη μάλλον φτιαγμένη από ψευδάργυρο και πάντως όχι από ατσάλι!
Όλος ο Τύπος και το κατεστημένο της Αγγλίας λοιδορούσε τον Κόρμπιν –ανάμεσά τους η συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών του Εργατικού Κόμματος και όλη σχεδόν η ελίτ του Εργατικού Κόμματος– ως έναν λαϊκιστή πολιτικό, καταδικασμένο σε αποτυχία. Ανάλογες εξελίξεις είχαν συμβεί στις ΗΠΑ, όπου ο Σάντερς, χωρίς καμιά υποστήριξη από το κατεστημένο των ΗΠΑ, παρ’ ολίγον να κερδίσει την αγαπημένη του συστήματος Χίλαρι Κλίντον, και σ’ αυτή την περίπτωση πιθανότατα θα είχε αποτραπεί η εκλογή του Τραμπ, ο οποίος επίσης εμφανίστηκε ως αντισυστημικός υποψήφιος.
Ένα «κύμα λαϊκισμού» σαρώνει ολόκληρη τη Δύση. Στη Γαλλία ο Μακρόν εξελέγη με μόλις 24% στον πρώτο γύρο, παρά τη σκανδαλώδη υποστήριξη όλου του συστήματος και του ίδιου του Ολάντ, μόνο και μόνο γιατί το 41% των αντισυστημικών ψήφων μοιράστηκε μεταξύ του «λαϊκιστή της αριστεράς» Μελανσόν και της «δεξιάς λαϊκίστριας» Λεπέν. Και αν εν τέλει κατόρθωσαν στην Αγγλία ή τη Γαλλία να εκλέξουν in extremis τους συστημικούς υποψήφιους, είναι φανερό πως αυτό έγινε για τελευταία φορά, εάν δεν αλλάξουν ρότα οι ενθουσιώδεις οπαδοί της παγκοσμιοποίησης.
Πώς και γιατί ο Κόρμπιν ανέτρεψε τα προγνωστικά; Γιατί υπόσχεται την ανακρατικοποίηση των δημόσιων συγκοινωνιών και την ενίσχυση των κοινωνικών δομών, τη δωρεάν πρόσβαση στα πανάκριβα πανεπιστήμια της Αγγλίας κ.α., κερδίζοντας την ενθουσιώδη υποστήριξη των νέων και υποχρεώνοντας ακόμα και την Τερέζα Μέι να υπόσχεται ενίσχυση του δημόσιου τομέα, τον οποίο έχει διαλύσει σαράντα χρόνια θατσερισμός και μπλερισμός, με τραγικές επιπτώσεις για το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών της Μ. Βρετανίας. Έτσι, οι διαφορές μισθών μεταξύ διευθυντών και εργαζόμενων, που ήταν 1 προς 25 το 1980, έφτασαν το 1 προς 130 το 2015 (!), ενώ ο μέσος πραγματικός μισθός των εργαζόμενων έπεσε κατά 10% από το 2008 μέχρι το 2016 (σύμφωνα με τον Εκόνομιστ της 3ης Ιουνίου).
Να γιατί, αρχικώς, οι Εγγλέζοι συντάχθηκαν με τον «δεξιό λαϊκιστή» Φάραντζ και το κόμμα του, υπερψηφίζοντας το Brexit, ενώ ένα χρόνο μετά, στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση, συντάχθηκαν με έναν «λαϊκιστή της αριστεράς» στις εθνικές εκλογές, απαγορεύοντας στους συντηρητικούς να σχηματίσουν αυτοδύναμη κυβέρνηση. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, ο μπαμπούλας του «λαϊκισμού», δηλαδή η αντίθεση της λαϊκής πλειοψηφίας με τις ελίτ, αναδείχθηκε και πάλι στο προσκήνιο. Και αν ο Κόρμπιν δεν διατηρούσε τις τροτσκιστικές εμμονές του πάνω στο μεταναστευτικό και την ασφάλεια καθώς και τις πολυπολιτισμικές αυταπάτες του, ιδιαίτερα μετά το τελευταίο τρομοκρατικό κτύπημα, που φόβισε ένα μεγάλο κομμάτι των πολιτών, θα ήταν ήδη ο αδιαμφισβήτητος νικητής των εκλογών.
So long, mr. Pretenderis. Άλλο ένα χαμένο στοίχημα…