Όλα δείχνουν ήρεμα μετά την παρέμβαση του κινεζικής καταγωγής αναπληρωτή βοηθού ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, Χόιτ Μπράιαν Γι στα Βαλκάνια. Μετά την αρχική παρέμβαση της αμερικανικής πρεσβείας που ξεκαθάρισε στο καθεστώς Ράμα ότι στόχος της δεν είναι η ενσωμάτωση των «Αλβανιών» στο αλβανικό κράτος (αλλά –εμμέσως- η προώθησή του ως πολιορκητικού κριού για τον περεταίρω κατακερματισμό) τη σκυτάλη την πήρε το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Στα Σκόπια έπεισε τον πρόεδρο Ιβάνοφ να δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης και στα Τίρανα κατάφερε να επιλύσει την πολιτική κρίση που προκάλεσε η άρνηση του ΔΚ και μιας σειράς μικρών κομμάτων (μεταξύ αυτών και του «μπαλαντέρ» ελληνικού ΚΕΑΔ) στο να συμμετέχουν στις εθνικές εκλογές. Η παρέμβαση αυτή βέβαια δεν είναι τυχαία και φαίνεται να βάζει σε μια κάποια τάξη τα Βαλκάνια φέρνοντάς τα σε πιο συγκεκριμένο πολιτικό έδαφος, αντιμέτωπα με τον ρωσικό παράγοντα που πλέον επιβιώνει αποκλειστικά στο σερβικό κράτος. Η διφορούμενη αλλά –εμμέσως- σαφής στάση του πρωθυπουργού Α. Βούτσιτς, από τη μια, έδειξε την προσωπική του προσχηματική ευπείθεια προς το ΝΑΤΟ κι από την άλλη υπερθεμάτισε στις καλύτερες σχέσεις με τη Ρωσία και την Κίνα. Σε διάλεξη που έδωσε στο Πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου τόνισε ότι η Σερβία «θα μπορέσει να επιλύσει τα περισσότερα από τα προβλήματά της, εάν ενταχθεί στο ΝΑΤΟ» αλλά αυτό δεν μπορεί να συμβεί καθότι «το 75% των σέρβων είναι εναντίον». Η δημιουργία αντισυσπείρωσης προς στο ΝΑΤΟικό παράγοντα φαίνεται κι από την πρόσφατη στρατιωτική άσκηση της Σλαβικής Αδελφότητας (Σερβία-Ρωσία-Λευκορωσία) στο ιστορικό Μπρεστ απέναντι στη επίσης πρόσφατη μεγάλη άσκηση του ΝΑΤΟ στην Πολωνία. Έτσι την περίοδο αυτή οι “εχθροί” σέρβοι γίνονται το σαμάρι για να πονέσει ο γάιδαρος.
Μετά την ανακάλυψη, όμως, του σερβο-ρωσικού κινδύνου στο διχασμένο εξ αιτίας της ένταξής του στο ΝΑΤΟ, Μαυροβούνιο, μετά την επίσημη κατηγορία της Εισαγγελίας στην Ποντγκόριτσα για την προετοιμασία πραξικοπήματος από σέρβους και ρώσους και μετά την έκδοση μαύρης λίστας για ρώσους που σχετίζονται με την άσκηση της επίσημης πολιτικής της χώρας, ο σερβικός κίνδυνος «αποκαλύφθηκε» και στην πΓΔΜ. Οι επίσημες κατηγορίες εκ μέρους του νέου υπουργού εξωτερικών για την ανάμιξη της πρέσβειρας της Σερβίας στα γεγονότα της 27ης Απριλίου στο σλαβομακεδονικό κοινοβούλιο οι οποίες μετά ανακλήθηκαν, δείχνουν για μια φορά ακόμα, μετά το 1999, το ποιος είναι ο «εχθρός» στα Βαλκάνια όπως και δια στόματος Γκάμπριελ που εδήλωσε έκπληκτος στην DW για την αποστροφή των σέρβων προς τη Δύση (!): «Δεν καταλαβαίνω πώς, για παράδειγμα, στη διαδρομή από το αεροδρόμιο στο κέντρο της πόλης του Βελιγραδίου υπάρχει μια μεγάλη διαφήμιση αφιερωμένη στις ρωσο-σερβικές σχέσεις, ενώ δεν παρατηρείται το ίδιο πράγμα για τη συνεργασία που έχει με την ΕΕ. Πρέπει να επιταχύνουμε σημαντικά έργα υποδομής που είναι οικονομικά απαραίτητα και περιέχουν έναν ισχυρό συμβολισμό, όπως αυτοκινητόδρομοι μεταξύ της Σερβίας –Κοσσυφοπεδίου- Αλβανίας». Η ευρωγερμανική ουραγός της Δύσης στην επίσημη προσπάθειά της να είναι «το χρήμα» λειτουργεί σε αντιστάθμισμα της αμερικανικής διείσδυσης που είναι «τα όπλα». Μ’ αυτά και μ’ αυτά γίνεται πιο ορατό το πεδίο του ψυχρού πολέμου στα Βαλκάνια, στην πΓΔΜ και στο Μαυροβούνιο. Για το τελευταίο επαίρεται ο Ε. Ράμα πως σώθηκε με τη βοήθεια του αλβανικού κόμματος το οποίο συνεργάζεται στο νέο κυβερνητικό συνασπισμό «που έχει δεσμευθεί για ένταξη στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ».
Η παρέμβαση του δευτεροκλασάτου υπαλλήλου των ΗΠΑ, μιας και την περίοδο αυτή ο πρόεδρος Τραμπ ρίχνει ζαριές στην Μέση και Εγγύς Ανατολή με στόχο την ανάδειξη της αμερικανικής ηγεμονίας ως πρωταγωνίστριας, είχε και τις δευτερεύουσες πτυχές του. Τόσο οι κατευναστικές δηλώσεις του κοσοβάρου υπουργού εξωτερικών για το ζήτημα της ενσωμάτωσης, της ίδρυσης του εθνικού στρατού όπως και για το ζήτημα των σχέσεων με τη Σερβία που αφορά στις δημοτικές αρχές, όσο και η έναρξη «νέων» διαπραγματεύσεων για ΤΟ ΟΝΟΜΑ με τη διπλανή χώρα δείχνουν ότι ο αμερικανός ηγεμόνας επιθυμεί την, προς ώρας, ηρεμία στην περιοχή και κυρίως τις δηλώσεις υποταγής και αποτροπής της Ρωσίας. Στο ένα μέτωπο, η πάγια θέση των ΗΠΑ για την ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου δυσκολεύεται να συντονιστεί με τις πιθανώς ανεξέλεγκτες δυνάμεις του UCΚ που δεν έχουν αφοπλιστεί παρά τα χρήματα που έχουν επενδυθεί στην αλβανική αυτή «χώρα». Στο άλλο, οι διαβουλεύσεις σχετικά με την αποτροπή της απειλής για τη διχοτόμηση της πΓΔΜ δείχνουν να καταλήγουν ως αντιστάθμισμα σε κάποιες οριστικές διαπραγματεύσεις για το όνομα και την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, γεγονός που φαίνεται να συμμερίζεται και η ημετέρα αμερικανοτσολιαδίστικη ελίτ. Από την νοτιοανατολική πλευρά με την Τουρκία ως αστάθμητο παράγοντα απέναντι στην «άμυνά» της να υπερασπιστεί τον επεκτατισμό της στη Μέση Ανατολή δείχνει ότι το μέτωπο των Βαλκανίων, όπως και τα πάγια ελληνοτουρκικά για την ίδια δεν αποτελούν προτεραιότητα κι από αυτή την άποψη το ενδιαφέρον είναι ήδη στραμμένο στις απειλές για «ένα βράδυ ξαφνικά» που εκτοξεύει κατά της κουρδικής εναλλακτικής στη Συρία. Η τακτική της συνεργασίας της με τη Ρωσία ενώπιον αυτής της ρευστότητας, επίσης, δεν φαίνεται να έχει τις απολήξεις της στα Βαλκάνια.
Η κατάσταση όμως δεν είναι παρά σαν το ηφαίστειο που βράζει δείχνοντας μόνο τον καπνό που βγαίνει από τον κρατήρα. Ο διαχρονικός κανόνας: ξένη ηγεμονία-αστική τάξη διαιρεμένη ως εξάρτημα-εθνικισμός, επιβεβαιώνεται. Και αυτό σε μια περίοδο που το κίνημα βάσης (ή κινήματα σύμφωνα με τη μεταμοντέρνα τυραννίδα) αδιαφορεί επιδεικτικά μπροστά σε όλες αυτές τις εξελίξεις επαρμένο μπροστά στην ανακάλυψη των «δικαιωμάτων». Σε μια περίοδο που οι νέες «χώρες» του Ισλάμ και της Άκρας Δεξιάς ως γεωπολιτικοί παράγοντες -πλέον- μας φέρνουν κοντά τη διάψευση των ονείρων της ευρωπαϊκής «ανθρωπότητας». Πριν την καταιγίδα.
Πρόσφατα σχόλια