43 χρόνια από την τουρκική εισβολή

43 χρόνια από την τουρκική εισβολή

Το πραξικόπημα της χούντας στην Κύπρο άνοιξε το δρόμο για την εισβολή της Τουρκίας. Το Τουρκικό κράτος από καιρό περίμενε μια τέτοια ευκαιρία για να βάλει μπροστά τα σχέδια της διχοτόμησης. Η απόφαση για την εισβολή λαμβάνεται το βράδυ της 15ης Ιούλη 1974, κατ’ αρχήν από το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας της Τουρκίας και στη συνέχεια από το υπουργικό συμβούλιο. Η επιχείρηση παίρνει την κωδική ονομασία «Αττίλας 1» και ορίζεται για το βράδυ της 19ης προς 20ή Ιουλίου.

Η τουρκική κυβέρνηση, υπό την ηγεσία του “σοσιαλιστή” Ετζεβίτ, στις 20 Ιουλίου πραγματοποιεί στρατιωτική εισβολή με  την ανοχή και συγκαλυμμένη υποστήριξη  των Άγγλων και κυρίως των Αμερικανών ιμπεριαλιστών.

Η Τουρκική εισβολή στην Κύπρο ξεκίνησε στις 5 το πρωί της 20ής Ιουλίου 1974, όταν οι ναυτικοί σταθμοί επιτήρησης ΣΕΠ “Α” και ΣΕΠ “Δ” δέχτηκαν τα πρώτα πυρά. Στις 5.15′ Τούρκοι αλεξιπτωτιστές έπεσαν στον τουρκικό τομέα της Λευκωσίας, ενώ η πόλη δεχόταν αεροπορικό βομβαρδισμό. Στις 6 π.μ. άρχισε η απόβαση των τουρκικών στρατευμάτων στην Κερύνεια.

Ο λαός προσπαθεί να αντισταθεί με κάθε μέσο αλλά το πραξικόπημα της χούντας και ΕΟΚΑ Β είχε διαλύσει κάθε αμυντικό μηχανισμό. Επικρατεί χάος στις στρατιωτικές δυνάμεις, που απλώς υποχωρούν κάτω από τις διαταγές των χουντικών αξιωματικών που έκρυβαν τον οπλισμό για να μη έρθει στα χέρια του λαού. Εξάλλου είναι γνωστό ότι μέχρι και την τουρκική εισβολή, μέρος της εθνικής φρουράς παρέα με τις συμμορίες της ΕΟΚΑ Β΄ κυνηγούσαν ακόμα μακαριακούς και αριστερούς και επιδίδονταν σε σφαγές.

Στις 23 Ιουλίου κηρύχθηκε εκεχειρία με την Τουρκία να κατέχει το 7% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενώ τόσο η Χούντα των Αθηνών όσο και η κυπριακή πραξικοπηματική κυβέρνηση κατέρρευσαν. Ακολουθήσανε δύο γύροι διαβουλεύσεων στην Γενεύη μεταξύ των εμπλεκόμενων χωρών, κατά τη διάρκεια των οποίων δεν υπήρξε κάποιο αποτέλεσμα. Στις 14 Αυγούστου, και αφού οι συνομιλίες έφτασαν σε αδιέξοδο, ο τουρκικός στρατός ξεκινά τη δεύτερη φάση των στρατιωτικών επιχειρήσεων υπό την ονομασία «Αττίλας 2».

Οι συνέπειες της εισβολής γνωστές τις ζούμε μέχρι σήμερα: Το 37% του εδάφους (βόρειο τμήμα) της Κύπρου κατεχόμενο από τον τουρκικό στρατό, καταστροφές, νεκροί, αγνοούμενοι, προσφυγιά, εθνοτικός διαχωρισμός Ε/Κ-Τ/Κ.

Η ιστορική εμπειρία δείχνει πως η τραγωδία της Κύπρου και τα χτυπήματα στο λαό, Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους, πέρα από την άμεση εμπλοκή των δυτικών ιμπεριαλιστών και των νατοϊκών κύκλων, έχουν τη σφραγίδα του τουρκικού και του ελληνικού εθνικισμού, αλλά και των νοσταλγών της χούντας. Γι’ αυτό και ο μεγαλύτερος εχθρός των εθνικιστών που έδρασαν ως όργανα των ιμπεριαλιστικών μεθοδεύσεων, ήταν η Αριστερά και οι κοινωνικοί αγωνιστές που πάλευαν για ελευθερία, ανεξαρτησία και κοινωνικά δικαιώματα.

Δείχνει επίσης πως ΗΠΑ-Βρετανία-ΝΑΤΟ είναι συνένοχοι της τουρκικής εισβολής και επιδιώκουν τη διαιώνιση του κατοχικού καθεστώτος και της παραμονής των βρετανικών βάσεων που καταπατούν το 5% του εδάφους της Κύπρου.

Σήμερα είμαστε μάλλον μπροστά σε αδιέξοδο σε ότι αφορά τις συνομιλίες. Σίγουρα όμως το κυπριακό πρόβλημα δε θα λυθεί πλήρως μέσα από τις συνομιλίες, αλλά μέσα από μαζικούς αγώνες. Η πρόταση μας δεν μπορεί παρά να είναι η προσπάθεια για να βγούνε στο προσκήνιο κοινοί αγώνες Ε/Κ και Τ/Κ, που θα μπορέσουν να αντιπαρατεθούν με τις ηγεσίες και σε ένα πιο προωθημένο στάδιο να αναπτύξουν κοινό αντικατοχικό αλλά και ταξικό αγώνα. Να γίνουν κοινοί αγώνες για κατοχύρωση ενιαίων δικαιωμάτων στο μισθό, τις εργασιακές σχέσεις, τις συνδικαλιστικές ελευθερίες, την υγεία, την παιδεία, την κοινωνική ασφάλιση, την ελεύθερη διακίνηση, εγκατάσταση και διαμονή.

Θεωρούμε εξαιρετικά σημαντικό, έστω και μέσα στις δυσμενείς συνθήκες που επιβάλλονται από το υφιστάμενο διχοτομικό-κατοχικό στάτους κβο, να υπάρξουν εκείνες οι διαδικασίες χειραφέτησης που να αίρουν τους εθνοτικούς διαχωρισμούς. Να μετατοπίζουν το πλαίσιο δράσης από το εθνοτικό στοιχείο προς το ταξικό, πολιτικοποιώντας συνεπώς την ταξική υπόσταση της κοινωνικής ταυτότητας.

Οι κοινοί αγώνες τα τελευταία χρόνια με το άνοιγμα των οδοφραγμάτων, κυρίως στη νεολαία και τη εργατιά, δείχνουν ότι μπορεί να αναπτυχθεί ένα δικοινοτικό στη μορφή και ταξικό στη βάση, παλλαϊκό κίνημα που να παλέψει τόσο για την απελευθέρωση – επανένωση της Κύπρου, όσο και για μια άλλη κοινωνία.

Η απελευθέρωση από τα δεσμά των πολιτικών που μας επιβάλουν μνημόνια και το τέλος της τουρκικής κατοχής, θα έρθουν μέσα από τον αγώνα για μια Κύπρο ανεξάρτητη, χωρίς ξένους στρατούς, βάσεις και “εγγυήτριες δυνάμεις”.

Αυτός ο αγώνας προϋποθέτει τη ρήξη με τις λογικές που ήθελαν να μας πείσουν πως η συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικές συμμαχίες όπως ΕΕ και ΝΑΤΟ θα μπορούσαν να φέρουν την Κύπρο σε ευνοϊκότερη θέση για την επίλυση του Κυπριακού. Τα συμφέροντα του κυπριακού λαού πρέπει να αυτονομηθούν από τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις και τους τυχοδιωκτισμούς των αστικών τάξεων σε Ελλάδα, Κύπρο και Τουρκία. Για να παλέψουμε μαζί ενάντια στον εθνικισμό, μακριά από μητέρες πατρίδες, για να βρούμε ξανά όσα μας ενώνουν, αφήνοντας πίσω όσα πλαστά μας χωρίζουν. Οι λαοί και των τριών χωρών οφείλουν να συνδέσουν τον αγώνα τους διεθνιστικά ενάντια στα ντόπια και ξένα μονοπώλια, που θα δικαιωθεί με την αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική ανατροπή.

Σε αυτό τον αγώνα θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις.

Bandiera – Συλλογικότητα Αναρχικών και Κομμουνιστών

Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: https://eleftheriako-giro-giro.espivblogs.net/2017/07/20/43-%cf%87%cf%81%cf%8c%ce%bd%ce%b9%ce%b1-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%ba%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b5%ce%b9%cf%83%ce%b2%ce%bf%ce%bb%ce%ae/

Αφήστε μια απάντηση

Η διεύθυνση του email σας δεν θα δημοσιευθεί.