από το αντικαπιταλιστικό γρανάζι της Κύπρου
Μια αναλυτική απεικόνιση της κατάστασης των δανείων δείχνουν τα στοιχεία που προέρχονται από την Κεντρική Τράπεζα της Κύπρου. Συνολικά το ιδιωτικό χρέος -εξυπηρετούμενο και μη εξυπηρετούμενο- των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών αγγίζουν τα €65 δις. Μέχρι το Νοέμβριο του 2013 οι κυπριακές τράπεζες είχαν χορηγήσει δάνεια που αντιπροσώπευαν το 406% του ΑΕΠ της Κύπρου που είναι-δεν είναι €16 δις.
Τα δάνεια που είχαν χορηγηθεί στις επιχειρήσεις ανήλθαν στο ποσό των €48 δις και αντιπροσώπευαν το 70% του συνολικού ύψους δανείων. Διευκρινίζεται ότι τα δημοσιευμένα στοιχεία της Κεντρικής Τράπεζας αφορούσαν όλες τις επιχειρήσεις (νομικά πρόσωπα), χωρίς τα στοιχεία να ταξινομούνται σε αυτά που αφορούσαν τις μικρές επιχειρήσεις και στα αντίστοιχα που αφορούσαν τις μεγάλες. Από το συνολικό ύψους χορήγησης δανείων (€48 δις), το 65% αυτών (€31 δις) είναι μη εξυπηρετούμενο. Το μέγεθος αυτό είναι σχεδόν διπλάσιο από το αντίστοιχο του κυπριακού ΑΕΠ.
Τα δάνεια που αφορούν την πρώτη κατοικία ανέρχονται στα €10 δισ. Το 43% αυτού είναι μη εξυπηρετούμενο και αγγίζει τα 4,3 δις. Ενώ τα καταναλωτικά ξεπερνούν τα €7 δις, εκ των οποίων το 43% (€3 δις) είναι μη εξυπηρετούμενο.
Τα παραπάνω στοιχεία δείχνουν ότι μέχρι το Νοέμβριο του 2013 το ιδιωτικό χρέος (επιχειρήσεων και νοικοκυριών) ανήλθε στο 406% του ΑΕΠ. Αξίζει να σημειωθεί ότι και πριν να βαθύνει η κυπριακή κρίση, το ιδιωτικό χρέος ήταν σε δυσθεώρητα ύψη. Στις αρχές του 2012, το ιδιωτικό χρέος άγγιζε το 288% του ΑΕΠ. Αυτή η «δομική αδυναμία» της κυπριακής οικονομίας, όπως αυτή αντανακλάται μέσα από την πορεία του ιδιωτικού χρέους τις τελευταίες δύο δεκαετίες, έμελλε να ήταν και το δυνατό σημείο της κυπριακής φούσκας. Αυτό ήταν αποτέλεσμα της τάσης υπερσυσσώρευσης πολυεθνικού κεφαλαίου, που διακλαδώθηκε μέσα από το κυπριακό χρηματοπιστωτικό σύστημα και μέρος του οποίου κατέληξε στον υπερδανεισμό των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών.
Όπως δείχνουν τα στοιχεία της Κεντρικής Τράπεζας, το μεγαλύτερο μέρος αυτού του κεφαλαίου (€48 δις) κατέληξε στις επιχειρήσεις. Από τα €48 δις, τα €16 δις χορηγήθηκαν σε κατασκευαστικές, σε εταιρείες αναπτύξεως γης, σε ξενοδοχεία και σε κατοικίες για άλλες χρήσεις. Από αυτά τα €20 δις, το 65% δεν εξυπηρετείται. Παραπάνω από €32 δις -χωρίς να διευκρινίζεται το κατά πόσο- κατέληξαν σε λοιπές εταιρείες, εκ των οποίων το 52% δεν εξυπηρετείται.
Φυσικά τα δάνεια προς επιχειρήσεις είναι εντελώς δυσανάλογα με τα αντίστοιχα που χορηγήθηκαν προς τα νοικοκυριά. Συνολικά τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια για τα νοικοκυριά (δάνεια κατοικίας και κατανάλωσης) ήταν €7,3 δις. Ενώ τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια για τις επιχειρήσεις ξεπερνούσαν τα €31 δις. Αυτό το στοιχείο από μόνο του απονομιμοποιεί συνολικά το πολιτικό κατεστημένο της Κύπρου, που χέρι-χέρι με την Τρόικα έχει καταφέρει να πάει την δημόσια συζήτηση γύρω από τις εκποιήσεις της πρώτης κατοικίας. Την κύρια ευθύνη για την εκτίναξη του ιδιωτικού χρέους όλα αυτά τα χρόνια, μέρος του οποίου εκτίναξε και το δημόσιο, έχουν οι ντόπιοι πιστωτές μαζί με το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο του τόπου.
Προφανώς μια απόφαση που θα οδηγήσει σε μαζικές εκποιήσεις κατοικιών από τους τραπεζίτες, θα αποτελέσει ένα καίριο πλήγμα για τις ευάλωτες ομάδες. Η κατοικία αποτελεί το τελευταίο ανάχωμα πριν την απόλυτη φτώχεια.
Από την άλλη, βέβαια, μια μεμονωμένη απόφαση που υποτίθεται «θα κυνηγήσει» τους μεγαλοοφειλέτες θα οδηγήσει σε περαιτέρω συρρίκνωση της κυπριακής οικονομίας, τις συνέπειες της όποιας πάλι τα λαϊκά στρώματα θα τις πληρώσουν. Είτε με τον έναν τρόπο, είτε με τον άλλον το τίμημα θα είναι βαρύ για τον κυπριακό λαό μέσω της περαιτέρω ανόδου της ανεργίας, της μείωσης μισθών και των συντάξεων, της φοροεπιδρομής, της μαζικής μετανάστευσης, των μαζικών αυτοκτονιών κοκ.
Η περίπτωση της Κύπρου αποτελεί ένα τρανό παράδειγμα -με βάση την παραπάνω ανάλυση- που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οποιοδήποτε μείγμα καπιταλιστικού πλαισίου διαχείρισης, ως διέξοδος του κυπριακού λαού από την κρίση, αποτελεί την τέλεια αυταπάτη. Και φυσικά εντός της ευρωζώνης και της Ε.Ε. Μόνη διέξοδος αποτελεί ένα ευρύτερο πλαίσιο πολιτικής ρήξεων που θα προασπίζει τα δικαιώματα του κυπριακού λαού και τη λαϊκή περιουσία και θα συμπεριλαμβάνει τη διαγραφή ιδιωτικού χρέους των λαϊκών στρωμάτων, την εθνικοποίηση των τραπεζών, την εγγύηση των λαϊκών καταθέσεων και τη μονομερή διαγραφή του δημόσιου χρέους το οποίο κάθε χρόνο θα αυξάνεται.
Πρόσφατα σχόλια