Με ανακοίνωσή του το ΝΑΤΟ προβαίνει σε μια αναμενόμενη κλιμάκωση σύμπραξης για λογαριασμό της Τουρκίας: «Καταδικάζουμε έντονα τις τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον της Τουρκίας, και εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας προς την τουρκική κυβέρνηση και τις οικογένειες των θυμάτων στην Suruç και στις άλλες επιθέσεις εναντίον αστυνομικών και στρατιωτικών αξιωματούχων. Η τρομοκρατία συνιστά άμεση απειλή για την ασφάλεια των χωρών του ΝΑΤΟ και της διεθνούς σταθερότητας και της ευημερίας. Είναι μια παγκόσμια απειλή που δεν γνωρίζει σύνορα, εθνικότητα, ή θρησκεία – είναι μια πρόκληση που η διεθνής κοινότητα πρέπει να αντιμετωπίσει και να αντιμετωπίσουμε μαζί. Η τρομοκρατία σε όλες τις μορφές και εκδηλώσεις της δεν μπορεί ποτέ να γίνει ανεκτή ή να δικαιολογηθεί. Η ασφάλεια της Συμμαχίας είναι αδιαίρετη, και στεκόμαστε με ισχυρή αλληλεγγύη στο πλευρό της Τουρκίας. Θα συνεχίσουμε να παρακολουθούμε πολύ στενά τις εξελίξεις στα σύνορα του Νοτιοανατολικού μετώπου του ΝΑΤΟ». Είχε προηγηθεί η επίκληση του άρθρου 4 του καταστατικού για τις χώρες μέλη του ΝΑΤΟ, ότι «τα μέλη θα συσκέπτονται όταν, απειλείται η εδαφική ακεραιότητα, η πολιτική ανεξαρτησία ή η ασφάλεια οποιουδήποτε μέλους», μετά την προβοκάτσια στο Σουρούκ και το θάνατο ενός τούρκου στρατιώτη από μέλη του ΙΚΙΛ. Αυτή ήταν και η αφορμή για την επέμβαση κατά του ΙΚΙΛ που όμως είχε βασικό στόχο την κουρδική αυτονομία. Η «μια στο καρφί και μια στο πέταλο» πολιτική Ερντογάν δήθεν για την ειρήνευση στην περιοχή και την επιστροφή των προσφύγων ενδυναμωμένη από την αλλαγή τακτικής και στάσης όλης της δυτικής συμμαχίας (ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΗΠΑ) απέναντι στους κούρδους, λαμβάνει διαστάσεις πολέμου της συμμαχία ΝΑΤΟ σε πρώτο επίπεδο διαμέσου ανακοινώσεων. Η τακτικές της Τουρκίας προκειμένου να διεισδύσει στη Συρία (εκπαίδευση «ήπιου» ισλαμικού στρατού, άδεια χρήσης βάσης του Ιντσιρλίκ, μίνι στρατιωτική επέμβαση για την υπεράσπιση του «τάφου» οθωμανικού παράγοντα, δηλώσεις για την προάσπιση τουρκμένων και αράβων αδερφών από τους κούρδους καθώς και για το δήθεν επικείμενο κουρδικό κράτος) ευοδώνονται και πολιτικά στηρίζουν τη στρατηγική της στο να δημιουργήσει μια ζώνη δικής της επιρροής, δήθεν για τα δικαιώματα των προσφύγων. Η χώρα-δουλέμπορος με 2-3 εκατομμύρια πρόσφυγες, που εξάγει την κρίση της μέσω του επεκτατισμού της επιχειρεί να διαλύσει τις κατακτήσεις της κουρδικής αυτονομίας στη Συρία, καταλαμβάνοντας ένα έδαφος. Τίμιος πλην πτωχός συμπαραστάτης της δεν είναι άλλος από το ελληνικό κράτος που δια στόματος Π. Καμένου, ΥΕΘΑ, προβλέπει σε μια αγαστή σύμπλευση με τους εγκληματίες στρατοκράτες: «Η Ελλάδα είναι έτοιμη να αναλάβει αυτή την πρωτοβουλία, στο νότιο τομέα του ΝΑΤΟ. Είμαστε έτοιμοι να παραχωρήσουμε εγκαταστάσεις, τις Ένοπλες Δυνάμεις μας, αλλά και μεγάλες βάσεις στην περιοχή του νοτίου Αιγαίου, προκειμένου να διευκολύνουμε τις δυνάμεις της Συμμαχίας, ώστε να αναπτύξουν τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, και να ασφαλίσουμε τους ενεργειακούς διαύλους και τον ενεργειακό εφοδιασμό. Διότι, είναι εξίσου σημαντικό το ζήτημα της ενεργειακής ασφάλειας της Ευρώπης. Η ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης αποτελεί το μεγάλο ερωτηματικό σε όλες τις διεθνείς αναλύσεις για το μέλλον της. Σε κάθε περίπτωση η μείωση της εξάρτησής της ενεργειακά από τρίτες χώρες, αποτελεί και πρέπει να αποτελεί ένα κορυφαίο πολιτικό, αναπτυξιακό και οικονομικό στόχο. Επιπλέον οι εξελίξεις της γεωοικονομίας και της γεωστρατηγικής με έργα όπως η διαπλάτυνση της διώρυγας του Σουέζ, ή η ενδεχόμενη διάνοιξη νέας διώρυγας που θα συνδέει Ατλαντικό και Ειρηνικό στην κεντρική Αμερική, δημιουργούν νέα δεδομένα στη διακίνηση ενεργειακών πόρων, η επίδραση των οποίων θα φανεί στο μέλλον… Η Ελλάδα μπορεί να συμβάλλει σε αυτή τη σημαντική προσπάθεια διατήρησης ανοικτών των θαλάσσιων γραμμών επικοινωνίας, καθώς είναι μια χώρα που συνδέει την Ανατολική με τη Δυτική Μεσόγειο, που συνδέει την Ευρώπη με τη Μέση Ανατολή, που έχει καλές σχέσεις τόσο με το Ισραήλ όσο και με τον Αραβικό κόσμο. Είναι πολύ σημαντικό το ότι Ελλάδα και Κύπρος έχουν μια πρώτη περιφερειακή συνεργασία με το Ισραήλ. Ελλάδα και Κύπρος έχουν μια δεύτερη περιφερειακή συνεργασία με την Αίγυπτο. Και σε όλες αυτές τις περιπτώσεις αυτό που ενυπάρχει και στην πολιτική σκέψη, αλλά και στα κείμενα που συνυπογράφονται, είναι ότι αυτές οι περιφερειακές συνεργασίες δεν στρέφονται εναντίον ουδενός και δεν δημιουργούν ανταγωνισμούς. Έχουν όμως μια βασική στρατηγική. Να φέρουν ισορροπία, σταθερότητα στην περιοχή. Να χρησιμοποιήσουν το ενεργειακό αγαθό, τις ενεργειακές πηγές, τους ενεργειακούς δρόμους ως παράγοντες βελτίωσης της ποιότητας ζωής των κοινωνιών και όχι ως αιτία δημιουργίας εντάσεων και πολέμου».
Ενδιαφέρον αποκτά και το τι λένε τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος που πρωτοστάτησαν στην υπεράσπιση του Κομπάνι και της Ροτζάβα, οι κυβερνητικοί επισκέπτες του Ντιγιάρ Μπακίρ, οι αριστεροί θιασώτες του κουρδικού πειράματος που μας μετέφεραν τον «ενθουσιασμό» των κούρδων για τη μεγάλη αλλαγή στην Ελλάδα του 2015. Ρητορικό το ερώτημα.
Είμαστε έτοιμοι για ένα αντιπολεμικό κίνημα που θα υπερασπίσει την κουρδική αυτονομία; Κι αυτό δεν είναι καθόλου ρητορικό.
Πρόσφατα σχόλια