Στις 12 Ιούλη, έφυγε από τη ζωή, ύστερα από δίχρονη πάλη με τον καρκίνο, μια μεγάλη ψυχή, μια αγωνίστρια της ελευθερίας, μια αφοσιωμένη φίλη του παλαιστινιακού λαού, η Νταρλίν Γουάλακ.
Τη γνώρισα τον Ιούνη του 2008, όταν στην Ερέτρια ετοιμάζαμε πυρετωδώς τον «Αι-Νικόλα», το ένα από τα δυο καΐκια με τα οποία σπάσαμε τον αποκλεισμό της Γάζας. Αυτή η μικροκαμωμένη, λιπόσαρκη γυναίκα, ντυμένη μόνιμα με φαρδιά ρούχα εργασίας, δούλευε ακατάπαυστα. Οχι μόνο στην τοποθέτηση των ηλεκτρονικών, στα οποία είχε γνώσεις, αλλά σε οτιδήποτε χρειαζόταν. Πάντα χαμογελαστή και λιγομίλητη, αλλά και πεισματάρα στην έκφραση της γνώμης της.
Σύντομα διαπίστωσα, συζητώντας μαζί της, ότι αυτή η Αμερικανοεβραία από το Σαν Χοσέ της Καλιφόρνια είχε ήδη υποστεί μια απέλαση από το σιωνιστικό καθεστώς, το 2002 νομίζω. Και δεν ήταν οπαδός της «μη βίαιης αντίστασης». Υποστήριζε σθεναρά τον ένοπλο αγώνα των Παλαιστίνιων (ακόμα και τις επιθέσεις αυτοκτονίας), ενώ αποκαλούσε τους σιωνιστές «ίδιους με τους ναζί». Συμμετείχε, επίσης, στα κινήματα για την απελευθέρωση του Μουμία Αμπού Τζαμάλ και του Λέοναρντ Πελτιέ.
Θυμάμαι πολύ καλά το απόγευμα που το καΐκι μας πλησίαζε στα Χανιά και φάνηκε μπροστά μας ο κόλπος της Σούδας με την αμερικανονατοϊκή βάση. Με ρώτησε τι είναι εκεί και όταν της εξήγησα, γύρισε και μου είπε με ένταση: «Γιατί δεν την ανατινάζετε;». Πίσω από τα βαριά μυωπικά γυαλιά της, φαινόταν καθαρά στα μάτια της το μίσος για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.
Στη Γάζα αισθανόταν σα στο σπίτι της. Με τα λίγα αραβικά που γνώριζε την έβλεπες να μιλά συνεχώς με Παλαιστίνιους, κυρίως με γυναίκες και παιδιά. Κι όταν η αποστολή έφτασε στη Ράφα και οργάνωσε μια εκδήλωση τιμής στη Ρέιτσελ Κόρι, ήταν η Νταρλίν που έδειξε την αγωνιστική της σεμνότητα, φωνάζοντας ότι είναι ντροπή να οργανώνεται εκδήλωση μόνο για την αμερικανίδα αγωνίστρια, ξεχωρίζοντάς την από τις εκατοντάδες γυναίκες της Παλαιστίνης που δολοφονήθηκαν από τους σιωνιστές.
Οταν πήραμε το δρόμο του γυρισμού, η Νταρλίν, η δίδυμη αδερφή της Ντόνα και άλλοι σύντροφοι της αποστολής έμειναν στη Γάζα για να δουλέψουν εκεί. Το Νοέμβρη του 2008 συνελήφθη πάνω σε μια παλαιστινιακή ψαρόβαρκα, σε μια ακόμα πειρατική επιχείρηση του σιωνιστικού Ναυτικού. Περιμένοντας την απέλαση στη φυλακή, έκανε απεργία πείνας με αίτημα να επιστραφούν στους παλαιστίνιους ψαράδες οι βάρκες τους, που είχαν αρπάξει οι σιωνιστές.
Μετά την απέλασή της, επέστρεψε μαζί με τη Ντόνα στις ΗΠΑ και συνέχισαν να κάνουν αυτό που έκαναν πάντοτε: όργωναν τη Βόρεια Καλιφόρνια και οργάνωναν ομιλίες υπέρ του παλαιστινιακού αγώνα, οργάνωναν διαδηλώσεις, έπαιρναν μέρος σε εκδηλώσεις μποϊκοτάζ, συμμετείχαν στα κινήματα υπέρ του Μουμία και του Πελτιέ, αρθρογραφούσαν, πάντα ακούραστες, πάντα μαχητικές, πάντα αφοσιωμένες «ψυχή τε και σώματι» στον αγώνα για την ελευθερία. Μέχρι που την κατέβαλε ο καρκίνος και τα μαχητικά μηνύματα της Νταρλίν σταμάτησαν να έρχονται στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο. Για τον αγώνα ζωής που έδινε μαθαίναμε από την Ντόνα.
Αυτή η ευγενική αγωνιστική μορφή θα ζει για πάντα στις καρδιές όσων είχαν την τύχη να τη γνωρίσουν.
Πρόσφατα σχόλια