για τη ρατσιστική δολοφονία του Αριστοτέλη Γκούμα στη Χειμάρα πριν από 7 χρόνια και τον εξ’ αντακλάσεως ρατσισμό των “αντι”ρατσιστών

  • Σαν σήμερα δολοφονήθηκε από Αλβανούς εθνικιστές ο Χειμαρριώτης Αριστοτέλης Γκούμας

«Να, σ’ αυτό το τραπεζάκι καθόμασταν και πίναμε ένα τσιπουράκι με τον γαμπρό μου και με τον ξάδελφό μου. Ακούσαμε τη μηχανή του παιδιού και καταλάβαμε ότι έρχεται. Ακούσαμε το μπαμ, αλλά δεν πήγε ο νους μας στο κακό. Πήγαμε να δούμε τι συμβαίνει και αντικρίσαμε τον Αριστοτέλη πεσμένο κάτω, μέσα στα αίματα. Είχε τελειώσει…».

Με μάτια στερεμένα από τα δάκρυα και με το μυαλό της βυθισμένο στις σκέψεις, η Αναστασία Γκούμα παρακολουθεί βουβή τον σύζυγό της Ηλία, συχνά βουρκωμένο, να μιλά στο pontos-news.gr για την άνανδρη δολοφονία του παιδιού τους στη Χειμάρρα από εθνικιστές Αλβανούς, επειδή μιλούσε ελληνικά!

Περίπου 150 μέτρα από το σπίτι του, δίπλα στην εκκλησία του Πατροκοσμά, οι δολοφόνοι έκοψαν αναίτια, τυφλωμένοι από τον εθνικιστικό φανατισμό, το νήμα της ζωής του 37χρονου Αριστοτέλη Γκούμα, του τελευταίου εθνομάρτυρα στη Βόρεια Ήπειρο. Ήταν 13 Αυγούστου του 2010.

«Ο Αριστοτέλης έφυγε το 1991 από τη Χειμάρρα για να βρει δουλειά στην Αθήνα. Το καλοκαίρι του 2010 έμεινε μαζί μας για να βοηθήσει έναν φίλο του ο οποίος άνοιξε ψησταριά εδώ. Λίγες μέρες πριν από το θάνατό του, μου είπε ότι θα φύγει για δουλειά στην Κρήτη. Τον παρακάλεσα να φύγει στο τέλος Αυγούστου. Πού να ήξερα ότι θα γίνει το κακό;» λέει και ξεσπάει σε κλάματα ο πατέρας, φέροντας βαρέως το γεγονός ότι δεν άφησε το παιδί να φύγει.

Καρτέρι θανάτου
Με φίλους του σε παραλιακή καφετέρια της Χειμάρρας καθόταν εκείνη την ημέρα του Αυγούστου ο Αριστοτέλης και τους μιλούσε στη μητρική του γλώσσα, τα ελληνικά. Τότε τον πλησίασαν με άγριες διαθέσεις –και με πιστόλια, όπως κατέθεσαν μάρτυρες– επτά Αλβανοί.

Του ζήτησαν επιθετικά το λόγο που χρησιμοποιεί την ελληνική γλώσσα, ενώ βρίσκεται στην Αλβανία. Ο Αριστοτέλης τους απάντησε ότι είναι Έλληνας και ότι αυτή είναι η γλώσσα των προγόνων του.

Με την επέμβαση κι άλλων Ελλήνων Χειμαρριωτών ο καβγάς αποφεύχθηκε, ωστόσο εκείνη την ώρα ένα συμβόλαιο θανάτου είχε υπογραφεί δίχως ο Αριστοτέλης να το γνωρίζει.

Οι ίδιοι άνθρωποι τον ακολούθησαν ενώ πήγαινε προς το σπίτι του στην Άνω Χειμάρρα· λίγο πριν φθάσει, σε μια γέφυρα, εμβόλισαν τη μοτοσικλέτα του. Ο Αριστοτέλης έπεσε και εκείνοι πέρασαν από πάνω του με το αυτοκίνητό τους. Για να είναι σίγουροι ότι τον τελείωσαν, έκαναν όπισθεν και πέρασαν και δεύτερη φορά από πάνω του, πριν χαθούν στα λατομεία της περιοχής…

Το νέο διαδόθηκε γρήγορα και οι Έλληνες Χειμαρριώτες βγήκαν με τις καραμπίνες στους δρόμους. Η αστυνομία επενέβη ώστε να μη γίνουν επεισόδια μεγάλης έκτασης και κυνήγησε τους δολοφόνους. Όλοι τους βρέθηκαν στην περιοχή των λατομείων, εκτός από τον οδηγό, ο οποίος παραδόθηκε δύο μέρες αργότερα στα Τίρανα.

Χιλιάδες Χειμαρριώτες είπαν το στερνό αντίο στον Αριστοτέλη με ελληνικές σημαίες στα χέρια, φωνάζοντας συνθήματα και ψάλλοντας τον Εθνικό Ύμνο. Με ελληνική σημαία ήταν σκεπασμένο και το φέρετρο.

«Ήταν άνθρωπος ήρεμος και πανέξυπνος ο Αριστοτέλης, με υψηλό το πατριωτικό φρόνημα» λέει συντετριμμένος στο pontos-news.gr ο γαμπρός του Ηλία Γκούμα, Μόντης Κολίλας. «Πάντοτε βοηθούσε τους συμπατριώτες του και γι’ αυτό τον αγαπούσαν όλοι στη Χειμάρρα. Ήταν διπλωμάτης και δεν νευρίαζε εύκολα. Γι’ αυτό απέφυγε τη φασαρία με τους Αλβανούς. Όμως οι δολοφόνοι του έστησαν καρτέρι και τον σκότωσαν».

Ποινές – χάδια
Αν και ο ίδιος ο Σαλί Μπερίσα, τότε πρωθυπουργός της Αλβανίας, καταδίκασε τη δολοφονία σημειώνοντας ότι η Χειμάρρα είναι δίγλωσση περιοχή, το δικαστήριο επεφύλασσε ποινές-χάδια για τους δολοφόνους. Ο Ηλίας Γκούμας δεν μπορεί ακόμα να το χωνέψει.

Ο οδηγός του αυτοκινήτου καταδικάστηκε σε οκτώ χρόνια φυλάκιση και βγήκε στα τρία, ο συνοδηγός καταδικάστηκε σε έναν χρόνο φυλάκιση και οι άλλοι σε λίγους μήνες.

Στο δικαστήριο δεν κλήθηκαν ποτέ οι γονείς του Αριστοτέλη, οι οποίοι έμαθαν εκ των υστέρων ό,τι έγινε. Παράπονα έχει ο πατέρας του δολοφονηθέντος και από την ελληνική πρεσβεία, η βοήθεια της οποίας περιορίστηκε μόνο στην παρουσία του πρέσβη στην κηδεία.

Οι Χειμαρριώτες ετοίμασαν μια προτομή-μνημείο του Αριστοτέλη και την τοποθέτησαν στο προαύλιο του ναού των Αγίων Πάντων. Υπήρξαν όμως αντιδράσεις και τελικά το γλυπτό τοποθετήθηκε στον τάφο του, από τον οποίο πολλές φορές αφαιρέθηκε από αγνώστους η ελληνική σημαία. Ξεριζώθηκαν ακόμα και τα λουλούδια που τον στόλιζαν. Η μνήμη του Αριστοτέλη όμως δεν ξεριζώνεται.

Ρωμανός Κοντογιαννίδης

και το κείμενο του αναρχικού Πολύκαρπου Γεωργιάδη

 

( Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύθηκε το Δεκέμβρη του 2012 στο έντυπο “Γκρεμίστε τη Βαστίλη”, που εκδίδει το ταμείο αλληλεγγύης στους φυλακισμένους αγωνιστές. Από λάθος στη συγκεκριμένη έκδοση είχαν αφαιρεθεί τα σχόλια. Εδώ επαναδημοσιεύεται στην πλήρη του μορφή)

ΑΣΥΜΜΕΤΡΗ ΑΠΕΙΛΗ: 

Το καλοκαίρι του 2010 μια ρατσιστική δολοφονία έλαβε χώρα στην Ήπειρο. Μόνο που αυτή τη φορά ο ρατσιστικός φόνος δεν αφορούσε την ελληνική νότια Ήπειρο, αλλά την αλβανική βόρεια Ήπειρο. Και το θύμα της εθνικιστικής βίας δεν ήταν κάποιος αλβανός μετανάστης, αλλά ένας μειονοτικός έλληνας, ο οποίος είχε το θράσος να μιλά τη μητρική του γλώσσα χωρίς να πάρει την έγκριση των εθνικιστικών ουραγκοτάγκων (που αυτή τη φορά έτυχε να έχουν αλβανική καταγωγή).

Θα μπορούσαν οι ελληνικές αντιρατσιστικές οργανώσεις, ο α/α χώρος και οι οργανώσεις μεταναστών, με αφορμή το γεγονός αυτό, να καλέσουν σε μια διεθνιστική συγκέντρωση για την καταδίκη τόσο του ελληνικού, όσο και του αλβανικού φασισμού. Δεν το έκαναν όμως. Μήπως η ρατσιστική δολοφονία ενός έλληνα είναι ήσσονος σημασίας σε σχέση με τις δολοφονίες των μεταναστών; Το κενό αυτό έσπευσε να το καλύψει η φασιστική και φασίζουσα Άκρα Δεξιά για να προτάξει τον ντόπιο εθνικισμό, ως απάντηση στον “ξένο” εθνικισμό. Η φύση απεχθάνεται τα κενά. Κι αν εμείς κοιμόμαστε με τις σίγουρες και δοκιμασμένες συνταγές αγκαλιά, τότε δίνουμε χώρο στους ντόπιους ουραγκοτάγκους του εθνικισμού. Έλλειψη αντανακλαστικών και φαντασίας; Ίσως, αλλά το πρόβλημα είναι ακόμα μεγαλύτερο. Και πιο βαθύ…

Μια τεράστια στρέβλωση υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια στο “χώρο”. Με περισσή ευκολία αντικαταστήσαμε την ανάλυση του έθνους ως ιστορικού\ κοινωνικού δημιουργήματος με έναν απολίτικο και υστερικό αντιπατριωτισμό. Όπως οι οπαδοί του εθνοκρατισμού βλέπουν στο έθνος το μεταφυσικό Καλό, έτσι και εμείς είδαμε ένα μεταφυσικό Κακό (1). Στη θέση της ανάλυσης βάλαμε μια απλοϊκή “προβοκατόρικη” τακτική άνευ περιεχομένου, μακριά από κάθε έννοια κοινωνικής απεύθυνσης. Αρκούν μερικά σκατολογικά συνθήματα, μπόλικες καμένες σημαίες και άλλα τόσα βανδαλισμένα θρησκευτικά σύμβολα να δώσουν περιεχόμενο στον διεθνισμό; Το αντίθετο! Ο επιφανειακός αυτός ψευτοντανταϊσμός υπονομεύει και εξευτελίζει τον διεθνισμό, παίρνοντας τη θέση της κριτικής επαναστατικής πράξης και της γνήσιας διεθνιστικής αλληλεγγύης.

Ορισμένοι νομίζουν ότι για να γίνουμε διεθνιστές αρκεί ένα προσκύνημα στον αντίπαλο εθνικισμό. Αρκεί να αποκαλούμε την Κωνσταντινούπολη Ισταμπούλ και την FYROM Μακεδονία κι έληξε το θέμα… Ο αστικός κοσμοπολιτισμός όμως, ακόμα και όταν φοράει κόκκινο ή μαυροκόκκινο ένδυμα δεν γίνεται διεθνισμός. Κι ο Πάγκαλος τα ίδια λέει άλλωστε… Όσο κι αν πασπαλίσουμε με αντιεξουσιαστική φρασεολογία τον μεταμοντέρνο “αντι” ρατσισμό του Κεφαλαίου (τον θρυλικό πολυπολιτισμό), δεν πρόκειται ποτέ να του δώσουμε επαναστατικό περιεχόμενο.

Στον κυρίαρχο “αντι” ρατσιστικό λόγο η όλη ανάλυση του ρατσιστικού φαινομένου είτε αποταξικοποιείται, είτε ηθικοποιείται υπερβολικά κι έτσι οι μετανάστες λίγο-πολύ εμφανίζονται ως ιερές αγελάδες και όχι ως ζωντανά υποκείμενα. Στο πρόσωπο του μετανάστη ο μεταμοντέρνος “αντι” ρατσιστής βλέπει μονάχα το θύμα, που πρέπει φυσικά να απελευθερωθεί “απ’ έξω”. Ο αριστερός ή αναρχικός οριενταλισμός (2) γεννά μια πατερναλιστική εκτροπή της αλληλεγγύης στους μετανάστες που ξεπέφτει σ’ έναν  εξ αντανακλάσεως “αντι” ρατσισμό, που ως κατοπτρικό είδωλο του ακροδεξιού ρατσισμού ουρλιάζει:

     «Είκοσι χρόνια μάγκας και μαστρωπός

       τώρα θα δεις πως είναι να ζεις σαν αλβανός»

Συλλήβδην ολόκληρη η ελληνική κοινωνία, ασχέτως ταξικής θέσης, αποτελείται από “μάγκες” και “μαστροπούς”! Στο ίδιο τσουβάλι αφεντικά και εργαζόμενοι, Κεφάλαιο και Προλεταριάτο, Μπάτσοι και Απεργοί κτλ. χαρακτηρίζονται- ρατσιστικώ τω τρόπω- ως νταβατζήδες! Ταυτόχρονα ο μεταμοντέρνος “αντι”ρατσιστής μας τρίβει χαιρέκακα (σχεδόν σκατόψυχα) τα χέρια του για την υποβάθμιση της ζωής των “ελλήνων”, εξαιτίας της καπιταλιστικής κρίσης. Κι όμως, δεν είναι οι “έλληνες” έτσι γενικά κι αόριστα αυτοί που “τώρα θα δουν πως είναι να ζουν σαν αλβανοί”! Δεν είναι οι καπιταλιστές αυτοί που βιώνουν άγρια επίθεση, αλλά οι προλετάριοι!!

Είναι προφανές πως οι “αντί” ρατσιστές του θερμοκηπίου δεν έχουν πατήσει το πόδι τους στις φτωχογειτονιές για να δουν το διάχυτο σεξισμό και στους μετανάστες, τις συνεχείς σεξουαλικές παρενοχλήσεις, το νταβαντζηλίκι και το πρεζεμπόριο. Κι όλα αυτά σε αυξημένο βαθμό, όχι φυσικά εξαιτίας του εγκληματικού DNA των “ξένων”, αλλά εξαιτίας της ΦΤΩΧΕΙΑΣ και της ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ (φαινομένων ΤΑΞΙΚΩΝ ως το μεδούλι!) που νομοτελειακά γεννούν παραβατικές συμπεριφορές, οι οποίες εκτρέπονται σ’ έναν ιδιότυπο εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των φτωχών και καταπιεσμένων. Όπως οι έλληνες, έτσι και οι μετανάστες, είναι βουτηγμένοι στις αντιφάσεις και την ιδεολογική σύγχυση. Η ύπαρξη των αντιφάσεων δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται μ’ ένα μεταφυσικό τρόμο. Και οι επαναστάτες, άλλωστε, βουτηγμένοι στις αντιφάσεις είμαστε. Δεν είμαστε μια ελίτ υπερανθρώπων! Επαναστατικό μας χρέος, όμως, δεν είναι να κρύβουμε τις αντιφάσεις κάτω απ’το χαλάκι, αλλά να τις αναδεικνύουμε και να τις πολεμάμε στην πράξη με όπλο την διεθνιστική/ταξική αλληλεγγύη.

Αυτό το είδαμε στην πράξη και με τον ηρωικό αγώνα των 300 απεργών πείνας στην Υπατία και το ΕΚΘ. Ήταν μια ευκαιρία να σφυρηλατηθεί μια σχέση ταξικής αλληλεγγύης ανάμεσα στο ελληνικό και μεταναστευτικό προλεταριάτο, μακριά απ’ τον οριενταλισμό του μεταμοντέρνου “αντι” ρατσισμού. Έγινε κατορθωτό αυτό; Ίσως όχι ολοκληρωμένα, αλλά τουλάχιστον έγιναν τα πρώτα βήματα.

                                                         *

Παρένθεση:

Δεν υποστηρίζω πως υπάρχει ένα σινικό τείχος ανάμεσα στον εξ’ αντανακλάσεως “αντι” ρατσισμό και στον επαναστατικό διεθνισμό. Ακόμα και στο ίδιο το άτομο ή στην ίδια την ομάδα μπορεί να συνυπάρχουν και οι δύο τάσεις. Το ζήτημα είναι πως θα αποφευχθεί ο υστερικός αντιπατριωτισμός των αναρχικών και ο επιφανειακός ανθρωπισμός  των αριστερών που ενισχύουν την πρώτη τάση και πως θα προωθηθεί η ταξική αλληλεγγύη που ενισχύει τη δεύτερη.

Κλείνει η παρένθεση.

                                                    

                                                         *

Εδώ και μερικές δεκαετίες η Ελλάδα, μέσα στο παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό, ανήκει στα εκμεταλλευτικά έθνη. Αυτό βέβαια ενισχύθηκε κι από την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ και  το άνοιγμα των αγορών στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας. Αυτό το πλασάρισμα της Ελλάδας στα εκμεταλλευτικά έθνη (έστω και ως ουρά και φτωχός συγγενής του Δυτικού Υπεριμπεραλισμού) προκάλεσε και την συνακόλουθη ενσωμάτωση και μικροαστικοποίηση της ελληνικής εργατικής τάξης, αφού η καταλήστευση των εθνών της καπιταλιστικής περιφέρειας ανεβάζει, έστω και προσωρινά, το βιοτικό επίπεδο των εκμεταλλευομένων τάξεων (που ταυτόχρονα γίνονται εκμεταλλεύτριες σε επίπεδο εθνικό). Ο τριτογενής τομέας της οικονομίας υπερδιογκώνεται και η μικροαστική ιδεολογία ηγεμονεύει. Ο ψυχαναγκαστικός υπερκαταναλωτισμός στηρίζει τη φούσκα της Ανάπτυξης και η ταξική κινητικότητα διευκολύνει την εσωτερίκευση του μικροαστισμού ακόμα και στα φτωχότερα στρώματα των εργαζομένων. Ας μην ξεχνάμε, όμως, και την πάντοτε παρούσα “εργατική αριστοκρατία” που προστίθεται και αυτή στο συνονθύλευμα των ενδιάμεσων στρωμάτων της ταξικής κοινωνίας (3).

Η Ελλάδα, ως κομμάτι του ιμπεριαλιστικού μπλοκ, ακολουθεί την κλασική μέθοδο της νεοαποιοκρατίας: το outsourcing, την εξαγωγή της σκοτεινής πλευράς της παραγωγής (οικολογική καταστροφή, πειθαρχημένη και αυστηρά ιεραρχική οργάνωση της εργασίας κλπ.) (4). Το σπρώξιμο της πιο βρώμικης πλευράς της παραγωγικής διαδικασίας γίνεται κυρίως έξω από τα σύνορα του καπιταλιστικού κέντρου, προς τις χώρες της περιφέρειας (το λεγόμενο τρίτο κόσμο). Ο διαχωρισμός όμως, δεν είναι αυστηρά γεωγραφικός. Τρίτος κόσμος υπάρχει και στο εσωτερικό της Δύσης. Έτσι, οι μετανάστες αναλαμβάνουν ως φθηνό, ευέλικτο και υπάκουο εργατικό δυναμικό την πιο “βρώμικη” πλευρά της παραγωγής. Και εδώ εμφανίζεται και ο “αντι” ρατσισμός του Κεφαλαίου, ο πολυπολιτισμός (5). Σα δίδυμος αδελφός του ρατσισμού του Κεφαλαίου, ο πολυπολιτισμός βλέπει τους μετανάστες ως αναλώσιμη κα φθηνή εργατική δύναμη, ως μοχλό πίεσης στους ντόπιους εργαζόμενους κι άρα ως καλοδεχούμενη προς ενσωμάτωση κοινωνική ομάδα. Το Κεφάλαιο εναλλάσσει τον ρατσισμό και τον “αντι” ρατσισμό του ανάλογα με τα ιδιαίτερα συμφέροντα του στην εκάστοτε χρονική συγκυρία. Τα τελευταία χρόνια επίσημο δόγμα του Κεφαλαίου ήταν ο πολυπολιτισμός. Μετά την κρίση του 2008, δια στόματος Μέρκελ, το Κεφάλαιο άφησε στην άκρη την “ανεκτικότητα του”, σφύριξε τη λήξη του πολυπολιτισμού και επέστρεψε στον επίσημο ρατσισμό (πογκρόμ των Ρομά στη Γαλλία, φράχτης στον Έβρο κλπ).

Μέσα ,λοιπόν, στον ιδιαίτερο καταμερισμό εργασίας στην Ελλάδα, οι μετανάστες αναλαμβάνουν την “βρώμικη” πλευρά της παραγωγής. Δεν αργεί, όμως, να έρθει και η ενσωμάτωση αρκετών μεταναστών, η μικροαστικοποίηση τους και η δημιουργία ενός νέου καταμερισμού, στο εσωτερικό πλέον των μεταναστών. Έτσι συναντάμε και ορισμένα φαινομενικά παράδοξα γεγονότα, όπως τις λυκοφωλιές ομάδων μεταναστών με ακροδεξιούς, ώστε να διώξουν πιο σκουρόχρωμους μετανάστες!

Όπως βλέπουμε, ο καπιταλισμός στην κίνηση του μεταμορφώνει ραγδαία ρόλους, συμπεριφορές, ιδεολογίες και γεννά συγχύσεις και αντιφάσεις στο εσωτερικό των εκμεταλλευόμενων. Γεννά ένα πολύπλοκο πλέγμα ιεραρχίας και εκμετάλλευσης, το οποίο δε μπορεί να εξηγηθεί και να πολεμηθεί από τις υπεραπλουστεύσεις του υστερικού αντιπατριωτισμού ή της αριστερής εκδοχής του μεταμοντέρνου πολυπολιτισμού. Γεννά μια γενικευμένη μικροαστικοποίηση των συνειδήσεων, όχι μόνο στα μεσοστρώμματα, αλλά και στην ίδια την εργατική τάξη και στα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα. Αν και η επίθεση του Κεφαλαίου μετά την κρίση οξύνει και τον ταξικό ανταγωνισμό, ο μικροαστισμός στέκει ακόμα στο θρόνο του, αφού η αλλαγή των συνειδήσεων  δεν είναι μια αυτόματη διαδικασία, δεν γίνεται συγχρονισμένα με την αλλαγή των υλικών συνθηκών. Γι αυτό βλέπουμε σήμερα έναν αντιπολιτικό μικροαστισμό, (6) παρά την τόση όξυνση του ταξικού ανταγωνισμού. Αποτελεί αυτός ο απλοϊκός αντιπολιτικός- αντικλεπτοκρατικός λόγος προθάλαμο για μια πιο πλατιά ταξική συνείδηση; Κι αυτή η ταξική συνείδηση μπορεί να δημιουργηθεί αυθόρμητα μέσα από τις τάξεις των καταπιεσμένων;

Κατά την γνώμη μου όχι! Μόνο ένα επαναστατικό κίνημα μπορεί να μπολιάσει την ολοκληρωμένη ταξική συνείδηση στους καταπιεσμένους. Όχι “απ’ έξω”, όπως πιστεύει ο λενινισμός, αλλά μέσα σε μια αμφίδρομη και συνεξελικτική διαδικασία. Οι επαναστάτες δεν είναι έξω από το προλεταριάτο ώστε να εισάγουν την συνείδηση στην πλέμπα. Οι επαναστάτες είναι η αιχμή του προλεταριάτου, είναι εκείνο το κίνημα που μπορεί να πραγματοποιήσει την κατά Μαρξ διαλεχτική ένωση της πάσχουσας ανθρωπότητας με τη μαχόμενη ανθρωπότητα.

Χρέος του επαναστατικού κινήματος δεν είναι να χαϊδεύει τ’ αυτιά των προλετάριων (ντόπιων και μεταναστατών). Χρέος του επαναστατικού κινήματος είναι να λειτουργήσει ως ξυπνητήρι, να αφυπνίσει τις εν υπνώσει συνειδήσεις, να κοινωνικοποιήσει την ιδέα της Επανάστασης, να ριζοσπαστικοποιήσει τον κοινωνικό-ταξικό πόλεμο για την καταστροφή της ιεραρχικής/ ταξικής κοινωνίας, για την καταστροφή όλων των αιτιών που δημιουργούν τη φτώχεια και την εξαθλίωση κι επομένως γεννούν την προσφυγιά και τη μετανάστευση.

Όσοι επιμένουν σε μια επαναστατική και διεθνιστική προοπτική και δεν επαναπαύονται στον εύκολο βερμπαλισμό του υστερικού αντιπατριωτισμού και του αντίστροφου ρατσισμού, θα βρίσκονται πάντα στο πλευρό των αγωνιζόμενων προλετάριων, ελλήνων και μεταναστών, παρά τις όποιες αντιφάσεις και αδυναμίες τους.

Ξένοι για μας είναι μόνο οι καπιταλιστές και τα μαντρόσκυλά τους. Και οι διεθνιστές αντί να φωνάζουν αντεστραμμένα ρατσιστικά συνθήματα εναντίων των ελλήνων, προτιμούν το παλιό καλό:

ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ “ΞΕΝΟΙ” ΕΡΓΑΤΕΣ ΕΝΩΜΕΝΟΙ

Τ’ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΝΕ ΣΚΙΑ

ΣΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΟΙ!

Σημειώσεις:

1.Ο αναρχικός επαναστάτης Μιχαήλ Μπακούνιν, διαχωρίζοντας τον λαϊκό εθνισμό από τον εξουσιαστικό εθνοκρατισμό, έλεγε πως ο κάθε λαός : «διαθέτει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του, τον ιδιαίτερο τρόπο ύπαρξής του, το δικό του τρόπο να αισθάνεται, να εκφράζεται, να σκέφτεται, να πράττει. Αυτός ο ιδιαίτερος χαρακτήρας του, η ιδιοσυγκρασία του, είναι η βάση της εθνικότητας του που είναι αποτέλεσμα ολόκληρης της ιστορικής διαδρομής και όλων των συνθηκών του περιβάλλοντος ζωής αυτού του λαού. Από αυτήν τη άποψη η εθνικότητα είναι ένα ιστορικό κοινωνικό γεγονός» (βλ. “Οι ινδιάνοι mapuche”, εναλλακτικές εκδόσεις Νότιος Άνεμος).

2.Οριενταλισμός είναι η (ρατσιστική στην ουσία της) αντιμετώπιση του “ανατολίτη”  ως ανθρώπου εκ φύσεως ανώριμου να υπερασπισθεί τα συμφέροντά του και ως εκ τούτου αναγκασμένου να δεχτεί την εξωτερική πατερναλιστική βοήθεια του “ανώτερου” δυτικού.

3.Η αλήθεια είναι ότι σ’ αυτό το σημείο στριμώχνω σχετικά μεταξύ τους μεν, αλλά διαφορετικά φαινόμενα που χρειάζονται ξεχωριστή ανάλυση: ενσωμάτωση του προλεταριάτου στον ανεπτυγμένο καπιταλισμό, “φαινόμενα εργατικής αριστοκρατίας” (όρος που εισήγαγε ο Λένιν), διόγκωση των μεσοστρωμμάτων και του τριτογενή τομέα της οικονομίας, ηγεμονία της μικροαστικής ιδεολογίας, φαινομενικά υπερταξική εθνική εκμετάλλευση, ταξική κινητικότητα κτλ. Ας με συγχωρέσει ο απαιτητικός αναγνώστης γι αυτό το στρίμωγμα, αλλά το απαιτεί η οικονομία του κειμένου.

  1. βλ. Σλαβόι Ζίζεκ : «Βία: έξι λοξοί στοχασμοί» εκδ. SCRIPTA
  1. «Η πολυπολιτισμικότητα συλλαβίζει τη θανάτωση της ουτοπίας […] η πολυπολιτισμικότητα δεν είναι το αντίθετο της αφομοίωσης, αλλά το προϊόν της» (Ράσελ Τζάκομπι : «Το τέλος της ουτοπίας» εκδ Τροπή).

6.Αντιπολιτικός μικροαστισμός με την έννοια πως δε στρέφεται εναντίον της καπιταλιστικής οργάνωσης της κοινωνίας, αλλά στρέφεται γενικόλογα κι αφηρημένα εναντίον του πολιτικού εποικοδομήματος και των πολιτικών ως μεμονωμένων προσώπων. Η επιφανειακή αυτή αντιπολιτική, πολλές φορές ρέπει προς τον χυδαίο “αντικαπιταλισμό” του φασισμού. Γι αυτό και ο απλουστευτικός/ αντικλεπτοκρατικός λόγος ενδέχεται να ριζοσπαστικοποιηθεί όχι μόνο προς τ’ αριστερά, αλλά και προς τα δεξιά. Η ριζοσπαστικοποίηση σε περιόδους κρίσης δεν έχει ευθύγραμμη πορεία: ένα κομμάτι της κοινωνίας στρέφεται προς τ’ αριστερά κι ένα άλλο κομμάτι στρέφεται στις εύπεπτες “λύσεις” της Ακροδεξιάς: για όλα φταίνε οι μετανάστες και η εβραιομασονική συνωμοσία…  

ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ

ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ 2012

αναδημοσίευση από:

http://dithen2010.blogspot.gr/2013/12/blog-post_4627.html

Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: https://eleftheriako-giro-giro.espivblogs.net/2017/08/14/%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7-%cf%81%ce%b1%cf%84%cf%83%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b4%ce%bf%ce%bb%ce%bf%cf%86%ce%bf%ce%bd%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b1%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84/

Αφήστε μια απάντηση

Η διεύθυνση του email σας δεν θα δημοσιευθεί.