Βαρκελώνη: Εκατοντάδες χιλιάδες (750.000) συγκεντρώθηκαν στην Βαρκελώνη σε μια διαδήλωση υπέρ της
απελευθέρωσης των υπέρ της ανεξαρτησίας Καταλανών πολιτικών κρατούμενων και ενάντια στην κρατική καταστολή (https://www.facebook.com/enough14/videos/1568149429873661/)
Μαδρίτη: 10 χρόνια μετά την δολοφονία από τους φασίστες του αντιφασίστα Carlo, χιλιάδες διαδήλωσαν στους δρόμους της πόλης ενάντια στην φασιστική απειλή.
Καταλανία: Το Αντικαπιταλιστικό Κίνημα στην Καταλανική Δημοκρατία
Ένα εισαγωγικό άρθρο σχετικά με την κατάσταση της Καταλονίας και τη θέση ορισμένων καταλανών αναρχικών.
Εάν κάποιοι από τους Ισπανούς συντρόφους μας δεν μπορούν να κατανοήσουν την πολυπλοκότητα της θέσης μας ούτε οι παγκόσμιοι φίλοι.Γράφω αυτό το άρθρο με τα καλύτερα μου αγγλικά για να προσπαθήσω να εξηγήσω τη θέση πολλών Αντικαπιταλιστών Καταλανών που υποστηρίζουν την Καταλανική Δημοκρατία.
Είμαι μέλος τηςEmbat, μιας πολιτικής οργάνωσης που επικεντρώνεται στην Καταλονία και εργάζεται για τον κοινωνικό αναρχισμό, οπότε η άποψή μου πηγάζει από αυτή την θέση.Κάποιες λεπτομέρειες δεν θα γίουν αποδεκτές απο άλλες θέσεις, όπως άλλοι αναρχικοί ή το αριστερό ανεξάρτητο κίνημα (Arran, Endavant, CUP …), αλλά για ό, τι έχω δει και ακούσει, υπάρχουν πολλές ομοιότητες.
Για ό, τι έχω δει, υπάρχει πολλή άγνοια για τη συμμετοχή των κοινωνικών κινημάτων στην καταλανική διαδικασία και κάθε επιχείρημα μειώνεται είτε σε εθνικιστικά αίτια είτε σε κοινοβουλευτικές ενέργειες.Πρώτον, θα προσπαθήσω να εξηγήσω την πολιτική ιστορία της Ισπανίας και της Καταλονίας και, στη συνέχεια, θα σας δώσω την άποψή μου για το τι συμβαίνει σήμερα και για τη γνώμη μας για αυτό.
Ισπανία
Όπως πρέπει να γνωρίζετε, η Ισπανία έχει κυβερνεί, αυτά τα 40 χρόνια δημοκρατίας, κυρίως από δύο κόμματα.Το πρώτο είναι το Partido Popular (ή το PP) που αντιπροσωπεύει ένα ευρύ φάσμα της δεξιάς και οι ιδρυτές του ήταν μέλη της κυβέρνησης του Φράνκο.Το άλλο κόμμα είναι το Partido Socialista Obrero Español (ή το PSOE) που αντιπροσωπεύει μια αριστερή κεντρική θέση μετά την εγκατάλειψη της μαρξιστικής ιδεολογίας.
Για περισσότερα από 30 χρόνια, τίποτα δεν έχει αλλάξει βαθιά στο ισπανικό κράτος και μια δημοφιλής αξίωση στην Αριστερά είναι ότι αυτά τα κόμματα αντιπροσωπεύουν το καθεστώς του ’78, σε σχέση με το Σύνταγμα του 1978 που εξακολουθεί να είναι ενεργό.
Το 2011, μετά από τρία χρόνια οικονομικής κρίσης, εμφανίστηκε το κίνημα Occupy (που ονομάζεται το κίνημα 15-M της Ισπανίας) και αποτέλεσε ευκαιρία για την ανάπτυξη διαφορετικών κομμάτων, κυρίως του Ciudadanos (φιλελεύθερου πολιτικού κόμματος) και του Podemos ).Με τους Podemos, πολλά μικρότερα αριστερά κόμματα προσχώρησαν σε συνασπισμούς για να κερδίσουν τις δημοτικές εκλογές του 2015. Μετά τη νίκη στη Βαρκελώνη και τη Μαδρίτη, οι Podemos και τα άλλα πολιτικά κόμματα προσπάθησαν να κάνουν το ίδιο στις γενικές εκλογές του 2016. Δυστυχώς, αυτός ο συνασπισμός δεν λειτούργησε, το Ρ.Ρ. κέρδισε τις εκλογές και οι Podemos πήραν την τρίτη θέση (η δεύτερη ήταν για το PSOE, φυσικά).
Το κύριο κοινωνικό κίνημα στην Ισπανία στις μέρες μας είναι η Plataforma de Afectados por la Hipoteca (ή PAH), ένα κίνημα για τα δικαιώματα των κατοικιών πολύ κοντά στους Podemos .Έκαναν μια σπουδαία δουλειά που σταμάτησε τις εξώσεις και ηγήθηκε μιας πρωτοβουλία για τα δικαιώματα στέγης αλλά απορρίφθηκε από την κυβέρνηση του ΡΡ.
Έτσι, προς το παρόν, η μόνη εναλλακτική λύση στην Ισπανία εκπροσωπείται από τους Podemos και τη δυνατότητα αριστερού συνασπισμού στις γενικές εκλογές του 2020. Ωστόσο, στις κύριες δημοσκοπήσεις, οι Podemos χάνουν τις ψήφους τους και το ΡΡ συνεχώς αυξάνεται.
Καταλονία
Στην Καταλονία, το καθεστώς του ’78 έχει τους δικούς του πρωταγωνιστές του δικομματικού συστήματος: το Convergència i Unió (ή το Ciu) το ευρύ δεξί κόμμα και το Partit Socialista de Catalunya ή το PSC, το οποίο είναι η καταλανική ομοσπονδία του PSOE.
Το 2011, ο λαός της Καταλονίας προσχώρησε επίσης στο κίνημα 15-Μ, ενώ οι Ciudadanos και οι Podemos εμφανίστηκαν επίσης στο πολιτικό φάσμα της Καταλονίας, αλλά με λιγότερη επιρροή.Επίσης, η Candidatura d’Unitat Popular (ή CUP) εμφανίστηκε ως το ανεξάρτητο αριστερό κόμμα με μια σαφή αντικαπιταλιστική και φεμινιστική προσέγγιση.Το κίνημα των ανεξάρτητων ανθρώπων άρχισε να αυξάνεται με τη δημιουργία της Assemblea Nacional Catalana (ή ANC) και την αύξηση της δημοτικότητας του Òmnium Cultural και τις τεράστιες διαμαρτυρίες κατά την εθνική καταλανική ημέρα στις 11 Σεπτεμβρίου.Οι δύο αυτές οργανώσεις έχουν εθνικής-ανεξαρτησίας ιδανικά και είναι πολύ κοντά στον κύριο συνασπισμό για την ανεξαρτησία Junts Pel Sí.Αυτή η υποψηφιότητα ορίζει τώρα ότι η καταλανική κυβέρνηση έχει μέλη της κοινωνίας των πολιτών, αλλά και από άλλα κόμματα προσκείμενα στην ανεξαρτησία, όπως το Esquerra Republicana de Catalunya (ή ERC) και το CiU.
Έτσι, πριν από το δημοψήφισμα, η μόνη μεγάλη εναλλακτική στην Καταλονία κατά του καθεστώτος του ’78 εκπροσωπήθηκε από αυτό το κίνημα ανεξαρτησίας που δεν έχει κοινωνικό περιεχόμενο.
Εκείνη τη στιγμή κατανοήσαμε ότι δεν μπορούσαμε να πολεμήσουμε τα εθνικιστικά ιδανικά ούτε να δημιουργήσουμε μια αντικαπιταλιστική εναλλακτική λύση.Παρόλα αυτά, υποστηρίξαμε την ιδέα ότι ένα σπάσιμο των δομών του καθεστώτος του ’78 στην Ισπανία θα μπορούσε να αποτελέσει μια ευκαιρία για την ανάπτυξη των αντικαπιταλιστικών συλλογικοτήτων, καθώς οι άνθρωποι θα πλησιάσουν στα ριζοσπαστικά ιδεώδη και πρακτικές.Συνεπώς, υποστηρίξαμε το δημοψήφισμα και την ανεξαρτησία χωρίς πολλούς ενθουσιασμούς.
Η υπεράσπιση του δημοψηφίσματος
Με την κυβέρνηση του ΡΡ προσπαθώντας να απαγορεύσει το δημοψήφισμα και την επιβολή καταστολής μεγάλης κλίμακας, τα πράγματα άλλαξαν δραστικά.Στις 20 Σεπτεμβρίου, η ισπανική αστυνομία προσπάθησε να εισέλθει στην έδρα της CUP και συνέλαβε ορισμένους επίσημους από την κυβέρνηση της Καταλονίας.Επίσης, μερικές υπέρ της ισπανικής ενώτητας διαδηλώσεις άρχισαν να συμβαίνουν, με τη συμμετοχή πολλών φασιστικών ομάδων.
Σε πολλά χωριά και γειτονιές το αριστερό κίνημα ξεκίνησε την ίδρυση τωνComitès de Defensa del Referèndum(ή CDRs), τα οποία είναι τοπικές λαϊκές επιτροπές για να υπερασπιστούν τις γειτονιές και τα εκλογικά κέντρα από την ισπανική αστυνομία και τους φασίστες.
Κατανοήσαμε ότι αυτό το κίνημα ανεξαρτησίας είχε γίνει κάτι περισσότερο από ένα εθνικιστικό ή κοινοβουλευτικό κίνημα.Είχε γίνει ένα κοινωνικό κίνημα, ποικίλο και με πολλές δυνατότητες.Ως αναρχικοί πιστεύαμε ότι θα ήταν καλύτερο για το κίνημά μας να συμμετάσχουμε σε αυτές τις επιτροπές, οπότε θα έπρεπε να έχουμε και την ευκαιρία να προτείνουμε τις πρακτικές και τις ιδέες μας και να σχετίζουμε με ανθρώπους που συνήθως μας βλέπουν σαν φρικιά.Στις γειτονιές και τα χωριά μας ξεκινήσαμε ή συμμετείχαμε στα CDRs.
Για παράδειγμα, στη γειτονιά της Vallcarca (Βαρκελώνη), οι αναρχικοί ήταν από τους πρώτους που πρότειναν τη δημιουργία μιας τοπικής επιτροπής.Το κύριο κατελειμένο κοινωνικό κέντρο έγινε το αρχηγείο της επιτροπής άμυνας και οι συναντήσεις έγιναν στη συνέλευση, με τη σειρά τους και όσο το δυνατόν πιο οριζόντια.
Επίσης, τα εναλλακτικά εργατικά συνδικάτα (κυρίως CGT, COS και IAC) άρχισαν να μιλάνε για γενική απεργία στις 3 Οκτωβρίου για να απαντήσουν σε περίπτωση μεγάλης καταστολής.
Την ημέρα του δημοψηφίσματος, η ισπανική αστυνομία επιτέθηκε με ακραία βία κάποιες από τις εκλογικές επιτροπές, προκαλώντας σχεδόν χίλιους τραυματίες στην Καταλονία, αλλά οι επιτροπές απάντησαν με μεθόδους άμεσης δράσης.Τα φορτηγά και τα οχήματα από τις αγροτικές περιοχές εμπόδισαν το δρόμο για την αστυνομία, οι άνθρωποι έκρυβαν τις κάλπες, αλλάζονταν με ψεύτικες, έκαναν ανθρώπινα τείχη, οργάνωσαν την επικοινωνία και τη φροντίδα για τους τραυματίες κλπ. Υπήρξε μια καθολική απογραφή για το δημοψήφισμα (μπορούσαμε να ψηφίσουμε σε οποιοδήποτε κέντρο θέλαμε), οπότε υπήρξε ένας μεγάλος συντονισμός στις επιτροπές για να ανακατευθύνουν τους ψηφοφόρους σε άλλα κολέγια – εκλογικά κέντρα.Στο τέλος, η συμμετοχή στο δημοψήφισμα αφορούσε το 42% και μόνο το 14% των εκλογικών κέντρων έκλεισαν, παρόλο που περίπου 20000 ισπανοί αστυνομικοί εγκαταστάθηκαν στην καταλανική επικράτεια.
Η γενική απεργία ξεκίνησε δύο ημέρες αργότερα με την ANC, την Òmnium Cultural και μερικές οργανώσεις εργοδοτών να προσχωρούν σε αυτήν.Μπροστά από τις κάμερες, η απεργία δεν είχε κανένα περιεχόμενο εργασίας, αλλά είχε οδηγηθεί – καλεστεί απο τα εναλλακτικά συνδικάτα.Ούτε η CCOO και η UGT, τα κυριότερα ισπανικά συνδικάτα, ήταν μέρος της απεργίας.
Τις επόμενες μέρες είδαμε την άνοδο των φασιστών σε πολλές διαδηλώσεις που κατέληξαν σε τραυματισμό μερικών ανθρώπων στη Βαρκελώνη, τη Βαλένθια και τη Μαγιόρκα με τη συνολική συνενοχή της ισπανικής αστυνομίας και κυβέρνησης.Από την άλλη πλευρά, τα CDRs άρχισαν να αυξάνονται και να πληθαίνουν , καθιστώντας το τοπικό σημείο άμυνας για τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας.Ωστόσο, η ANC και η Òmnium Cultural εξακολουθούν να έχουν σημαντική επιρροή στο κίνημα που πρέπει να αμφισβητήσουμε.
Η θέση μας για το τώρα
Αυτό που είδαμε σήμερα είναι η πόλωση της ισπανικής και της καταλανικής κοινωνίας σε πιο ριζοσπαστικές θέσεις, ένα πολιτικό σπάσιμο που σήμερα αντιπροσωπεύεται από τη δήλωση της Καταλανικής Δημοκρατίας και την αναστολή της αυτονομίας των Καταλανών με το 155ο άρθρο του ισπανικού Συντάγματος .Έχουμε ένα μεγάλο μέρος του κινήματος των ανεξαρτητιστών που στρέφεται προς τα αριστερά και μερικές οργανώσεις εργαζομένων που προσπαθούν να διατηρήσουν αυτόν τον παλμό υπο τα δεξιά κόμματα.
Έχουμε επίσης την άνοδο του φασισμού, κυρίως στην ισπανική επικράτεια και δεν υπάρχει κανένα κίνημα ικανό να το αντιμετωπίσει.Οi PODEMOS προσπαθούν να έχουν ένα καλό προφίλ για να κερδίσουν τις επόμενες εκλογές (αντιμετωπίζουν εχθρικά τόσο τη δήλωση της ανεξαρτησίας όσο και την καταπίεση της ισπανικής κυβέρνησης).
Στην Καταλονία, πρέπει να συνεχίσουμε να πιέζουμε για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας από τα CDRs.Προκειμένου να δημιουργηθεί ένας μεγάλος αριστερός πόλος, πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε για τη συστατική διαδικασία που ακολουθεί τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας.Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει την ενδυνάμωση των αντικαπιταλιστικών οργανώσεων και την ανάκτηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, των γυναικών και του περιβάλλοντος.Ίσως έχουμε την ευκαιρία να έχουμε κάτι περισσότερο από ένα άλλο φιλελεύθερο ευρωπαϊκό κράτος.
Αντιλαμβανόμαστε επίσης ότι αυτό το σπάσιμο μπορεί να είναι ένα επεκτατικό κύμα σε άλλα κινήματα για να αναπτυχθεί στην Ισπανία και την Ευρώπη, οπότε πιστεύουμε ότι η υπεράσπιση της Καταλανικής Δημοκρατίας από αριστερή άποψη στην Ευρώπη θα μπορούσε να σημαίνει στην ανάπτυξη των λαϊκών κινημάτων γύρω από την Ήπειρο.Νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος που μας υποστηρίζει το κουρδικό κίνημα.
Έτσι έγραψα αυτό το κείμενο για να εξηγήσω τη θέση μας, αλλά και να ζητήσουμε αλληλεγγύη σε πολιτικό επίπεδο.Παρακαλώ, διαδώστε το λόγο σε άλλους αντικαπιταλιστές, φεμινίστριες, οικολόγους, αναρχικούς και άλλους ριζοσπάστες αριστερούς και συνεχίζετε να αγωνίζεστε.
Aitor Tarradella, Νοέμβριος 2017.
Πρόσφατα σχόλια