Πώς αναπτύχθηκε η στρατιωτική συνεργασία;
Στην αρχή η στρατιωτική συνεργασία περιοριζόταν στο καντόνι Kobanî. Οι ΗΠΑ και λίγες άλλες χώρες του διεθνούς συνασπισμού κατά του IΚ βομβάρδιζαν σύμφωνα με τις συντεταγμένες που έδιναν οι YPG / YPJ. Όπως περιγράφηκε παραπάνω την άνοιξη και το καλοκαίρι του 2015, υπήρξε χαμηλό επίπεδο συνεργασίας. Το φθινόπωρο του 2015 ξεκίνησε ο πρώτος κοινός μεγαλύτερος προγραμματισμός για την απελευθέρωση ορισμένων περιοχών, ενώ η Tal Abyad απελευθερώθηκε τον Ιούνιο του 2015 χωρίς σημαντική υποστήριξη από τη συμμαχία. Ήταν επίσης η εποχή που αρκετές ένοπλες κυρίως Αραβικές ομάδες άρχισαν να εργάζονται για να συνεργαστούν με τις YPG / YPJ. Η συζήτηση κατέληξε στην ίδρυση των δημοκρατικών δυνάμεων της Συρίας (SDF) τον Οκτώβριο του 2015. Η δημιουργία των SDF δεν αποτελεί εφεύρεση των ΗΠΑ, όπως ισχυρίζονται πολλές πηγές. Οι YPG / YPJ ενδιαφέρθηκαν πάντα να διαμορφώσουν στρατηγικές συμμαχίες με μη αντιδραστικές δυνάμεις στη Συρία. Τον Σεπτέμβριο του 2014, λίγες μέρες πριν από τη μεγάλη επίθεση του IΚ στο Kobanî, δημιουργήθηκε η Euphrates Volcano απο ορισμένες μονάδες του FSA – ιδρύθηκε πολιτικά ένας ευρύς συνασπισμός των διαφόρων λαών της Συρίας με τις τρεις δημοκρατικές αυτοδιοικήσεις που δημιουργήθηκαν τον Ιανουάριο 2014. Εντούτοις, η διορατικότητα των δομών της SDF και οι γενικές συζητήσεις δείχνουν ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν κανένα ρόλο, αν και οι αμερικανοί στρατιωτικοί αξιωματούχοι το ισχυρίστηκαν. Φυσικά οι ΗΠΑ χαιρέτισαν αυτό το βήμα και από τότε θα μπορούσαν να δηλώσουν ότι συνεργάζονται με μια κουρδική-αραβική συμμαχία και όχι μόνο με τους Κούρδους. Αυτό δίνει μεγαλύτερη δικαιολογία για τη συμμετοχή τους ενάντια στην ευρέως διαδεδομένη κριτή, ιδιαίτερα από την Τουρκία.
Οι πρώτες κοινές επιχειρήσεις των SDF και των ΗΠΑ οργανώθηκαν ανατολικά και νότια της πόλης Hêseke (Al Hasakah) καθώς και στις νότιες περιοχές του Kobanî, συμπεριλαμβανομένου του φράγματος Tishreen, στα τέλη του φθινοπώρου του 2015 και του χειμώνα 2016. Τότε, την άνοιξη του 2016 η συζήτηση για την απελευθέρωση της Raqqa ήρθε περισσότερο στο κοινό. Ενώ οι SDF ήθελαν να πορευτούν προς το Afrîn, οι ΗΠΑ ενδιαφέρονται να επιτεθούν στην πρωτεύουσα του Ι.Κ, Raqqa. Μια σημαντική αρχή των Συριακών Δημοκρατικών δυνάμεων είναι η απελευθέρωση μόνο των περιοχών από τις οποίες το ζητά ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού και εντάσσεται στην απελευθέρωση. Διαφορετικά, οι SDF θα γίνουν δεκτές ως δύναμη κατοχής. Η υποστήριξη των τοπικών κατοίκων υπήρχε για τις περιοχές δυτικά του Kobanî, αλλά όχι τόσο εκείνη την εποχή για τη Raqqa.
Παρ ‘όλα αυτά στις 24 Μαΐου 2016 οι SDF ανακοίνωσαν μια επιχείρηση για την απελευθέρωση των βόρειων περιοχών της Raqqa και οι ΗΠΑ την υποστήριξαν από τον αέρα. Ωστόσο, μία εβδομάδα αργότερα η επιχείρηση γύρισε το στόχο της στο Minbiç (Manbij) χωρίς να την συντονίσει με τις ΗΠΑ και η μετακίνηση προς στην Raqqa σταμάτησε. Οι διοικητές των SDF ενημέρωσαν τους συντάκτες στις συνεντεύξεις στις αρχές του 2017 σχετικά με αυτή τη μετατόπιση της στόχευσης. θα πρέπει να εκφράσει τη βούληση να απελευθερωθούν οι περιοχές μεταξύ Kobanî και Afrîn. Τις επόμενες ημέρες οι SDF απελευθέρωσαν γρήγορα εδάφη προς την κατεύθυνση προς την πόλη Manbij, ενώ οι ΗΠΑ δεν την υποστήριζαν. Έχοντας ήδη προσεγκίσει τα προάστια της πόλης Manbij, οι ΗΠΑ άρχισαν να υποστηρίζουν αυτή την επιχείρηση η οποία οδήγησε στην τελική επιτυχία στις 12 Αυγούστου 2016. Αυτή η περίπτωση είναι ένα παράδειγμα του πως λειτουργεί η συνεργασία μεταξύ των SDF και των ΗΠΑ και ότι δεν είναι μονόπλευρη.
Σχεδόν δύο βδομάδες αργότερα, στα τέλη Αυγούστου του 2016, ο τουρκικός στρατός ξεκίνησε την κατοχή του στην Jarablus και κινήθηκε προς την Azaz και το Al-Bab. Για αρκετές μέρες οι SDF προσπάθησαν να ελευθερώσουν από το Ι.Κ τον νότο της Jarablus και να σταματήσει στον τουρκικό στρατό. Παρόλο που ο τουρκικός στρατός παρουσίασε απώλειες, κατάφερε να καταλάβει την πόλη Jarablus, καθώς το Ι.Κ δεν έδωσε μάχη εναντίον τους και υποχώρησε μέσα σε μία ημέρα. Ωστόσο, μετά από αρκετές ημέρες κατέληξε σε μια de facto κατάπαυση του πυρός μεταξύ των SDF και του τουρκικού στρατού, την οποία διαπραγματεύθηκαν οι ΗΠΑ. Επειδή οι ΗΠΑ επέτρεψαν την τουρκική εισβολή, ο συντονισμός μεταξύ των SDF και των ΗΠΑ τέθηκε σε κρίση που διήρκησε αρκετές εβδομάδες. Αυτό που αναφέρθηκε παραπάνω συνέβη εδώ, πρώτον, οι ΗΠΑ συμφώνησαν με την τουρκική εισβολή και στη συνέχεια κατάφεραν την κατάπαυσης πυρός μεταξύ δύο δυνάμεων με τις οποίες συνεργάζονται.
Ωστόσο, τους επόμενους μήνες οι SDF προσπάθησαν να κινηθούν προς την πόλη Al-Bab όπως ο τουρκικός στρατός. Κατάφεραν να απελευθερώσουν πολλά χωριά από το I.Κ γύρω από την πόλη Arimah δυτικά του Manbij, αλλά πάντα παρακολουθούνταν από τον τουρκικό στρατό και τις τουρκικές υποστηριζόμενες ένοπλες ομάδες. Οι SDF πολέμησαν χωρίς υποστήριξη από τις ΗΠΑ, που έβαλαν γραμμή 15-20 χλμ. Δυτικά της πόλης Μανμπι, ό, τι δεν θέλουν να περάσουν οι SDF και έτσι δεν υποστήριξαν μια κίνηση στο Arimah. Δυστυχώς, οι SDF δεν μπόρεσαν να προχωρήσουν μέχρι την πόλη του Al-Bab, η οποία παραδόθηκε τον Φεβρουάριο του 2017 από τι Ι.Κ στην Τουρκία μετά από δύο μήνες αποτυχημένων τουρκικών επιθέσεων. Κατά τη διάρκεια της ίδιας περιόδου μια παρόμοια στρατιωτική εκστρατεία μεταφέρθηκε από Afrîn προς Al-Bab, οι SDF απελευθέρωσαν δεκάδες οικισμούς γύρω από την πόλη του Tel Rifat αλλά δενκατάφερε να επιτύχει την απελευθέρωση της πόλης Al-Bab.
Ένα άλλο παράδειγμα του πώς οι SDF θα μπορούσαν να είναι επιτυχές χωρίς υποστήριξη από τις ΗΠΑ ήταν στα τέλη Φεβρουαρίου 2017 όταν τα τουρκικά στρατεύματα και οι τουρκικές υποστηριζόμενες ένοπλες ομάδες επιτέθηκαν έντονα στις δυνάμεις των SDF γύρω από την πόλη Arimah. Μετά από δύο εβδομάδες κατάφεραν να καταλάβουν μόνο ένα χωριό το οποίο στην πραγματικότητα έχει μείνει για λόγους στρατιωτικούς. Θα πρέπει να θεωρηθεί ότι ο τουρκικός στρατός επιτέθηκε με πολλά τανκς και βαριά όπλα. Μετά από μερικές εβδομάδες οι μάχες έληξαν επειδή οι SDF πραγματοποίησαν συμφωνία με τη Ρωσία και τη Συρία, η οποία έστειλε παρατηρητές στο μέτωπο γύρω από την πόλη Arimah. Οι ΗΠΑ έστειλαν παρατηρητές στη βόρεια γραμμή της Manbij κατά μήκος του ποταμού Savur. Από τότε τα τουρκικά στρατεύματα δεν έχουν επιτεθεί πολύ έντονα στην Manbij.
Τον Νοέμβριο του 2016 άρχισε τελικά η επιχείρηση απελευθέρωσης της περιοχής της επαρχίας Raqqa. Κατά τους πρώτους μήνες οι περιοχές βόρεια, βορειοδυτικά και βορειοανατολικά έχουν απελευθερωθεί και η πόλη δεν έχει προσεγκιστεί ακόμη τόσο πολύ. Ωστόσο, ο στρατιωτικός συντονισμός μεταξύ των SDF και των ΗΠΑ έχει γίνει καλύτερος από πριν. Περιλάμβανε επίσης κάποιες εκπαιδεύσεις. Για την εκπαίδευση και τον συντονισμό υπήρχαν τουλάχιστον αρκετές εκατοντάδες αμερικανοί στρατιώτες στη Βόρεια Συρία, αλλά δεν συμμετέχουν συνήθως στις μάχες – μόνο σε λίγες περιπτώσεις το 2017 στην πόλη της Raqqa.
Εν τω μεταξύ, ο Donald Trump έγινε Πρόεδρος των ΗΠΑ και, εκτός από τα πυρομαχικά, για πρώτη φορά οι ΗΠΑ έστειλαν ένα σοβαρό αριθμό μεσαίων βαρέων όπλων, στρατιωτικού εξοπλισμού και οχημάτων στις SDF για την επιχείρηση της Raqqa. Στην πραγματικότητα αυτό που προετοίμασε η κυβέρνηση Obama, έχει υλοποιηθεί από τον Trump. Τον Μάρτιο του 2017 η επιχείρηση απελευθέρωσης πραγματοποίησε ένα έκπληκτο βήμα και απελευθέρωσε επίσης κάποιες περιοχές δυτικά της λίμνης Dam Dam (Assad Lake), από όπου απελευθερώθηκε ένα μήνα αργότερα η πόλη Tabqa. Στις 6 Ιουνίου 2017 τελικά ξεκίνησε η επιχείρηση προς την πόλη Raqqa και γρήγορα εισήλθαν στην πόλη οι SDF. Η πρόοδος ήταν αργή μέσα στην πόλη, την οποία το Ισλαμικό κράτος υπερασπίζονταν με όλα τα μέσα της. Πολύ νωρίτερα από ό, τι αναμενόταν, στα μέσα του Οκτωβρίου 2017, με εντατικές επιθέσεις από τις SDF και τις αεροπορικές επιδρομές των ΗΠΑ, η πόλη Raqqa απελευθερώθηκε εντελώς. Λίγες εβδομάδες πριν, το Σεπτέμβριο του 2017, οι SDF ξεκίνησαν τη επιχείρηση Cizire Storm για να απελευθερώσει ολόκληρη την περιοχή ανατολικά του ποταμού Ευφράτη στην Ανατολική Συρία στην επαρχία Deir Ez-Zor. Η επιχείρηση αυτή ξεκίνησε χωρίς να οριστικοποιηθεί η απελευθέρωση της Raqqa, η οποία ήταν επικίνδυνη, αλλά ο συριακός στρατός προχωρούσε γρήγορα προς την πόλη Deir Ez-Zor. Πράγματι οι SDF κατάφεραν να απελευθερώσουν την περιοχή ανατολικά του ποταμού Ευφράτη. Ως αποτέλεσμα, η ισχύς του Ι.Κ στη Συρία έχει συρρικνωθεί σχεδόν εντελώς.
Από τη επιχείρηση της Raqqa φαίνεται ότι η στρατιωτική συνεργασία μεταξύ των ΗΠΑ και των SDF λειτουργεί χωρίς καμία κρίση. Αλλά δεν είναι ξεκάθαρο τι θα συμβεί μετά την πλήρη νίκη κατά του I.κ στην Συρία.
Η συνεργασία είναι στρατιωτική, όχι πολιτική
Παρόλο που η στρατιωτική συνεργασία μεταξύ των SDF και των Η.Π.Α. οδήγησε τον Παγκόσμιο Συνασπισμό κατά της Ισλαμικού Κράτους που αναπτύχθηκε ιδιαίτερα με τη δράση για την Raqqa, δεν είναι δυνατόν να μιλήσουμε για πολιτική συνεργασία. Οι ΗΠΑ διακρίνονται πολύ καθαρά μεταξύ της πολιτικής και της στρατιωτικής διάστασης. Αυτό που οι αιτήσεις της DFNS δεν αποτελούν στρατηγική συνεργασία ή “έπαινο από τις ΗΠΑ”, αλλά η συμπερίληψη στις διεθνείς διαπραγματεύσεις για μια πολιτική λύση, ιδιαίτερα στις συνομιλίες της Γενεύης. Από το 2015, αξιωματούχοι των ΗΠΑ δήλωσαν πολλές φορές ότι αυτό θα ήταν καλό, και η Ρωσία είπε το ίδιο, αλλά μέχρι σήμερα δεν σημειώθηκε πρόοδος σε αυτό το θέμα. Το γεγονός ότι οι δύο μεγαλύτερες διεθνείς δυνάμεις δεν μπορούν να συμπεριλάβουν έναν σημαντικό παράγοντα στις διεθνείς διαπραγματεύσεις για μια βαριά ένοπλη σύγκρουση, είτε δείχνει ότι οι δύο εξουσίες δεν ενδιαφέρονται πραγματικά να συμπεριλάβουν την DFNS στις διεθνείς διαπραγματεύσεις ή οι σχέσεις με άλλους παίκτες σε αυτή τη σύγκρουση παραμένουν πολύ σημαντικές για αυτούς και έτσι οι σχέσεις με την DFNS δεν είναι στρατηγικές και μόνο ο ρόλος ενός -player προβλέπεται από τους σε όλη τη διαδικασία. Εν πάση περιπτώσει, όσο η DFNS (Δημοκρατική Ομοσπονδία της Βόρειας Συρίας) δεν βρίσκεται στο τραπέζι ως ισότιμος παίκτης, δεν μπορεί να επιτευχθεί συνολική πολιτική λύση στη Συρία.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους οι ΗΠΑ ενεργούν έτσι. Το πιο προφανές και πιεστικό είναι η εχθρότητα του συμμάχου του τουρκικού κράτους του ΝΑΤΟ ενάντια στην DFNS. Οι ΗΠΑ ενδιαφέρονται να μην εισέλθουν σε μια ανοιχτή σύγκρουση με την Τουρκία, τουλάχιστον όχι σε αυτή την περίοδο. Η Τουρκία παίζει εναντίον του ΝΑΤΟ με την επιλογή να προσεγγίσει περισσότερο τη Σαγκάη 5, η οποία περιλαμβάνει τη Ρωσία, την Κίνα και το Ιράν. Η σοβινιστική-εθνικιστική Συριακή αντιπολίτευση, η οποία εκπροσωπείται κυρίως μέσω του Συριακού Εθνικού Συνασπισμού, εξακολουθεί να έχει σχέσεις με τις ΗΠΑ, αν και όχι τόσο ισχυρή όπως πριν από μερικά χρόνια, εργάζεται επίσης εναντίον της DFNS σε διεθνές επίπεδο. Όλα τα άλλα κράτη της Μέσης Ανατολής και της Ευρώπης δεν ενδιαφέρονται επίσης να αποκτήσουν ακροατήριο μιας νέας και δημοκρατικής δύναμης σε διεθνές επίπεδο. Συνεπώς, συνεχίζεται το πολιτικό εμπάργκο κατά της DFNS και των SDF.
Παρόλο που η αμερικανική κυβέρνηση αρνήθηκε δημοσίως τις κατηγορίες της τουρκικής κυβέρνησης ότι οι YPG είναι τρομοκράτες και η υποστήριξη των ΗΠΑ για όπλα προς τις SDF θα παραδοθεί στο ΡΚΚ, δεν δήλωσε ποτέ τίποτα θετικό στο κοινό σχετικά με την πολιτική διαδικασία στη Rojava / Βόρεια Συρία. Μόνο ορισμένοι υψηλοί στρατιωτικοί αξιωματούχοι έχουν εκφράσει θετικά λόγια για τις SDF. Μέχρι σήμερα, οι ΗΠΑ δεν επέτρεψαν ποτέ σε έναν επικεφαλής από την DFNS ή τις SDF να επισκεφθούν τις ΗΠΑ. Επιπλέον, οι εταιρείες των ΗΠΑ δεν συμμετέχουν σε οποιαδήποτε επένδυση ή οικονομική δραστηριότητα στην DFNS και δεν υπάρχουν τέτοιες προετοιμασίες. Μάλλον επειδή η DFNS έχει εγκρίνει νόμους που εμποδίζουν τη μονοπώληση και επιβάλουν τον έλεγχο πιθανών διεθνών επενδύσεων που προς το παρόν δεν υπάρχουν.
Παρόλο που οι στρατιωτικές σχέσεις μεταξύ Ρωσίας και SDF είναι πολύ λιγότερο ανεπτυγμένες από ό, τι μεταξύ των ΗΠΑ και των SDF, πολιτικά η Ρωσία κάνει πιο άμεσες και θετικές δηλώσεις για τους Σύριους Κούρδους και την DFNS. Για παράδειγμα, η Ρωσία στις αρχές του 2017 προετοίμασε ένα σχέδιο για ένα νέο σύνταγμα ή είπε συχνότερα από τις ΗΠΑ ότι οι Κούρδοι πρέπει να συμμετέχουν στις διεθνείς διαπραγματεύσεις. Μόλις πρόσφατα η Ρωσία ανακοίνωσε ένα «λαϊκό συνέδριο της Συρίας στο οποίο θα προσκληθούν οι PYD / Κούρδοι».
Μπορούμε να συμπεράνουμε ότι, εκτός από την πίεση που ασκούν οι τουρκικές ή άλλες κυβερνήσεις στη Μέση Ανατολή, φαίνεται ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν κανένα στρατηγικό ενδιαφέρον να κάνουν θετικές δηλώσεις για την DFNS – τουλάχιστον προς το παρόν. Προκειμένου να γίνει κατανοητή η προσέγγιση των ΗΠΑ είναι απαραίτητη μια σύντομη ανάλυση των πολέμων στη Μέση Ανατολή.
Το Κουρδικό Κίνημα Ελευθερίας λέει ότι βιώνουμε τον 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος επικεντρώνεται στη Μέση Ανατολή με τη Συρία στο ίδιο το κέντρο. Υπάρχουν τρεις κύριες γραμμές. Η πρώτη είναι ο διεθνής ιμπεριαλισμός που εκπροσωπείται κυρίως από τις ΗΠΑ και τη Ρωσία. Η 2η γραμμή περιλαμβάνει τις περιφερειακές ρυθμιστικές εξουσίες με τους κύριους φορείς της Τουρκίας, του Ιράν και της Σαουδικής Αραβίας που έχουν επίσης ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά. Η 3η γραμμή είναι αυτή των επαναστατικών και δημοκρατικών δυνάμεων που καθοδηγείται από την Επανάσταση της Ροζάβα και το ΡΚΚ. Και οι τρεις γραμμές αγωνίζονται μεταξύ τους, οι δυνάμεις της 1ης και 2ης γραμμής αλληλεπιδρούν επίσης. Το αποτέλεσμα είναι περίπλοκο με συνεχώς μεταβαλλόμενους συνασπισμούς και ένοπλες συγκρούσεις. Όλες οι δυνάμεις αναπτύσσουν σχέσεις με άλλους, που φαίνεται να βρίσκονται σε αντίθεση, προκειμένου να επιτύχουν τα στρατηγικά τους συμφέροντα.
Αυτό σχετίζεται με τη βαθιά και διαρθρωτική κρίση της καπιταλιστικής νεωτερικότητας, η οποία βιώνεται περισσότερο στη Μέση Ανατολή. Δεν αρκεί να υπάρχει μια ιδεολογική και πολιτική προσέγγιση όπως κάνουν οι πολλές αριστερές και σοσιαλιστικές οργανώσεις, αλλά μια οργανωτική και στρατιωτική προσέγγιση είναι κρίσιμη. Χωρίς να είναι δογματικό, είναι απαραίτητο να καταπολεμήσουμε τα θέματα, αλλά και να μπορέσουμε να αναδιαρθρώσουμε την ίδια την οργάνωση σύμφωνα με τις συνθήκες και να κατανοήσουμε τη δυναμική και τις αντιφάσεις άλλων φορέων προκειμένου να μπορέσουμε να επωφεληθούμε από αυτές. Ο στόχος πρέπει να είναι η υπεράσπιση των κατακτήσεων και η οικοδόμηση μιας ισχυρής αυτο-οργανωμένης κοινωνίας όπου αυτό είναι δυνατόν και η βάση για την ενίσχυση της δικής της εξουσίας. Η δημιουργία χώρων ελευθερίας δεν είναι δυνατή μόνο με φιλικές δυνάμεις. Μια δογματική θέση θα οδηγήσει στην ήττα, οπότε κάθε βήμα πρέπει να υπολογιστεί καλά, ειδικά για τους Κούρδους που έχουν αποικισθεί από τέσσερα έθνη-κράτη. Επειδή ο Kουρδικό Κίνημα Ελευθερίας ενεργεί σε αυτή την προσέγγιση από την ίδρυσή του, μπόρεσε να επιτύχει το σημερινό επίπεδο δύναμης. Στην πραγματικότητα, Κίνημα Ελευθερίας συνέβαλε στο υπάρχον χάος που οδήγησε στην άρση του ρόλου των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που φαινόταν ισχυρές. Το δυναμικό της κρίσης είναι: είτε η καπιταλιστική νεωτερικότητα θα αποκατασταθεί στη Μέση Ανατολή και θα κυβερνήσει για άλλα 100 χρόνια, είτε θα δημιουργηθούν παραβιάσεις της ελευθερίας για όλη την ανθρωπότητα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι διεθνείς και οι περιφερειακές δυνάμεις παρεμβαίνουν τόσο έντονα. Δεν είναι μόνο για τη βενζίνη και το αέριο.
Γνώμες μεταξύ του πληθυσμού της Βόρειας Συρίας και της περίληψης
Πώς ο πληθυσμός της Rojava / Βόρειας Συρίας εξετάζει τη συνεργασία με τις ΗΠΑ
Ανεξάρτητα από όλες τις εξελίξεις και τις συζητήσεις, είναι πολύ στοιχειώδες να δούμε από την κουρδική προοπτική πώς η στρατιωτική συνεργασία με τις ΗΠΑ, τη μεγαλύτερη παγκόσμια στρατιωτική δύναμη, επηρεάζει την κοινωνία. Σε αυτό το πλαίσιο υπάρχουν δύο βασικά ερωτήματα. Πρώτον, πώς οι πολιτικοί ακτιβιστές και ο πληθυσμός θεωρούν αυτή τη στρατιωτική συνεργασία. Δεύτερον, το εάν και πώς οι οικονομικές και πολιτικές δομές έχουν βιώσει αλλαγές μέσω αυτής της συνεργασίας.
Τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο του 2017 ο συγγραφέας έκανε περίπου 50 συνεντεύξεις με πολιτικούς ακτιβιστές και ανθρώπους από διαφορετικά διοικητικά όργανα για το πολιτικό τους έργο και την πολιτική-κοινωνική κατάσταση. Εκτός από ένα άτομο δεν υπήρχε κανείς που να έβλεπε τη στρατιωτική συνεργασία χωρίς ανησυχίες. Οι ερωτηθέντες δήλωσαν κυρίως ότι η συνεργασία αυτή προέκυψε εξαιτίας δύσκολων συνθηκών, ιδιαίτερα στο Kobanî, και πολλών εχθρών, δεν περιλαμβάνει πολιτική διάσταση, οι ΗΠΑ κάνουν αυτή τη συνεργασία εξαιτίας των δικών της συμφερόντων και η συνεργασία είναι πολύ πιθανό μια τακτική (βραχυπρόθεσμη). Υπήρχε η σαφής συνειδητοποίηση ότι η επανάσταση δεν πρέπει να βασίζεται σε αυτή τη στρατιωτική συνεργασία, η οποία θα μπορούσε να λήξει την επόμενη ημέρα, στην πραγματικότητα ανά πάσα στιγμή. Αλλά η επανάσταση πρέπει να προσπαθήσει να επωφεληθεί από τη στρατιωτική συνεργασία, συμπεριλαμβανομένης εκείνης με τη Ρωσία. Αυτές ήταν σημαντικές απαντήσεις βασισμένες σε μια κριτική αντίληψη. Έχουν ως αποτέλεσμα οι ακτιβιστές να συνεχίσουν να αναπτύσσουν και να εμβαθύνουν το πολιτικό τους έργο και να επιμένουν σε μια έντονα αυτο-οργανωμένη κοινωνία. Η αυτοοργανωμένη κοινωνία περιλαμβάνει περισσότερες και ισχυρότερες κοινότητες, συμβούλια πολιτών και άλλες πολιτικές δομές, μια κοινοτική οικονομία που παράγει για τις δικές της ανάγκες όσο το δυνατόν περισσότερο, ένα ανεξάρτητο σύστημα εκπαίδευσης και υγείας και την εξάπλωση της αυτοάμυνας σε όλες τις γειτονιές, τις κοινότητες και τα χωριά. Ο συγγραφέας μπόρεσε να παρατηρήσει ένα τόσο ισχυρό έργο από πρώτο χέρι. Επιπλέον, ο ίδιος κατέληξε στο συμπέρασμα ότι στις γενικές πολιτικές συζητήσεις η στρατιωτική συνεργασία με τις ΗΠΑ ήταν πολύ σπάνιο θέμα
Όπως και οι άλλες πολιτικές και κοινωνικές δομές, ο Τύπος της Ροζάβα και ακόμη και άλλα μέρη της Βόρειας Συρίας δεν θέτουν τη στρατιωτική συνεργασία στο επίκεντρο των ειδήσεων. Στην πραγματικότητα αρκετά σπάνια μπορείτε να διαβάσετε και να ακούσετε γι ‘αυτό. Αυτό που βρίσκεται στο κέντρο είναι το πολιτικό σχέδιο του δημοκρατικού φεντεραλισμού / αυτονομίας, άμυνας, απελευθέρωσης, δημιουργίας νέων δομών στην κοινωνία και δημόσιες εκδηλώσεις.
Μεταξύ του πληθυσμού ο συγγραφέας συναντήθηκε με λίγους ανθρώπους που εξέφρασαν μεγάλη προσδοκία από τις ΗΠΑ, αλλά παρέμειναν ως μικρή μειονότητα. Η Rojava δεν μπορεί να συγκριθεί απολύτως με το Νότιο Κουρδιστάν, όπου οι στρατιώτες των ΗΠΑ ήταν ακόμα παρόντες στους δρόμους εδώ και πολλά χρόνια. Στην Rojava υπάρχει μια κριτική προσέγγιση από την πλειοψηφία της κοινωνίας για τις περιφερειακές και διεθνείς δυνάμεις αν και (και επειδή) οι Κούρδοι έχουν καταπιεστεί από τον Α ‘Παγκόσμιο Πόλεμο και κανένα κράτος δεν συζήτησε ανοιχτά την κατάσταση των Κούρδων μέχρι σήμερα – η σιωπή ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, όταν μετά το δημοψήφισμα στο νότιο Κουρδιστάν στις 25 Σεπτεμβρίου 2017 η ιρακινή κρατική καταπίεση στο Kirkuk επιβεβαίωσε αυτή την προσέγγιση. Αυτό προέρχεται από δεκάδες χρόνια πολιτικής αυτοοργάνωσης χωρίς να εξαρτάται από οποιαδήποτε άλλη πολιτική δύναμη. Υπήρχε πάντα η επιμονή για αυτο-οργάνωση παντού και σε κάθε κοινωνικό τομέα και μια πεπεισμένη ισχυρή δέσμευση για τους πολιτικούς στόχους. Η βάση ήταν πολύ στερεά και δεν παρουσιάζει κανένα κενό.
Οι προσπάθειες οικοδόμησης κοινοτήτων παντού δεν έπαψαν ποτέ μετά την έναρξη της στρατιωτικής συνεργασίας με τις ΗΠΑ. μάλλον ο αριθμός των δήμων διπλασιάστηκε. Επίσης συνέχισε η δημιουργία συνεταιρισμών. ενώ το φθινόπωρο του 2014 ο αριθμός των συνεταιρισμών ήταν περίπου δώδεκα, σήμερα υπάρχουν τουλάχιστον αρκετές εκατοντάδες συνεταιρισμοί. Η δημοκρατική-κοινοτική οικονομία εξακολουθεί να αναπτύσσεται, αλλά χωρίς να ασκήσει κανείς επιβολή σε κάποιον να ακολουθήσει αυτόν τον τρόπο – βασίζεται στην πειθώ . Από αυτά τα γεγονότα είναι δυνατόν να δηλωθεί ότι δεν υπάρχουν παραχωρήσεις από τους επαναστάτες στο βασικό περιεχόμενο της επανάστασης. Η κριτική για την καπιταλιστική νεωτερικότητα και την καπιταλιστική νοοτροπία ήταν ακόμη ισχυρότερη από τον Μάιο του 2014, όταν ο συγγραφέας ταξίδεψε για πρώτη φορά στη Ροζάβα. Σύντομα, ενώ από τη μία πλευρά η επανάσταση της Rojava ξεκίνησε μια στρατιωτική συνεργασία με τις ΗΠΑ,
Σε συζητήσεις με τα μέλη των YPG και των YPJ δεν υπήρχε υπερβολική προστιθέμενη αξία στις σχέσεις με τις ΗΠΑ, στην πραγματικότητα, αν ο συγγραφέας δεν το ρωτούσε, θα ήταν πολύ σπάνιο θέμα συζήτησης. Αναφέρθηκε αρκετές φορές στη Βόρεια Συρία: Φυσικά η συνεργασία έχει πολλά πλεονεκτήματα όπως η πρόσβαση σε όλο και πιο βαρύ στρατιωτικό εξοπλισμό και όπλα, αλλά τονίζουν ότι ο άνθρωπος είναι πάντα το ισχυρότερο όπλο σε έναν πόλεμο. Ένας διοικητής των YPG είπε στον συγγραφέα τον Μάρτιο του 2017, ο οποίος τον ρώτησε πόσο οι αμερικανοί στρατιώτες εμπλέκονται στις στρατιωτικές επιχειρήσεις ενάντια στο IΚ, ότι οι αμερικανοί στρατιώτες δεν αγωνίζονται στο μέτωπο. Με εντυπωσιακό τρόπο, ο Στρατός των ΗΠΑ θεωρείται από τις YPG / YPJ ως τεχνικός στρατό. Αργότερα διαβάζουμε τα νέα που μερικοί στρατιώτες των ΗΠΑ εντάχθηκαν στην απελευθέρωση της Raqqa, αλλά ο αριθμός ήταν πολύ μικρός και δεν αξίζει να αναφέρουμε.
Ένα μέλος των YPG, που βρίσκεται σε άμεση επαφή με τους ανώτερους διοικητές, πληροφόρησε τον συγγραφέα ότι ο αμερικανικός στρατός ποτέ δεν προσπάθησε να επιβάλει τίποτα άμεσα ή προσπάθησε να παρέμβει στο πολιτικο-οικονομικό μοντέλο ή τη ζωή. Και πρόσθεσε ότι στην πραγματικότητα οι SDF και η DFNS δεν θα δέχονταν ποτέ οποιαδήποτε παρέμβαση στις δικές τους εσωτερικές πολιτικές κάτι που το γνωρίζουν πολύ καλά οι ΗΠΑ. Το μέλος των YPG πρόσθεσε ότι σε κάθε συνάντηση με τις ΗΠΑ τα μέλη των SDF ήταν πάντα προετοιμασμένα και υπέβαλαν προτάσεις για περαιτέρω στρατηγικές και απελευθερώσεις. Πολύ πριν από την απελευθέρωση οποιασδήποτε πόλης με την γύρω περιοχή, η DFNS και οι σχετικές πολιτικές δομές προετοίμασαν ένα συμβούλιο πολιτών αποτελούμενο από άτομα από την τοπική περιοχή. Σύμφωνα με τον ίδιο, η αντιπροσωπεία των ΗΠΑ δεν μπόρεσε να πει τίποτα γι ‘αυτό λόγω της καλής προετοιμασίας της πλευράς των SDF. Έτσι, οι ΗΠΑ δέχτηκαν συνήθως αυτό που προτάθηκε. Σε μεταγενέστερο στάδιο στα τέλη του 2016 ο αμερικανικός στρατός θέλησε να συναντήσει το συντονισμό του Πολιτικού Συμβουλίου του Manbij και να δει με δικά του μάτια πώς λειτουργεί. Αναφερόμενος σε αυτό, πρέπει να θυμόμαστε: Σε κάθε χώρα που καταλαμβάνουν οι ΗΠΑ, υπήρξε η προσπάθεια δημιουργίας ενός είδους εθνικής κυβέρνησης με τα κύρια μέρη της κοινωνίας. Σχεδόν όλες οι πολιτικές δομές που εγκατέστησαν οι ΗΠΑ, ιδίως στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, απέτυχαν.
Στο τέλος της ομιλίας, το μέλος των YPG υπογράμμισε ότι οργανώνονται με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι έτοιμοι για το τέλος της στρατιωτικής συνεργασίας με τον αμερικανικό στρατό ανά πάσα στιγμή. Σύμφωνα με τον ίδιο, η συνεργασία έχει κάποια σοβαρά πλεονεκτήματα, αλλά διακινδυνεύει επίσης. Ιδιαίτερα γτο να συνηθίσει στην υποστήριξη των ΗΠΑ με την πάροδο του χρόνου είναι ένας κίνδυνος που πρέπει να συζητηθεί μόνιμα, οπότε οι YPG πρέπει να λάβουν μέτρα. Μια άλλη πρόκληση είναι ότι, λόγω της αμερικανικής παρουσίας στη Συρία, οι διαμάχες με το συριακό καθεστώς δεν θα πρέπει να καταλήξουν σε έναν μεγάλο πόλεμο, διότι η DFNS θέλει να καταλήξει σε συμφωνία με το καθεστώς του Ba’ath το συντομότερο δυνατόν – η αντιπολίτευση εκτός ττης DFNS έχει εξαλειφθεί ως επί το πλείστον. Αυτό απαιτεί επίσης ένα συγκεκριμένο ενδιαφέρον της άλλης πλευράς φυσικά. Η απάντηση στο ερώτημα κατά πόσο ο συντονισμός των SDF δεν έχει φόβους ότι η συνεργασία θα μπορούσε να αλλάξει το μεσοπρόθεσμο ενδιαφέρον και το πολιτικό όραμα των αγωνιστών των SDF ήταν πολύ ενδιαφέρον: «Πιστεύουμε ότι έχουμε ένα ισχυρό πολιτικό σχέδιο με τον Δημοκρατικό Συνομοσπονδισμό που είναι ένα εμπνευσμένο εργαλείο για εμάς. Τι είδους ιδέες προσφέρουν στις ΗΠΑ ή τα άλλα κράτη; Έχουμε μια ισχυρότερη δημοκρατία που είναι άμεση και χωρίς αποκλεισμούς και μια απελευθέρωση των φύλων σε ταχεία ανάπτυξη. Το πιο σημαντικό; έχουμε ένα όραμα για μια νέα ζωή του λαού της ευρύτερης περιοχής. Αυτό που έχουν τα καπιταλιστικά κράτη είναι τα χρήματα, τα όπλα και η δημοκρατία σε διαρθρωτική κρίση, τίποτα περισσότερο ».
Μια άλλη πτυχή σε ολόκληρη τη συζήτηση είναι ότι ο αριθμός των ανθρώπων από όλο τον κόσμο, δηλαδή των διεθνιστών, που εντάσσονται στην επανάσταση της Rojava δεν έχει μειωθεί το 2016 και το 2017. Ιδιαίτερα οι νέοι αισθάνονται το επαναστατικό πνεύμα και θέλουν να είναι μέρος της φάσης κατασκευής ή της άμυνα της Βόρειας Συρίας και ουσιαστικά θέλουν να συμετάσχουν. Ο συγγραφέας μπόρεσε να μιλήσει σε δεκάδες από αυτούς τους ανθρώπους, κυρίως από την Ευρώπη ή τη Βόρεια Αμερική, στη Ροζάβα. Όλοι τους είχαν μια θετική θέση στην ανάπτυξη στη Βόρεια Συρία και ήθελαν να παραμείνουν περισσότερο. Υπήρχαν κάποιες εξαιρέσεις: Ο συγγραφέας συναντήθηκε με έναν μικρό αριθμό ανδρών γύρω στην ηλικία των 45-55 ετών που έφυγαν από τη Rojava επειδή δεν μπορούσαν να πολεμήσουν. Είπαν ότι ήρθαν μόνο για την καταπολέμηση του I.Κ και όχι περισσότερο. Πρέπει να τους θεωρούμε ως μη αριστερούς / επαναστάτες.
Οι διεθνιστές της Ροζάβα συνδέθηκαν με τον βασικό τρόπο οργάνωσης των ανθρώπων, τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι συζητούν και πώς οι άνθρωποι μοιράζονται αυτό που έχουν. Σε ένα βήμα προς τα εμπρός, θέλουν να κατανοήσουν ποιες είναι οι βασικές συζητήσεις στη Rojava / τη Βόρεια Συρία και τις βασικές αξίες του Κουρδικού κινήματος Ελευθερίας. Μέσα από αυτό επιδιώκουν να καταλάβουν τι είναι αυτό το επαναστατικό κίνημα που έχει αναβιώσει ή έχει αναπτύξει αυτό που άλλα επαναστατικά κινήματα δεν μπορούν να κάνουν. Ή με άλλα λόγια: Τι μπορούν να μάθουν από αυτή την επανάσταση! Οι άνθρωποι που αγωνίζονται για μια ελεύθερη κοινωνία με αλληλεγγύη και οι άνθρωποι που αναλύουν τις παγκόσμιες επαναστάσεις και τους αγώνες των τελευταίων αιώνων θα πρέπει επίσης να αναλύσουν την Επανάσταση στην Rojava, μια από τις πιο ισχυρές και εμπνευσμένες επαναστάσεις του 21ου αιώνα.
Πολλοί διεθνιστές δεν θεωρούν τη στρατιωτική συνεργασία μεταξύ των SDF και των ΗΠΑ ως εμπόδιο για τη δέσμευσή τους στη Βόρεια Συρία. Πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι υπάρχουν τουλάχιστον αρκετές εκατοντάδες διεθνιστές, χωρίς τους Άραβες, τους Τούρκους και άλλους ανθρώπους της Μέσης Ανατολής. Αυτό το γεγονός πρέπει να αφήσει να αντικατοπτρίζουν εκείνους που θεωρούν τη στρατιωτική συνεργασία μεταξύ των SDF και των Η.Π.Α. ως προδοσία και δεν βλέπουν όλες τις άλλες βαθιές επαναστατικές και κοινωνικές εξελίξεις στη Βόρεια Συρία.
Περίληψη και Συζήτηση
Η στρατιωτική συνεργασία μεταξύ των SDF, των αμυντικών δυνάμεων της Δημοκρατικής Ομοσπονδίας της Βόρειας Συρίας (DFNS) και των Η.Π.Α. οδήγησε σε Παγκόσμιο συνασπισμό κατά του Ι.Κ, το οποίο ξεκίνησε το τρομοκρατικό “Ισλαμικό Κράτος” (IS) επειδή το 2014 και οι δύο πλευρές βρίσκονταν σε κατάσταση σχεδόν χωρις καθόλου άλλες επιλογές. Πολύ πιθανό ότι δεν θα ολοκληρωθεί αμέσως μετά τη συνολική ήττα του Ι.Κ στη Συρία, καθώς οι δηλώσεις των ΗΠΑ και των SDF εμπλέκονται. αλλά λόγω μιας σειράς παραγόντων είναι δύσκολο να προβλεφθεί πόσο καιρό και με ποιο τρόπο μπορεί να συνεχιστεί. Όπως και στη Συρία, το τέλος του πολέμου πλησιάζει και αρχίζουν διαφορετικά επίπεδα διαπραγματεύσεων, πιθανότατα θα συνεχιστεί κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, η οποία θα μπορούσε να διαρκέσει μέχρι και χρόνια.
Η στρατιωτική συνεργασία δεν είναι πολιτική και είναι πολύ εύθραυστη. Ενώ συνεργάστηκαν επιτυχώς κατά του I.Κ, υπήρξαν και υπάρχουν εντάσεις μεταξύ των δύο πλευρών. Αυτό προέρχεται από το γεγονός ότι και οι δύο πλευρές έχουν ιδεολογικά αντίθετες θέσεις και επομένως διαφορετικές προοπτικές για τη Μέση Ανατολή.
Ωστόσο, υπάρχουν βασικά δύο κίνδυνοι της συνεχιζόμενης στρατιωτικής συνεργασίας με τις ΗΠΑ. Πρώτον, εάν οι ΗΠΑ τερματίσουν τη στρατιωτική συνεργασία χωρίς να συμφωνηθεί πολιτική-δημοκρατική λύση για τη Συρία, το ελεγχόμενο έδαφος των SDF θα είναι πιο ανοικτό για μεγάλες στρατιωτικές επιθέσεις από τον τουρκικό στρατό και το συριακό καθεστώς. Αυτό θα σήμαινε μια νέα εντατικοποίηση ολόκληρης της συριακής σύγκρουσης με ένα ασαφές αποτέλεσμα. Δεύτερον, η συνεχιζόμενη συνεργασία θα μπορούσε να αναπτύξει με την πάροδο του χρόνου μια εξάρτηση της DFNS / SDF από τις ΗΠΑ λόγω των επιδεινούμενων συνθηκών για τη Βόρεια Συρία, ακόμη και αν η DFNS το γνωρίζει και αγωνίζεται εναντίον του. Το αποτέλεσμα θα ήταν να αποδεχτεί το πολιτικό πρόγραμμα των ΗΠΑ. Αλλά μέχρι τώρα δεν υπάρχει κανένα σημάδι ότι οι ΗΠΑ έχουν αναπτύξει οποιαδήποτε υπεροχή σε αυτή τη συνεργασία.
Ιδιαίτερα από την εμπειρία στην περιοχή της Rojava / Βόρειας Συρίας, πρέπει να αναφερθεί ότι οι επαναστάτες τόσο στον πολιτικό όσο και στον στρατιωτικό τομέα έχουν πλήρη επίγνωση των κινδύνων που συνεπάγεται η στρατιωτική συνεργασία με τις ΗΠΑ και το ανακοινώνουν ανοιχτά στην δική τους κοινωνία και το κοινό. Αυτό δεν είναι συνηθισμένο όταν μια τοπική / περιφερειακή δύναμη συνεργάζεται σε στρατιωτικά ζητήματα με τόσο ισχυρή διεθνή εξουσία. δεν είναι συνηθισμένο να μιλάμε για αυτό ή να αναφέρουμε μόνο τα οφέλη μιας τέτοιας συνεργασίας. Αυτή η προσέγγιση έχει τον αντίκτυπο ότι ο ευρύς πληθυσμός κατανοεί τις θετικές και αρνητικές πλευρές, θα εμπιστευτεί τη δική του δύναμη, θα συνεχίσει με το δικό του πολιτικό έργο στην ίδια ένταση, δεν θα βασισθεί σε αυτή τη συνεργασία και δεν θα “απογοητευθεί” όταν τελειώσει. Αυτή η προσέγγιση είναι ένας από τους μηχανισμούς που δεν επιτρέπει να εξαρτηθούν από τις ΗΠΑ.
Ένας άλλος μηχανισμός είναι να επωφεληθούν από τις αντιφάσεις όλων των δυνάμεων που εμπλέκονται στον πόλεμο της Συρίας. Με αυτόν τον τρόπο, ένα επίκεντρο είναι να διατηρηθούν οι σχέσεις με τη Ρωσία και, με αυτή την έννοια, να υπάρξει κάποια συνεργασία στην περιοχή Afrîn και στο Βόρειο Χαλλέπι. Η Ρωσία ενδιαφέρεται να έχει σχέσεις με τους Κούρδους στα κράτη της Συρίας και του Ιράκ, προκειμένου να δημιουργήσει χώρο για τα δικά της μακροπρόθεσμα συμφέροντα. Δεν είναι πολύ αντι-Κούρδοι όπως η Συρία και το Ιράν. Υπάρχουν επίσης σχέσεις με το συριακό κράτος, αλλά δεν είναι σταθερές και από καιρό σε καιρό υπάρχουν κρίσιμες στιγμές. Από την αρχή, στο Κίνημα για την Κουρδική Ελευθερία (KFM) είχε την πολιτική να επωφεληθεί από τις αντιφάσεις μεταξύ των περιφερειακών κρατών και άλλων δυνάμεων. Χάρη στην «επαναστατική διπλωματία», που δεν αλλάζει το δικό της επαναστατικό πυρήνα, ήταν δυνατό να επιβιώσει μέσα στον συριακό πόλεμο και να αναπτύξει βήμα προς βήμα ένα νέο πολιτικό μοντέλο, πρώτα στην Ροζάβα και στη συνέχεια σε άλλα μέρη της Βόρειας Συρίας, το οποίο συζητείται μεταξύ προοδευτικών ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Η επαναστατική διπλωματία περιλαμβάνει επίσης μόνιμη αξιολόγηση για να δει τους επικείμενους κινδύνους καθώς και πρωτοβουλίες για να δραστηριοποιηθεί σε αυτές τις πολιτικές και στρατιωτικές συνεργασίες.
Εκατομμύρια Κούρδων από το Βορρά, την Ανατολή και τον αυξανόμενο αριθμό του Νότιου Κουρδιστάν υποστηρίζουν ενεργά την επανάσταση της Rojava – χιλιάδες από αυτούς έχουν έρθει στη Rojava. Μην ξεχνάτε ότι η αλληλεγγύη απο όλους τους Κούρδους ήταν σημαντική για την υπεράσπιση του Kobanî.
Ένας άλλος σημαντικός μηχανισμός – φυσικά και μια αρχή – είναι η ανάπτυξη της διεθνούς αλληλεγγύης με την επανάσταση της Ροζάβα και γενικά με το KFM, τη μεγαλύτερη δημοκρατική-επαναστατική δύναμη στη Μέση Ανατολή. Ένα στοιχείο είναι οι πολυάριθμοι διεθνιστές της Rojava που έχουν τον ιστορικό ρόλο να μεταφέρουν την επανάσταση στις χώρες τους, ενώ ένα άλλο είναι το συνεχές πολιτικό έργο σε διεθνές επίπεδο. Η αντίσταση στο Kobani “έχει αναδείξει σε όλο τον κόσμο μια μεγάλη αλληλεγγύη, αλλά δεν είναι αρκετά ισχυρή για να δώσει ένα μεγάλο χώρο σε διεθνές επίπεδο. Η διεθνής αλληλεγγύη δεν πρέπει να υποτιμάται, καθώς οι αντι-επαναστατικές δυνάμεις ασκούν πιέσεις εναντίον της επανάστασης σε όλα τα κράτη και σε όλα τα στάδια. Μόνο μια ισχυρή διεθνής αλληλεγγύη με την επανάσταση της Rojava θα κάνει τους επαναστάτες λιγότερο εξαρτημένους από τις στρατιωτικές συνεργασίες, όπως με τις ΗΠΑ. Με έναν παράδοξο τρόπο η στρατιωτική συνεργασία με τις ΗΠΑ συμβάλλει στη διεύρυνση των «χώρων ελευθερίας».
Κάθε μέρα συμβάλλει στην προσέλκυση περισσότερων ανθρώπων στη Συρία με την DFNS και την πολιτική έννοια του Δημοκρατικού Συνομοσπονδισμού / Έθνους. Όσο περισσότερο ζει η επανάσταση, τόσο περισσότεροι Σύριοι θα αποτελέσουν μέρος της επαναστατικής αλλαγής και της δυνατότητας να επιβιώσουν στην κόλαση μεταξύ των εθνικών κρατών και των φασιστικών δυνάμεων της Μέσης Ανατολής.
Εάν η επανάσταση της Ροζάβας αποτύχει, αυτό θα αποτελούσε πιθανώς μια οπισθοδρόμηση για τις δημοκρατικές και επαναστατικές δυνάμεις στη Συρία και τη Μέση Ανατολή για δεκαετίες, γεγονός που θα επηρέαζε αρνητικά και την πολιτική σε όλο τον κόσμο. Η επιβίωση και η ανάπτυξη της επαναστατικής διαδικασίας, δηλαδή μιας νέας δημοκρατικής προοπτικής, έχει τη μεγάλη δυνατότητα να αλλάξει η νοοτροπία των δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων στη Μέση Ανατολή.
[1] Η παρότρυνση της τουρκικής κυβέρνησης ήταν ένας σημαντικός λόγος. Δεν είναι ακόμα δυνατόν να πούμε καθαρά αν το Ισλαμικό Κράτος θα είχε ξεκινήσει μια τόσο μεγάλη επίθεση εναντίον του Kobanî χωρίς την παρότρυνση της Τουρκίας.
[2] Βλέπε επίσημη ιστοσελίδα: http://theglobalcoalition.org/en/home/
[3] Βλέπε ETHA, 7 Αυγούστου 2014: http://www.etha.com.tr/Haber/2014/08/07/politika/davutoglu-isidi-mesrulastirmaya-calisti/
[4] Να είσαι ισλαμιστής δεν πρέπει να σημαίνει αυτομάτως να υποστηρίζεις ή να συμμετέχεις σε οργανώσεις όπως το IΚ, η Αλ Κάιντα, οι Ταλιμπάν που κάνουν χρήση της παραβίασης με έναν καταπιεστικό-φασιστικό τρόπο. Λίγοι άνθρωποι ή ομάδες, που αποκαλούνται “ισλαμιστές”, απορρίπτουν κυρίως παραβίαση και δεν είναι πάντα έντονα αντιδραστικοί.
[5] Βλ. Εφημερίδα Özgürlükcü Demokrasi, 26.10.2017: http://mezopotamyaajansi.com/tum-haberler/content/view/3779
Πρόσφατα σχόλια