Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης ως ψεύδος στη γεωπολιτική του Μίσους

Πρόκειται για μια τεχνική άσκησης διπλωματίας στους νέους όρους που επιβάλει η αποικιοκρατία των ΗΠΑ και της συνακόλουθης ΕΕ., εν σχέση με το ζήτημα του ονόματος της ΠΓΔΜ αλλά και του Συντάγματος που μονομερώς νομιμοποιεί την επέκταση των συνόρων. Είναι σημεία τριβής για τα οποία επίκεινται “Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης” που δεν είναι άλλα από την εφαρμογή δογμάτων καντονοποίησης των Βαλκανίων με την υπογραφή των χωρών που κινούνται στις παρυφές των αποφάσεων. Η απόλυτη διάσταση στο ζήτημα του ονόματος είναι μεν το ζήτημα που απεμπλέκει ουσιαστικά τις ευθύνες αυτών που διέλυσαν τη Γιουγκοσλαβία και τις μεταθέτει στις δυο χώρες (Ελλάδα και ΠΓΔΜ) και από την άλλη η εσωτερική διάλυση του σιδηρούν δημιουργήματος της Τιτοϊκής απολυταρχίας, αλλά η ευθύνη ανήκει στην ίδια την ΕΟΚ (μετέπειτα ΕΕ) και στο ΝΑΤΟ, δυνάμεις (της κραταιάς σοσιαλδημοκρατίας) οι οποίες προώθησαν διπλωματικά και στρατιωτικά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας χτυπώντας κάθε έννοια διαπραγμάτευσης στο εσωτερικό της. Και σ’ αυτήν, η Ψωροκώσταινα δια του εκπροσώπου της υπουργού Εξωτερικών, Αντώνη Σαμαρά, ενέδωσε, για να καταστεί στη συνέχεια ο αντίθετος πόλος της “Βαλκανικής Συνεργασίας”. Και για αυτόν το ρόλο έπαιξαν πολύ καλά οι παράγοντες της ελληνικής σκηνής είτε μιλώντας για “σκοπιανούς” είτε για “μακεδόνες”. Διότι πίσω από αυτήν την εσωτερική, εν Ελλάδι, διάσταση δεν κρύβονταν παρά δυο διαφορετικές τάσεις της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας. Η μια με ένα χυδαίο ψευδοπατριωτισμό για εσωτερική κατανάλωση και η δεύτερη πίσω από ένα ψευδοοικουμενισμό που συμπαρατασσόταν με το διεθνή σχεδιασμό. Ανάμεσα σ’ αυτές τις ψευδοκουλτούρες της πολιτικής συνεθλίβη μια γνήσια ανάγκη συνεργασίας των λαών, ένας αναγκαίος σχεδιασμός για ταξική πάλη, ένα όραμα για μια διεθνή οργάνωση των κάτω. Αυτών που τώρα στενάζουν κάτω από τη φτώχεια, την πολιτική ομηρεία, και την πνευματική ένδοια. Μα δεν θα είναι πάντα έτσι τα πράγματα…