Για τα καθ’ ημάς, το κυπριακό ζήτημα, σύμφωνα με το μεγάλο ιστορικό Ν. Ψυρούκη είναι «η συμπυκνωμένη έκφραση του προβλήματος της ξενοκρατίας σ’ ολόκληρο τον ελληνικό εθνικό χώρο». Η Κύπρος, όπως η Παλαιστίνη και το Κουρδιστάν, έχει διεθνές ενδιαφέρον ως πεδίο συνάντησης των διεθνών και τοπικών επεκτατικών βλέψεων στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου αλλά και λόγω των ιστορικών της αντιστάσεων από τη δεκαετία του 30 μέχρι και το 2004, έτος απόρριψης του σχεδίου Ανάν. Από τη δεκαετία του ’50 μέχρι και σήμερα, το κυπριακό ζήτημα, από την άλλη, είναι η αχίλλειος πτέρνα του πολιτικού μας συστήματος, είτε πρόκειται για την μεταπολεμική περίοδο, είτε για τη δεκαετία του ’60, είτε για την περίοδο της χούντας, είτε για την μεταπολίτευση, είτε πρόκειται για την περίοδο που διανύουμε, δεδομένων των αναλογιών σε κάθε περίσταση. Είναι το κατ’ εξοχήν ζήτημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων αν και με παλινωδίες: από τις μεταπολεμικές κυβερνήσεις μέχρι και σήμερα, το εγχώριο πολιτικό σύστημα πότε το έφερνε δημαγωγικά στην επιφάνεια και πότε το έθετε στο περιθώριο. Κεντρική σημασία στο κυπριακό ζήτημα έχουν α)οι συσχετισμοί δυνάμεων στην ευρύτερη περιοχή με προεξάρχουσα την στρατιωτική συμμαχία του ΝΑΤΟ και τους ανταγωνιστές της, β)η τουρκική επεκτατική πολιτική γ)οι εθνικές αντιστάσεις, οι ταξικοί αγώνες, οι κοινωνικοί αγώνες. Κάτω από αυτό το πρίσμα, το κυπριακό ζήτημα βρίσκεται στην πιο δύσκολη ώρα του από το 1974 και μετά, έτος εισβολής και κατοχής από την Τουρκία.
Το ζήτημα της ισραηλινής κατοχής στην Παλαιστίνη με τη συναίνεση και σύμπραξη της διεθνούς κοινότητας, η επέλαση του τουρκοΝΑΤΟϊκής -έμμεσα-στήριξης ΙΚΙΛ που απειλεί να πνίξει τους Κούρδους στα εδάφη της Συρίας, η νέα προσπάθεια ευρωαμερικανικής κατοχής στην Ουκρανία, είναι οι τρεις κύκλοι αίματος που έχει ανοίξει ο ιμπεριαλισμός, αν εξαιρέσουμε το ηφαίστειο των Βαλκανίων που εκρήγνυται αργά-αργά, κυρίως μέσω των υποχείριων της Δύσης όπως αυτά φαίνονται από προκλητικές μεγαλοϊδεατικές συμπεριφορές. Στη συγκυρία αυτή, έντονες ταξικές επιθέσεις τόσο στον ελλαδικό όσο και στον κυπριακό χώρο πραγματοποιούνται διαμέσου της Τρόικας ενώ η ΕΕ δημιουργεί ζώνες επιρροής στην Ανατολική Ευρώπη αφήνοντας στην κυριολεξία τη Μέση Ανατολή, με υπόδειγμα τη Συρία, να μετατραπεί σε καμένο τόπο. Παράλληλα, οι τοπικοί χωροφύλακες της ΝΑ λεκάνης της Μεσογείου, Ισραήλ και Τουρκία, έχουν μετατραπεί σε αυτοδύναμες ηγεμονίες που διαμορφώνουν πλέον το τοπίο των συμμαχιών παραγνωρίζοντας και παραγκωνίζοντας ακόμα και τους ΝΑΤΟϊκούς τους συμμάχους. Τόσο το Ισραήλ όσο και η Τουρκία, την περίοδο αυτή διαπρέπουν ακόμα και χωρίς δυτική στήριξη στο πεδίο των επεκτατικών τους βλέψεων, αξιοποιώντας διεθνείς ευνοϊκές συγκυρίες και αντιφάσεις. Το Ισραήλ από τη μια με στρατιωτικές χειρουργικές επεμβάσεις επιμένει στην παράνομη κατοχή και διάλυση του παλαιστινιακού χώρου και η Τουρκία αφήνει το ΙΚΙΛ να γιγαντώνεται προκειμένου να «επιλύσει» δια αυτής της οδού το κουρδικό ζήτημα κόντρα στις ΗΠΑ, ενώ παράλληλα διατυπώνει πιο σαφέστατα από ποτέ, τις πάγιες επεκτατικές της βλέψεις στην Κύπρο και στο Αιγαίο. Την ίδια περίοδο αξιοποιεί την αντίθεση Ανατολής-Δύσης εκκινώντας καλές σχέσεις με τη Ρωσία.
Από την άλλη, στην Ουκρανία, ένα ολόκληρο κίνημα αντίστασης στους ευρω-αμερικανοκινούμενους ναζιστές έχει δημιουργήσει δυο λαϊκές δημοκρατίες, το Κουρδικό επανατοποθετεί την υπόθεση της παγκόσμιας επανάστασης και οι παλαιστίνιοι συνεχίζουν να αντιστέκονται πιο ενωμένοι με στόχο την εθνική τους απελευθέρωση.
Αντίθετα, λόγω έλλειψης αντιστάσεων αλλά και μιας συγκυρίας που ο κόσμος σε Ελλάδα και Κύπρο, έχει μετατραπεί σε πληθυσμό αποικιών χρέους, στο κυπριακό ζήτημα, το οποίο αντικειμενικά είναι ζήτημα παράνομης εισβολής-κατοχής και εποικισμού, η Τουρκία πλέον, είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής. Ειδικά μετά την υπαγωγή της Κύπρου στην Τρόικα, σχέδια διζωνικής-δικοινοτικής Ομοσπονδίας τύπου Ανάν που προωθούνται κυρίως από το ΝΑΤΟ και τους Αμερικανούς, αποτελούν πλέον «ήπιο» παρελθόν. Αυτό για το οποίο διατείνεται πλέον η Τουρκική επίσημη πολιτική είναι η ντε φάκτο τουρκοποίηση των κατεχομένων καθώς και η διαγραφή του Καστελόριζου από το χάρτη. «Η Τουρκία θα λάβει με αποφασιστικότητα κάθε αναγκαίο μέτρο για την προστασία των συμφερόντων και των δικαιωμάτων της, εντός της δικής της υφαλοκρηπίδας αλλά και ως εγγυήτριας δύναμης στις περιοχές που η Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου την έχει εξουσιοδοτήσει…», τονίζεται ως νέο δόγμα στην ανακοίνωση του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας της Τουρκίας στο τέλος του Οκτωβρίου 2014.
Παραβιάζοντας το διεθνές δίκαιο, η Τουρκία πλέει και ίπταται στο Αιγαίο και επί του Αιγαίου ενώ δια θαλάσσης, εισβάλλει ακόμα και στο θαλάσσιο χώρο της («εκλιπούσας»-defund ή «Ελληνική Διοίκηση Νότιας Κύπρου» όπως επίσημα την αποκαλεί) Κυπριακής Δημοκρατίας ακόμα και κατά τη διάρκεια συνομιλιών για την εξεύρεση λύσης, ενώ η, επί των ημερών μας, επίσκεψη Νταβούτογλου πραγματοποιείται σε ένα περιβάλλον παραβιάσεων και ρητορικής φιλίας. Απέναντι σ’ αυτήν την κατάσταση οι δυνάμεις που αντιστέκονται είναι ελαχιστότατες ενώ οι δυο ηγεσίες παίζουν το ρόλο κυβερνήσεων κατοχής επιζητώντας το διάλογο και τη συναίνεση. Η πολιτική κατευνασμού που ακολουθήθηκε μετά την τουρκική εισβολή-ελλαδική μεταπολίτευση, συνεχίζεται μέχρι και σήμερα αν εξαιρέσουμε τις κατά καιρούς δημαγωγικές εθνικές άριες που άδουν μεγαλοπρεπώς οι ηγέτες στις δυο χώρες. Η συγκυρία της ταξικής επίθεσης που πραγματοποιείται αυτήν την περίοδο, τόσο από την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου όσο και από τις κυβερνήσεις Χριστόφια-Αναστασιάδη οι οποίες εφαρμόζουν τις οδηγίες της Τρόικας έχουν υποβιβάσει σημαντικά το ζήτημα της κατοχής και των προκλήσεων. Αν δε, συμπεριλάβουμε στο ίδιο πλαίσιο την κατάσταση αναμονής μέχρι την «προοδευτική» κυβερνητική αλλαγή στην οποία έχουμε περιπέσει ως λαός μαζί με τους μετανάστες που διαβιούν στην χώρα-φυλακή των συμφωνιών Δουβλίνο, τότε μάλλον βρισκόμαστε στα σύνορα με την καταστροφή.
Οι έωλες κινήσεις φιλίας με την Αίγυπτο των πραξικοπηματιών στρατηγών, οι κινήσεις φιλίας προς τη μεριά των ρατσιστών-σιωνιστών του Ισραήλ, η συντεταγμένη με την ΕΕ ρήξη με τη Ρωσία, είναι μόνο η αρχή μιας βαθειάς κρίσης που περιπλέκει το κυπριακό ζήτημα στις δίνες, πλέον, των συσχετισμών στην Ανατολική Μεσόγειο, μετατρέποντας την εθνικές και οικονομικές κρίσεις σε υπαρκτικές. Η δε συνέχιση της ελληνοτουρκικής φιλίας δεν συμπεριλαμβάνει παρά μόνο την παράδοση σε πακέτα «φιλίας», αγωνιστών Τούρκων και Κούρδων, πολιτικών προσφύγων ή αγορά τουρκοσίριαλ.
Λύση άλλη δεν βρίσκεται παρά στη συνεργασία των λαών, των καταπιεσμένων για να γίνει η Μεσόγειος μια θάλασσα συνεργασίας ειρήνης και δικαιοσύνης.
Το ζήτημα της εθνικής αυτοδιεύθυνσης δίπλα στο αίτημα για την πολιτική ισότητα, την οικονομική δικαιοσύνη και την οικολογική ισορροπία, συνθέτει ένα αδιάσπαστο πλέγμα καθηκόντων για ένα κόσμο ελευθερίας-ισότητας και αδελφοσύνης. Οι κατοχές και οι εθνικές-ρατσιστικές καταπιέσεις στον πλανήτη άλλωστε, είναι αυτές που πολλαπλασιαστικά εντείνουν τις ταξικές επιθέσεις, τον πολιτικό αυταρχισμό και επίσης, από τον 20ο αιώνα, την καταστροφή της φύσης λόγω της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ο ιμπεριαλισμός συμπληρώνει την οικονομική καταπίεση, την αυταρχική πολιτική κηδεμονία και την -χωρίς προηγούμενο- φυσική καταστροφή του κόσμου, χωρίζοντας τους λαούς σε προνομιούχους και κατεχόμενους.
Ο διεθνιστικός αγώνας οφείλει να ξεπροβάλλει πάλι, ενάντια στα ξένα και ντόπια αφεντικά. Ο διεθνιστικός αγώνα που θα ξαναμιλήσει για κοινές αντιμπεριαλιστικές, ταξικές και οικολογικές αντιστάσεις στη Μεσόγειο.
ΓΚ
Πρόσφατα σχόλια