Οι «Αναρχικοί ενάντια στο τείχος» είναι μια συλλογικότητα Ισραηλινών, η οποία αντιτίθεται στην εξωτερική πολιτική του Ισραήλ. εφημερίδα δρόμου Άπατρις, ύστερα από τα πρόσφατα γεγονότα στη λωρίδα της Γάζας, ζήτησε από τους Αναρχικούς Ενάντια Στο Τείχος να απαντήσουν σε μερικές ερωτήσεις που μπορούν να μας δώσουν μια εικόνα για την κατάσταση που επικρατεί στη περιοχή, αλλά και τη δική τους στάση και επιδιώξεις σαν συλλογικότητα.

ΕΡ. Πώς ξεκίνησε η οργάνωσή σας;

Οι «Αναρχικοί ενάντια στο τείχος» είναι μια συλλογικότητα Ισραηλινών, η οποία αντιτίθεται στην εξωτερική πολιτική του Ισραήλ. εφημερίδα δρόμου Άπατρις, ύστερα από τα πρόσφατα γεγονότα στη λωρίδα της Γάζας, ζήτησε από τους Αναρχικούς Ενάντια Στο Τείχος να απαντήσουν σε μερικές ερωτήσεις που μπορούν να μας δώσουν μια εικόνα για την κατάσταση που επικρατεί στη περιοχή, αλλά και τη δική τους στάση και επιδιώξεις σαν συλλογικότητα.

ΕΡ. Πώς ξεκίνησε η οργάνωσή σας;

Οι αναρχικοί ενάντια στο τείχος δημιουργήθηκαν στο χωριό Mas’ha στα κατεχόμενα εδάφη όταν ισραηλινοί αναρχικοί που ήταν ενεργοί σε δράσεις γύρω από τις κατεχόμενες περιοχές αλλά και στο Ισραήλ και σε όλο τον κόσμο μαζί με Παλαιστίνιους και διεθνείς ακτιβιστές, ξεκίνησαν μια κατασκήνωση διαμαρτυρίας στο χωριό που το 96% της γης του πέρασε στην Ισραηλινή “πλευρά” με τη δημιουργία του τείχους του απαρτχάιντ. Από τότε η ομάδα συμμετείχε σε εκατοντάδες διαμαρτυρίες, άμεσες δράσεις και άλλες δραστηριότητες γύρω από τα κατεχόμενα εδάφη αλλά και εντός του Ισραήλ.

ΕΡ. Τι είδους δράση αναπτύσσετε εντός του Ισραήλ, αλλά και στο εξωτερικό;

Ένα μεγάλο μέρος της δράσης μας βασίζεται σε εβδομαδιαίες πορείες στα χωριά που συμμετέχουν στη λαϊκή αντίσταση ενάντια στη δημιουργία του τείχους του απαρτχάιντ. Με την πάροδο του χρόνου συνεργαστήκαμε με τους Παλαιστίνιους σε δεκάδες διαφορετικά χωριά γύρω από τα κατεχόμενα εδάφη. Ένας ενιαίος αγώνας εδώ αντιπροσωπεύει για μας πρώτα απ’ όλα μια ισχυρή σύνδεση με τις τοπικές κοινότητες, που σίγουρα απέχουν από το να είναι αναρχικοί στον τρόπο σκέψης τους, και επίσης εργαζόμαστε στη δημιουργία δεσμών μεταξύ μας σε πολλά διαφορετικά μέρη. Για παράδειγμα αυτή τη στιγμή ακτιβιστές από την ομάδα μας οργανώνουν και συμμετέχουν σε πορείες σε τέσσερις διαφορετικές κοινότητες κάθε Παρασκευή πρωί. Σχεδόν όλες αυτές οι πορείες αντιμετωπίζονται βίαια από το Στρατό και την Αστυνομία και υπάρχουν πολλές απώλειες με τραυματίες αλλά και δολοφονημένους από τα διάφορα όπλα που χρησιμοποιεί ο Στρατός.

Γύρω από τα κατεχόμενα εδάφη, η Ισραηλινή κυβέρνηση και ο Στρατός έχουν δημιουργήσει μια επιθετική δομή με οδοφράγματα, σημεία ελέγχου με ενόπλους , κεντρικές οδικές αρτηρίες όπου οι Παλαιστίνιοι δεν επιτρέπεται να οδηγούν κλπ. Συμμετέχουμε σε άμεση δράση σχετικά με το σαμποτάρισμα του Τείχους, με την αφαίρεση οδοφραγμάτων ή μπλοκάροντας δρόμους ως διαμαρτυρία. Ένα παράδειγμα είναι το 2006 όταν άνθρωποι από την ομάδα εισέβαλλαν σε μια βάση με τανκ που βομβάρδιζαν την γάζα και τα κατέλαβαν.

ΕΡ. Πώς σας αντιμετωπίζουν οι Ισραηλινοί;

Κυρίως με μίσος.. επειδή αντιπροσωπεύουμε γι’ αυτούς τον «εχθρό». Η ομάδα μας μάλλον είναι η πιο ριζοσπαστική και η πλειοψηφία της κοινής γνώμης (ακόμα κι αυτοί που αποκαλούνται «Αριστεροί») μας βλέπουν σαν επικίνδυνους που πρέπει να φυλακισθούν.

ΕΡ. Ποιά είναι η γνώμη σας για τη διαμάχη μεταξύ της Χαμάς και του Ισραήλ;

Μιλώντας για εμένα, μπορώ να πω ότι δεν υποστηρίζω καμία πλευρά, το Ισραήλ γι’ αυτό που είναι (ένα κράτος, και μάλιστα κατακτητής) αλλά και τη Χαμάς, μια φονταμενταλιστική θρησκευτική δύναμη. Υποστηρίζω το λαϊκό αγώνα και το δικαίωμα των ανθρώπων να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, αλλά δεν υποστηρίζω τον αγώνα που δίνεται στο όνομα μιας θρησκείας, είτε αυτή λέγεται Ιουδαϊσμός, είτε Ισλαμισμός είτε Χριστιανισμός ή οτιδήποτε άλλο. Φυσικά το Ισραήλ και ο Δυτικός κόσμος βλέπουν τη Χαμάς σαν μια φονταμενταλιστική θρησκευτική δύναμη, αλλά και το Ισραήλ βρίσκεται στην ίδια θέση καθώς οι πολίτες και οι στρατιώτες του πολεμούν στο όνομα του Ισραηλινού κράτους και των πολιτών του.

ΕΡ. Πως αντιδρούν οι άραβες πολίτες του Ισραήλ μπροστά στη γενοκτονία εις βάρος των συμπατριωτών τους;

Οι άραβες πολίτες του Ισραήλ ή όπως τους αποκαλούμε «οι Παλαιστίνιοι κάτοικοι του Ισραήλ» ζουν σε μια περίπλοκη κατάσταση, επειδή είναι διαχωρισμένοι από τον λαό τους και σε πολλές περιπτώσεις από τις οικογένειές τους, αλλά και επειδή ταυτόχρονα αντιμετωπίζονται στο Ισραήλ σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Φυσικά αυτό δεν είναι μια επίσημη πολιτική της κυβέρνησης καθώς η Κυβέρνηση θέλει να δείχνει «δημοκρατική», που σέβεται όλους τους πολίτες. Στην πραγματικότητα όμως ο ρατσισμός είναι η κατάλληλη λέξη να περιγράψει την κατάσταση που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι κάτοικοι του Ισραήλ. Αυτό τους οργίζει όλο και περισσότερο ενάντια στην Ισραηλινή κυβέρνηση που τους καταπιέζει. Η μεγάλη πλειοψηφία τους ταυτίζεται με τη λαϊκή πάλη στα κατεχόμενα εδάφη, αλλά η Αστυνομία και ο Στρατός καταστέλλει με τη βία οποιαδήποτε προσπάθεια αντίστασης εντός του Ισραήλ. Για παράδειγμα, το Σεπτέμβρη του 2000 στα γεγονότα που ονομάστηκαν Δεύτερη Ιντιφάντα, 13 Παλαιστίνιοι δολοφονήθηκαν από την Ισραηλινή Αστυνομία σε διάφορες Παλαιστινιακές πόλεις εντός του Ισραήλ.

ΕΡ. Υπήρξαν φωνές εντός του Ισραήλ που εναντιώθηκαν στον πρόσφατο πόλεμο στην Γάζα;

Η μεγάλη πλειοψηφία υποστήριξε τον πόλεμο – αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Ακόμα και τα μεγαλύτερα από τα αποκαλούμενα «Αριστερίστικα» κόμματα υποστήριξαν τον πόλεμο και μόνο όταν ένας Ισραηλινός στρατιώτης σκοτώθηκε άρχισαν να μιλούν εναντίον του πολέμου. Οι φωνές στο δρόμο ήταν παρά πολύ πατριωτικές και εθνικιστικές, ζητώντας να «χτυπηθούν οι άραβες με δύναμη», αλλά και να «σκοτώσουμε όσους περισσότερους μπορούμε». Εμείς φυσικά σταθήκαμε στην πρώτη γραμμή της αντίστασης εναντίον του πολέμου, κάνοντας πορείες διαμαρτυρίας και άμεσες δράσεις σχεδόν κάθε μέρα. Δεχτήκαμε πολλή βία στο δρόμο, αλλά δεν μπορείς να μένεις σιωπηλός τη στιγμή που 1400 άτομα σφαγιάζονται σε απόσταση μιας ώρας από εκεί που στέκεσαι ήσυχα.

ΕΡ.Τι έχετε να πείτε για τον Αντισιωνισμό σε σχέση με τον Αντισημιτισμό.

Για εμένα δεν υπάρχει συσχετισμός μεταξύ αυτών των δύο λέξεων, καθώς αναφέρονται σε εντελώς διαφορετικά ζητήματα. Με βλέπω σαν Αντισιωνιστή γιατί αντιτίθεμαι στο Σιωνιστικό κίνημα και στις Σιωνιστικές ιδέες. Αντιτίθεμαι στην κεντρική ιδέα του Σιωνισμού, η οποία είναι το κράτος του Ισραήλ ή μια πατρίδα για τους Εβραίους. Αντιτίθεμαι όπως αντιτίθεμαι και σε οποιοδήποτε άλλο κράτος. Δεν τρέφω καμία προκατάληψη ή ρατσισμό ενάντια σε άλλους ανθρώπους λόγω της θρησκείας τους, αλλά τα πιστεύω μου είναι ενάντια σε εθνικιστικές ιδέες που καταπιέζουν άλλους ανθρώπους.

Ο αντισημιτισμός είναι μια ρατσιστική αντίληψη καθώς κρίνει τους ανθρώπους με βάση τη θρησκεία και τη φυλή τους κι αυτό είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό από την αντίθεση σε μια πολιτική κίνηση όπως ο Σιωνισμός.

Σε πολλές περιπτώσεις στο Ισραήλ αλλά περισσότερο στην Ευρώπη, άνθρωποι που διαφωνούμε με αποκαλούν αντισημίτη, αλλά είναι καθαρή άγνοια και παρεξήγηση μιας πολύ βασικής ιδέας. Ακούν ότι αντιτίθεμαι στο κράτος του Ισραήλ και αμέσως βγάζουν το συμπέρασμα ότι το κάνω επειδή είμαι ρατσιστής. Τους είναι δύσκολο να αντιληφθούν ότι οι ρατσιστικές ιδέες προέρχονται από το ίδιο το κράτος του Ισραήλ.

ΕΡ. Αντιρρησίες συνείδησης στο Ισραήλ: Υπάρχουν ολικοί αρνητές στράτευσης ανάμεσά τους; Τι συμβαίνει με τους αντιρρησίες συνείδησης (τι στάση κρατά ο Στρατός, το καθεστώς αλλά κι ο πληθυσμός εναντίον τους). Υπάρχουν ποινές;

Το θέμα του στρατού είναι πολύ ευαίσθητο στο Ισραήλ καθώς το κράτος έχει χτιστεί γύρω από την στρατιωτική του δύναμη και καθώς το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού υπηρέτησε την θητεία του (3 χρόνια για τους άντρες και 2 χρόνια για τις γυναίκες). Οι φωνές που ακούγονται σχετικά με αυτούς που επιλέγουν να πουν «ΟΧΙ!» και αρνούνται να υπηρετήσουν σε μία κατακτητική δύναμη, είναι κυρίως επιθετικές καθώς η κοινή γνώμη βλέπει τη στρατιωτική θητεία σαν περίοδο υπερηφάνειας και οι άνθρωποι που δεν το συμμερίζονται θεωρούνται προδότες και εχθροί.

Κάθε χρόνο ένας αυξανόμενος αριθμός νέων λυκειόπαιδων δημιουργούν μια ομάδα και στέλνουν ένα γράμμα στον πρωθυπουργό και τον Αρχηγό του στρατού δηλώνοντας ότι η συνείδησή τους δεν τους επιτρέπει να υπηρετούν σε ένα Στρατό που κύριο σκοπό του έχει να καταπιέζει, και συνήθως δικάζονται με ποινές κάθειρξης από 1-2 μήνες ως 1-2 χρόνια, ανάλογα αν ο αντιρρησίας επιλέγει να χρησιμοποιήσει τα ΜΜΕ για να κάνει δημόσιο θέμα την άρνηση στράτευσής του ή επιλέγει ένα πιο εύκολο δρόμο ο οποίος είναι επίσκεψη στον ψυχίατρο με σκοπό να τον πείσει ότι είναι ψυχικά ασταθής (ασθενής) και δεν μπορεί να υπηρετήσει. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι αλήθεια, αλλά είναι απλά ένας τρόπος να απαλλαγείς από την θητεία. Και οι δύο τρόποι είναι καλοί, απλά εξαρτάται από την πολιτική σου οπτική, αν είσαι πρόθυμος να φυλακιστείς και να προσπαθήσεις να περάσεις την ιδέα σου σε νέους ανθρώπους πού ίσως σε ακούσουν ή αν είσαι διατεθειμένος να μην πας με κάθε δυνατό τρόπο. Αλλά και στις δύο περιπτώσεις θα βρεθείς εκτός στρατού.

ΕΡ. Ποια είναι η γνώμη σου για τη σύγκριση που κάνουν μερικοί άνθρωποι μεταξύ της συμπεριφοράς των Ναζί του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ενάντια στους Εβραίους σε σχέση με την στάση των σιωνιστών ενάντια στους Παλαιστίνιους;

Διαφωνώ στα περισσότερα σημεία αυτής της σύγκρισης κυρίως επειδή δεν πιστεύω ότι η πρόθεση του κράτους του Ισραήλ είναι να εξολοθρεύσει τους Παλαιστινίους από το πρόσωπο της γης (ακόμα και οι ρατσιστές της Ισραηλινής ακροδεξιάς επιδιώκουν τη «μεταφορά» του Παλαιστινιακού πληθυσμού, όχι την εξολόθρευσή του). Πάντως το Ισραηλινό κράτος αναμφισβήτητα χρησιμοποιεί ρατσιστικές μεθόδους ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό που ζει εντός και εκτός του Ισραήλ – για παράδειγμα η λωρίδα της Γάζας είναι το μεγαλύτερο Στρατόπεδο συγκέντρωσης του κόσμου – και ο διαχωρισμός των ανθρώπων γίνεται από μια καθαρά ρατσιστική οπτική.

Για μένα, ο πειστικότερος τρόπος να δω αυτό το ζήτημα είναι να δω τους Παλαιστίνιους σαν τα «νέα θύματα του ολοκαυτώματος» επειδή το κράτος του Ισραήλ μέσα στη σύντομη ιστορία του χρησιμοποίησε τη ματωμένη και τρομερή ιστορία του ισραηλιτικού λαού σαν δικαιολογία για την «ασφάλεια» των ανθρώπων που ζουν στο Ισραήλ. Αυτή η αποκαλούμενη «ασφάλεια» έχει εξελιχθεί σε 61 χρόνια ενός βίαιου και καταπιεστικού καθεστώτος. Δεν υπάρχει ασφάλεια στα τείχη και στους ηλεκτροφόρους φράχτες, δεν υπάρχει ασφάλεια στις μαζικές συλλήψεις και τη βίαια καταστολή, δεν υπάρχει τελικά ασφάλεια στο απαρτχαϊντ. Το μόνο που υπάρχει είναι περισσότερη οργή, περισσότερος θάνατος και λιγότερο μέλλον.

ΕΡ. Υπάρχουν ακόμα Ισραηλινοί που καταφθάνουν για να εποικίσουν τη Δυτική όχθη;

Ναι. Αναμφισβήτητα. Κάθε λίγο (ειδικά σε στιγμές που υπάρχει χαμηλό ηθικό ή στη διάρκεια πολέμου) οι εφημερίδες ανακοινώνουν: «100 Ισραηλινοί από το εξωτερικό αποφάσισαν να έρθουν στο Ισραήλ, πολλοί από αυτούς για να καταταχθούν ή να εποικίσουν εκεί που επιθυμούν». Πολλοί από αυτούς βέβαια καταλήγουν να εποικίσουν τις κατεχόμενες περιοχές. Αν έχουν χρήματα, αλλά επιθυμούν να ζουν την άνετη ζωή τους στις ΗΠΑ ή την Ευρώπη, έχουν πάντα την ευκαιρία να δωρίσουν μερικά εκατομμύρια σε έναν παράνομο εποικισμό.

ΕΡ. Πως θα όριζες την οπτική σας σχετικά με την λύση στο πρόβλημα της περιοχής;

Θα όριζα την οπτική μου ως «υποχωρήσεις (συμβιβασμοί) στο όνομα της πραγματικότητας», κυρίως επειδή οι αναρχικές ιδέες μου δεν ευθυγραμμίζονται με την πραγματικότητα που αντιμετωπίζω και αναμφίβολα δεν ευθυγραμμίζονται και με τη μελλοντική πολιτική λύση. Υπάρχουν τόσα πράγματα που δεν συμφωνώ με το κυριότερο να είναι το γεγονός ότι οι Παλαιστίνιοι μαζί με τους οποίους αγωνιζόμαστε, σκοπό έχουν τη δημιουργία του δικού τους κράτους, κάτι το οποίο ως αναρχικό με βρίσκει απολύτως αντίθετο, αλλά βλέποντας την πραγματικότητα νομίζω ότι το πρώτο βήμα για τον τερματισμό της σύγκρουσης θα είναι η δημιουργία ενός ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους. Δεν υποστηρίζω την ιδέα των δύο κρατών, αλλά πιστεύω ότι θα είναι το πρώτο βήμα που θα γίνει και μετά ευελπιστώ ότι όλοι οι άνθρωποι θα καταλάβουν ότι είναι μία ανόητη λύση και ότι ο μόνος τρόπος για μια πραγματική σύνδεση μεταξύ των ανθρώπων θα είναι να ζήσουν μαζί και να μοιραστούν τη ζωή τους.

ΕΡ. Τι διώξεις αντιμετωπίζετε εκ μέρους της Ισραηλινής δικαιοσύνης;

Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 67 καταδίκες εναντίον ακτιβιστών της ομάδας. Οι κατηγορίες είναι: Παράνομη συγκέντρωση, παραβίαση εντολής για μη είσοδο σε κλειστή στρατιωτικής ζώνη (εντολή που χρησιμοποιεί ο Στρατός για να δικαιολογήσει τη χρήση βίας εναντίον διαδηλωτών στις κατεχόμενες περιοχές ), επίθεση και παρενόχληση μελών της Αστυνομίας και του Στρατού, επεισόδια, αποκλεισμοί δρόμων και άλλα… Συνήθως αυτό που συμβαίνει είναι ότι στη διάρκεια μια διαμαρτυρίας η Αστυνομία ή ο Στρατός θα μας φορτώσει με ανυπόστατες κατηγορίες με σκοπό να επιμηκύνει τη διάρκεια της σύλληψής μας και να μας τρομοκρατήσει. Εκτός από τις δικές μας καταδίκες προσπαθούμε να στηρίξουμε και τους Παλαιστίνιους συναγωνιστές μας στις δίκες τους.