Ανταπόκριση: Ιρλανδικός ΣΥΡΙΖΑ με κορμό το SINN FEIN;

Ιρλανδικός ΣΥΡΙΖΑ με κορμό το SINN FEIN;

Του Άγγελου Παναγιωτόπουλου, από το “The Bottom Dog”, Λίμερικ, Ιρλανδία

Η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα αναμφίβολα έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα για να ανοίξει η συζήτηση σε σχέση με την ανάπτυξη εναλλακτικών πολιτικών ενάντια στη λιτότητα και επανέφερε την κουβέντα για ενοποίηση της -κατακερματισμένης- αριστεράς σε ένα εκλογικό συνδυασμό που θα διεκδικήσει κυβερνητικό ρόλο στην Ιρλανδία. Το τελευταίο διάστημα το Sinn Fein, η πρώην πολιτική πτέρυγα του IRA, δημοσκοπικά εμφανίζεται να διεκδικεί την εξουσία με αξιώσεις (σταθερά δεύτερο με 21%, έναντι του Fine Gael με 24%). Το Sinn Fein κεφαλαιοποιεί τη σχέση του με το ΣΥΡΙΖΑ στα πλαίσια της ομάδας Ευρωπαϊκής Αριστεράς στο ευρωκοινοβούλιο και εμφανίζεται ως ο πρωταγωνιστής στη δημιουργία του Ιρλανδικού ΣΥΡΙΖΑ. Η στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, προς το Sinn Fein είναι επίσης δεδομένη. “Ποια είναι όμως τα χαρακτηριστικά του Sinn Fein;” και “ποια είναι η πολιτική γεωγραφία της αριστεράς στην Ιρλανδία;” είναι τα ερωτήματα που θα απασχολήσουν το άρθρο αυτό.
Η ενότητα της αριστεράς είναι ένα θέμα που απασχολεί την αριστερά εδώ και πολύ καιρό στη χώρα. Η διάλυση του United Left Alliance, που συσπείρωσε το Socialist Party, το Socialist Workers Party, ανεξάρτητους αριστερούς βουλευτές, οι οποίοι σχημάτισαν το United Left ήρθε να επιβεβαιώσει τις ανησυχίες ενός μέρους του κινήματος για το τί γίνεται όταν δύο γραφειοκρατίες συγκρούονται. To Left Forum, σχηματίστηκε το Μάη του 2013, μετά τη διάλυση του ULA, ως χώρος διαλόγου για την ενοποίηση των προοδευτικών δυνάμεων της χώρας. Στο κάλεσμα αυτό, που έγινε από πρώην μέλη του ULA, ανταποκρίθηκαν αρχικά πολλά απογοητευμένα μέλη οργανώσεων καθώς και πολλές οργανώσεις της αριστεράς (συμπεριλαμβανομένων μελών του Workers Solidarity Movement και του Workers Party -διάσπαση του Sinn Fein). Οι συζητήσεις που έγιναν και γίνονται σε αυτό το πλαίσιο ενώ ήταν ζωντανές, κατά τη γνώμη μου περιορίστηκαν σε ένα κάλεσμα των οργανωμένων δυνάμεων με στόχο τη δημιουργία του Ιρλανδικού ΣΥΡΙΖΑ από τα πάνω, με αποτέλεσμα η απεύθυνσή τους να γίνεται όλο και μικρότερη. Το συνέδριο που διοργανώθηκε για την ενότητα την αριστερά (2 Νοεμβρίου 2013) με περίπου 70 συμμετέχοντες από τα Workers Party, Communist Party, Labour Party, Workers Solidarity Movement, United Left, Irish Socialist Network, αλλά και πολλούς ανεξάρτητους αγωνιστές που συμμετέχουν σε διάφορες καμπάνιες και κινήματα νεολαίας, όπως αυτές του We Are Not Leaving και το 1916: Unfinished Business έβγαλε κάποια ενδιαφέροντα συμπεράσματα:
1. μιλάμε πια για πλατιά ενότητα της ευρύτερης αριστεράς ως κεντρικό αίτημα (αλά ΣΥΡΙΖΑ)
2. δεν υπάρχει προγραμματική βάση συζήτησης
3. απεύθυνση κυρίως σε οργανώσεις και κόμματα
4. εμφανής και έντονη κόντρα μεταξύ των γραφειοκρατιών των κομμάτων της αριστεράς (κυρίως SP και SWP)
5. διαμάχη για το ποιος θεωρείται αριστερά και ποιος θα πρέπει να αποκλειστεί με βάση τη συγκεκριμένη ανάλυση
6. το τέλος του συνεδρίου δεν ήταν καταληκτικό αλλά η πλειοψηφία συμφώνησε ότι πρέπει να συνεχιστεί η συζήτηση.
Παρ’ όλη την αρνητική κατά βάση έκβαση αυτού του συνεδρίου το ερώτημα για το πώς απαντά η αριστερά σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο δεν έπαψε να απασχολεί. Η ανάπτυξη του κινήματος ενάντια στους μετρητές νερού το επόμενο διάστημα, μάλιστα, καθώς και η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ την αναθέρμανε. Το κίνημα, με την πολιτικοποίησή του θέτει ζητήματα σε σχέση με τη λιτότητα αλλά και το πώς, πολιτικά. μπορεί να μπει ένα τέρμα στις ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Σε αυτό το ερώτημα έρχονται να απαντήσουν τα καλέσματα των 5 συνδικάτων που αποτελούν την καμπάνια Right2Water, και του Sinn Fein, ενώ από τη συζήτηση δε λείπουν και στελέχη του κυβερνόντος Labour Party, κυρίως από το συνδικαλιστικό χώρο. Να σημειώσω εδώ ότι το Labour Party έχει φθαρεί τόσο πολύ από τη συμμετοχή στην κυβέρνηση που η καταβαράθρωσή του είναι σχεδόν σίγουρη. Και τα δύο αυτά καλέσματα έχουν ως χαρακτηριστικό την έλλειψη προγράμματος, ενώ καλούν για τη δημιουργία μιας πλατφόρμας στην οποία θα συζητηθεί το πολιτικό πρόγραμμα της όποιας συμμαχίας προκύψει.
Ας δούμε όμως το Sinn Fein. Ένα κόμμα που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε πατριωτικό, με κάποια σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά, με βαθιές ρίζες στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και κύριο πρόταγμα την ενοποίηση του Βορά και του Νότου της Ιρλανδίας. Ενώ το Sinn Fein εμφανίζεται ενοποιημένο στο Βορά και το Νότο, έχει παρ’ όλα αυτά πολύ διαφορετική σύνθεση στις δύο πλευρές των συνόρων. Στο Βορά το εθνικοαπελευθερωτικό είναι κυρίαρχο ενώ στο Νότο το υπάρχει μεγάλη έμφαση στο αντι-μνημόνιο. Σε σχέση με την κοινωνική του πολιτική υπάρχει ρήξη με την υπόλοιπη αριστερά γύρω από το ζήτημα των εκτρώσεων το οποίο έχει δημιουργήσει τριβές τα τελευταία 2 χρόνια περίπου. Το Sinn Fein, εδώ, διατηρεί μια συντηρητική θέση υπέρ της διατήρησης της απαγόρευσης των εκτρώσεων.
Αυτό που βρίσκω ενδιαφέρον είναι οι δεσμοί του Sin Feinn με τις τοπικές κοινότητες και γειτονιές, κάτι που η υπόλοιπη αριστερά, μόλις, τελευταία έχει αρχίσει και αποκτά λόγω του ρόλου της στο κίνημα για το νερό. Αρχικά το Sinn Fein δε συμμετείχε, ενώ όταν αναγκάστηκε λόγω της πίεσης και του κινδύνου να ταυτιστεί με τα κυρίαρχα κόμματα, το πρόταγμά του ήταν πρόταγμα ανάθεσης. Σε αυτή τη φάση όμως ο κόσμος είχε ήδη αυτοοργανωθεί και σταματούσε την εγκατάσταση μετρητών νερού. Η αριστερά και το Workers Solidarity Movement, στήριξαν τα αιτήματα του κόσμου σε αυτό με αποτέλεσμα το Sinn Fein να χάσει κάποια από την επιρροή του. Το Sinn Fein εξακολουθεί να μη στηρίζει το αίτημα για μη πληρωμή των λογαριασμών και να υπόσχεται ότι θα καταργήσει το νόμο, όταν γίνει κυβέρνηση.
Η όποια ενότητα της αριστεράς στην Ιρλανδία το επόμενο διάστημα με κορμό το Sinn Fein σίγουρα έχει να περάσει πολλούς σκοπέλους μέχρι την κατάληξη σε ένα κοινώς αποδεχτό πολιτικό πρόγραμμα. Η άποψη της υπόλοιπης αριστεράς για το Sinn Fein δεν είναι η καλύτερη, ενώ το θεωρούν και συνυπεύθυνο για την εφαρμογή των μέτρων λιτότητας στη Βόρεια Ιρλανδία. Από συζητήσεις στην υπόλοιπη, εκτός Sinn Fein, αριστερά υπάρχει μεγάλη καχυποψία τόσο ως προς το κάλεσμα των συνδικάτων όσο και ως προς αυτό του Sinn Fein, αφού τα βλέπουν ως μια πλατφόρμα που θα φέρει το Sin Fein στην εξουσία χωρίς χειροπιαστά αποτελέσματα. Το ζήτημα των συνεργασιών μετά τις εκλογές είναι ένα άλλο αγκάθι σε σχέση με αυτό. Με ποιον θα συνεργαζόταν ένας τέτοιος συνασπισμός με κορμό το Sinn Fein; Το Fianna Fáil, το Labour, τους Πράσινους; Και τα τρία αυτά κόμματα είναι ταυτισμένα με το κατεστημένο λόγω της συμμετοχής τους σε διάφορες δεξιόστροφες κυβερνήσεις.
Ο χρόνος θα δείξει αν θα αποφέρει καρπούς η συζήτηση για την ενοποίηση της αριστεράς στην Ιρλανδία και αν θα καταφέρει να αναπτύξει ένα σύγχρονο πρόγραμμα που θα ανταποκρίνεται στις άμεσες ανάγκες αλλά και που θα θέτει στρατηγικούς στόχους. Αυτό που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι η συνέχεια του κινήματος, η ένταση των αγώνων που ήδη αναπτύσσονται και η υπενθύμιση ότι πέραν της όποιας κυβερνητικής συνεργασίας υπάρχει και η ταξική πάλη, ούτως ώστε ο λαός να μη μένει απλά παρατηρητής.