Απαιτώντας το δημοκρατικό έθνος αντί του εθνικού κράτους για το Ανατολικό Κουρδιστάν (Ιράν)

Όταν φτάνει η στιγμή να μιλήσουμε για την επίλυση των προβλημάτων του Ιρανικού λαού, διαφορετικά μοντέλα εμφανίζονται. Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο έθνος –κράτος και το δημοκρατικό – έθνος που εσείς προτείνεται σαν την λύση για τα προβλήματα του λαού;

Σε αυτό το πλαίσιο, μπορούμε να πούμε ότι υπάρχουν δύο βασικές έννοιες. Πρώτη είναι ένα Έθνος-Κράτος και η δεύτερη είναι ένα Δημοκρατικό-Έθνος. Θεωρητικά, και οι δύο στοχεύουν στην επίλυση των προβλημάτων, αλλά η μέθοδος και το αποτέλεσμα αυτών των δύο τύπων είναι διαφορετικές. Στην ιστορία, το μοντέλο Έθνος-Κράτος εμφανίζεται περίπου 400-500 χρόνια πριν, ως πολιτικό σύστημα με τις κοινωνικές τάξεις και  την κυβέρνηση. Οι κυβερνήσεις επιδιώκουν πάντα τη δύναμη. Το έθνος-κράτος αποτελεί  η τελική μορφή του σύγχρονου κράτους. Αυτές τις μέρες όμως, το παγκόσμιο κεφάλαιο  βλέπει το έθνος-κράτος ως ένα βασικό εμπόδιο για την πρόοδο του, .και αυτός είναι ο λόγος που θέλει να το ξεπεράσει. Σε ορισμένες περιπτώσεις το έχει υπερβεί με επιτυχία, ωστόσο, δεν μπορεί κανείς να πει ότι έχει απορρίψει εντελώς το μοντέλο του έθνος-κράτους από  το μυαλού του. Αντίθετα, το παγκόσμιο κεφάλαιο, για να επεκτείνει τα σύνορά του, έκανε αλλαγές στις δομές διαχείρισης. Μια παγκόσμια αυτοκρατορία είναι το θέμα  των ημερών  , το οποίο αποδεικνύει ότι το κράτος-έθνος δεν ορίζεται μόνο μέσα σε μια κυβερνητική οργάνωση, αλλά οργανώνεται σε παγκόσμιο επίπεδο.

Μπορούμε να δούμε τις δομές που το έθνος-κράτος έφερε, δομές οι οποίες είναι κατά της πολιτιστικής και κοινωνικής πολυμορφίας, καθώς και τις διαφορετικές ταυτότητες, προσπαθώντας να τις αφομοιώσει. Το έθνος-κράτος προβάλλει ένα συγκεκριμένο μοντέλο το οποίο οι άνθρωποι αναγκάζονται να αποδεχθούν και να ακολουθήσουν.

Η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν, ως ένα έθνος-κράτος, αρνείται όλες τις πολιτιστικές, εθνοτικές και πολιτικές πολυμορφίες, και προσπαθεί να αναλάβει τον έλεγχο όλων αυτών. Οι απάνθρωπες πολιτικές του ιρανικού καθεστώτος, όπως η λιμοκτονία του πληθυσμού, η προώθηση ναρκωτικών, η στρατιωτικοποίηση , και η δημιουργία ενός περιβάλλοντος  τρομοκρατίας, προκαλούν  πολιτιστική γενοκτονία, καταστρέφοντας όλη την πολυμορφία. Στην πραγματικότητα, μπορούμε να πούμε ότι η νοοτροπία του  έθνους-κράτους είναι ένα υπόβαθρο που οδηγεί προς τον φασισμό. Σε αυτό το σημείο μια σημαντική συζήτηση είναι απαραίτητη για  το σύστημα της δημοκρατίας και τις  εναλλακτικές λύσεις ως προς  το έθνος-κράτος.

– Σε αντίθεση σε αυτό το μοντέλο, πώς ακριβώς θα μπορούσε το Δημοκρατικό Έθνος να περιγράψει τον εαυτό του και να δώσει μία απάντηση σε αυτή την σύγκρουση;

Σήμερα, μπορείτε να δείτε τους ανθρώπους μας στο βόρειο Κουρδιστάν “Τουρκία”,  το δυτικό Κουρδιστάν “Rojava» και πρόσφατα στην Sinjar “Shangal”, οι οποίοι έχουν επίσης καταλήξει σε μια αυτοδιοικούμενη δημοκρατική λύση, η οποία βασίζεται με την σειρά της  στην οργάνωση του μοντέλου του  δημοκρατικού έθνους. Το δημοκρατικό-έθνος είναι πολυποίκιλο  και χωρίς αποκλεισμούς διαφορετικών ταυτοτήτων, απορρίπτοντας την επιβολή ενός ενιαίου θρησκευτικού και  γλωσσικού δόγματος, και τον διαχωρισμό μέσω της σεξουαλικής επαφής και των τάξεων. Το Δημοκρατικό-έθνος βασίζεται στην διαφοροποιημένη και πλουραλιστική κοινωνία, όχι σε ένα ομοιογενές έθνος. Βασίζεται σε μια κοινωνία που εδράζεται στις βασικές δημοκρατικές αρχές, οι  οποίες επιτρέπουν σε διαφορετικά χρώματα, ήχους και πολιτιστική ποικιλομορφία να ανθίσουν. Βασίζεται στην ελευθερία και την ισότητα στην σχέση  των ανθρώπων μεταξύ τους και προς την κοινωνία τους.

Ένα  δημοκρατικό-έθνος δεν περιλαμβάνει μόνο τους Κούρδους, αλλά και άλλους λαούς, όπως Fars, Άραβες, Μπαλόχους, Aζέρους, κλπ και  βασίζεται σε μια κοινή νοοτροπία, όχι σε μία μόνο γλώσσα,  θρησκεία ή  φυλή. Ένα δημοκρατικό-έθνος αναδικνείει μια δημοκρατική και κομμουναλιστική κοινωνία, καθώς δίνει αξία σε όλες τις γλώσσες και τις ομάδες αυτής της κοινωνίας. Σήμερα, η «Ελεύθερη και Δημοκρατική Κοινωνία του Ανατολικού Κουρδιστάν», (KODAR), προσπαθεί να χτίσει μια κομμουνιστική κοινωνία στο Κουρδιστάν, αλλά και στο Ιράν. Αυτό σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι που έχουν αποδεχθεί τους όρους της κοινοτικής και της δημοκρατικής ζωής, και ζουν στο Ιράν και το Κουρδιστάν, αποτελούν μέρος του δημοκρατικού-έθνους του Ανατολικού Κουρδιστάν και του Ιράν. Αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν ένα «Δημοκρατικό-Έθνος”.

– Αν θα μπορούσατε να είστε λίγο πιο συγκεκριμένος, ποιες είναι οι βασικές προσδοκίες του ιρανικού πολιτικού συστήματος;

Είναι σαφές ότι η δικαιότερη επιλογή για την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν θα ήταν να δημιουργηθεί εσωτερική δημοκρατική αλλαγή, για την επίλυση κρίσεων και κινδύνων που διαφαίνονται μπροστά, αντί να αποδεχτούν τις ιδέες που επιβάλλονται από άλλες δυνάμεις (εξωτερικά και εσωτερικά). Αν η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν ακολουθούσε μια πορεία προς περισσότερη δημοκρατία, τότε μία πολύ μεγάλη αλλαγή θα μπορούσε να λάβει χώρα στην περιοχή. Η πηγή των προβλημάτων στο Ιράν είναι ότι επιλέγει να μείνει μακριά από τις δημοκρατικές αρχές και εμμένει στην εξάλειψη των Κούρδων, μεταξύ άλλων. Αυτή η θέση  διαιωνίζει μόνο την τραγωδία, την σφαγή, και την εξάπλωση της κρίσης. Σήμερα, οι Κούρδοι, ενωμένοι με άλλους ανθρώπους στην περιοχή, είναι η εμπροσθοφυλακή της δημοκρατίας,. Οι δυνατότητες των Κουρδικών πολιτικών εξελίσσονται χάρη σε αυτό. Στο παρελθόν, η διαίρεση του Κουρδιστάν οδήγησε στο σχηματισμό μιας γεωπολιτικής κρίσης στη Μέση Ανατολή, αλλά σήμερα η εγκαθίδρυση μίας συμφωνίας δημοκρατικής ένωσης με τους γείτονες και μια ειρηνική λύση του κουρδικού προβλήματος θα είναι τελικά σε θέση να επιλύσει την κρίση.

Χωρίς το σωστό διάλογο και τις προοπτικές, η επίλυση του προβλήματος του κουρδικού λαού, μεταξύ άλλων θεμάτων, είναι αδύνατη. Η κυβέρνηση Rouhani  θα πρέπει να παρέχει μια πλατφόρμα για διάλογο με τους Κούρδους. Το κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα είναι μόνο η επιφάνεια, εκείνου που έχει τη δυνατότητα να οδηγήσει το Ιράν σε ένα δημοκρατικό μοντέλο που θα μπορούσε να εξαπλωθεί σε όλη την περιοχή. Αυτό δεν βασίζεται στην διάλυση των υπαρχόντων κρατών πχ  ή τη διεκδίκηση της κουρδικής εθνικότητας, καθώς οι Κούρδοι δεν χρειάζονται μια τέτοια λύση. Αν κοιτάξουμε στην Rojava, ειδικά το Kobane, και τη Sinjar, οι οποίες έχουν ήδη ζήσει αυτό το μοντέλο με επιτυχία, μπορούμε να δούμε ότι οι Κούρδοι ξεπέρασαν όχι μόνο μια εντατική κρίση, αλλά το έκαναν με σοβαρά και ειλικρινή δημοκρατικά μέσα.

Η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν πρέπει να καταλάβει ότι ο τρόπος για την επίλυση των προβλημάτων δεν μπορεί να είναι μέσα από μια πολιτική του φόβου και του συντηρητισμού. Με μια τέτοια προσέγγιση θα προκαλέσει την απώλεια των ευκαιριών που παρουσιάζονται, κάνοντας μια λύση πιο δύσκολη. Η μόνη λύση για την κυβέρνηση Rouhani θα ήταν να ανοίξει το δρόμο για την ανάπτυξη στρατηγικών για την αλλαγή, όπως συζητήθηκε στην προεκλογική ρητορική τους.

Αν επίλυση των προβλημάτων εξακολουθεί να επιχειρείται μέσα από την συγκέντρωση της εξουσίας της κυβέρνησης και τη συνεχή αγνόηση των αιτημάτων των πολιτών, η τρέχουσα κρίση θα επιδεινωθεί περαιτέρω και μόνο. Ούτε η κεντρική κυβέρνηση, ούτε η εθνικιστική αντιπολίτευση μπορεί να προσφέρει μια λύση.

Η Ισλαμική Δημοκρατία θα πρέπει να σταματήσει τις πολιτικές της για την αύξηση της ασφάλειας και της στρατιωτικοποίησης της κοινωνίας, ο φόβος και η καταστολή, συλλήψεις, βασανισμούς και εκτελέσεις, τα οποία είναι όλα σε αντίθεση με την προώθηση της δημοκρατικής πολιτικής. Αν η κυβέρνηση αλλάζει την πολιτική ασφαλείας του, αυτό με τη σειρά του θα κερδίσει την εμπιστοσύνη του λαού, καθώς και με τη μακροχρόνια προβλήματα που πρέπει να επιλυθούν από τις δύο πλευρές.
Η ελεύθερη κουρδική συμμετοχή στην πολιτική ζωή του Ιράν θα ενισχύσει μόνο τη χώρα. Η Ιρανική ιστορία έχει εμπλουτιστεί από πολλούς λαούς: Κούρδοι, Aζέροι, Μπαλόχοι, Μαζάνοι, Γκουλάκοι, Άραβες και πολλοί άλλοι. Σήμερα, οι Κούρδοι και οι άλλοι λαοί θέλουν να συμμετάσχουν στο πολιτικό σύστημα με ένα ελεύθερο και δημοκρατικό τρόπο, όχι βασισμένο στην κυριαρχία ή την υποχωρητικότητα. Στο κοινωνικό στίβο θέλουν επίσης να σχηματίσουν ένα δημοκρατικό-έθνος σε κατάσταση δημοκρατικής αυτονομίας.

– Σε περίπτωση που η Ισλαμική Δημοκρατία συνεχίζει να επιμένει για την καταστολή των Κούρδων, ποια είναι η θέση που θα ακολουθήσετε;

Θα πρέπει να γνωρίζει ότι δεν μπορεί πλέον να ελέγξει τους Κούρδους, ειδικά με την τρέχουσα πολιτική οργάνωση στη δημιουργία της αυτοάμυνας, που δεν μπορεί πλέον να καταστραφεί. Ακολουθώντας κατασταλτικές πολιτικές αυτές οι κυβερνήσεις περιμένουν από εμάς να εγκαταλείψουμε την ελευθερία, αλλά ξέρουν καλά πως είμαστε αφοσιωμένοι στο να πολεμήσουμε  για την ελευθερία όλη μας τη ζωή. Τα κουρδικά χέρια απλώνονται σε μια χειραψία για την ειρήνη και τη δημοκρατική συνύπαρξη για όλους, αλλά αυτά τα χέρια θα αγωνιστούν επίσης ενάντια σε κάθε δύναμη που θέλει να θυσιάσει Κούρδους για τα δικά της συμφέροντα και  απληστία. Αυτή είναι η διπλή όψη των μαχητών της ελευθερίας!

Η Κοντάρ έχει τη δική της στρατηγική και την τακτική της, αλλά είναι έτοιμη να ενσωματωθεί με άλλα δημοκρατικά κόμματα και οργανώσεις στο Ιράν και την περιοχή, όπως φεμινίστρια και περιβαλλοντικά. Έχουμε τη δυνατότητα να συζητήσουμε την πολιτική και την οργάνωση με ένα ειρηνικό και δημοκρατικό τρόπο. Αν το ιρανικό καθεστώς απορρίπτει αυτή την λύση και επιμείνει στην αντι-κουρδική στάση του, θα επεκτείνουμε το πεδίο εφαρμογής των εκστρατειών μας. Αν δεν υπάρχει ένα πολιτικό ψήφισμα για τα αιτήματα του κουρδικού λαού, τότε οι αμυντικές δυνατότητες του Κοντάρ μπορούν να αντιμετωπίσουν όλους τους κινδύνους που απειλούν τους Κούρδους.

Το κουρδικό δημοκρατικό κίνημα, κάτω από την ομπρέλα της Κοντάρ, είναι πάντα έτοιμο να προτείνει μια δημοκρατική προσέγγιση. Στο πλαίσιο αυτό, η προσπάθεια για τη δημιουργία μίας δημοκρατικής συμμαχίας με όλους τους ιρανικούς λαούς, συμπεριλαμβανομένων των αριστερών δυνάμεων, τους δημοκρατικούς μουσουλμάνους, τα φεμινιστικά κινήματα, τις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών και του νόμου, έχει ήδη δουλευτεί, παράλληλα με  τις προσπάθειες για την οικοδόμηση ενός δημοκρατικού έθνους