για το κουρδικό κίνημα για τη δημοκρατική αυτονομία

* Το πείραμα αντίστασης που προσήκει περισσότερο σε μια απελευθερωτική προοπτική εμπεριέχοντας αρκετά χαρακτηριστικά θετικού αναστοχασμού πάνω σε μια σειρά ζητημάτων είναι το κίνημα «δημοκρατικής αυτονομίας» που διαμορφώνεται στα καντόνια της Rojava στο Κουρδικό τμήμα της βόρειας Συρίας.

* Αν και η «reductio ad absurdum» δεν είναι η πιο προσφιλής μέθοδος αποτίμησης κοινωνικών διεργασιών οφείλουμε να διαπιστώσουμε ότι σε ένα περιβάλλον που βρίθει ολοκληρωτικών προθέσεων το πείραμα της Rojava έχει κατορθώσει να υψώσει ένα δικό του τείχος ακριβώς ανάμεσα στα στρατόπεδα της δυτικής βιομηχανίας κατασκευής πολεμικών καταστάσεων (ΝΑΤΟ) και της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας (ISIS). Αναλύοντας τα ποιοτικά στοιχεία του κινήματος μπορούμε να αναφέρουμε ασφαλώς την μαχητικότητα, την ενσωμάτωση των γυναικών στην αντίσταση, (γεγονός που λαμβάνει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις εφόσον ο εχθρός είναι μια γκρούπα ακραίων ισλαμιστών που ρητά υποβαθμίζουν τη θέση της γυναίκας), την συμπερίληψη όλων των εθνών και εθνοτήτων στο σύστημα διοίκησης, την πρόκριση του ομοσπονδιακού μοντέλου, την αναφορά σε λογικές άμεσης δημοκρατίας και τις προβλέψεις για συμμετοχή του κοινωνικού σώματος στις αποφάσεις (συμβούλια συναπόφασης). Λογικές που φαίνεται να αποστοιχίζουν σε σημαντικό βαθμό ή έστω να επιτρέπουν  μια ανοιχτή συζήτηση που δεν φιμώνει την σφοδρή κριτική στις παλαιότερες, αδιαμφισβήτητες αρχές του εθνικοαπελευθερωτικου, μαρξιστικο/λενινιστικού ιδεολογικού υπόβαθρου του PKK, του κόμματος που συνδέεται άμεσα με το PYD της Συρίας και το ένοπλο σκέλος του τις YPG και UPG.

* Η επίδραση του αγώνα των Ζαπατίστας σε πλανητικό επίπεδο στο σύνολο των κοινωνικών κινημάτων αντίστασης μπορούμε να ελπίζουμε ότι επηρέασε και ένα τμήμα των πάλαι ποτέ εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, έτσι ώστε αυτή η επιρροή να αντισταθμίζει τον έλεγχο της ηρωικής Παλαστινιακής αντίστασης απέναντι στο κράτος – τρομοκράτη του Ισραήλ από τους οπισθοδρομικούς μουσουλμάνους της Χαμάς. Ένα νέο παράδειγμα αντίστασης στο περιβάλλον της Μέσης Ανατολής, ήταν αναγκαίο παρά ποτέ τα τελευταία χρόνια, καθώς η έλλειψη του είχε εξαναγκάσει ακόμη και οξυδερκείς πένες της επαναστατικής γραφής στη Δύση να αναζητούν μοντέλα απελευθέρωσης σε οργανώσεις – κολοφώνες της ετερονομίας όπως η λιβανέζικη Χεσμπολάχ. Η φημολογούμενη επίδραση της σκέψης του Μ. Μπούκτσιν σε -πρώην- σταλινικούς όπως ο Οτσαλάν και η συνεπακόλουθη επιρροή του κομμουναλισμού στο PKK είναι μια υπόθεση που χρειάζεται ενδελεχή αναζήτηση, κατανόηση του περιβάλλοντος, και διεισδυτική πληροφόρηση γύρω από τα τεκταινόμενα. Σίγουρα πάντως συν τω χρόνω θα μπορούσε να τολμηθεί μια πιο ολοκληρωμένη κρίση γύρω από το θέμα.

*  Το ISIS: Το ισλαμικό κράτος στη Συρία και το Λεβάντε, αποτελεί άλλο ένα από τα κεφάλια του τέρατος που ξεπετάγονται στην περιοχή. Οι ισλαμιστές αυτοί δεν είναι άλλο από ένα κτηνώδες είδωλο της εξουσιαστικής επιβολής, γέννημα θρέμμα των επεμβάσεων της καπιταλιστικής ελίτ του δυτικού μπλοκ στη Μέση Ανατολή. Εξοπλισμένοι από την ίδια την αυτοκρατορία του πολέμου και μισθωμένη από τους πλουτοκράτες δυνάστες της Σαουδικής Αραβίας -του νούμερο ένα Άραβα συνεργάτη του δυτικού μπλοκ στην περιοχή-, το ISIS αποτελεί άμεσα ή έμμεσα την στρατηγική επιλογή των κατασκευαστών πολεμικών επιχειρήσεων. Η ύπαρξη του διασφαλίζει την συνέχιση της πολεμικής εμπλοκής, άρα την συνέχιση της κερδοφόρας επιχείρησης «πολεμική βιομηχανία». Ταυτόχρονα διαλύονται επίδοξες απελευθερωτικές και προοδευτικές κοσμικές λύσεις, ενώ διευρύνεται η βάση του κόσμου σε πλανητικό επίπεδο που ιεραρχώντας τις φρικαλεότητες του ISIS ως τις πλέον «αντιδιαφωτιστικές» θα νομιμοποιήσει μια νέα πολεμική εμπλοκή των Αμερικανών και των συμμάχων τους στην περιοχή ως των μόνων κατάλληλων να διευθετήσουν με δήθεν «δημοκρατικό τρόπο» τους αποκεφαλισμούς ανθρώπων και αγαλμάτων και άλλων ωμοτήτων του ισλαμιστικού alter ego του διεθνοποιημένου ολοκληρωτισμού.

* Ο δυτικός Συνασπισμός: Οι Αμερικάνοι και οι πιστοί τους πρόθυμοι ακόλουθοι (μεταξύ αυτών σταθερά και η Ελλάδα) επιχειρούν την ενσωμάτωση των αντιστάσεων μέσω μιας «βοήθειας» η οποία προσφέρεται σε μικρές δόσεις προκρίνοντας μια στρατηγική που να παράγει win/win situations. Αφήνοντας άλλους να πρωταγωνιστούν στα πεδία των μαχών συνεχίζει τις business as usual ενώ από τα παρασκήνια κατευθύνει τα νήματα προς εξυπηρέτηση των ιδιαίτερων συμφερόντων της, με βασικό στόχο την διασφάλιση των κεκτημένων της γύρω από την κατοχή ενεργειακών πόρων.

Η πολεμική βιομηχανία και η αντίστοιχη της ενέργειας στα καλύτερά τους. Οι δακρύβρεχτες δηλώσεις τις μέρες της σκληρής πολιορκίας του Kobane από το ISIS δεν κατόρθωσαν ασφαλώς να εκτρέψουν την στρατηγική της Αυτοκρατορίας από τον βασικό σκοπό υπεράσπισης των πετρελαϊκών κοιτασμάτων στο Βόρειο Ιράκ. Το μόνο που μπόρεσε να κάνει η βιομηχανία επικοινωνίας είναι να χρησιμοποιήσει το ανθρώπινο δράμα στη Συρία για να πετύχει μια μόνιμη νομιμοποίηση των ιμπεριαλιστικών παρεμβάσεων ως αυτοδίκαιες απόπειρες εξαγωγής μιας αθώας δημοκρατίας. Εάν στο Kobane γίνεται όντως μια επανάσταση τότε οι Αμερικάνοι εμφανίζονται ως ο Βοναπάρτης που έχοντας καταστρέψει την ίδια την επανάσταση κάνει εξαγωγή των «προϊόντων» της, αφού τα έχει βαφτίσει στη κολυμπήθρα των ιδιαίτερων συμφερόντων της υπερδύναμης.            Η «σύμπραξη» του PYD έστω και προσωρινά με τις Αμερικανικές δυνάμεις υπαγορευμένη -θέλουμε να πιστεύουμε- από την απόλυτη ανάγκη κι όχι από κάποια θολή κρίση, δυστυχώς εν μέρει ρίχνει νερό στο μύλο αυτής της απόπειρας. Οι αγωνιστές του YPG σίγουρα δεν περιμένουν τις δικές μας νουθεσίες ώστε να γνωρίζουν ότι τα αεροπλάνα που πετούν πάνω από τα κεφάλια τους για να χτυπήσουν τις θέσεις των τζιχαντιστών, αύριο κιόλας, μπορούν να θέσουν νέους στόχους με την ίδια ευκολία μα και ακόμη μεγαλύτερη ένταση. Η μόνη πραγματική απάντηση σε αυτή τη δυσμενή συνθήκη είναι η όξυνση του αγώνα και η επαναστατική προοπτική κυρίως μέσω της εδραίωσης των ποιοτικών χαρακτηριστικών που αναφέραμε πιο πάνω.

* Ο ρόλος των (επίδοξων) κρατών. Διάφοροι «παίκτες» έχουν εμπλακεί σε αυτό το περίπλοκο γεωπολιτικό μωσαϊκό, με μοναδική επιδίωξη την απόσπαση ενός κομματιού πολιτικής εξουσίας και οικονομικής διείσδυσης σε αυτή την κομβικής σημασίας περιοχή. Η Τουρκία του Ερντογάν, προσπαθεί ενώ κρατάει ισορροπίες με τους Δυτικούς συμμάχους της, να χτυπήσει την αντίσταση της Rojava προκρίνοντας τους τζιχαντιστές για γείτονές της, ανοίγοντας δίαυλο επικοινωνίας μαζί τους, χρησιμοποιώντας τους παράλληλα ως αιτία κατατρομοκράτησης των ισχυρών κοινωνικών αντιστάσεων που έχουν ξεπηδήσει στο εσωτερικό της τα τελευταία χρόνια.

Από την άλλη πλευρά η δοτή κυβέρνηση του Ιράκ, εξαρτά όλη της την ύπαρξη από τα δολάρια των Αμερικανών, καθώς το σύνολο του κρατικού μηχανισμού της χώρας από τον στρατό μέχρι την πολιτική διοίκηση έχει κατασκευαστεί από τους ίδιους τους Αμερικάνους, οι οποίοι επένδυσαν εκατομμύρια δολάρια ώστε να εξασφαλίσουν έναν ντόπιο δυνάστη ο οποίος θα μπορούσε να εξασφαλίσει τα συμφέροντά τους στην περιοχή μετά την αποχώρηση του στρατού των Η.Π.Α. από τη Βαγδάτη και τις άλλες Ιρακινές περιοχές. Ο εν λόγω μηχανισμός πάντως παρότι κατέχει, όσο αφορά το στρατιωτικό του σκέλος, σημαντικά πολεμικά εφόδια και σύγχρονες πολεμικές μηχανές, δείχνει διάτρητος. Αυτή η διαπίστωση βρίσκει τη λογική της επιβεβαίωση όταν αναλογιζόμαστε την απόλυτη ταύτιση της κυβέρνησης με τις Αμερικάνικες δυνάμεις κατοχής που αιματοκύλησαν για χρόνια τους κατοίκους της χώρας.

Προβληματική είναι και η στάση των επίδοξων κρατιστών. Η διαμορφούμενη αστική τάξη των Κούρδων του Ιράκ υπό την ηγεσία του Μπαρζανί, φαίνεται πολύ ικανοποιημένη από την συνεργασία τους με τους Αμερικάνους, αφού η διεθνής αναγνώριση της αυτονομίας της περιοχής έναντι του Ιράκ, τους δίνει την δυνατότητα λειτουργώντας ως κράτος εν κράτει να εκμεταλλεύονται τα πλούσια κοιτάσματα της Μοσούλης, της Αρμπίλ και των γύρω περιοχών, πετυχαίνοντας έναν ξέφρενο πλουτισμό των εχόντων. Η παρέμβαση του ISIS που διεκδικεί για τον εαυτό του τα κοιτάσματα, συσπειρώνει τους Κούρδους του Ιράκ γύρω από την ηγεσία τους σε άλλη μια απόδειξη των διαταξικών αποτελεσμάτων που εισφέρει η πολεμική πρόκληση κι αυτοί με τη σειρά τους ενώνουν εν μέρει τις δυνάμεις τους με τους υπόλοιπους Κούρδους υπερπηδώντας προς το παρόν το πολιτικό χάσμα που τους χώριζε μέχρι σήμερα.

* Εμείς: Η αλληλεγγύη μας προς τους αγωνιστές της Rojava είναι ένα πολιτικό κεφάλαιο που πρέπει να είμαστε διατεθειμένοι να επενδύσουμε. Στη σημερινή περίπλοκη συνθήκη, στην «εποχή των ταραχών» ή σε αυτή που χαρακτηρίστηκε από το «τέλος των νοημάτων» οι συμβολοποιήσεις έχουν μόνο επικοινωνιακό στόχο και σπάνια εμπεριέχουν ουσιώδη πολιτική ανάλυση. Το οργανωμένο ελευθεριακό προλεταριάτο των ημιφεουδαρχικών περιοχών της Δύσης των αρχών του προηγούμενου αιώνα, δεν πλανιέται σαν ξεχασμένο φάντασμα ούτε πάνω από τις ζούγκλες του Μεξικό, ούτε πάνω από την ζούγκλα των σύγχρονων ολοκληρωτισμών της Μέσης Ανατολής. Οι δεξαμενές αξιοπρέπειας όμως που μπορούν να συγκροτήσουν τα ίδια νοήματα βρίσκονται πάντα μέσα στις σχέσεις των ανθρώπων που αγωνίζονται για ελευθερία. Οι προϋποθέσεις του διεθνισμού, της ομοσπονδιακής δόμησης, της γυναικείας παρουσίας, της δημοκρατικής συμμετοχής, κρίνονται ως απαραίτητες. Οι αναρχικοί οφείλουμε να σταθούμε δίπλα σε αυτά τα πειράματα αντίστασης, στο μέτρο του δυνατού να τα μπολιάσουμε με τα απαραίτητα πρόσημα, να επιλέξουμε πλευρά, μιλώντας με τους ανθρώπους που στέκονται στο ίδιο μετερίζι αγώνα, εμβαθύνοντας στην αξία χρήσης των ελευθεριακών ιδανικών. Γι’ αυτό λέμε νίκη στη Rojava, νίκη στους ανθρώπους της αντίστασης που μάχονται για την ελευθερία.

Συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό

«Μαύρο & Κόκκινο»

mauro-kokkino@hotmail.com/

maurokokkino1936.wordpress.com/