Από ποιον και πώς χειραγωγούνται οι τζιχαντιστές;

Η στήριξη του Φρανσουά Ολάντ στους αποκεφαλισμούς

Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την αναποτελεσματικότητα των Ευρωπαίων ηγετών ενώπιον της στρατολόγησης τρομοκρατών μεταξύ των συμπολιτών τους, χωρίς να αναρωτηθούμε για τις προσωπικές τους ευθύνες.

Οι αποκεφαλισμοί δεν είναι ένα νέο φαινόμενο. Είναι αντίθετα μια πρακτική που ξεκίνησε κατά καιρούς στο Ιράκ το 2003, κατά τη διάρκεια της αμερικανικής κατοχής, και εξαπλώθηκε κατά τη διάρκεια των πολέμων κατά της Αραβικής Λιβυκής Τζαμαχιρίας και της Συριακής Αραβικής Δημοκρατίας.

Η λιβυκή «Αραβική Άνοιξη» ξεκίνησε με μια διαδήλωση στη Βεγγάζη το βράδυ της 16ης Φεβρουαρίου 2011 και, την ίδια στιγμή με συντονισμένο τρόπο με την επίθεση στους στρατώνες Hussein Al-Jwaifi και Shahaat και στην Αεροπορική Βάση Αλ-Abrag από τα μέλη της Λιβυκής Μαχόμενης Ισλαμικής Ομάδας (LIFG), δηλαδή της Αλ Κάιντα στη Λιβύη. Το πρωί της 17ης Φεβρουαρίου, οι τζιχαντιστές επιτέθηκαν σε στρατώνες στη Zawiya και Misruta, και αστυνομικά τμήματα στη Zwara, Σαμπράθα, Ajdabiya, Derna και Zentan. Σε μερικές περιπτώσεις, οι στασιαστές απαγχόνισαν στρατιώτες ή τους αποκεφάλισαν.

Η Συριακή «Αραβική Άνοιξη» ξεκίνησε, εν τω μεταξύ, στην Deraa. Μετά την προσευχή της Παρασκευής, δεκαπέντε άνθρωποι άπλωσαν πανό κατά της πολιορκίας και κατά της Δημοκρατίας.
Αμέσως μετά τζιχαντιστές επιτέθηκαν σε στρατιωτικό κτίριο των στρατιωτικών υπηρεσιών πληροφοριών, που βρίσκεται έξω από την πόλη, για την παρακολούθηση των ισραηλινο-κατεχόμενων Υψωμάτων του Γκολάν [1]. Έκπληκτός, οι στρατιωτικοί υπέστησαν βαριές απώλειες και τουλάχιστον ένας απ’ αυτούς είχε αποκεφαλιστεί.

Ωστόσο, αντί να καταγγείλουν αυτούς τους αποκεφαλισμούς, τα μέλη της Ατλαντικής Συμμαχίας χειροκρότησαν τους τζιχαντιστές και κατήγγειλαν τα κράτη που επιτέθηκαν. Στη συνέχεια, αποκεφαλισμοί έγιναν ένας τρόπος για να εμπνεύσει τον τρόμο. Εξαπλωθήκαν πρώτα στη Λιβύη και στη συνέχεια, μετά την πτώση της λιβυκής Τζαμαχιρίας και τη μεταφορά των τζιχαντιστών του LIFG στη Συρία, στη τελευταία χώρα. Επιπλέον, οι αποκεφαλισμοί δεν είναι ο μόνος τρόπος. Οι τζιχαντιστές συνηθίζουν επίσης να διαμελίσουν πτώματα και να ρίξουν τα κομμάτια σε δημόσιους χώρους.

Όταν, το Φεβρουάριο 2012, τα ατλαντικά τηλεοπτικά κανάλια και του Κόλπου ισχυρίζονταν ότι ο Αραβικός Συριακός Στρατός βομβάρδιζε το Ισλαμικό Εμιράτο του Μπάμπα Αμρ και ότι το τελευταίο αντιστεκόταν ως ένα νέο Στάλινγκραντ, επιφυλάσσονταν προσεκτικά να εξηγήσουν τι ήταν αυτό το «Εμιράτο». Δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από το Ισλαμικό Κράτος. Ένα ισλαμικό δικαστήριο καταδίκαζε σε θάνατο τους σουνίτες που υποστήριζαν τη Δημοκρατία και τους άπιστους, δηλαδή, τους μη σουνίτες (αλαουίτες, σιίτες, χριστιανούς). Όπως το βεβαίωσε η Der Spiegel, περισσότερα από 150 Σύρους σφαγιάστηκαν εκεί δημόσια [2]. Όλα αυτά υπό τα χειροκροτήματα του Αμπού Σαλέχ, δημοσιογράφου της France24 και της Αλ-Τζαζίρα .

Στις 6 Ιουλίου 2012, ο Πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ δεχόταν 120 κράτη και διεθνείς οργανώσεις για να επανεκκινήσει τον πόλεμο εναντίον της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας, με την ευκαιρία της διεθνούς διάσκεψης των «Φίλων του συριακού λαού». Κάλεσε τους παραβρισκόμενους να χειροκροτήσουν τον Αμπού Σάλεχ, όπως φαίνεται εδώ, τη μοναδική προσωπικότητα που κάθεται στην εξέδρα. Αυτός ο νεαρός άνδρας είχε σκηνοθετήσει τη δημόσια σφαγή περισσότερων από 150 Σύρους από το Ισλαμικό Εμιράτο του Μπάμπα Αμρ, μια «απελευθερωμένη ζώνη» από τους «μετριοπαθείς» του Ελεύθερου Συριακού Στρατού.

Δεν είναι μόνο ότι τα μέλη του ΝΑΤΟ δεν καταδίκασαν ποτέ αυτούς τους χασάπηδες, αλλά ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, δέχτηκε με όλες τις τιμές τον Αμπού Σαλέχ, στις 6 Ιουλίου 2012 στο Παρίσι ο οποίος καταχειροκροτήθηκε από τις αντιπροσωπείες 120 χωρών και διεθνών οργανώσεων.

Είναι που για το ΝΑΤΟ, ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός ήταν και αποτελείται από «μετριοπαθείς» [3]. Υπάρχει συνεπώς ένας «μετριοπαθής» τρόπος να σφάξεις τον συνάνθρωπο μας.

Τίποτα, ούτε καν η σκηνή κανιβαλισμού που έδωσε ένας πρώην διοικητής του Ισλαμικού Εμιράτου του Μπάμπα Αμρ στο YouTube, Αμπού Sukkar, δεν μπόρεσε να αλλάξει αυτό το σλόγκαν. Υπάρχει συνεπώς ένας «μετριοπαθής» τρόπος να φάει κανείς το συκώτι και την καρδιά του συνάνθρωπου μας.

Σε οποιαδήποτε δημοκρατία στον κόσμο, ένας πρόεδρος που θα υποστήριζε έτσι ανοιχτά τέτοιο είδος εγκληματιών θα καθηλωνόταν. Όχι στη Γαλλία, όπου οι βουλευτές προσποιούνται να θεωρούν ότι αυτά τα εγκλήματα εμπίπτουν στην «αποκλειστική δικαιοδοσία» της Προεδρίας της Δημοκρατίας.

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=I-rT2UajjBg[/youtube]

Ποιος στρατολογεί τους Ευρωπαίους τζιχαντιστές;

Ευρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες έχουν καλέσει δημοσίως για δολοφονία του προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ και έχουν εκφράσει δημόσια την υποστήριξή τους στην Αλ Κάιντα.

Η πιο εμβλιματική περίπτωση είναι αυτή του Γάλλου υπουργού Εξωτερικών Λωράν Φαμπιούς (Laurent Fabius). Δήλωσε στις 17 Αυγούστου 2012: «Έχω επίγνωση της δύναμης του τι λέω: ο Μπασάρ αλ-Άσαντ δεν αξίζει να είναι στη Γη» [4]. Στις 12 Δεκεμβρίου 2012, ανέλαβε την υπεράσπιση της Αλ Κάιντα και κατήγγειλε την κατάταξη του συριακού παρακλαδιού στη λίστα των τρομοκρατικών οργανώσεων των Ηνωμένων Πολιτειών με τη δικαιολογία ότι «στο έδαφος, κάνουν καλή δουλειά» [5].

Ως εκ τούτου, δεν θα πρέπει να θεωρούνται οι Ευρωπαίοι τζιχαντιστές ως απλοί εγκληματίες: δεν υπάκουσαν παρά μόνο στις εντολές των ηγετών τους. Και όμως, ορισμένοι καταδικάστηκαν, ενώ οι πολιτικοί που ενέκριναν προηγουμένως τα εγκλήματά τους είναι ακόμα στις θέσεις τους.

Αν, αρχικά, οι Ευρωπαίοι τζιχαντιστές ήταν εγκληματίες που στρατολογήθηκαν στις φυλακές, οι οποίοι νόμιζαν ότι θα μπορούσε να κάνουν στη Συρία αυτό που ο νόμος τους απαγορεύει να κάνουν στη χώρα τους (βιασμός, λεηλασίες, δολοφονίες), σήμερα είναι κανονικοί άνθρωποι που στρατολογούνται μέσω Ιντερνέτ .

Το να χειραγωγήσεις νεαρούς αποκλειστικά μιλώντας μαζί τους σε φόρουμ ή κοινωνικά δίκτυα, γνωρίζοντας τόσο τη γλώσσα τους, όσο και τον πολιτισμό και την προσωπική ιστορία τους στο σημείο να τους κάνεις εκτελεστές-δολοφόνους απαιτεί μια πολύ μεγάλη τεχνογνωσία. Μπορεί κανείς να πιστέψει ότι οι μισθοφόροι του Ισλαμικού Κράτους είναι σε θέση να το κάνουν; Αυτό το είδος χειραγώγησης απαιτεί ομάδες που θα μάθουν για τον στόχο-υποψήφιο, τον εντοπισμό των ψυχολογικών αδυναμιών του και που θα βρει τις λέξεις να τον ρίξουν. Δεν μπορεί παρά να είναι το έργο εξειδικευμένων ομάδων, όχι Ιρακινών αγροτών.

Όταν αυτοί οι νεαροί άνδρες και κορίτσια πείθονται ότι ανήκουν σε μια κοινότητα και ότι πρέπει να την υπερασπιστούν με τα όπλα, πηγαίνουν στην Τουρκία.

Εκεί, αναλαμβάνονται αμέσως από το ΙΚ που κυκλοφορεί στο τουρκικό έδαφος κάτω από την προστασία της ΜΙΤ, των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών. Μεταφέρονται στη Συρία ή το Ιράκ, και μπαίνουν σε αναμονή. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, κάνουν χρήση ναρκωτικών και διδάσκονται μέχρι να είναι πανέτοιμοί για να σκοτώνουν.

Οι έρευνες της CIA και της Μοσάντ για τη προσαρμογή προσωπικότητας

Οι κύριες έρευνες για να μετατραπούν οι κανονικοί ανθρώποι σε δολοφόνους πραγματοποιήθηκαν από τη CIA και τον αμερικανικό στρατό με την κωδική ονομασία Projet Chatter (1947-1953), Projet Bluebird (1951-1953), έργο Project Artichoke (Σχέδιο Αγκινάρα) (1951-1953) και Project MKultra (1953-1973) [6].
Αυτά τα προγράμματα, τα οποία οδηγήθηκαν από Ναζί επιστήμονες που έφεραν οι Ηνωμένες Πολιτείες, διερεύνησαν τις επιδράσεις της ύπνωσης, της αισθητηριακής στέρησης, της απομόνωσης, των σεξουαλικών κακοποιήσεων, των ναρκωτικών και των διάφορων μορφών βασανιστηρίων.
Έπρεπε να απαντήσουν στο ερώτημα: «Είναι δυνατόν να ελέγξουμε ένα άτομο στο σημείο όπου θα κάνει ό, τι του ζητηθεί, ακόμη και παρά τη θέλησή του και, ακόμη και εναντίον των θεμελιωδών νόμων της φύσης, όπως εκείνης της αυτοσυντήρησης;».
Τα αρχεία των δραστηριοτήτων αυτών καταστράφηκαν σε μεγάλο βαθμό το 1973 με διαταγή του διευθυντή της CIA Richard Helms. Ωστόσο, η εξεταστική επιτροπή της Γερουσίας την οποία προήδρευε ο γερουσιαστής Frank Church , και σε συνέχεια οι εργασίες ενός άλλου διευθυντή της CIA, του ναύαρχος Stansfield Turner, αποκάλυψαν ότι περισσότερα από 30 πανεπιστήμια συμμετείχαν σε αυτές τις έρευνες, οι οποίες αντιπροσώπευαν περισσότερα από 150 ξεχωριστά πειραματικά σχέδια.
Αυτά έγιναν στις Ηνωμένες Πολιτείες και τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ, χωρίς να λάβουν γνώση οι ενδιαφερόμενοι πληθυσμοί.

Για παράδειγμα, και σύμφωνα με τα πρόσφατα διαθέσιμα αρχεία της CIA, ο Οργανισμός διεξήγαγε το 1951 ένα πείραμα προσαρμογής προσωπικότητας σε ένα γαλλικό χωριό, Pont Saint-Esprit, χωρίς ο πληθυσμός του να το ξέρει. Μια διασπορά LSD με αεροζόλ προκάλεσε μια συλλογική τρέλα που προκάλεσε σε λίγες ώρες 7 θανάτους και 32 περιπτώσεις μη αναστρέψιμης νόσου [7].

Το 1973, οι Ηνωμένες Πολιτείες σταμάτησαν τις έρευνες ή μάλλον τις μετέφεραν στο Ισραήλ.
Τις ξανάρχισαν το 2001 και οργάνωσαν κατάλληλα το στρατόπεδο X-Ray στο Γκουαντάναμο, υπό τη διεύθυνση του καθηγητή Martin Seligman [8].
Πρόκειται για τη χρήση βασανιστηρίων όχι για να ομολογήσουν τα πειραματόζωα, αλλά για να ενσταλάξουν φανταστικές εξομολογήσεις που διεκδικούν υπερήφανα.
Η δημοσίευση της έρευνας στο Κογκρέσου για αυτά τα εγκλήματα αναβάλλεται συνεχώς [9].

Η σειρά «Crisis», η οποία μόλις προβλήθηκε στο NBC, σκηνοθετεί τη προσαρμογή προσωπικότητας Αμερικανών στρατιωτών από τους χημικούς της CIA.

Αυτά τα γεγονότα έχουν τεκμηριωθεί ευρέως.
Πέρασαν στη λαϊκή κουλτούρα και οδήγησαν σε πολλά έργα επιστημονικής φαντασίας, στις ΗΠΑ, στη τηλεόραση και στο κινηματογράφο.
Αν δεχθούμε ότι οι εμπειρίες αυτές είχαν κάποια αποτελέσματα, είναι τότε δυνατόν για τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ να μετατρέπουν φυσιολογικά άτομα για να σκοτώσουν, ακόμη και να αυτοκτονήσουν σε μια επίθεση καμικάζι. Αυτό αλλάζει εντελώς την αντίληψη που έχει κανείς για την Αλ Κάιντα, την ομάδα που ειδικεύεται σε επιθέσεις αυτοκτονίας.

Το ιδεολογικό μάρκετινγκ

Η περιπτώση των πρόσφατων Ευρωπαίων τζιχαντιστών, που φαίνεται να προκύψουν από τα πειράματα των γιατρών Ναζί που ανακτήθηκαν από τη CIA και από τα πρόσφατα του Δρ. Seligman στο Γκουαντάναμο, έχουν καλυφθεί τα τελευταία χρόνια από την γουαχαμπιτική ιδεολογία.

Είναι εντελώς λάθος που παρουσιάστηκε αυτός ο φανατισμός ως αιτία των εγκλημάτων που διαπράττονται» στο όνομα του Ισλάμ».

Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι τζιχαντιστές αγνοούσαν τι είναι ο Ουαχαμπισμός (Wahhabism ) μέχρι να έρθουν σε επαφή με την Αλ-Κάιντα ή το ΙΚ.
Αλλά αν το 1979 η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και το Εμιράτο του Sharjah κατάφεραν να εφαρμοστεί ο Ουαχαμπισμός (Wahhabism) με επιτυχία παντού στην Ευρώπη και λίγο στον αραβικό κόσμο σε σημείο που οι Άραβες το βλέπουν ως μια φονταμενταλιστική διακλάδωση του Ισλάμ. Αυτό-προσδιορίζεται ως το μοναδικό αληθινό Ισλάμ και καταδικάζει ως αιρετικές όλες τις άλλες παραδοσιακές θεολογικές σχολές, ήτοι τον Σιιτισμό, και τις τέσσερις παραδοσιακές σχολές του Σουνιτισμού. Ο περίεργος αναγνώστης μπορεί να παραπεμφθεί στα γραπτά του ιδρυτή, του περίφημου πλέον Muhammad ibn Abd al-Wahhab. Θα ανακαλύψει ότι γι ’αυτόν, οι σουνίτες δεν είναι μουσουλμάνοι.

Πρόσφατα, ο Jean-Michel Vernochet απέδειξε πως οι Βρετανοί υποστηριχτήκαν τόσο στο μύθο του αραβικού έθνους όσο και στη γουαχαμπιτική φατρία για την καταπολέμηση του τουρκικού χαλιφάτου και την ανατροπή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας [10]. Λογική συνέπεια, το Ισλαμικό Κράτος έχει αποκαταστήσει το χαλιφάτο, όχι ως διάδοχος των Φατιμιδών, Αββασιδών και των Ομεϊάδων που τους θεώρει αιρετικούς, αλλά σε αντικατάσταση τους.

Τι να κάνουμε;

Πρώτον, να σταματήσει κάθε υποστήριξη στους τζιχαντιστές, συμπεριλαμβανομένων για ανατροπή των καθεστώτων που αντιστέκονται στον ιμπεριαλισμό. Και να καθαιρεθούν οι πολιτικοί που έφεραν δημόσια στήριξη για τις παραβιάσεις τους.

Στη συνέχεια, να σταματήσει κάθε υποστήριξη προς την γουαχαμπιτική ιδεολογία, ακόμη και όταν αναφέρεται από τον βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας και τους εμίρηδες του Κατάρ και του Sharjah.

Να απαιτηθεί, χωρίς να περιμένουμε, η ισότητα των δικαιωμάτων για τις γυναίκες σε αυτά τα Κράτη και το δικαίωμα για τους πολίτες να ασκούν τη θρησκεία τους ελεύθερα και δημοσίως.

Να τεθούν υπό παρακολούθηση οι γουαχαμπιτικοί ιμάμηδες στην Ευρώπη και να συλληφθούν όταν κάνουν την απολογία για εγκλήματα.

Τέλος, να υποστηρίξουμε τον πρόεδρο Ομπάμα εναντίον εκείνων -όπως ο γερουσιαστής Τζον Μακέιν [11]- οι οποίοι, μεταξύ άλλων και εντός της δικής του διοίκησης, οργανώνουν και χρηματοδοτούν τις ψυχικές χειραγωγήσεις των τζιχαντιστών.

Αυτά τα μέτρα θα επιτρέψουν να σταματήσει επί τόπου η στρατολόγηση τζιχαντιστών, αλλά δεν θα λύσουν τα προβλήματα των ατόμων που επιστρέφουν από τη Συρία ή το Ιράκ.
Για τους τελευταίους, η περίπτωση τους ασφαλώς εμπίπτει στη δικαιοσύνη, αλλά θα πρέπει να μπορέσουν να αναγνωριστούν ανεύθυνοι ποινικά, με το τρόπο του προγράμματος συμφιλίωσης της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας.