από το δρόμο της αριστεράς
Η ιστορικά χαμηλή συμμετοχή (62%) και η αποτυχία των παραδοσιακών υποψηφιοτήτων στον πρώτο γύρο της εκλογικής διαδικασίας της περασμένης Κυριακής για την ανάδειξη «προέδρου» της παράνομης κατοχικής αρχής στη βόρεια Κύπρο, φανέρωσαν την απαρέσκεια των Τουρκοκυπρίων. Το ποσοστό που απέσπασε ο σημερινός ηγέτης των Τουρκοκυπρίων Ντερβίς Έρογλου (28,1%) θεωρείται χαμηλό αν συγκριθεί με το 50% που συγκεντρώνουν τα δύο δεξιά κόμματα που τον στηρίζουν. Εξάλλου, σε βαθύτερη κρίση βύθισε το κυβερνών Ρεπουμπλικανικό Τουρκικό Κόμμα το ποσοστό 22,5% της Σιμπέλ Σιμπέρ, η οποία πρόσκειται φιλικά στον Ερντογάν. Αντίθετα, με 26,9%, αέρα νίκης απέκτησε πια ο επί χρόνια επικεφαλής του τουρκοκυπριακού Δήμου Λευκωσίας Μουσταφά Ακιντζί, συσπειρώνοντας μετριοπαθή και προοδευτικά στοιχεία και εξαφανίζοντας την αντικατοχική-αντιιμπεριαλιστική υποψηφιότητα του Μουσταφά Ονουρέρ. Ακόμα, υψηλό θεωρείται το 21,23% του ανεξάρτητου και με τεχνοκρατικό προφίλ Κουντρέτ Οζερσάι.
Τα αποτελέσματα αυτά, ως συνέχεια των πρόσφατων εργατικών αγώνων, ανέδειξαν το αίτημα των Τουρκοκυπρίων για αλλαγή. Ο Ακιντζί προωθεί μια πιο ανεξάρτητη (κυπριακή) υπόσταση των Τουρκοκυπρίων έναντι μιας ισλαμοποιούμενης Τουρκίας, και επείγεται για άμεση εφαρμογή μεταβατικών μέτρων για το Κυπριακό. Όμως η επιδίωξή του για «σχέση αμοιβαίου σεβασμού, χωρίς συγκρούσεις ή υποταγή» με την Τουρκία δεν συνοδεύεται από υπόσχεση ακύρωσης του νεοφιλελεύθερου «Οικονομικού Πρωτοκόλλου» Τουρκίας-κατεχομένων. Έτσι, ο Ακιντζί υποστηρίζεται από αριστερούς μάλλον ως «μικρότερο κακό».
Εξάλλου, η σιωπηρή προεκλογικά Τουρκία αναμένεται να εντείνει την ανάμειξή της στους Τουρκοκύπριους και στις διακοινοτικές συνομιλίες, η επανέναρξη των οποίων επίκειται. Δεν είναι μόνο τα έργα αναβάθμισης του παράνομου αεροδρομίου Τύμπου και η επικείμενη έναρξη υδροδότησης μέσω υποθαλάσσιου αγωγού από την Τουρκία που προοιωνίζονται μια τέτοια στάση, αλλά οι διεθνείς εξελίξεις: π.χ. μακρινό φαίνεται το περασμένο φθινόπωρο, όταν Αίγυπτος, Εμιράτα και Ριάντ απέτρεπαν την αναβάθμιση του ψευδοκράτους στον Οργανισμό Ισλαμικής Διάσκεψης και την εκλογή της Τουρκίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Έκτοτε, η επιχειρούμενη –αυτονομημένη από τις ΗΠΑ– συνεννόηση των σουνιτικών περιφερειακών δυνάμεων (σουνιτική πανστρατιά στην Υεμένη, διαδοχικές επισκέψεις Ερντογάν-Σίσι στο Ριάντ, σχετικά ήπια τουρκική αντίδραση στην καταδίκη του Μόρσι), δημιουργούν νέο και πρόσφορο πεδίο δράσης για την Άγκυρα.
Εξάλλου, περιθώρια αφήνει στην Άγκυρα το ότι οι σχέσεις Δύσης-Τουρκίας δεν μπορούν να επιδεινωθούν περαιτέρω, αλλά και το γεγονός πως η αναθέρμανση του αμερικανικού ενδιαφέροντος (βλ. δηλώσεις Κέρι και φημολογούμενη επίσκεψη της υφυπουργού Εξωτερικών, Νούλαντ) στοχοποιεί τώρα κυρίως τους Ελληνοκυπρίους. Aκόμη και η Ρωσία, ελέω Τurkish Stream, επιζητεί πια «ισορροπημένη λύση» και, παρά τις στρατιωτικές διευκολύνσεις από την Κύπρο, έστειλε στις 7 Απρίλη τον επικεφαλής της κρατικής Sberbank στην –κατά Πούτιν– «Βόρεια Κύπρο».
Στον αυριανό δεύτερο γύρο, η αποχή, ο βαθμός συσπείρωσης των κεντροαριστερών γύρω από τον Ακιντζί και η άγνωστη παράμετρος των ψηφοφόρων του Οζερσάι θα κρίνουν το αποτέλεσμα. Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, ο κλάδος ελαίας που, ως σύμβολο της καμπάνιας του, κομίζει ο Ακιντζί, παρότι αναγκαίος, δεν αρκεί για να αντιμετωπιστούν τα όλο και περισσότερα αρπακτικά που υπερίπτανται του νησιού.
Πέτρος Αλ Αχμάρ
Πρόσφατα σχόλια