από το περιοδικό

Το δικαίωμα ενεργοποίησης του Άρθρου 15 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα,  με το οποίο «παγώνουν» σειρά διατάξεών της από το συμβαλλόμενο μέλος – κράτος που το επικαλείται, σε περίπτωση πολέμου ή «έκτακτων συνθηκών», άσκησε στις 9 Ιουνίου το καθεστώς του Κιέβου έναντι του Συμβουλίου της Ευρώπης, δια του υπουργού Εξωτερικών της Ουκρανίας, Πάβλο Κλίμκιν.

Αυτό πρακτικά σημαίνει πως το Συμβούλιο της Ευρώπης είναι και τυπικά ενημερωμένο ότι το Κίεβο έχει επιβάλλει στρατιωτικό νόμο στις διοικητικές περιφέρειες του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ, καθιστώντας αυτόματα ανενεργά γι” αυτές τις περιοχές το Άρθρο 2, παράγραφος 3, και τα Άρθρα 9, 12, 14 και 17 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα (https://www.unric.org/el/index.php?option=com_content&view=article&id=26230&Itemid=33), καθώς και τα άρθρα 5, 6, 8 και 13 της Σύμβασης για την Προστασία των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών (http://www.minedu.gov.gr/publications/docs2012/gre_conv_ar8ro9_esda.pdf).

Ο γενικός γραμματέας του Συμβουλίου της Ευρώπης, Θόρμπγιορν Γιάγκλαντ, αφού «κατάπιε αμάσητη» τη δήλωση του καθεστώτος, ψέλλισε ότι στην Ουκρανία «συνεχίζει να λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου» και ότι η απόφαση του Κιέβου για αποχώρηση από τη Σύμβαση στις ανατολικές περιοχές «δεν θα αποτρέψει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων από το να εξετάσει καταγγελίες σχετικά με την Ουκρανία» και «δεν θα οδηγήσει σε οποιεσδήποτε αλλαγές στις προγραμματισμένες δραστηριότητες του γραφείου του Συμβουλίου της Ευρώπης στο Κίεβο». Α, ναι… μουρμούρισε και κάτι περί «έκκλησης σε όλα τα μέρη να σταματήσουν αμέσως τη βία και την αιματοχυσία, που συνεπάγεται την απώλεια ζωών» και «προέτρεψε» να λάβουν «όλα τα μέτρα για την πλήρη και άμεση εφαρμογή των συμφωνιών του Μινσκ» διότι «περαιτέρω κλιμάκωση της σύγκρουσης θα είχε απαράδεκτες συνέπειες για την ασφάλεια, τη σταθερότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ουκρανία και στην Ευρώπη στο σύνολό της».

Είναι και αυτός ένας τρόπος να δίνεις την «ευλογία» σου…

Η μη εφαρμογή των παραπάνω Άρθρων σημαίνει ότι στο Ντονμπάς, το καθεστώς του Κιέβου έχει κυριολεκτικά το «ελευθέρας» να «αλωνίζει», ανενόχλητο από την περίφημη «διεθνή κοινότητα», καταπατώντας θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, που ξεκινούν από τους λόγους, τους όρους και τους τρόπους στέρησης της ελευθερίας και φτάνουν μέχρι την απονομή δικαιοσύνης.

Να σημειωθεί ότι η ενεργοποίηση του Άρθρου 15, όπως το ίδιο προβλέπει, «δεν πρέπει να αποτελεί αιτία για οποιαδήποτε παρέκκλιση από το άρθρο 2» (σ.σ. το δικαίωμα στη ζωή) «εκτός από την περίπτωση των θανάτων που προέρχονται από νόμιμες πράξεις πολέμου», «ή από τα άρθρα 3, 4 (παράγραφος 1) και 7» τα οποία απαγορεύουν τα βασανιστήρια, τη δουλεία, τα καταναγκαστικά έργα και την επιβολή ποινής «άνευ νόμου».

Η αντίφαση είναι προφανής, αφού το Κίεβο «παγώνει», μέσω των Άρθρων από τα οποία αποχωρεί, κάθε διεθνή σύμβαση, αλλά και εσωτερικό θεσμικό πλαίσιο, που αφορά στην απονομή δικαιοσύνης, ενώ, επιπλέον και μόνο ο όρος «νόμιμες πράξεις πολέμου» είναι σύντομο «ανέκδοτο» για έναν εμφύλιο όπου δρουν νεο-ναζιστικές και εθνικιστικές ένοπλες συμμορίες, πολύ περισσότερο που ουδείς τον αναγνωρίζει ως τέτοιον στη Δύση, η οποία «μυρηκάζει» τα περί «εισβολής των Ρώσων» στο Ντονμπάς και τα περί «αντιτρομοκρατικής επιχείρησης», με την ίδια ευκολία με αυτήν του Κιέβου.

Άλλωστε, το σκεπτικό της αποχώρησης από τη Σύμβαση που κατέθεσε ο Κλίμκιν στον Γιάγκλαντ είναι  αποκαλυπτικό της πλήρους ταύτισης του Συμβουλίου της Ευρώπης με τη ρητορική και την προπαγάνδα του Κιέβου, αφού ουσιαστικά το έκανε αποδεκτό. Προπαγάνδα που προσπαθεί να συκοφαντήσει τον εξεγερμένο λαό του Ντονμπάς ότι είτε είναι «όργανο» των Ρώσων – όταν μιλάει για «αντιτρομοκρατική επιχείρηση» – είτε ότι είναι «θύμα» «κατοχής» από τους Ρώσους.

Έτσι, στην αιτιολογία της αποχώρησης από τη Σύμβαση, το Κίεβο επαναλαμβάνει τα περί «προσάρτησης και προσωρινής κατάληψης από τη Ρωσική Ομοσπονδία» του «αναπόσπαστου μέρους της Ουκρανίας -της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Κριμαίας και της πόλης της Σεβαστούπολης- ως αποτέλεσμα της ένοπλης επίθεσης εναντίον της Ουκρανίας». Μάλιστα, καθιστά την Ρωσία «πλήρως υπεύθυνη» για «τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την εφαρμογή των σχετικών συνθηκών στο κατεχόμενο έδαφος της Ουκρανίας».

Βέβαια, η Ρωσία εμφανίζεται όχι μόνο ως χώρα «κατοχής» αλλά και ως «καθοδηγητής» και «χρηματοδότης» των «παράνομων ένοπλων ομάδων» στα ανατολικά. Επιπλέον, κατηγορείται, από το Κίεβο, και για «εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» τα οποία «διαπράττονται τόσο από τακτικές Ένοπλες Δυνάμεις της Ρωσικής Ομοσπονδίας, όσο και από τις παράνομες ένοπλες ομάδες που καθοδηγούνται, ελέγχονται και χρηματοδοτούνται από τη Ρωσική Ομοσπονδία».

Το κωμικοτραγικό της υπόθεσης είναι ότι το ίδιο το καθεστώς του Κιέβου, στο ίδιο κείμενο, απαριθμεί ένα προς ένα τα νομικά «βήματα» προς την άρση ακόμη και αυτών των αστικών δικαιωμάτων, από τον Αύγουστο του 2014 μέχρι και σήμερα.

Έτσι, στις 12 Αυγούστου 2014, η ουκρανική «Ράντα» – βουλή – ενέκρινε το νόμο για την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας », ο οποίος αφορά στην «προληπτική κράτηση προσώπων που εμπλέκονται σε τρομοκρατικές δραστηριότητες για χρονικό διάστημα που υπερβαίνει τις 72 ώρες».

Σύμφωνα με το νόμο, στην περιοχή στην οποία εξελίσσεται «αντιτρομοκρατική επιχείρηση», πρόσωπα που εμπλέκονται σε τρομοκρατικές δραστηριότητες μπορούν να κρατούνται, κατ “εξαίρεση, για χρονικό διάστημα άνω των 72 ωρών, με τη συγκατάθεση του εισαγγελέα και χωρίς απόφαση του δικαστηρίου!

Την ίδια ημερομηνία, η βουλή ενέκρινε και το νόμο «σχετικά με τροποποιήσεις του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας της Ουκρανίας» που αφορά στο «ειδικό καθεστώς της προδικαστικής έρευνας υπό καθεστώς στρατιωτικού νόμου, σε περίοδο κατάστασης έκτακτης ανάγκης». Στο πλαίσιο αυτού του καθεστώτος, οι εξουσίες των ανακριτών, που προβλέπονται από τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, έχουν αποσπασθεί προσωρινά  από εισαγγελείς, οι οποίοι αποκτούν επιπλέον δικονομικά δικαιώματα.

Πάντα στην ίδια συνεδρίαση της βουλής ψηφίστηκε και ο νόμος για την «απονομή δικαιοσύνης και την άσκηση ποινικής δίωξης» σε συνθήκες «αντιτρομοκρατικής επιχείρησης».

Στις 3 Φεβρουαρίου 2015, η «Ράντα» επέβαλλε ουσιαστικά στρατιωτικό νόμο στις περιοχές του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ. Με σχετικό νόμο παραχωρεί εξουσίες «στις στρατιωτικές και πολιτικές διοικήσεις» όπως ο έλεγχος και η απαγόρευση της κυκλοφορίας, οι προσωποκρατήσεις και οι έρευνες σε ιδιωτικούς χώρους «εκτός των περιορισμών που επιβάλλει το Σύνταγμα της Ουκρανίας».

Εκείνοι, λοιπόν, οι οποίοι:

1) Επέβαλλαν εμπάργκο και στρατιωτικό νόμο στη μισή τους χώρα και στο περίπου 1/4 του πληθυσμού τους, απενεργοποιώντας σειρά διεθνών διατάξεων για τα ανθρώπινα και ατομικά δικαιώματα

2) Βομβαρδίζουν και σκοτώνουν γυναικόπαιδα στην ίδια περιοχή

3) Αναγνώρισαν και νομιμοποίησαν τις φασιστικές και εθνικιστικές – αντισοβιετικές και αντικομουνιστικές ουκρανικές οργανώσεις που έδρασαν μαζί με τους ναζί εναντίον του λαού τους κατά τη διάρκεια της κατοχής

4) Απαγόρευσαν τα σοβιετικά και κομμουνιστικά σύμβολα

5) Ενσωμάτωσαν τα φασιστικά τάγματα στο ουκρανικό Γενικό Επιτελείο Στρατού και στην Εθνοφρουρά

6) «Κατέληξαν» ότι τα θύματα στο Σπίτι των Συνδικάτων στην Οδησσό κάηκαν… «μόνα τους»

τώρα απέσπασαν και τη «νομιμοποίηση» του Συμβουλίου της Ευρώπης για την επιβολή δικτατορίας σε ό,τι ελέγχουν από το Ντονμπάς.

Θυμίζουμε ότι, στις αρχές του χρόνου, η Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης κατήργησε το δικαίωμα της ψήφου στη ρωσική αντιπροσωπεία, συντασσόμενο πλήρως πίσω από τις κυρώσεις της Δύσης. Η Ρωσία απάντησε ανακαλώντας τους αντιπροσώπους της από τον οργανισμό.

Η Ελλάδα, η οποία παραμένει μέλος, έχει να πει κάτι για όλα αυτά; “Η μήπως η κυβέρνηση συμφωνεί ότι πρόκειται για «κατοχή» και «αντιτρομοκρατική επιχείρηση» που δικαιολογούν την επιβολή στρατιωτικού νόμου στην καρδιά της Ευρώπης;