από το γρανάζι της Κύπρου
Ο Μαρξ υποστήριζε ότι καπιταλισμός χωρίς ανεργία δεν υφίσταται. Και αυτό είναι απολύτως λογικό αφού ο εργαζόμενος, όταν βρίσκεται υπό το φόβο της ανεργίας και των συνεπειών της, αναγκάζεται να εργάζεται με όλο και δυσμενέστερους όρους. Αυτό εφαρμόζεται και σήμερα όχι μόνο στην Κύπρο αλλά και σε ολόκληρη την ευρωζώνη με τα ποσοστά ανεργίας να εκτινάσσονται, συχνά αγγίζοντας και το 50% σε συγκεκριμένες ομάδες (π.χ. νέοι). Τα ποσοστά αυτά φαίνεται ότι θα διατηρηθούν για μεγάλο διάστημα.
Στα πλαίσια αυτά παρακολουθούμε την «υπεράνθρωπη» προσπάθεια της κυβέρνησης και των αρμόδιων αρχών να περιορίσουν την ανεργία κυρίως στους νέους πτυχιούχους αφού αυτοί αποτελούν «το μέλλον του τόπου!». Σε συνεργασία με την ΑνΑΔ (Αρχή Ανάπτυξης Ανθρώπινου Δυναμικού) εκπονούν ένα σωρό προγράμματα που στοχεύουν να δώσουν σε άνεργους πτυχιούχους την ευκαιρία να «καταρτιστούν» και να αποκτήσουν εργασιακή πείρα με την τοποθέτησή τους σε επιχειρήσεις/οργανισμούς (δυστυχώς συμμετέχουν ακόμα και δημόσια πανεπιστήμια).
O εργοδότης “προσλαμβάνει”, η ΑνΑΔ πληρώνει με επιδόματα
Διακηρυγμένος στόχος του σχεδίου της ΑνΑΔ είναι «η παροχή ευκαιριών απόκτησης εργασιακής πείρας σε άνεργους νέους πτυχιούχους, με σκοπό τη βελτίωση της απασχολησιμότητάς τους με την παράλληλη παροχή δυνατότητας σε επιχειρήσεις/ οργανισμούς να αξιοποιήσουν προσοντούχο δυναμικό». Βασικά κριτήρια για την ένταξη στα εν λόγω προγράμματα αποτελούν να είναι κάποιος εγγεγραμμένος άνεργος, κάτω των 35 ετών και κάτοχος πτυχίου τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ανάμεσα στους όρους εργασίας συναντάμε τον τίτλο «Επιδόματα». Η ΑνΑΔ λοιπόν, όπως ορίζεται σαφέστατα από το σχέδιο, θα καταβάλλει στους ανέργους επίδομα κατάρτισης ύψους €125 την εβδομάδα από τα οποία θα αποκόπτεται η εισφορά στις κοινωνικές ασφαλίσεις ύψους 7,8%. Με ένα σύντομο υπολογισμό οι καθαρές απολαβές κυμαίνονται στα €460 μηνιαίως.
Όροι Εργασίας
Το πιο σημαντικό κομμάτι του σχεδίου αποτελούν οι όροι εργασίας των «επιτυχόντων». Η διάρκεια είναι 6μηνη και όπως εφαρμόζεται στην πράξη, οι συνθήκες εργασίας είναι αντίστοιχοι με μιας πλήρους απασχόλησης δουλειά. Απαιτείται 8ωρη εργασία προσαρμοσμένη στον τρόπο λειτουργίας της επιχείρησης με αμοιβή 460 μηνιαίως!
Αυτό που συμβαίνει είναι ότι οι επιχειρήσεις προσλαμβάνουν δωρεάν εργατικό δυναμικό και βαφτίζουν την ιστορία «προσφορά ευκαιριών», αφού ο εργαζόμενος «αποκτά εργασιακή πείρα και θα είναι σε θέση να διεκδικήσει (σε κάποια άλλη εταιρεία βέβαια) καλύτερους όρους εργασίας». Του δίνουμε και κάτι τις (όχι η εταιρεία, η ΑνΑΔ, μην ξεχνιόμαστε) σαν χαρτζιλίκι και πρέπει να αισθάνεται ευγνωμοσύνη που τέτοιους δύσκολους καιρούς κάτι βρήκε να κάνει.
Από την άλλη, οι άνεργοι πτυχιούχοι που καταθέτουν αιτήσεις για συμμετοχή σε τέτοιου είδους προγράμματα πέφτουν στην παγίδα θεωρώντας ότι ίσως είναι μια καλή αρχή. Ευελπιστούν ότι η επιχείρηση μετά το πέρας του 6μηνου θα κρατήσει τους «άξιους και προσοντούχους». Έτσι καθιερώνεται μια αλλοτριωμένη εργασιακή συνείδηση που στηρίζεται στην καλή σχέση με την εργοδοσία και στον πλήρη ανταγωνισμό με τους συναδέλφους αφού ο «καλύτερος κερδίζει».
Συνοψίζοντας το πώς μεταφράζεται στην πράξη η στοχοθεσία του σχεδίου ένα είναι σίγουρο: Οι επιχειρήσεις εκμεταλλεύονται στο έπακρο τις ευκαιρίες που προσφέρει η κρίση και η ΑνΑΔ τους δίνει τη δυνατότητα να κερδοσκοπούν χωρίς κανένα κόστος. Αυτό είναι ξεκάθαρο. Όλοι οι εργαζόμενοι μέσω της ΑνΑΔ δουλεύουν με άθλιες συνθήκες, πολλές φορές απασχολούνται σε θέσεις που καμία σχέση δεν έχουν με το πτυχίο τους και αμείβονται με μισθούς πείνας. Για παράδειγμα, απόφοιτη σχολής καλών τεχνών προσελήφθη σε κατάστημα ρούχων ως «διακοσμήτρια εσωτερικών χώρων» και εργαζόταν ως πωλήτρια! Έτσι καθιερώνεται ένα εργασιακό καθεστώς το οποίο στηρίζεται σε «ευέλικτες» μορφές εργασίας και σε αναλώσιμους εργαζόμενους χωρίς κανένα δικαίωμα.
Η στάση των συντεχνιών
Τεράστια εντύπωση μας προκαλεί το γεγονός ότι ψάχνοντας πληροφορίες για τα εν λόγω προγράμματα της ΑνΑΔ διαπιστώνουμε ότι ο εγχώριος τύπος όχι μόνο δεν ασκεί καμία κριτική στις συνθήκες εργασίας που προωθούνται, αλλά αντίθετα εγκωμιάζει τις πρακτικές αυτές. Στα ίδια πλαίσια κινούνται και οι συντεχνίες που αφήνουν εντελώς απροστάτευτους τους εργαζόμενους και απλώς σιωπούν μπροστά στην κατεδάφιση κάθε εργασιακής αξιοπρέπειας. Εντείνεται, λοιπόν, η επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα και σε ό,τι είχε μείνει όρθιο πριν από την κρίση με άλλοθι την καταπολέμηση της ανεργίας. Απέναντι σε αυτό το αίσχος η απάντηση μας μπορεί να είναι μόνο μια: μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα!
Πρόσφατα σχόλια