για την επίσκεψη του Κοτζιά στα Δυτικά Βαλκάνια

Υπό το βάρος της “διαπραγμάτευσης” μεταξύ θύτη και θύματος στις Βρυξέλλες, ο Ν. Κοτζιάς επισκέπτεται τα Δυτικά Βαλκάνια. Στο βάθος κρύβεται, όλο και λιγότερο, η στρατηγική των ΗΠΑ και οι παλιές τους επιδιώξεις στα ας πούμε “νέα άλογα” που έχουν ποντάρει. Κι αυτά είναι η Αλβανία του Έντι Ράμα, η Σερβία του Βούτσιτς που αποκαλύπτει τις υποχωρήσεις του, στην πολιτική κρίση στην ΠΓΔΜ χωρίς ακόμα να επιλέξει “άλογο” με στόχο την “αυτοδιάθεση” του Κοσόβου ή τέλος πάντων μιας θετικής προς αυτήν εξέλιξη. Μαζί τους βρίσκεται ο πολιτικός πυρήνας της ΕΕ στο να χρηματοδοτεί τη ενσωμάτωσή τους ως μονόδρομο, με μια Αμερική που εκμεταλλεύεται για την στρατιωτική περικύκλωση της Ρωσίας και την αποδυνάμωση της Γερμανίας. Η συσπείρωση γύρω από το σκληρό της πυρήνα με έμφαση την οικονομική κατάρρευση της Ελλάδας, φαίνεται ότι μακροσκοπικά ευνοεί τις ΗΠΑ, αφού κερδίζουν συμμάχους στην υπόθεση της ελλαδικής κρίσης. Τα Βαλκάνια και ιδιαίτερα τα δυτικά που συνορεύουν με την κεντρική Ευρώπη, είναι μια υπόθεση εργασίας μεταξύ ΗΠΑ και των μεγάλων δυνάμεων της ΕΕ (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Αυστρία) αφού τόσο ως ιστορικός χώρος επιρροής τους ήδη από την περίοδο του ανατολικού ζητήματος εκσυγχρονίζεται, σήμερα, με την επιθετική στροφή της Αμερικής στο να εμβάλει σε δρομολογημένες διαδικασίες, παίρνοντας μαζί τους την ΕΕ. Πέρα από την απομύζηση του πλούτου (ορυκτά, μέταλλο, ΑΟΖ, κλπ) και της ανάδειξης των θετικών παράπλευρων ρυθμίσεων (τουρισμός, επενδύσεις κλπ), τα Βαλκάνια είτε με την έκρηξή τους είτε με την ομαλή τους ένταξη στη διεθνή οικονομία είναι ένας χώρος που μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο υποκρύπτουν τον ανταγωνισμό των τότε μεγάλων δυνάμεων με την την ΕΟΚ ως συνεργάτη των ΗΠΑ και πολεμικό σύμμαχο, ενώ μετά το 1990 που αναβαθμίζεται ο ρόλος της ως ΕΕ, μια σειρά “αυτοδιαθέσεων”, εμφυλίων, εθνοκαθάρσεων, επεισοδίων μέχρι την τραγική κατάληξη του 1999-2001, έσυραν την “πολιτισμένη” Ευρώπη, σε τοπικούς διακανονισμούς για λογαριασμό των ΗΠΑ. Η μικρή παύση των ΗΠΑ από το 2007 μέχρι και το 2010, ενδυνάμωσε τις προσδοκίες της Γερμανίας αλλά διαψεύδονται οικτρά σήμερα, αφού είναι περιορισμένη σε μικρούς διακανονισμούς υπό το βλέμμα του υπερατλαντικού ηγεμόνα. Οι αποκαλύψεις για την στενή παρακολούθηση της γερμανικής κυβέρνησης από τις ΗΠΑ, είναι επιγραμματικές του υφέρποντα ανταγωνισμού τους.

Η συνέχιση της εξωτερικής πολιτικής του ελλαδικού κράτους, και υπό αυτό το πλαίσιο των αλλαγών που έχουν γίνει πιο ορατές τα τρία τελευταία χρόνια στα Δυτικά Βαλκάνια, είναι η διαχρονία της υπαγωγής στο αμερικανικό δόγμα της διευθέτησης των γειτονικών σχέσεων με επίκεντρο τις βαθμιαίες υπαναχωρήσεις και της προσέλκυσης μέσω του φιλοευρωπαϊκού κατευνασμού, μάθημα που έχουν πάρει οι μέντορες της εξωτερικής πολιτικής από το 1974 και τις ελληνοτουρκικές κρίσεις. Το ζήτημα π.χ. της ελληνοαλβανικής ΑΟΖ, ως ζήτημα, παραπέμπεται στις οδηγίες αυτές με βάση τη δρομολόγηση του βαλκανικού ζητήματος που ανακινείται μόνο από τις ενεργούμενες απειλές για πόλεμο. Η υπόθεση του Κοσόβου είναι κεντρική στη βαλκανική διαπραγμάτευση μεταξύ Γερμανίας και ΗΠΑ. Διότι μπορεί ο διαμελισμός των Βαλκανίων να αποτελεί κοινό στόχο αλλά, άλλες οι επιδιώξεις των μεν κι άλλες των δε. Η προσπάθεια για εξισορρόπηση των εντάσεων (μέσω των οικονομικών μεταρρυθμίσεων για την απελευθέρωση των αγορών) εκ μέρους της ΕΕ, λίγο μπορεί να αποδώσει καθότι μπορεί τα χρήματα να είναι δικά της αλλά η στρατιωτική δύναμη και η γεωπολιτική στρατηγική, είναι αυτή που εν τέλει καθορίζει το μέλλον. Και στο βάθος του χάρτη ξεχωρίζει το ουκρανικό ζήτημα και η Ρωσία, που βεβαίως επιζητά έξοδο και θύλακες στη Μεσόγειο, τουλάχιστον ψαρεύοντας στα θολά νερά της ελλαδικής κρίσης.

Άγνωστος παράγοντας παραμένει, ο παράγοντας που σιωπηρός παραμένει μπροστά στις εξελίξεις αυτές. Και δεν είναι άλλος από τους βασανισμένους λαούς της Βαλκανικής χερσονήσου που ακόμα δεν έχουν δείξει την ανάλογη δύναμη απέναντι στους ισχυρούς προστάτες τους όπως και στους ντόπιους συνεργάτες που ψηφίζονται ως κυβερνήσεις. Κάθε γέφυρα με τους λαούς στα Βαλκάνια, μας είναι απαραίτητη. Αν δεν έχουμε πρέπει να ψάξουμε να τη βρούμε. Αν υπάρχει ελπίδα και μέλλον αυτά ανήκουν στους λαούς κι όχι στους ηγεμόνες τους και στους τοπικούς παρακατιανούς τοποτηρητές. Για ποιο λόγο φωνάζουμε: η αλληλεγγύη το όπλο των λαών-πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών;