Μία μικρή συμβολή από τη ‘’συνέλευση αναρχικών – κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε’’ στο ουκρανικό ζήτημα και ένας χαιρετισμός στον εξεγερμένο λαό του Ντονμπάς, με αφορμή την εκδήλωση την Κυριακή 11/10/15 στο ΕΜΠ Αθήνας.
Ως συνέλευση αναρχικών – κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε παρακολουθούμε στενά και με μεγάλο ενδιαφέρον τις εξελίξεις των τελευταίων δύο ετών γύρω από το ουκρανικό ζήτημα. Μιλώντας για ουκρανικό ζήτημα εννοούμε την επιχείρηση προσάρτησης της Ουκρανίας στη σφαίρα επιρροής του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού. Πρέπει να καταστεί κοινός τόπος στα κομμάτια των αγωνιζομένων και στο ριζοσπαστικό κίνημα πως τα γεγονότα στην Ουκρανία δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο από μία ωμή (ως συνήθως) οργανωμένη επέμβαση της Ε.Ε και των Η.Π.Α , που στόχο έχει να ενισχύσει με όλους τους τρόπους (οικονομικά, στρατιωτικά, πολιτικά) το κομμάτι εκείνο της ουκρανικής αστικής τάξης, το οποίο κινείται πιο σταθερά σε τροχιά πλήρους πρόσδεσης στον ευρωατλαντικό προσανατολισμό της χώρας.
Έτσι, η ενεργή στήριξη ναζιστικών οργανώσεων, ένοπλων παραστρατιωτικών μονάδων και μίας πραξικοπηματικής κυβέρνησης ως πιστό σκυλί των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεών τους, που συνεχίζονται με αμείωτη ένταση στη γηραιά ήπειρο, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου.
Ο μύθος της δημοκρατικής Ε.Ε, της ένωσης του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ισότητας, του κράτους δικαίου, του σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από ένα μασκάρεμα μιας αδίστακτης, ικανής για τα πάντα, ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας, με κεντρικό στρατηγικό της στόχο την ενίσχυση και ισχυροποίηση των ευρωπαϊκών και αμερικάνικων μονοπωλίων. Η στρατιωτική και πολιτική επέμβαση του ευρωατλαντικού συμμαχικού άξονα στην Ουκρανία αποτελεί μίας πρώτης τάξεως ευκαιρία για τη διεύρυνση αυτής της εγκληματικής στρατηγικής. Για την οικονομική και κοινωνική λεηλασία της χώρας και του λαού δια μέσου του Δ.Ν.Τ και της Ε.Κ.Τ. Μία επέμβαση, η οποία ανοίγει ακόμη περισσότερο το δρόμο για τις γεωστρατηγικές επιδιώξεις των διεθνών φονιάδων και τοκογλύφων.
Η ένοπλη εξέγερση στην Ανατολική Ουκρανία ενάντια στην πραξικοπηματική κυβέρνηση, εγκάθετη της Ε.Ε και των Η.Π.Α, και στον εσμό των ναζιστικών οργανώσεων και κομμάτων, η σθεναρή αντίσταση απέναντι στην οικονομική και κοινωνική λεηλασία της χώρας, όπως και η ίδρυση των Λ.Δ του Ντονμπάς αποτελούν σημαντικές απόπειρες στην ανάσχεση της προέλασης του φασισμού και του ιμπεριαλισμού. Ο αγωνιζόμενος λαός κάτω από αντίξοες συνθήκες τις περισσότερες φορές (έλλειψη υλικοτεχνικής υποδομής, στρατιωτικού εξοπλισμού, βαρύς φόρος αίματος αμάχων, περιορισμός οικονομικών πόρων, φαρμάκων και διατροφής) εξακολουθεί να ανατρέπει πεισματικά τις προβλέψεις των εγκληματικών επιτελείων Ε.Ε και Η.Π.Α. Μάχεται με αυταπάρνηση, υπερφαλαγγίζοντας την ασφυκτική πίεση του ΝΑΤΟ, του ουκρανικού τακτικού στρατού και των ναζιστικών παραστρατιωτικών οργανώσεων, που με δούρειο ίππο τον Ποροσένκο και το σινάφι του επιχειρούν να μετατρέψουν ακόμα έναν λαό σε υποζύγιο της Ε.Κ.Τ και του Δ.Ν.Τ και μία ακόμη χώρα σε κρανίου τόπο από τις στρατιωτικές επεμβάσεις.
Αξίζει σε αυτό το σημείο να επισημανθεί και η θέση των ελληνικών κυβερνήσεων στο ουκρανικό ζήτημα. Αρχής γενομένης την Κυριακή 2 Μαρτίου 2014 και ενώ η Ελλάδα ήταν στην προεδρία της Ε.Ε , ο τότε Υπ. Εξ. Ευ. Βενιζέλος συναντιέται με τον προσωρινό Ουκρανό πρωθυπουργό Αλεξάντερ Τουρτσίνοφ και του προτείνει μάλιστα ως εντολοδόχος των ιμπεριαλιστών, την υπαγωγή της χώρας στο Δ.Ν.Τ, σπεύδοντας έτσι να δώσει τα διαπιστευτήρια υποταγής της τότε συγκυβέρνησης Ν.Δ – ΠΑΣΟΚ σε Ε.Ε, Η.Π.Α και ΝΑΤΟ.
Ο Σύριζα, ως αντιπολίτευση τότε, επέκρινε έντονα τον Υπ. Εξ. Βενιζέλο για την στάση του στο ουκρανικό ζήτημα. Κατόπιν βεβαίως, στο ρόλο της κυβέρνησης πια, μετά τις εκλογές του Γενάρη, θα σπεύσει με τη σειρά του να σκύψει πρόθυμα το κεφάλι στα κελεύσματα της ευρωατλαντικής συμμαχίας και των διεθνών τοκογλύφων (των ‘’εταίρων’’ της), δηλώνοντας πως το κράτος έχει συνέχεια (άρα και η εξωτερική του πολιτική) και πως «η Ελλάδα είναι και θα παραμείνει στην οικογένεια της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ».
Εν συνεχεία ο Υπ. της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ Ν. Κοτζιάς παίρνoντας τη σκυτάλη από τον Ευ. Βενιζέλο, δήλωσε στη συνάντηση του με ουκρανούς πολιτικούς πως η Αθήνα είναι έτοιμη να προσφέρει στο Κίεβο τεχνογνωσία σε θέματα συντάγματος και κράτους δικαίου!!
Η εξωτερική πολιτική της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ για το ουκρανικό ζήτημα συνεχίζεται με τις δηλώσεις του Υπ. Άμυνας Π. Καμένου, οι οποίες μιλούν για παραχώρηση ακόμη μιας βάσης του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, σε συνδυασμό με τις δηλώσεις του Αναπληρωτή Υπ. Άμυνας Κ. Ήσυχου πως η Ελλάδα είναι έτοιμη, εάν της ζητηθεί από το ΝΑΤΟ, να παρέχει ανθρωπιστική βοήθεια στην Ουκρανία. Αρκεί να θυμηθούμε τι σημαίνει ανθρωπιστική βοήθεια του ΝΑΤΟ ρίχνοντας μια ματιά στην Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν και αλλού.
Επιπροσθέτως, οι στρατιώτες του ουκρανικού τακτικού στρατού όσο και της ουκρανικής εθνοφρουράς, έπειτα από διαβεβαιώσεις του Ν. Κοτζιά κατέφθασαν στο αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος στις 14/5 προκειμένου να νοσηλευτούν σε αθηναϊκά νοσοκομεία.Έχει ιδιαίτερη σημασία να δούμε το τι πραγματικά αποτελούν αυτά τα στρατιωτικά σώματα που η ελληνική κυβέρνηση τους προσέφερε φροντίδα και νοσηλεία. Η ουκρανική εθνοφρουρά είναι αυτή η οποία εκπαιδεύεται από την 173η αερομεταφερόμενη ταξιαρχία των Η.Π.Α. Είναι αυτός ο παραστρατιωτικός μηχανισμός, ο οποίος είναι υπεύθυνος για σωρεία εγκλημάτων σε βάρος του λαού του Ντονμπάς. Είναι αυτός ο μηχανισμός ο οποίος έχει αιματοκυλήσει εκατοντάδες αμάχους και αποτελεί την αιχμή του δόρατος για την επίθεση της ναζιστικής κυβέρνησης του Κιέβου στην Αν. Ουκρανία.
Η πλήρης πρόσδεση της ελληνικής κυβέρνησης στις πολιτικές της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ δε θα μπορούσε παρά να αποτελεί συνενοχή και άμεση συνέργεια στα εγκλήματα που γίνονται σε βάρος του λαού της Ανατολικής Ουκρανίας.
Απ’ την άλλη πλευρά, το κίνημα στην Ελλάδα δυσκολεύεται να πάρει σαφή θέση στο πλευρό των εξεγερμένων της Αν. Ουκρανίας. Είναι μία δύσκολα διαχειρίσιμη νομοτέλεια, αλλά ο αγώνας των από τα κάτω αναπτύσσεται μέσα σε ένα πεδίο εγγενών αντιθέσεων και αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων των εξεγερμένων. Εάν ρίξουμε μία πιο προσεκτική ματιά στο μακρινό παρελθόν όσο και στο κοντινό παρόν παρατηρώντας και μελετώντας τις εξεγέρσεις και επαναστάσεις του χθες και του σήμερα θα δούμε πως η ταξική πάλη, ο αγώνας για την ανατροπή ουδέποτε έλαβε χώρα μέσα σε εργαστηριακές συνθήκες ιδεολογικής αποστείρωσης. Απεναντίας σφυρηλατήθηκε στο αμόνι της ταξικής πάλης των πιο σύνθετων κι αντιφατικών καταστάσεων, μέσα από τις οποίες τα επαναστατικά κινήματα μπόρεσαν να ανοίξουν το δρόμο για την κοινωνική και ταξική απελευθέρωση. Το χρέος των επαναστατών ήτανε πάντοτε να υπενθυμίζουν πως προκειμένου να ανατρέψουν τον καπιταλισμό έπρεπε να παλέψουν για την οικονομική, πολιτική και ιδεολογική απελευθέρωση του προλεταριάτου, ανατρέποντας την παλιά και εγκαθιδρύοντας μία άλλη κοινωνία.
Θεωρούμε πως αν θέλουμε να ανταποκριθούμε στο πολιτικό μας καθήκον και να σηκώσουμε το βάρος (κατ’ αναλογίαν) της ιστορικής μας ευθύνης θα πρέπει να ρίξουμε μία διαλεκτική ματιά στο ξεδίπλωμα της αντίστασης των εξεγερμένων στην Αν. Ουκρανία, μένοντας συνειδητά απομακρυσμένοι από αντιεπιστημονικές προσεγγίσεις και δογματισμούς. Η απολυτοποίηση της συνθήκης χωρίς προσφυγή στη θεωρητική και επιστημονική έρευνα είναι επιζήμια. Οι επαναστατικές δυνάμεις έχουνε χρέος να εντοπίζουν έγκαιρα τις αντιθέσεις και τις αλλαγές συσχετισμών, να μπορούν να τις προβλέπουν. Να μην χάνουν τη συνολική κίνηση και προοπτική μπροστά στο άμεσο, την καθημερινότητα και το μερικό.
Στην Αν. Ουκρανία πολεμούν αγωνιστές και αγωνίστριες από διαφορετικές αφετηριακές θέσεις. Παρ’ όλα αυτά, μάχονται απέναντι σε μια αντιδραστική φιλοναζιστική κυβέρνηση μαριονέτα της Ε.Ε και των Η.Π.Α, μάχονται απέναντι και στα μονοπώλια της ολιγαρχίας που θα εξαθλιώσουν τις ζωές τους. Δεν χωρά αμφιβολία πως το πεδίο πάνω στο οποίο αναπτύσσεται ο αγώνας στην Αν. Ουκρανία είναι ένα πεδίο αντιφάσεων, ένα πεδίο στο οποίο διαπλέκεται η γεωπολιτική αντιπαράθεση ανάμεσα στον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό και την καπιταλιστική Ρωσία, με τις αντιθέσεις εντός του ίδιου του ευρωατλαντικού άξονα (Η.Π.Α- Ε.Ε), αλλά και το εθνικό με το ταξικό ζήτημα, ο αντιφασισμός με τον αντιιμπεριαλισμό, η ζωντανή ιστορία της Οκτωβριανής Επανάστασης με το παρόν της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Είναι αρκετές αυτές οι αντιθέσεις ανάμεσα στους εξεγερμένους ώστε να τηρούμε θέση ίσων αποστάσεων που εξ’ αντικειμένου ισχυροποιεί τη θέση της αντίδρασης της Ε.Ε και των Η.Π.Α; Κατηγορηματικά απαντάμε πως όχι.
Η στρατηγική της ιδεολογικής δολιοφθοράς της Δύσης άλλωστε, όπως έχει φανεί μέχρι σήμερα, δεν συνάντησε μία ενιαία αντεπίθεση και απάντηση (παρά τις όποιες προσπάθειες) του λαϊκού επαναστατικού κινήματος. Πρέπει να τονίζουμε ξανά και ξανά τον επικίνδυνο χαρακτήρα της τακτικής του ιμπεριαλισμού σε αυτή τη δολιοφθορά. Πρέπει να καταβάλουμε τις μέγιστες προσπάθειες ώστε το διεθνές επαναστατικό ρεύμα να τεθεί ξανά σε συναγερμό. Να αγρυπνά προκειμένου να αντιμετωπίσει ουσιαστικά σε όλα τα επίπεδα τις τρέχουσες εξελίξεις.
Οι αγωνιζόμενοι του Ντονμπάς πολεμούν με το όπλο στο χέρι και οφείλουμε να τους στηρίξουμε. Ηθικά, Πολιτικά και Υλικά. Γιατί η ήττα της πραξικοπηματικής κυβέρνησης και των πατρώνων της θα έχει τεράστια διεθνή σημασία. Πόσο μάλλον όταν η σύμπραξη φασισμού και νεοφιλελευθερισμού επιχειρείται να αποτελέσει μοντέλο διακυβέρνησης προς εξαγωγή. Γιατί η στρατιωτική και πολιτική ήττα της αντιδραστικής κυβέρνησης του Κιέβου είναι σε θέση να εμπνεύσει τους λαούς και να δώσει ώθηση και αυτοπεποίθηση στην προοπτική νίκης του προλεταριάτου διεθνώς.
Καταλήγοντας, η δημιουργία ενός πλατιού διεθνιστικού μετώπου είναι σήμερα η αναγκαία προϋπόθεση για να στήσουμε αναχώματα στην οξυμένη ιμπεριαλιστική επιθετικότητα. Ενός μετώπου που θα χτίσει την προλεταριακή αντεπίθεση, την επαναφορά στο προσκήνιο της ιστορίας των πληβείων και των κολασμένων. Να ξαναγράψει την ιστορία ο εργαζόμενος λαός, συντρίβοντας το κεφάλαιο και τις αντιδραστικές δυνάμεις που το υπηρετούν. Και αναγκαία συνθήκη γι αυτό είναι η διεθνιστική αλληλεγγύη ανάμεσα στους αγωνιζόμενους ανθρώπους. Και βάση αυτής της αλληλεγγύης είναι μία: οι διεθνιστές να μάχονται ε πρώτα στον τόπο τους, να φέρνουν τον πόλεμο πίσω στο σπίτι, όπως προπαγάνδιζε, τη φλεγόμενη δεκαετία του 70’, από την ‘’καρδιά του κτήνους’’ το δυτικοευρωπαϊκό αντάρτικο πόλης.
Και μέσα σε μια περίοδο ιδεολογικής σύγχυσης, που ο αστικός και μεταμοντέρνος κοσμοπολιτισμός ταυτίζεται με τον διεθνισμό, μοιάζουν επίκαιρα ακόμα τα λόγια του Στέφαν Τσβάιχ: «Με δυο λόγια, χρειαζόμαστε εγγυήσεις κι όχι λόγια, έχουμε ανάγκη το διεθνισμό και όχι τον κοσμοπολιτισμό, έχουμε ανάγκη σαφήνειας πρώτα από όλα. Στον καθένα απομένει να κρίνει σε ποιο μέτρο πρέπει να υποχρεωθεί και σε ποια μεριά του οδοφράγματος βρίσκεται. Μας φτάνουν πια οι αμφίβολες οικειότητες, και ο ευρωπαϊσμός αυτός των συμποσίων, χωρίς κίνδυνο, όπως και χωρίς υποχρεώσεις. Αυτό που χρειάζεται σήμερα, είναι μια απόφαση και δράση. Δεν χρειάζονται μονάχα κοσμικές φιλοφρονήσεις, αλλά μια καρδιά, δε χρειάζεται πια ο ξεθωριασμένος κοσμοπολιτισμός που ισχύει “μέχρι νεοτέρας διαταγής”, αλλά διεθνισμός ειλικρινής, έτοιμος για όλες τις θυσίες».
Πρόσφατα σχόλια