Η ακτινοβολία του Μητσοτάκη μπροστά στην ακτινοβολία του Μπρεζίνσκι είναι πολύ χλωμή. Ο Μητσοτάκης ένας πολιτικός από τους πιο μισητούς στην Ελλάδα κι ο Μπρεζίνσκι ένας από τους πιο μισητούς “διανούμενους” στον κόσμο.
Πέθανε χθες σε ηλικία 89 χρονών ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, ένας από τους βασικούς αρχιτέκτονες της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής. Πρώην σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του Λευκού Οίκου, στέλεχος του Κέντρου Στρατηγικών και Διεθνών Μελετών [CSIS, σημαντικότατου θινκ τανκ από το διοικητικό συμβούλιο τού οποίου προήλθε ο σημερινός υπουργός Εξωτερικών] και συγγραφέας, προσωποποιεί όσο λίγοι άνθρωποι αυτό που οι ιμπεριαλιστές αποκαλούν φιλελεύθερη παγκόσμια τάξη – δηλαδή παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ μέσω της υπαγωγής ολόκληρων περιοχών του πλανήτη κάτω από τη μπότα τους.
Σφοδρός αντικομμουνιστής, υποστήριξε τους Μουτζαχεντίν [μετέπειτα Ταλιμπάν] στο Αφγανιστάν ενάντια στην ΕΣΣΔ. Σε ένα λόγο του στο Πακιστάν τούς είχε πει τα κάτωθι:
«Γνωρίζουμε τη βαθιά σας πίστη στο Θεό, και είμαστε βέβαιοι πως ο αγώνας σας θα πετύχει. Η γη αυτή είναι δική σας, θα επιστρέψετε σε αυτήν μια μέρα επειδή η πάλη σας θα νικήσει, και θα έχετε ξανά τα σπίτια και τα τζαμιά σας. Γιατί ο σκοπός σας είναι δίκαιος και γιατί ο Θεός είναι στο πλευρό σας.»
Η επιτυχία της αποστολής αυτής – του ‘Βιετνάμ της ΕΣΣΔ’, σύμφωνα με τα λεγόμενά του – έκανε προσφιλή συνήθεια την υποστήριξη αντιδραστικών πτερύγων του πολιτικού Ισλάμ ενάντια σε μη ελεγχόμενες από τον ιμπεριαλισμό κυβερνήσεις. Το ISIS και η αλ-Κάιντα αποτελούν προϊόντα της πολιτικής αυτής. Το ίδιο και ο δράστης του πολύνεκρου φονικού στο Μάντσεστερ – ο πατέρας του είναι στέλεχος μιας αντιδραστικής ισλαμιστικής οργάνωσης, από εκείνες που λειτούργησαν το 2011 ως εντεταλμένοι στρατοί του ιμπεριαλισμού για την ανατροπή του Καντάφι. Η Λιβύη αλλά και Συρία αποτελούν πεδία στα οποία μπήκε ξανά σε λειτουργία η συνήθεια αυτή.
Κάτι παρόμοιο ισχύει και για την Ουκρανία. Στο βιβλίο του «Η Μεγάλη Σκακιέρα» (εδώ σε pdf), που γράφτηκε 7 χρόνια μετά την αντεπανάσταση του ‘90, ο Μπρεζίνσκι σημείωνε πόσο σημαντικό είναι να αποτραπεί η ανάδυση κάποιου σοβαρού ανταγωνιστή των ΗΠΑ στην περιοχή της Ευρασίας και έγραφε τα παρακάτω για τη γεωστρατηγική σημασία της χώρας:
«Η Ουκρανία, ένας νέος και σημαντικός χώρος στην ευρασιατική σκακιέρα, είναι ένας γεωπολιτικός άξονας, επειδή η ίδια η ύπαρξή της ως ανεξάρτητη χώρα συμβάλλει στη μεταμόρφωση της Ρωσίας. Χωρίς την Ουκρανία, η Ρωσία παύει να είναι μια ευρασιατική αυτοκρατορία.
[…] Παρ’ όλα αυτά, αν η Μόσχα ανακτήσει τον έλεγχο της Ουκρανίας, με τα 52 εκατομμύρια πληθυσμό και τους σημαντικούς πόρους καθώς και την πρόσβαση στη Μαύρη Θάλασσα, η Ρωσία ξανακερδίζει αυτόματα τα μέσα για να γίνει ένα ισχυρό αυτοκρατορικό κράτος ενώνοντας την Ευρώπη και την Ασία.«
Πίσω από τις ειδήσεις για τους αναρίθμητους νεκρούς των πολέμων στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, για τις θηριωδίες των ναζίδων στο Κίεβο, για τους πνιγμένους μετανάστες και πρόσφυγες στην τάφρο της Ευρώπης-Φρουρίου, για τους βομβιστές αυτοκτονίας που χτυπούν αμάχους στις χώρες της Δύσης, πίσω από ένα τεράστιο κομμάτι ανείπωτης φρίκης και καταστροφής της εποχής μας, θα βρει κανείς τα αποτελέσματα της κληρονομιάς του.
Ο Μπρεζίνσκι είχε πλήρη συνείδηση για το παραπάνω. Απλώς το θεωρούσε δευτερεύον. Όταν σε μια συνέντευξη είχε ερωτηθεί αν μετανιώνει για την υποστήριξη που παρείχε σε φονταμενταλιστές ισλαμιστές που αργότερα θα μετατρέπονταν σε ‘τρομοκράτες’, είχε απαντήσει με περίσσιο κυνισμό: «Τι είναι σημαντικότερο για την παγκόσμια ιστορία; Οι Ταλιμπάν ή η κατάρρευση της σοβιετικής αυτοκρατορίας; Ορισμένοι ριζοσπαστικοποιημένοι Μουσουλμάνοι ή η απελευθέρωση της Κεντρικής Ευρώπης και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου;»
Τα βιβλία του Μπρεζίνσκι, στα οποία θα βρει κανείς απαντήσεις από το παρελθόν για το τι συμβαίνει σήμερα στην Ουκρανία και τη Συρία, αξίζει να διαβαστούν προσεκτικά από κάθε επίδοξο επαναστάτη. Ο τρόπος που ο Μπρεζίνσκι κοιτάζει το χάρτη, το εύρος τής – πραγματικά παγκόσμιας – οπτικής του, αλλά και η αντεπαναστατική αδιαλλαξία και ο μακιαβελισμός του προσφέρουν σημαντικά διδάγματα για το πώς διεξάγει την ταξική πάλη ο εχθρός. Και για το τι πρέπει να κάνει για να ανταπεξέλθει σε αυτού του είδους την ταξική πάλη όποιος ενδιαφέρεται να τον ανατρέψει.
Ο Μπρεζίνσκι μπορεί να πέθανε, αλλά η κληρονομιά του ζει και βασιλεύει. Η επικαιροποίηση της παγκόσμιας ηγεμονίας των ΗΠΑ μέσω της καθυπόταξης των γεωπολιτικών τους αντιπάλων, για την οποία αγωνίστηκε τόσο ο Μπρεζίνσκι, οδηγεί σε έκρηξη μιλιταρισμού και απειλεί να σύρει την ανθρωπότητα σε πόλεμο μεταξύ πυρηνικών δυνάμεων. Οι απανταχού καταπιεσμένοι και οι εχθροί της καταπίεσης μπορεί να χαμογέλασαν ελαφρά με το θάνατό του, αλλά ξέρουν πως απαραίτητη προϋπόθεση για να χαμογελάσουν πλατιά είναι η καταστροφή της κληρονομιάς του, που τυγχάνει και ο εγγυητής της αναπαραγωγής και διαιώνισης του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Η πάλη για την ήττα του αμερικάνικου-ΝΑΤΟϊκού ιμπεριαλισμού σε όλα τα μέτωπα στα οποία εμπλέκεται, η πάλη για τη διάλυσή του, η πάλη για την επαναστατική ανατροπή των καθεστώτων που τον απαρτίζουν. Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για όσους μάς έλαχε να γεννηθούμε στις χώρες της ιμπεριαλιστικής Δύσης. Και ποιος ξέρει. Ίσως τότε οι διάφοροι εγκληματίες πολέμου – ομόλογοι του Μπρεζίνσκι να μην προλάβουν να πεθάνουν από φυσικό θάνατο στα βαθιά γεράματα.
Πρόσφατα σχόλια