Ο Μπομπ Ουΐλσον (συνέντευξη στα «Νέα», 9.3.2015) δεν είναι αριστερός, δεν είναι έντονα πολιτικοποιημένος, δεν είναι στρατευμένος. Ενας φιλελεύθερος αμερικανός καλλιτέχνης είναι. Ισως γι’ αυτό έχει το θάρρος να παραμερίζει τις κουρτίνες της κυρίαρχης προπαγάνδας και να διατυπώνει κάποιες απλές αλήθειες. Η ερώτηση που κατά τον Ουΐλσον πρέπει να θέσουμε στον εαυτό μας («γιατί μας επιτίθενται;») είναι ξανά στην επικαιρότητα (στην πραγματικότητα ποτέ δεν έπαψε να είναι επίκαιρη) μετά την τυφλή αιματηρή επίθεση σε διάσημο μουσείο της Τυνησίας, που είχε στόχο δυτικούς τουρίστες και οδήγησε στο θάνατο είκοσι απ’ αυτούς.

Ο κυρίαρχος λόγος στη Δύση έχει εύκολες τις απαντήσεις: ισλαμοφασίστες, αιμοδιψείς κτλ. κτλ. Ακόμη κι αυτοί που συμφωνούν με τους εύκολους αφορισμούς, όμως, θα έπρεπε να θέσουν στον εαυτό τους το ερώτημα: τι να κάνουμε;

Ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» που κήρυξαν οι ΗΠΑ μετά την επίθεση της 11ης Σεπτέμβρη κατάφερε να γκρεμίσει την κυβέρνηση των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, να γκρεμίσει τον Σαντάμ Χουσεΐν στο Ιράκ, να βρει κάποια στιγμή και να εξοντώσει τον Μπιν Λάντεν, όμως δεν έφερε την ευτυχία στους λαούς που υποτίθεται ότι θέλησε να απελευθερώσει από την τυραννία. Νέα καθεστώτα, αιματηρά και διεφθαρμένα, μπήκαν στη θέση των παλιών. Ποτάμια αίματος κύλησαν σε πόλεις και χωριά. Οι λαϊκές μάζες εξακολούθησαν να λιμοκτονούν και να αιμορραγούν. Οι φατρίες έγιναν πιο ισχυρές και οι μεταξύ τους πόλεμοι πιο αιματηροί.

Και βέβαια, τα πιο ακραία ισλαμικά ρεύματα όχι μόνο δεν εξαφανίστηκαν, παρά το βαρύ φόρο αίματος που πλήρωσαν, αλλά αντίθετα ισχυροποιήθηκαν. Οι Ταλιμπάν ελέγχουν το μεγαλύτερο τμήμα του Αφγανιστάν, οι πακιστανοί Ταλιμπάν ελέγχουν τις βορειοανατολικές περιοχές του Πακιστάν, το Ισλαμικό Κράτος ελέγχει μεγάλες περιοχές στο Ιράκ και μικρότερες στη Συρία, ενώ στις χώρες που εκδηλώθηκε η ονομασθείσα αραβική άνοιξη, είτε αυτή μετεξελίχτηκε σε έναν ναΐφ κοινοβουλευτισμό (Τυνησία) είτε πνίγηκε από μια ματοβαμμένη στρατιωτικοφασιστική δικτατορία (Αίγυπτος), σημαντικό μέρος  των διαθέσεων αντίστασης των λαϊκών μαζών διοχετεύεται μέσα από τα ρεύματα του Πολιτικού Ισλάμ, ενώ το τζιχαντιστικό ρεύμα συνεχώς ογκούται, και λόγω του ασύμμετρου χαρακτήρα της οργάνωσης και της δράσης του μπορεί να επιφέρει χτυπήματα, στοχευμένα (όπως στα γραφεία του Charlie Hebdo) ή τυφλά (όπως στο τυνησιακό μουσείο), με απόλυτη αποτελεσματικότητα, διότι εκτός των άλλων δε λογαριάζει τις απώλειες στις γραμμές του.

Ακόμη και από στενά ωφελιμιστική άποψη να το δει κανείς, η ταύτιση με τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» και το δόγμα του «ισλαμικού κινδύνου» δεν οδηγεί πουθενά, δεν προστατεύει από την οργή εκείνων των τμημάτων του ισλαμικού κόσμου που πήραν το μονοπάτι του τζιχαντισμού και διεξάγουν έναν ασύμμετρο πόλεμο κατά της Δύσης, χωρίς να διακρίνουν ανάμεσα σε στόχους των κυρίαρχων τάξεων και απλούς άμαχους πολίτες. Η όποια εμπιστοσύνη ανάμεσα στους λαούς της καθημαγμένης Ανατολής και τους λαούς της «ευημερούσας» Δύσης έχει διαρραγεί.

Αν θέλουμε να αποκαταστήσουμε αυτή την εμπιστοσύνη, δεν έχουμε παρά να στραφούμε ενάντια στις αιτίες που τη διέρηξαν. Αυτές οι αιτίες δεν είναι άλλες από την ιμπεριαλιστική πολιτική και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Ο μόνος τρόπος για να πάψουν οι λαοί στη Δύση να υφίστανται το τυφλό μίσος και τις πράξεις εκδίκησης των λαών της Ανατολής είναι να στραφούν πρώτοι αυτοί, με τρόπο αποφασιστικό και μαχητικό, ενάντια στον ιμπεριαλισμό των χωρών τους. Μόνο τότε θα υπάρξει ελπίδα ειρήνευσης.