Του Πισσία Βαγγέλη*
Αποπλεύσαμε πολλές φορές από το λιμάνι της Λάρνακας. Για πρώτη φορά το 2008, τότε που το ταξίδι δικαίωσε τον προορισμό και ο προορισμός δικαίωσε το ταξίδι. Τότε που ο Ελληνισμός εξέφραζε την συμπάθειά του στον αραβικό κόσμο και την αλληλεγγύη του στον σκληρά δοκιμαζόμενο από την βία της κατοχής παλαιστινιακό λαό.
Στην Κύπρο, όπου οι μνήμες της εισβολής και το καθεστώς κατοχής που επιβλήθηκε σε μεγάλο τμήμα της, ήταν ακόμη νωπές, το κατευόδιο στους ταξιδευτές, έλληνες και ξένους, των πλοιαρίων προς την Γάζα ήταν θερμό.
Όμως, δύο χρόνια αργότερα, η γεωπολιτική του ελληνισμού έμελλε να αλλάξει ριζικά και ο προσανατολισμός της εξωτερικής πολιτικής Ελλάδας και Κύπρου καθορίστηκε από την λογική του λεγόμενου ταχτικού και όχι του στρατηγικού συμφέροντος.
Η πολιτική θέση «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου» κατέστη δόγμα μονοσήμαντο, οι περιφερειακές διεθνείς μας σχέσεις υποτάχθηκαν σε αυτό, οι παλιές ιστορικές φιλίες εξοβελίστηκαν στο περιθώριο, ακόμη και οι αναφορές σε αυτές έγιναν λέξεις χωρίς νόημα που προφέρονται μόνον όταν το διπλωματικό πρωτόκολλο το απαιτεί
Ήταν τότε που η σταθεροποιούμενη πολιτικά και ανερχόμενη οικονομικά Τουρκία ξεκίνησε μια μεγάλη επιχείρηση γοητείας και επιρροής προς χώρες του αραβο-μουσουλμανικού κόσμου, με προφανείς ηγεμονικούς σκοπούς.
Ήταν τότε που εκδηλώθηκε και η ρήξη στις σχέσεις Ισραήλ και Τουρκίας (2009), η οποία προφανώς δεν είχε ως διακύβευμα την Ελλάδα ή την Κύπρο αλλά τις γεωπολιτικές ισορροπίες στον αραβο-μουσουλμανικό κόσμο και την καταστροφή που εκεί επακολούθησε. Συρία, Λιβύη και όχι μόνο τα μεγάλα θύματα.
Να πει συνεπώς κανείς ότι ο ελληνισμός αποσύρθηκε τότε από την περιφερειακή διεθνή σκηνή λόγω οικονομικής κρίσης; Η διότι υπέκυψε στο δέλεαρ της υποστήριξής του, διπλωματικής, οικονομικής, έως και στρατιωτικής, από έναν έως τότε φίλο του εχθρού που αιφνιδίως ανένηψε και μετεβλήθη σε δικό μας φίλο;..
Να θεωρήσει τέλος κανείς ότι οι πολιτικοί ταγοί του ελληνισμού πίστεψαν τις μεγάλες υποσχέσεις του νέου μας σύμμαχου για αποτελεσματική διπλωματική υποστήριξη, για διαμεσολαβήσεις προς τους επηρεαζόμενους από αυτόν διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, για συνεκμεταλλεύσεις υποθαλάσσιων (πραγματικών ή… υποθετικών) θησαυρών, για αλλαγή των συσχετισμών ισχύος στην περιοχή;
Δεν υπάρχει πρόθεση, σε τούτο το άρθρο, να δώσει αναλυτική απάντηση στα πιο πάνω ερωτήματα, ούτε να αποτιμήσει με όρους κόστους- οφέλους την πολιτική των τότε ελληνικών και κυπριακών κυβερνήσεων. Το παρόν άρθρο ενδιαφέρεται σχεδόν αποκλειστικά για το κόστος από την βαθμιαία απώλεια του πολιτικού κύρους του ελληνισμού στις χώρες της φλεγόμενης σήμερα Μέσης Ανατολής και από την διάρρηξη των σχέσεων ιστορικής φιλίας με τους δοκιμαζόμενους λαούς της. Ενδιαφέρεται ακόμη για την επαπειλούμενη από την επέκταση της ανορθολογικής βίας ασφάλεια των πολιτών μας.
Για τον λόγο αυτό επικεντρώνει στην αναγκαιότητα ανάληψης κατάλληλων, προσεκτικών πρωτοβουλιών που θα μεταβάλλουν την σημερινή εικόνα περιθωριοποίησης του Ελληνισμού και αποδρομής του από τα καταστροφικά για τις αραβικές χώρες και απειλητικά για εμάς δρώμενα στην ευρύτερη περιοχή μας. Μία πρωτοβουλία, ανθρωπιστική, γεωπολιτικά σταθεροποιητική, εξόχως συμβολική και προπαντός εκπέμπουσα ισχυρό, διαπεραστικό μήνυμα στον γειτνιάζοντα από αιώνες αραβο-μουσουλμανικό κόσμο.
Για τον λόγο αυτό, σε τούτο το άρθρο προτείνεται η ανάληψη μιας ώριμης πρωτοβουλίας που θα γεφυρώσει «έργω και καρδία» την ελληνική με την παλαιστινιακή γη. Συνδέοντας δύο λιμάνια, ας είναι το ένα από αυτά μια «ζώνη λιμένος», υπό διεθνή έλεγχο, στο λιμάνι της Λάρνακας, και το άλλο, το λιμανάκι-ιχθυόσκαλα που υποδέχθηκε τα 2 πρώτα ελληνικά τρεχαντήρια εκείνης της πρώτης αποστολής…
Η πρωτοβουλία αυτή μπορεί να συναντήσει σήμερα «ευήκοα ώτα» στην διεθνή σκηνή. Παράλληλα διαθέτει την στήριξη των σημαντικότερων παλαιστινιακών κομμάτων και κινημάτων που προτίθενται να την αποδεχτούν ως μεταβατική λύση, χωρίς βέβαια να απεμπολούν δικαιώματα που συνεπιφέρει η «αμήν και πότε» λύση του παλαιστινιακού ζητήματος.
Σε ότι αφορά τον ελληνισμό, η ανάπτυξη αυτής της πρωτοβουλίας, απόλυτα συμβατής με την άσκηση στοιχειωδώς ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής, πρόδηλα δεν αποσκοπεί να διαταράξει τις ήδη υπαρκτές διακρατικές ή συμμαχικές σχέσεις και δεν καθιστά κατά οιονδήποτε τρόπο απειλή προς την καλώς νοούμενη (σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συνθήκες) εθνική ασφάλεια τρίτου κράτους. Άλλωστε, ο αποδεκτός από την παλαιστινιακή πλευρά διεθνής έλεγχος, απόλυτα την διασφαλίζει.
Συμπερασματικά, η ανάληψη σχετικής διπλωματικής πρωτοβουλίας μπορεί να αποτελέσει αιχμή για την επανεκκίνηση μιας σχέσης πολλών επιπέδων, πολλαπλών περιεχομένων και πολυδιάστατης ωφελιμότητας για τον ελληνισμό στην Μ. Ανατολή, η οποία θα θεμελιωθεί στο έδαφος που γονιμοποιήθηκε εκεί στο διάβα της μακράς κοινής μας ιστορίας.
Υ.Γ: Τέλη άνοιξης σχεδιάζουμε νέα αποστολή από θαλάσσης για την άρση του αποκλεισμού της Γάζας. Είθε οι καλές ειδήσεις να μας προλάβουν και να καταστήσουν το ταξίδι μας αχρείαστο.
* * *
* Δρ. Διεθνών Οικονομικών σχέσεων, συντονιστής διεθνών πρωτοβουλιών «ένα Καράβι για την Γάζα», «Στολίσκος της Ελευθερίας» και «Ειρήνευση στην Συρία».
Πρόσφατα σχόλια