Σήμερα είχαμε κανονίσει καινούργιο τηλεφωνικό ραντεβού προκειμένου να βρεθούμε από κοντά, να μιλήσουμε για όλα και περισσότερο για τον αγώνα που κάνει στο νησί δέκα χρόνια τώρα, βοηθώντας ανθρώπους, ανεξαρτήτως χρώματος και θρησκείας.

Το τηλέφωνο χτυπούσε αλλά δεν απαντούσε κανείς. Λίγη ώρα αργότερα χτύπησε το δικό μου τηλέφωνο. Ήταν ο γιος του παπά Στρατή, ο Μιχάλης, που με ενημέρωνε πως τα πράγματα είναι δύσκολα. Ο παπά Στρατής δεν είχε καταφέρει ν’ ανέβει στην Αθήνα, νοσηλευόταν στο νοσοκομείο του νησιού και οι ώρες ήταν κρίσιμες, μετρημένες.

Πριν λίγο έμαθα πως ο παπά Στρατής δεν ξύπνησε ποτέ απ’ το κώμα στο οποίο είχε πέσει τις τελευταίες 24 ώρες. Μια πρώτη σκέψη ήταν πως επιτέλους ξεκουράστηκε, ο άνθρωπος που γυρνούσε έχοντας στο πλευρό του τον αναπνευστήρα για να τον βοηθάει στην αναπνοή, που «χρειαζόταν δέκα λεπτά ν’ ανέβει πέντε σκαλιά και στην ανάγκη, αν τον χρειάζονταν, θα κατέβαινε την ίδια ώρα να πάει στην άλλη άκρη του νησιού, να βοηθήσει πρόσφυγες».

fb

Ο παπά Στρατής Δήμου, ο μπαμπά Νουρ όπως τον αποκαλούσαν οι μετανάστες, που θα πει «πατέρας από φως», άφησε την τελευταία του πνοή στα 57 του χρόνια. Αφήνει κληρονομιά την «Αγκαλιά», την ΜΚΟ οργάνωση που βοήθησε χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες τα τελευταία χρόνια. Πάνω απ’ όλα όμως, αφήνει κληρονομιά το παράδειγμά του να γίνουμε καλύτεροι και δικαιότεροι άνθρωποι σ΄ έναν βαθιά άδικο κόσμο.

Καλό Παράδεισο παπά Στρατή.

Και ας μην πρόλαβα να σε γνωρίσω από κοντά….