Η δημοκρατική αντίσταση των Κούρδων στο ISIS δείχνει ότι ο αντι-φασισμός δεν μπορεί να διαχωριστεί από το ευρύτερο αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό, την πατριαρχία και το κράτος. της Ντιλαλ Ντιρίκ
Εικονογράφηση του Javier de Riba . Φωτογραφία από την T homas Koch / Shutterstock απο το https://roarmag.org/magazine/dilar-dirik-kurdish-anti-fascism/
από την ελευθεριακή κοινότητα
Ήταν το φθινόπωρο του 2014, λίγους μήνες μετά από όταν το λεγόμενο Ισλαμικό Κράτος (ISIS) απόκτησε τεράστια εδαφικά κέρδη στο εσωτερικό της Συρίας και του Ιράκ, διαπράττοντας γενοκτονία και σφαγές γυναικών, όταν μια ισχυρή, επαναστατική ασημένια επένδυση ανέτειλε από τον ορίζοντα της ελάχιστα- γνωστής πόλης της Kobane.
Έχοντας καταλάβει την Μοσούλη, την Τηλ Αφάρ και το Sinjar στο Ιράκ, καθώς και μια τεράστια έκταση περιοχών στο εσωτερικό της Συρίας από το 2013, το ISIS είναι έτοιμο να ξεκινήσει μια επίθεση στο βόρειο τμήμα της Συρίας, που είναι γνωστό στους Κούρδους ως Ροτζάβα. Αυτό που δεν είχε προβλέψει στο Kobane ήταν ότι θα συναντήσει έναν εχθρό ενός διαφορετικού είδους – μια οργανωμένη, πολιτική κοινότητα που ήταν έτοιμη να υπερασπιστεί τον εαυτό της με θάρρος και με όλα τα μέσα, και μια κοσμοθεωρία που επιστρέφει την ιδεολογία θανάτου του ISIS προς αυτό.
Ήταν η ARIN Mirkan, μία νεαρή, επαναστάτρια, ελεύθερη κούρδη γυναίκα, που θα γίνει το σύμβολο της νίκης της Kobane – η πόλη που έσπασε το μύθο του ανίκητου φασισμού του ISIS. Μία μαχήτρια των Μονάδων Άμυνας των Γυναικών (YPJ), η ARIN Mirkan πυροδότησε τον εαυτό της στον Οκτώβριο 2014 κοντά στον στρατηγικά κρίσιμο λόφο Mishtenur για να σώσει τους συντρόφους της και να καταλάβει τη θέση από το ISIS. Αυτό μετατόπισε τελικά τη μάχη υπέρ των Λαϊκών Ενόπλων Δυνάμεων (YPG / YPJ) και άλλων συνεργαζόμενων ένοπλων ομάδων, ωθώντας το ISIS σε αμυντική στάση. Μετά από μήνες ακούραστη μάχης, η οποία ανάγκασε τον υπο ηγεσία των ΗΠΑ συνασπισμό να παράσχει εναέρια στρατιωτική υποστήριξη, η Kobane ήταν ελεύθερη.
Σχεδόν κάθε μέρα, βίντεο προκύπτουν από χωρικούς να γιορτάζουν την απελευθέρωσή τους από τη λαβίδα του ISIS: οι άνθρωποι χορεύουν και καπνίζουν τα τσιγάρα τους για πρώτη φορά και πάλι, οι άνδρες ξυρίζουν τις γενειάδες τους με δάκρυα χαράς, οι γυναίκες καίνε τα μαύρα πέπλα τους και αλαλάζουν κραυγές ελευθερίας. Στα μάτια των αγωνιστών και της οργανωμένης κοινότητας στην περιοχή, ιδίως των γυναικών, αυτός ο επικός πόλεμος δεν ήταν αντιληπτός ως μια εθνοτική ή θρησκευτική σύγκρουση, αλλά ως μια ιστορική μάχη ανάμεσα στο απόλυτο κακό της ανδροκρατούμενης, κρατιστικής, καπιταλιστικής νεωτερικότητας – όπως αυτή ενσαρκώνεται από τις συμμορίες βιαστών του ISIS – και την εναλλακτική λύση μιας ελεύθερης ζωής προσωποποιούμενη από τις απελευθερωμένες γυναίκες στον αγώνα.
Η νίκη της επαναστατημένης Kobane πρακτικά απεικονίζει ότι η καταπολέμηση του ISIS δεν πραγματώνεται μόνο με τα όπλα, αλλά με μια ριζική ρήξη με το φασισμό και των σχετικών πλαισίων που τον καθιστούν δυνατό. Αυτό με τη σειρά του απαιτεί ριζοσπαστικούς δημοκρατικούς και αυτόνομους κοινωνικούς, πολιτικούς και οικονομικούς θεσμούς, ιδιαίτερα , δομών των γυναικών που τοποθετούν τους εαυτούς τους σε επίπεδο αντίθεσης με το κρατικό σύστημα της τάξης, ιεραρχίας και κυριαρχίας. Για να απελευθερώσει την κοινωνία από μια νοοτροπία και ένα σύστημα όπως του ISIS», η αντι-φασιστική αυτοάμυνα θα πρέπει να καταλάβει όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής – από την οικογένεια στην εκπαίδευση και την ευρύτερη οικονομία.
ΈΝΑ ΠΡΟΪΌΝ ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΉΣ ΝΕΩΤΕΡΙΚΌΤΗΤΑΣ
Έχουν γίνει πολλές προσπάθειες για να εξηγηθεί το φαινόμενο του ISIS και της επιρροής του προς χιλιάδες νέους ανθρώπους, ιδίως αν ληφθεί υπόψη η βαρβαρότητα των μεθόδων της οργάνωσης. Πολλοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι εκείνοι που ζουν κάτω από το ISIS συχνά υπηρετούν την ομάδα λόγω του φόβου ή οικονομικών απολαβών. Αλλά σαφώς χιλιάδες άνθρωποι σε όλο τον κόσμο εντάχθηκαν εθελοντικά την αποτρόπαια ομάδα οχι παρά, αλλά ακριβώς λόγω της ικανότητάς της να διαπράξει τα πιο αδιανόητο κακό. Φαίνεται ότι δεν είναι η θρησκεία, αλλά η σκληρή, ανελέητη λογική της εξουσίας – ακόμα και με την πιθανότητα του προσωπικού θανάτου – που ακτινοβολείται από το ISIS που προσελκύει ανθρώπους από όλο τον κόσμο προς την εξτρεμιστική οργάνωση.
Οι θεωρίες μεμονωμένων-παραγόντων γενικά αποτυγχάνουν να εξετάσουν το περιφερειακό και διεθνές πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό πλαίσιο που επιτρέπει σε ένα δόγμα αντι-ζωής, όπως αυτο του ISIS να υπάρξει. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι το ISIS απευθύνετε στους νέους άνδρες, που στερούνται της ευκαιρίας να είναι αυτάρκεις, αξιοπρεπείς άνθρωποι, χωρίς να δικαιολογούμε τους ασύληπτους βιασμούς της ομάδας, την γενοκτονική ημερήσια διάταξη της ή να αφαιρούμε την υπευθυνότητα των ατόμων που διαπράττουν αυτά τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Είναι πολύ σημαντικό να εντάξουμε την αίσθηση της άμεσης ικανοποίησης, με τη μορφή της αυταρχικής εξουσίας, το χρήμα και το σεξ που προσφέρει το ISIS σε μία καρκινική κοινωνία υπό τον πατριαρχικό καπιταλισμό, ο οποίος καθιστά τη ζωή χωρίς νόημα, άδεια και χωρίς ελπίδα.
Το να παθολογικοποιούμε την απεύθυνση του ISIS πίσω από το σκηνικό του λεγόμενου «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», αντί να την τοποθετήσουμε στο πλαίσιο των ευρύτερων θεσμικών οργάνων της εξουσίας και της βίας που σε αλληλεπίδραση παράγουν ολόκληρα συστήματα αυταρχισμού, δεν θα μας επιτρέψει να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε τι οδηγεί «καλά παιδιά» από τη Γερμανία να ταξιδέψουν στη Μέση Ανατολή για να γίνουν σφαγείς. Και όμως το ISIS είναι μόνο η πιο ακραία εκδήλωση μιας εμφανώς αποκαλυπτικής παγκόσμιας τάσης. Με την πρόσφατη στροφή προς την αυταρχική πολιτική της δεξιάς σε όλο τον κόσμο, μια λέξη – που κάποτε θεωρούνταν εξόριστη από την ανθρώπινη κοινωνία για πάντα – έχει εισέλθει ξανά την καθημερινή ζωή μας και το πολιτικό μας λεξικό: φασισμός .
Σαφώς, υπάρχουν τεράστιες διαφορές μεταξύ των πλαισίων, των χαρακτηριστικών και των μεθόδων των διαφόρων φασιστικών κινημάτων. Αλλά όταν πρόκειται για την ιεραρχική οργάνωση τους, την αυταρχική διαδικασία σκέψης, τον ακραίο σεξισμό, την λαϊκιστική ορολογία και τα έξυπνα σχέδια προσυλητισμού, αξιοποιώντας τις απτές ανάγκες, τους φόβους και τις επιθυμίες μεταξύ των ευπαθών κοινωνικών ομάδων, το ISIS με πολλούς τρόπους αντικατοπτρίζει τους διεθνείς ομολόγους του.
Ίσως μπορούμε να σκεφτούμε το φασισμό ως φάσμα, στο οποίο σταθεροποιημένα κράτη στην κορυφή του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος έχουν τα μέσα να αναπαράγουν την εξουσία τους μέσω συγκεκριμένων πολιτικών θεσμών, την οικονομική πολιτική, το εμπόριο όπλων, των μέσων ενημέρωσης και της πολιτιστικής ηγεμονίας, ενώ άλλοι, ως αντίδραση , στηρίζονται σε πιο «πρωτόγονες» μορφές του φασισμού, όπως η φαινομενικά τυχαία εξτρεμιστική βία. Υπάρχουν σαφείς ομοιότητες στο πώς οι φασίστες βασίζονται παντού στο καθεστώς της παράνοιας, δυσπιστίας και του φόβου για να ενισχύσουν το ισχυρό χέρι του κράτους. Όσοι αμφισβητούν τους εχθρούς τους χαρακτηρίζονται «τρομοκράτες» ή «εχθροί του Θεού» – και κάθε ενέργεια για να τους καταστρέψουν είναι επιτρεπτή.
Ο φασισμός στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό από την πλήρη έλλειψη δομών λήψης αποφάσεων στο πλαίσιο της ευρύτερης κοινότητας. Τρέφεται από ένα κλίμα στο οποίο η κοινότητα έχει απογυμνωθεί από την ικανότητά της να δρα άμεσα, να εκφράζει τη δημιουργικότητα και να αναπτύσσει τις δικές της εναλλακτικές λύσεις. Οποιαδήποτε μορφή αλληλεγγύης και κάθε πίστης που απευθύνονται σε οτιδήποτε ή οποιονδήποτε άλλον εκτός από το κράτος πρέπει να εξαλειφθεί συστηματικά, έτσι ώστε ο απομονωμένος, εξατομικευμένος πολίτης να εξαρτάται από το κράτος και την αστυνόμευση των θεσμικών του οργάνων και των συστημάτων πληροφοριών.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ένα από τους πιο κρίσιμους πυλώνες του φασισμού είναι ο καπιταλισμός, ως οικονομικό σύστημα, ιδεολογία και μορφή της κοινωνικής αλληλεπίδρασης. Στο σύστημα αξιών της καπιταλιστικής νεωτερικότητας, οι ανθρώπινες σχέσεις πρέπει να μειωθούν σε απλές οικονομικές αλληλεπιδράσεις, υπολογίσιμες και μετρήσιμες από τόκους και κέρδη. Είναι εύκολο να δει κανείς την ικανότητα του καπιταλισμού να διαθέτει τη ζωή στο όνομα των μεγαλύτερων συμφερόντων ως παράλληλο προς την σπατάλη της ζωής του ISIS για χάρη του ψευδο-χαλιφάτου του βιασμού, των λεηλασιών και των δολοφονιών.
Η ΠΑΛΑΙΌΤΕΡΗ ΑΠΟΙΚιΑ Ολων
Ίσως πιο σημαντικά, ο φασισμός δεν θα μπορούσε ποτέ να προκύψει, αν όχι για την υποδούλωση της παλαιότερης αποικίας όλων: τις γυναίκες. Από όλες τις καταπιεσμένες και κακοποιούμενες ομάδες, οι γυναίκες έχουν υποστεί τις πιο αρχαίες μορφές θεσμοθετημένης βίας. Η θέα των γυναικών ως λάφυρα πολέμου, ως εργαλεία στην υπηρεσία των ανδρών, ως αντικείμενα σεξουαλικής ικανοποίησης και χώρου για την διεκδίκησης απόλυτης εξουσίας εξακολουθεί να υφίσταται σε κάθε φασιστικό μανιφέστο. Η ανάδυση του κράτους, μαζί με τον φετιχισμό της ατομικής ιδιοκτησίας, ενεργοποιήθηκε πάνω απ ‘όλα με την υποταγή των γυναικών.
Πράγματι, είναι αδύνατο να αποκτηθεί ο έλεγχος ολόκληρων πληθυσμών ή η δημιουργία βαθιών κοινωνικών διαιρέσεων, χωρίς την καταπίεση και την περιθωριοποίηση των γυναικών, που προωθούνται στην ανδροκρατούμενη γραφής- ιστορία, παραγωγής θεωρίας, δηλαδή, δίνοντας πρακτικές, οικονομική και πολιτική διοίκηση. Το κράτος διαμορφώνεται μετά την πατριαρχική οικογένεια και το αντίστροφο. Όλες οι μορφές της κοινωνικής κυριαρχίας είναι σε κάποιο επίπεδο επαναλήψεις τις πιο ολοκληρωμένης, οικείας, άμεσης και επιβλαβούς μορφής δουλείας, η οποία είναι η σεξουαλική υποταγή των γυναικών σε όλους τους τομείς της ζωής.
Διαφορετικές δομές και θεσμοί της βίας και της ιεραρχίας – όπως ο καπιταλισμός ή η πατριαρχία – έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά, αλλά ο φασισμός αποτελεί την συμπυκνωμένη, αλληλένδετη, συστηματοποιημένη συνεργασία μεταξύ τους. Και εκεί είναι όπου ο φασισμός και ο καπιταλισμός, μαζί με την πιο αρχαία μορφή της ανθρώπινης κυριαρχίας – την πατριαρχία – βρίσκουν την πιο μονοπωλιακή , και συστηματική εκφρασή τους στο σύγχρονο έθνος-κράτος.
Προηγούμενα καθεστώτα κατά τη διάρκεια της ιστορίας είχαν δεσποτικό χαρακτήρα, αλλά πάντα επικαλούνταν ηθικούς κώδικες, θρησκευτικές θεολογίες και θεϊκά ή πνευματικά ιδρύματα για να θεωρηθούν ως νόμιμα από τον πληθυσμό. Είναι μια ιδιαιτερότητα της καπιταλιστικής νεωτερικότητας που ανερεί όλες τις απαιτήσεις και αξιώσεις της ηθικής σε σχέση με το νόμο και την τάξη, και εκθέτει το αισχρά καταστροφικό συστήματά της προς χάρη τίποτα άλλου, παρά του ίδιου του κράτος.
Χωρίς την ιεραρχική, ηγεμονική φύση του κράτους, το οποίο μονοπωλεί τη χρήση βίας, την οικονομία, την επίσημη ιδεολογία, την ενημέρωση και τον πολιτισμό, χωρίς τις πανταχού παρούσες συσκευές ασφαλείας που διαπερνούν όλες τις πτυχές της ζωής, από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στην κρεβατοκάμαρα, χωρίς την χείρα πειθαρχίας του κράτους ως Θεού στη Γη, κανένα σύστημα εκμετάλλευσης και βίας δεν θα μπορούσε να επιβιώσει. Το ISIS είναι ένα άμεσο προϊόν των δύο: το αρχαίο μοντέλο της ιεραρχίας και της βίας, καθώς και η καπιταλιστική νεωτερικότητα με ιδιαίτερη νοοτροπία, οικονομία και πολιτισμό . Η κατανόηση του ISIS – και του φασισμού γενικότερα – σημαίνει την κατανόηση της σχέσης μεταξύ της πατριαρχίας, του καπιταλισμού και του κράτους.
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΈΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟΥ ΕΞΤΡΕΜΙΣΜΌΥ
Αν ο φασιστικός εχθρός είναι αυτός που συνδυάζει την πατριαρχία, τον καπιταλισμό, τον εθνικισμό, τον σεχταρισμό και τον αυταρχικό κρατισμό στις μεθόδους και τις πρακτικές του, είναι σαφές ότι ουσιαστικά η αντιφασιστική πάλη πρέπει να ενεργοποιήσει κατ ‘ανάγκη την νοοτροπία και ηθική που αντιτίθεται ριζικά στους πυλώνες αυτών των συστημάτων βίας. Οι δυνάμεις αυτοάμυνας του Δυτικού Κουρδιστάν προσπαθούν να κάνουν ακριβώς αυτό.
Από την απελευθέρωση της Kobane, οι YPG / YPJ έχουν ενισχυθεί τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά, επιτρέποντας στους μαχητές να συνδέσουν τα δύο από τα τρία καντόνια, Τζαζίρα και Kobane. Στα αρχικά στάδια του πολέμου, η συντριπτική πλειοψηφία των δυνάμεων ήταν Κούρδοι, αλλά η εθνοτική παρουσία έχει αλλάξει πάρα πολύ στην πάροδο του χρόνου.
Τον Οκτώβριο του 2015, οι YPG / YPJ ενώνονται με ένα μεγάλο αριθμό περιφερειακών δυνάμεων για τη δημιουργία ενός πολυεθνικού συνασπισμού. Στις νεοσύστατες Δημοκρατικές Δυνάμεις της Συρίας (SDF) περιλαμβάνονται Κούρδοι, Άραβες, Σύροι, Ασσύριοι, Τσετσένοι, Τουρκμένοι, Καυκάσιοι και Αρμένιοι, αφιερωμένοι σε μία κοσμική, δημοκρατική, ομοσπονδιακή Συρία που ποτέ δεν θα αποδεχθούν τη δικτατορία του Μπασάρ αλ-Άσαντ, ούτε των από τους ξένους ορισμένες αντιδημοκρατικές αντιπολιτεύσεις. Παρά το γεγονός ότι βρίσκεται συνεχώς κάτω από την επίθεση του ISIS και μιας ποικιλίας άλλων εχθρών – συμπεριλαμβανομένων των διαφόρων ισλαμιστικών παραστρατιωτικών ομάδων, του συριακού στρατού, του Ελεύθερου Συριακού Στρατού και του τουρκικού κράτους – οι SDF απελευθέρωσαν με επιτυχία οχυρά του ISIS, όπως η Manbij και η Shaddadeh, και οδηγούν σήμερα τη επιχείρηση για την απελευθέρωση της λεγόμενης πρωτεύουσα του ISIS, Raqqa. Ελέγχουν σχεδόν ολόκληρη την περιοχή στα σύνορα νότια της Τουρκίας, η οποία στο παρελθόν αποτελούσε την κύρια διαδρομή προμήθειας για το ISIS από άποψη υλικοτεχνικής υποστήριξης, πυρομαχικών, χρηματοδότησης και το ανθρώπινου δυναμικού.
Η Τουρκία έκτοτε έχει ως προτεραιότητα αποστολής της να εκπαιδεύσει Τουρκμένους πολιτοφυλακές με υποταγή στο τουρκικό κράτος ειδικότερα, καθώς και σουνιτικές δυνάμεις γενικότερα . Ο αμερικανικός στρατός τονίζει συνεχώς ότι η υποστήριξή του για τις SDF είναι προς τους Άραβες συμμετέχοντες σε αυτές. Εν τω μεταξύ, κουρδικές δυνάμεις του ENKS, προσκείμενες στο Δημοκρατικό Κόμμα του Κουρδιστάν του Ιράκ, με επικεφαλής τον Μασούντ Μπαρζανί, προσπαθούν για τη δημιουργία ενός κουρδικού στρατού της δική τους εικόνας. Έτσι, οι SDF της διαπολιτισμικής μορφής δεν αντιμάχονται μόνο δυνάμεις εχθρικές προς την κουρδική αυτοδιάθεση, αλλά και τα στενά κουρδικά εθνικιστικά σχέδια.
Ενώ αγωνίζονται ενάντια σε θηριώδης φασιστικούς εχθρούς ταυτόχρονα, οι SDF αποτελούν απλώς το φυσικό σύστημα αυτοάμυνας ενός ευρύτερου σχεδίου για την υπεράσπιση της κοινωνίας από την κρατικιστική, καπιταλιστική, πατριαρχική τάξη. Από την επανάσταση που κηρύχθηκε στην Ροτζάβα το 2012, οι άοκνες προσπάθειες αφιερώνονται στη δημιουργία μιας ρεαλιστικής, βιώσιμης εναλλακτικής λύσης για να εξασφαλιστεί μια ζωή με νόημα για τις διάφορες κοινότητες και ομάδες της περιοχής. Το σύστημα της Δημοκρατικής συνομοσπονδίας στη Βόρεια Συρία εγκρίθηκε από μεγάλες λαϊκές συλλογικότητες από όλες τις κοινότητες της περιοχής και προτείνει ένα μοντέλο για μία κοσμική, δημοκρατική, ισότητας των φύλων, ομοσπονδιακή Συρία, ενώ ο τοπικός πληθυσμός κινητοποίησε σε επίπεδο βάσης την μορφή των ριζοσπαστικών δημοκρατικών δομών, ξεκινώντας από τις μικρές κοινότητες δρόμου.
Μέσω του προτεινόμενου μοντέλου του Αμπντουλάχ Οτσαλάν, της Δημοκρατικής Αυτονομίας, ως πρακτική της άμεσης δράσης σε ένα σύστημα Δημοκρατικής συνομοσπονδίας, η καθημερινή ζωή στο Δυτικό Κουρδιστάν οργανώνεται μέσα από τη μετατροπή της πολιτικής σε μια ζωτική υπόθεση του κάθε κατοίκου του. Με τη δημιουργία εναλλακτικών μορφών κοινωνικής οργάνωσης μέσω της άμεσης αυτοδιαχείρισης και της αλληλεγγύης, προστατευόμενων μέσο των δομών των αυτόνομων γυναικών και της νεολαίας, χιλιάδες άνθρωποι έχουν μετατραπεί σε ενεργούς, αυτο-προσδιοριζόμενους παράγοντες της δικής τους ζωής.
Η Ριζοσπαστική δημοκρατία ενισχύει έτσι τους δεσμούς αλληλεγγύης που ο καπιταλισμός προσπαθεί τόσο επιθετικά να αποκόψει με σκοπό την παραγωγή των εξατομικευμένων εγωιστικών ατόμων που χρειάζεται για την κερδοσκοπική του ατζέντα. Μέσα από την άμεση και κοινόχρηστη συμμετοχή σε όλους τους τομείς της ζωής, οι κάτοικοι της περιοχής – οργανωμένοι σε αυτόνομες, μη-κρατικιστικές δομές – κατάφεραν την επίτευξη μιας πιο ουσιαστικής αίσθησης του εαυτού τους, της ευρύτερης κοινότητας και των δεσμών μεταξύ της δημοκρατίας και της ταυτότητας.
Στο Δυτικό Κουρδιστάν, υπάρχει εγγενής σχέση μεταξύ της ριζοσπαστικής δημοκρατίας και τις έννοιες του ανήκειν και της ταυτότητας που λαμβάνουν τις δημοκρατικές και ηθικές αξίες ως σημεία αναφοράς και όχι ως αφηρημένες έννοιες των εθνικιστικών μύθων, τις οποίες επικαλείται ο φασισμός. Με το παράδειγμα του Δημοκρατικού Έθνος ως αντίδοτο στον εθνικισμό του κράτους, οι πρωταγωνιστές της επανάστασης στο Δυτικό Κουρδιστάν προσπαθούν να διαμορφώσουν μια ταυτότητα γύρω από αρχές και όχι την εθνικότητα. Αυτό εξακολουθεί να επιτρέπει στις διαφορετικές ταυτότητες να συνεχίσουν να υπάρχου και να διαφέρουν και εξασφαλίζει τη δημοκρατία της νέας ενότητας που ανήκουν. Μόνο τέτοιες ισχυρές κοινότητες, με βάση την ηθική και πολιτική – μια «ηθική-πολιτική κοινωνία», κατά τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν – και όχι βασισμένες σε νοήματα και έννοιες εθνικών ταυτοτήτων, μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της, ενάντια στις ψυχικές και σωματικές επιθέσεις του φασιστικού εχθρού.
Η Ριζοσπαστική δημοκρατία πρέπει κατ ‘ανάγκη να είναι διεθνιστική στην προοπτική της, δίνοντας παράλληλα σε όλες τις ταυτότητες τον χώρο που απαιτείται για να οργανωθούν και να εκδημοκρατιστούν . Η δημιουργία των SDF ως αυτοάμυνα όλων των συνιστωσών της περιοχής πηγάζει από τη συνειδητοποίηση ότι ο χρόνος του έθνους-κράτους έχει τελειώσει και ότι μια ελεύθερη ζωή δεν μπορεί να κατασκευαστεί από εθνικιστικές νοοτροπίες αν αυτές είναι μεταξύ των αιτιών της αιματοχυσίας. Επιπλέον, η ίδια η παρουσία ενός αυτόνομου στρατού των γυναικών – δεσμευμένου για την απελευθέρωση των γυναικών από όλες τις εκφάνσεις της ανδρικής κυριαρχίας – σε μια θάλασσα μιλιταριστικής, πατριαρχικής βίας αποτελεί το πιο απελευθερωτικό, αντι-καπιταλιστικό, αντι-φασιστικό στοιχείο στο Δυτικό Κουρδιστάν. Οι αρχές που κινητοποιούν μια γυναίκα σε μια συντηρητική, πατριαρχική κοινωνία να είναι μια μαχήτρια για ένα δίκαιο και όμορφο κόσμο απαιτούν τεράστια ψυχική, συναισθηματική και σωματική προσπάθεια.
Είναι στην πραγματικότητα αρκετά ανατρεπτικό να τα βάζουμε με το σύμβολο του κυρίαρχου άντρα, προκειμένου να συνθλίψουμε την πατριαρχία οπουδήποτε. Αλλά αυτές οι κινήσεις θα πρέπει να συνοδεύεται από μια ευρύτερη κοινωνική επανάσταση. Με την οργάνωση σε συνεταιρισμούς, δήμους, συνελεύσεις και ακαδημίες, οι γυναίκες κατάφεραν να γίνουν η πιο ζωντανή, επαναστατική δύναμη στο Δυτικό Κουρδιστάν – οι εγγυητές της ελευθερίας. Ενώ η ανδρική κυριαρχία δεν έχει ακόμη ξεπεραστεί, οι γυναίκες έχουν ήδη δημιουργήσει μια γενική πολιτική κουλτούρα που πλέον δεν ομαλοποιεί – νομιμοποιεί την πατριαρχία και που σέβεται ανεπιφύλακτα τους μηχανισμούς λήψης αποφάσεων των αυτόνομων γυναικών.
Οι YPJ υπογραμμίζουν ότι ο πιο άμεσος τρόπος συντριβής της καπιταλιστικής νεωτερικότητας, του θρησκευτικής απόχρωσης φασισμού, του κρατισμού και άλλων μορφών αυταρχισμού είναι η απελευθέρωση των γυναικών. Η επιχείρηση Οργή του Ευφράτη για την απελευθέρωση της Raqqa, όπου το ISIS εξακολουθεί να διατηρεί χιλιάδες γυναίκες ως σκλάβες του σεξ, δεν είναι υπό την ηγεσία κανενός άλλου από μια Κούρδη γυναίκα με το όνομα Rojda Felat. Οι σκηνές των αγωνιστριών των YPJ να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται από τις γυναίκες που αναγκάστηκαν να ζήσουν σύμφωνα με τους κανόνες του ISIS για χρόνια, έχουν έρθει για να καθορίσου την ιστορία του εικοστού πρώτου αιώνα στην Μέση Ανατολή.
Ο ΑΝΤΙ-ΦΑΣΙΣΜΌΣ ΕΊΝΑΙ ΔΙΕΘΝΙΣΜΌΣ
Η δημόσια εικόνα των ενόπλων δυνάμεων της Ροτζάβα εμφανίζεται επαναλαμβανόμενα στα μάτια τμημάτων της Αριστεράς μετά την απελευθέρωση της Kobane. Αν και αυτό ήταν αναμφισβήτητα μια ιστορική μάχη, που κερδίθηκε από μια οργανωμένη κοινότητα και τη δύναμη των ελεύθερων γυναικών, η ευρεία συμπάθεια κατέρρευσε την ίδια στιγμή που οι εν λόγο δυνάμεις έλαβαν εναέρια υποστήριξη από την υπο αμερικανική ηγεσία, συμμαχία. Όντας εδώ και καιρό ένα από τα πιο αδικημένα θύματα του ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή, οι Κούρδοι και οι γείτονές τους δεν χρειάζονται καμία περαιτέρω διαφώτιση για τα δεινά της αυτοκρατορίας. Οι γενοκτονίες και σφαγές που διαπράχθηκαν εναντίον τους, μέσω συνεργασιών των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων είναι ακόμα ζωντανές στη μνήμη. Δογματικές, δυαδικές κοσμοθεωρίες και στενόμυαλες επικρίσεις δεν προτείνουν βιώσιμες εναλλακτικές λύσεις για τους ανθρώπους που αγωνίζονται για τη ζωή τους στο πεδίο. Το πιο σημαντικό, δεν σώζουν ζωές.
Για τους ανθρώπους των οποίων οι οικογένειες σφαγιάστηκαν από το ISIS, η ευκολία με την οποία Δυτική αριστεροί φαινόταν να υποστηρίζουν την απόρριψη της στρατιωτικής βοήθειας υπέρ των ρομαντικών εννοιών της επαναστατικής καθαρότητας, ήταν το λιγότερο αδιανόητες. Η υπεράσπιση του άνευ όρων αντι-ιμπεριαλισμού, ανεξάρτητου από την πραγματική ανθρώπινη ύπαρξη και τις συγκεκριμένες πραγματικότητες, είναι μία πολυτέλεια που εκείνοι μακριά από το τραύμα του πολέμου μπορούν να αντέξουν. Καλά γνωρίζοντας τους κινδύνους να εργαλειοποιηθούν ή να εγκαταλειφθούν από μεγάλες δυνάμεις όπως οι ΗΠΑ και η Ρωσία, αλλά έχοντας κολλήσει μεταξύ σφύρας και άκμονος, η προτεραιότητα των SDF ήταν – και παραμένει – πρώτα απ ‘όλα η επιβίωση και η εξάλειψη των πιο άμεσων απειλών για την ύπαρξη εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων σε όλα τα τεράστια τμήματα του εδάφους που ελέγχουν.
Ενώ ορισμένοι στη Δύση υιοθέτησαν μια ρεαλιστική στάση βασιζόμενοι σε αρχές αλληλεγγύης με τις SDF, η οποία αντιλαμβάνεται τις διαστάσεις στο πεδίο και εργάζεται μέσα από τις αντιφάσεις, άλλοι πήραν την υποτιθέμενη «συνεργασία με τον ιμπεριαλισμό» ως πρόσχημα για να αρνηθούν οποιαδήποτε μορφή αναγνώρισης των θετικών στοιχείων που η επανάσταση στο Δυτικό Κουρδιστάν θα μπορούσε να προτείνει στο πλαίσιο του πολέμου και του χάους. Φυσικά, καμία επαναστατική πράξη τους τελευταίους αιώνες δεν ήταν καθαρή και τέλεια. Και το γεγονός ότι οι SDF μπορούν όχι μόνο να πολεμούν σε μια τέτοια μάχη, αλλά επίσης να το πραγματώνουν με τα υψηλότερα ηθικά επίπεδα από ό, τι οποιοδήποτε άλλη ένοπλη μονάδα του Συριακού πολέμου είναι ένα σημαντικός έλεγχος για τον πόλεμο που οδηγούν. Αλλά ο θρησκευτικός δογματισμός στον οποίο μεγάλο μέρος της Δυτικής αριστεράς παραμένει μπλεγμένη – πάνω στο ζήτημα της Συρίας σε γενικές γραμμές και του Δυτικού Κουρδιστάν ιδιαίτερα – μας λέει περισσότερα για την κατάσταση της Δυτικής αριστεράς από τις ενεργές πραγματικότητες της αντιφασιστικής αντίστασης στο πεδίο .
Είναι εύκολο να απορρίπτεις οποιαδήποτε μορφή εξουσίας και δύναμης, όταν αυτά είναι μακριά από την προσιτότητα των επαναστατών. Αλλά είναι αναπόφευκτο να αντιληφθούν την επαναστατική δύναμη – και όταν είναι απαραίτητο, αρχή – με σκοπό την προστασία εκατομμυρίων. Απαιτεί γενναιότητα και την ανάληψη κινδύνων να προσπαθήσεις να θεσμοθετήσεις ένα απελευθερωτικό σύστημα χωρίς να πέσεις στις παγίδες του αυταρχισμού. Όσο οι επαναστατικές προσπάθειες δεν εξαλείφουν τον κίνδυνο του εγχώριου αυταρχισμού, την ιμπεριαλιστική συν-optation και την προδοσία, οι ιεραρχικές νοοτροπίες, η διαφθορά και οι καταχρήσεις θα επικρατήσουν.
Οι κυβερνήσεις που συμμετέχουν στον πόλεμο κατά του ISIS συνέβαλαν στο χάος μέσα από τη δική τους πολιτική, τον πόλεμο και το εμπόριο όπλων, και τελικά μοιράζονται την ίδια νοοτροπία με εκείνη που ζωντανεύει το ISIS. Ποτέ δεν μπορεί να είναι αυτοί που θα το νικήσουν. Οι κυριότεροι εχθροί του ISIS είναι ακριβώς εκείνοι που το αντιμετωπίζουν με ένα ριζικά διαφορετικό τρόπο σύλληψης της ζωής. Η νίκη ενάντια στον αυταρχικό εξτρεμισμό είναι δυνατή μόνο μέσω της ριζοσπαστικής δημοκρατίας και της απελευθέρωσης των γυναικών. Στο πλαίσιο αυτό, οι SDF αποτελούν ένα από τους πιο σημαντικούς αντι-φασιστικούς αγώνες της εποχής μας. Θα πρέπει να υποστηριχθούν.
Ο ηρωικός θάνατος της Arin Mirkan ήταν ένας ύμνος στη ζωή, στην ελευθερία, στην χειραφέτηση των γυναικών. Πέρα από την ανιδιοτελή δράση αλληλεγγύης προς τους ανθρώπους της και την ελευθερία των γυναικών, ιδίως ήταν ένα βαρύ πλήγμα όχι μόνο για το ISIS, αλλά στην ίδια νοοτροπία που διέπει το φετιχοποιημένο κέρδος του ατομικιστικού παγκόσμιου καπιταλισμού. Σε έναν κόσμο που σεξουαλικοποιεί και αντικειμενοποιεί τη γυναίκα, η Arin Mirkan χρησιμοποίησε το σώμα της σαν τελική προμετωπίδα ενάντια στο φασισμό.
Η μάχη της Kobane ενθουσίασε το δημιουργικό φαντασιακό των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Αυτό δείχνει ότι μία πολιτικά συνειδητή, οργανωμένη κοινωνία – ακόμα και με περιορισμένα μέσα – μπορεί να νικήσει τα βαρύτερα των όπλων, τις πιο σκοτεινές των ιδεολογιών και τους πιο τρομακτικούς από τους εχθρούς. Το έργο των αντι-φασιστών σήμερα πρέπει να είναι να μην παραδώσουν το νόημα της αντίστασης στους κρατικιστικούς και αυταρχικούς θεσμούς, και να διεκδικήσουν εκ νέου τα μέσα οργάνωσης και υπεράσπισης της κοινότητας. Για να αποτίσει φόρο τιμής στους ηρωικούς επαναστάτες όπως η ARIN Mirkan, ο αντιφασιστικός αγώνας πρέπει να κινητοποιηθεί σε όλους τους τομείς της ζωής και να πει:
Edi BES e – ya basta – αρκετά!
Πρόσφατα σχόλια