Άκρα Δεξιά ή νέα αντινεοφιλελεύθερη αριστερά;

Το φάντασμα του φασισμού γαλλικής εμπνεύσεως κουνά στα μούτρα των επικυρίαρχων της ΕΕ, ο Ιγγλέσιας, ηγέτης των podemos στην Ισπανία, λέγοντας ότι «εάν δεν καταλήξουν σε συμφωνία με την Ελλάδα, εάν συνεχίσουν να εφαρμόζουν έναν δογματισμό που έχει φέρει εμάς τους Ευρωπαίους σε μία καταστροφή, ίσως σε λίγους μήνες θα έχουν να διαπραγματευτούν με την Μαρίν Λε Πεν. Και δεν θέλω αυτό να συμβεί». Η διαπίστωση αυτή ίσως λίγο απέχει από την πραγματικότητα καθότι η αναφερόμενη κερδίζει διαρκώς πόντους στο πολιτικό στερέωμα της Γαλλίας με πατριωτικά συνθήματα και μπόλικο αντιγερμανισμό. Κι αυτό γιατί δεν υπάρχει αντίπαλος. Η υποβάθμιση του διεθνούς αντιαποικιοκρατικού κινήματος (του, από πολλούς αποκαλούμενο ως κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης) που την προηγούμενη δεκαετία ήταν σε αναβρασμό, η αφομοίωση τμήματός του από τις πολιτικές δυνάμεις της νέας αντινεοφιλελεύθερης αριστεράς (παγκόσμιο, πανευρωπαϊκό και σε διάφορες χώρες, κοινωνικά forum) καθώς και η πολυδιάσπασή του ήταν βασικοί όροι για την επέκταση του διεθνούς κεφαλαίου χωρίς αντίπαλο. Κι επειδή δεν υπάρχουν κενά στη ζωή και στην πολιτική, αναφαίνονται πόλοι διαμεσολάβησης που ναι μεν δεν υπερβαίνουν την εξαθλίωση αλλά θέτουν φρένο στην απόλυτη λεηλασία. Αυτούς εκφράζει και ο Τσίπρας στην Ελλάδα και ο Ιγγλέσιας στην Ισπανία.
Μήπως θα έπρεπε να ξανασκεφτούμε μια νέα Διεθνή;