διαμορφώνεται αντιγερμανικό μέτωπο διάσωσης της παγκόσμιας ηγεμονίας;

«Η Γερμανία ανησυχεί για τον πειρασμό του Παρισιού να παίξει το χαρτί Τσίπρα». Έτσι τιτλοφορείται η χθεσινή Λε Μοντ ενώ πιο κάτω γράφει: «Μια άλλη πηγή ανησυχίας για το Βερολίνο είναι ότι ο Φρανσουά Ολάντ δελεάζεται να παίξει το «χαρτί Τσίπρα». Τι να συμβαίνει άραγε, όταν αυστηρή προειδοποίηση στέλνει ο Ομπάμα από την Αμερική δέκα ημέρες πριν από την άτυπη σύνοδο κορυφής της ΕΕ; Τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τη Γερμανία όταν η μεγαλύτερη οικονομική εφημερίδα της γράφει ότι: «Η αθηναϊκή εξέγερση θα μπορούσε να εξαπλωθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη»;

Πανικός έχει επικρατήσει σε όλα τα διεθνή επιτελεία που έχουν στα χέρια τους την οικονομία του κόσμου. Η έξοδος της Ελλάδας θα μπορούσε να πυροδοτήσει εξελίξεις τις οποίες δεν θα μπορούσαν να συγκρατήσουν. Μοναδική ίσως λύση είναι η συγκράτηση της Γερμανίας. ΗΠΑ και Γερμανία, Ρωσία και Ιταλία και ευρωπαϊκός νότος φαίνονται να δημιουργούν παρ’ όλες τις σημαντικές διαφορές, σε άλλα μέτωπα, μια αντιγερμανική άμυνα. Ο Ομπάμα πραγματοποιώντας μια παρέμβαση για ένα σημαντικό γεωγραφικό σημείο του πλανήτη όπως η Ελλάδα δήλωσε: «…η δημοσιονομική πειθαρχία είναι σημαντική, οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις είναι απαραίτητες σε πολλές από αυτές τις χώρες, αλλά αυτό που μας δίδαξε η αμερικανική εμπειρία, είναι ότι ο καλύτερος τρόπος να μειώσεις τα ελλείμματα είναι να αποκαταστήσεις την δημοσιονομική σταθερότητα, είναι να αναπτυχθείς και όταν έχεις μια οικονομία σε ελεύθερη πτώση πρέπει να υπάρξει στρατηγική ανάπτυξης και όχι απλώς να γίνονται προσπάθειες πίεσης ενός πληθυσμού που δεινοπαθεί ολοένα και περισσότερο». Και ξέρουμε ότι πίσω από αυτή τη δήλωση “υπεράσπισης” της Ελλάδας κρύβονται οι τακτικές και οι στρατηγικές για τη Βαλκάνια, τη Μαύρη Θάλασσα, τη Μέση Ανατολή και ιδιαίτερα το κυπριακό. Ταυτοχρόνως κρύβεται και ο διακαής πόθος της συνέχισης ενός καταστροφικού μοντέλου που όσο και να μαζεύεται παίρνει δυνάμεις για να ξαναεπιτεθεί.
Ο πολυπολικός κόσμος της διαπραγμάτευσης για τη διεθνή ηγεμονία φαίνεται να βρίσκεται σε πόλεμο με τον ίδιο του τον εαυτό. Απέναντι σε αυτόν τα διεθνή κινήματα απουσιάζουν. Ο καπιταλισμός θα θριαμβεύσει για μια ακόμα φορά ύστερα απο΄ένα γερμανικό θάνατο;