Και ο πρώην εχθρός Άσαντ, έγινε σύμμαχος των ΗΠΑ

Η ρευστότητα και η αστάθεια είναι ο βασικός και ο πιο σταθερός κανόνας στις μέρες μας. Κι αυτό αφορά στην ιμπεριαλιστική εξουσία κυρίως, που ούτε ήθος έχει ούτε αρχές που να καθορίζουν με συνέπεια τις πράξεις της. Έτσι και οι ΗΠΑ βρίσκονται διαρκώς αντιμέτωπες με τα τέρατα που εξέθρεψαν εναντίον άλλων χωρών, πραγματοποιώντας συμμαχίες με αυτές τις χώρες τις οποίες αποφάσισαν να αποδιοργανώσουν. Η πολιτική αλλαγή άλλωστε στις ΗΠΑ αυτό σηματοδοτούσε με την εκλογή Ομπάμα: από τη μια να προλάβει τις συνέπειες της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος διεθνώς πραγματοποιώντας χειρουργικές τομές στην ίδια τη χώρα (ασφαλιστικό, δημόσια υγεία κλπ) και από την άλλη να περιορίσει ή να λειτουργήσει συγκεκριμένα την επεμβατική της μηχανή.

Ο νέος κανόνας απ’ ότι φαίνεται λειτουργεί και οι δεξαμενές σκέψης απελευθερωμένες από τις παλιές συνταγές της νέας τάξης της δεκαετίας του 90, προτρέπουν για συμμαχίες με τους πρώην εχθρούς: με το Ιράν, με τις μαχόμενες δυνάμεις του Κουρδιστάν και τώρα με τις δυνάμεις του μέχρι προσφάτως εχθρού, Άσαντ στη Συρία. Όπως μας πληροφορεί η ίδια πηγή: «Ενώ ο πόλεμος κατά της Συρίας είχε αποφασιστεί το 2001 για να σπάσει τον «Άξονα της Αντίστασης», για να αρπάξουν τα αποθέματα φυσικού αερίου της, και να αναμορφωθεί η «Ευρύτερη Μέση Ανατολή», οι προτεραιότητες της Ουάσιγκτον έχουν ανατραπεί. Ο νέος στόχος είναι να σταματήσει τη μετάδοση της τρομοκρατίας η οποία τροφοδοτείται από όλα τα εμπλεκόμενα κράτη και την οποία κανένα κράτος δεν είναι πλέον σε θέση να ελέγξει».  Είναι φανερό ότι ο ανεξέλεγκτος παράγοντας του ΙΚΙΛ ότι αποτελεί μια αστάθμητη δύναμη που μπορεί να ανατρέψει όχι μόνο τις ισορροπίες στη Μέση Ανατολή αλλά να μπορέσει να εκθρέψει την αποσταθεροποίηση στην καρδιά της ίδια της Δύσης. Το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα, οι προύχοντες της Ουάσιγκτον και των κυρίαρχων ΜΜΕ ελπίζουν τώρα τη νίκη της Συρίας του Μπασάρ αλ-Άσαντ. Το ερώτημα είναι αν αυτή η αναγκαστική και μέσα από αντιφάσεις νέα κίνηση των ΗΠΑ θα μπορέσει να δώσει τη δυνατότητα σε μια νέα διαπραγμάτευση για την επιστροφή των εκατομμυρίων προσφύγων, για μια αναδιοργάνωση της οικονομίας και των βασικών κοινωνικών τομέων (υγεία, εκπαίδευση, μεταφορές κλπ) που έχουν διαλυθεί, αν θα ξεπηδήσουν δυνάμεις που θα τεθούν ανάμεσα στο αυταρχικό καθεστώς Άσαντ και στον Τζιχαντισμό και γενικότερα αν θα δοθεί η δυνατότητα να αποκατασταθεί σε ένα βαθμό η ασφάλεια και η ισορροπία στη Συρία.

Όλα αυτά που αποτελούν σήμερα απλά μια ευχή δεν συμπίπτουν βεβαίως με τις προθέσεις για την ανακατάληψη του εδάφους από πλευράς αμερικανών στη Μέση Ανατολή αφού ο ιμπεριαλισμός δεν κάνει τίποτα πέρα από τις τακτικές του συμμαχίες, απουσία κινημάτων που ήδη χτυπήθηκαν αλύπητα εν τη γενέσει τους στη αραβική άνοιξη του 2011.