Σε επιχείρηση καταστολής έχει προβεί η Ιρλανδική κυβέρνηση τις τελευταίες μέρες με στόχο την ανάκαμψη του κινήματος εναντίων της εγκατάστασης μετρητών νερού. Το μέτρο προβλέπει την ίδρυση εταιρίας ύδρευσης και πληρωμήw για κατανάλωση νερού. Σε αντίθεση με την πεποίθηση ότι το νερό στην Ιρλανδία είναι δωρεάν, έρχεται η πραγματικότητα: η κατανάλωση νερού καθώς και η εγκατάσταση και συντήρηση του δικτύου, χρηματοδοτείται ήδη από τη φορολογία. Περαιτέρω, η ημικρατική εταιρία που έχει συσταθεί έχει ήδη λάβει 439 εκ. ευρώ το 2014 και αναμένεται να λάβει 399 εκ. το 2015 και 479 εκ. το 2016. Τα 2/3 εξ αυτών προήλθαν από τη φορολογία αυτοκινήτων, χρήματα δηλαδή που θα έπρεπε να πάνε για κατασκευή και επιδιόρθωση των δρόμων. Εδώ το κράτος δείχνει ξεκάθαρα τις προτεραιότητές του από τη μία αλλά και το πόσο ελαστικό μπορεί να είναι όταν πρόκειται για την εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων ενάντια στο δημόσιο.
Σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον για τα φτωχότερα στρώματα της ιρλανδικής κοινωνίας, λόγω της εφαρμογής μέτρων λιτότητας, μειώσεις μισθών και συντάξεων, αύξησης της ανεργίας κλπ. οι επιχειρούμενες χρεώσεις στο νερό έγιναν στην κυριολεξία η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Με αυτή την έννοια, το κίνημα, παρ’ όλο που εμφανίζεται ως απλά μια εναντίωση στο συγκεκριμένο μέτρο από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, έχει επί της ουσίας πολύ πιο βαθιά χαρακτηριστικά. Από τον Αύγουστο του 2013, που ήταν η έναρξη της εγκατάστασης μετρητών, μέχρι σήμερα, η Ιρλανδία ζει μια πολιτικοποίηση του κόσμου και κυρίως των φτωχών και λαϊκών στρωμάτων. Παρ’ όλες τις διαπιστώσεις ότι το μέτρο δε θα επηρεάσει αρνητικά τα νοικοκυριά, ότι «θα είναι καλό» ενάντια στη σπατάλη νερού (επιχείρημα που αποσύρθηκε πάρα πολύ γρήγορα από την ίδια την κυβέρνηση), ότι δεν είναι ένα βήμα προς την ιδιωτικοποίηση κλπ. η κυβέρνηση δεν μπόρεσε να πείσει. Ακόμα και σήμερα, ενάμιση χρόνο μετά, ένα 40% δεν έχει υπογράψει το συμβόλαιο με την Irish Water, ενώ ένα ποσοστό από αυτούς που έχουν υπογράψει δηλώνουν ότι δε θα πληρώσουν. Η κυβέρνηση παγιδευμένη στην αδυναμία της να πείσει τον κόσμο, έχει επιδοθεί σε απειλές για πρόστιμα, που όμως η ίδια η ανάπτυξη και αντίδραση του κινήματος την υποχρεώνει να πηγαίνει την ημερομηνία έναρξης των προστίμων όλο και πιο πίσω. Τελευταία, τράβηξε την ημερομηνία για μετά τις εκλογές.
Η ανάπτυξη του κινήματος, από μόνη της, έχει ενδιαφέρον αφού αρχικά ξεκίνησε από μικρές ομάδες κόσμου που οργανώθηκαν στις γειτονιές τους με στόχο να σταματήσουν την εγκατάσταση των μετρητών. Αυτό από μόνο του είναι ένα θετικό γεγονός αφού έφερε τον κόσμο πιο κοντά και τους ανθρώπους μεταξύ τους, αλλά και δημιούργησε ένα περιβάλλον ριζοσπαστικοποίησης, ένα χώρο διαλόγου αλλά και δράσης ενάντια στους μετρητές συγκεκριμένα αλλά και στη συγκυβέρνηση Fine Gael/Labour, ενάντια στη λιτότητα γενικότερα, και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Τα συνδικάτα και τα κόμματα της αριστεράς μπήκαν στον αγώνα με στόχο να στηρίξουν των αγώνα των κατοίκων και να δώσουν πολιτικό στίγμα. Το Sinn Fein αρχικά δε συμμετείχε αλλά ήταν τέτοια η ορμή του κινήματος που τραβήχτηκε και αυτό τελευταίο και καταϊδρωμένο με ένα πρόταγμα ανάθεσης του στυλ «στις επόμενες εκλογές, ψηφίστε μας και θα καταργήσουμε το μέτρο όταν γίνουμε κυβέρνηση». Παρ’ όλες τις διαφορετικές προσεγγίσεις στο κίνημα, τα συνδικάτα, έπαιξαν ένα σημαντικό ρόλο ενότητας κάτω από την ομπρέλα της καμπάνιας “Right2Water”. Σε αυτή την καμπάνια συμμετέχουν 5 συνδικάτα, καθώς και τα κόμματα της αριστεράς και το Sinn Fein. Η μεγάλη διαφορά μεταξύ τους είναι ότι τα συνδικάτα σε μια προσπάθεια ενοποίησης χωρίς σεχταρισμούς έχουν ένα πολύ ευρύ διεκδικητικό πλαίσιο ενώ η αριστερά (Anti-Austerity Alliance/Socialist Party και People Before Profit/Socialist Workers Party) καλεί σε μποϋκοτάζ και μη πληρωμή.
Οι συγκεντρώσεις, εκδηλώσεις/συζητήσεις και πορείες που έγιναν το 2014 συγκέντρωναν πάρα πολύ κόσμο, κάτι που φυσικά δεν ευχαρίστησε την κυβέρνηση, η οποία πίστευε ότι θα κοπάσει το κίνημα και όλα θα πάνε δεξιά (για την κυβέρνηση). Σε αυτό το περιβάλλον, στο οποίο η πολιτικοποίηση βαθαίνει και τα αιτήματα είναι όλο και πιο επίμονα, η κυβέρνηση αποφάσισε να εξαπολύσει ένα πόλεμο καταστολής. Τις τελευταίες μέρες έχουμε καθημερινές συλλήψεις 3-5 ατόμων, με την κατηγορία της συμμετοχής σε μία διαδήλωση που παγίδεψε και κράτησε στο αυτοκίνητό της την Joan Burton, αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και γνωστή για τις δηλώσεις της του τύπου «βλέπω οι διαδηλωτές έχουν κινητά τηλέφωνα, άρα μπορούν να πληρώσουν το λογαριασμό νερού», που την έκαναν από τα πιο μισητά πρόσωπα της συγκυβέρνησης. Ο αριθμός των συλληφθέντων έφτασε τους 21 ενώ ανάμεσά τους βρίσκονται ηγετικά στελέχη του κινήματος καθώς και παιδιά 14-17 χρονών. Όλοι μέχρι σήμερα έχουν αφεθεί ελεύθεροι ενώ η αστυνομία και η συγκυβέρνηση αρνούνται τη μεταξύ τους συνεργασία λέγοντας ότι η αστυνομία προέβη στις συλλήψεις ανεξάρτητα. Βέβαια μιλάμε για ένα περιστατικό που έγινε πριν από 2 μήνες και ένας μεγάλος αριθμός αστυνομικών δουλεύει πάνω στην υπόθεση με σκοπό να παγιδεύσει νομικά και κατασταλτικά τους διαδηλωτές σε μια προσπάθεια κάμψης του ηθικού του κινήματος. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές μαθαίνουμε ότι 5 διαδηλωτές ακόμα συνελήφθηκαν γιατί διαδήλωναν σε μικρότερη των 20 μέτρων απόσταση από την εγκατάσταση μετρητών νερού.
Είναι πλέον σίγουρο ότι αυτά τα μέτρα όχι απλά δεν τρομάζουν τους διαδηλωτές αλλά αντιθέτως τους πεισμώνουν και τους δυναμώνουν να συνεχίσουν να οργανώνονται σε ένα δίκαιο αγώνα.
Άγγελος Παναγιωτόπουλος, από το “The Bottom Dog”, Λίμερικ, Ιρλανδία
Πρόσφατα σχόλια