Ενας μήνας συμπληρώνεται αύριο από τις ελληνικές εκλογές και την «αλλαγή σελίδας», που επικαλέστηκε το Σάββατο ο Αλ. Τσίπρας. Ενας μήνας με πυκνές εξελίξεις, αμέτρητες επισκέψεις, τηλεφωνήματα και επαφές, δημόσιες και παρασκηνιακές, αλλά και πλήθος από συμβολικές δηλώσεις και κινήσεις προς το διεθνές ακροατήριο, καθώς από την πρώτη στιγμή η νέα ελληνική κυβέρνηση προσπάθησε να «διεθνοποιήσει» το ζήτημα του χρέους και να σφυρηλατήσει νέες συμμαχίες κατά της γερμανόπνευστης πολιτικής αέναης λιτότητας.

«Υπάρχει πάντα ένας ηλίθιος» – λέει το ιρλανδικό «χοιρίδιο» για την Ελλάδα, ενώ πέφτει μαζί με τους άλλους εταίρους στον γκρεμό της λιτότητας. Η γελοιογραφία είναι του Μάρτιν Τέρνερ, από τους «Irish Times» |

Από αυτή την άποψη, η «συμφωνία» που επιτεύχθηκε στα μαρμαρένια (σ)αλώνια του Eurogroup την περασμένη Παρασκευή, με το πιστωτικό… Λούγκερ των Γερμανών κολλημένο στον κρόταφό μας, δεν είναι για την Ελλάδα παρά μια «ανάσα» τεσσάρων μηνών, προκειμένου η Αθήνα να βρει τον χρόνο για να αντιμετωπίσει από καλύτερη θέση αλλά και με ισχυρότερες «πλάτες», ευρωπαϊκές και παγκόσμιες, τον χαλύβδινο άξονα της δημοσιονομικής αυστηρότητας: αυτό, τουλάχιστον, υποστηρίζει ο ίδιος ο Ελληνας πρωθυπουργός, όταν λέει ότι η συμφωνία της Παρασκευής «ίσως αποδειχτεί σημαντικότερη για την Ευρώπη απ’ ό,τι για την Ελλάδα»…

Πόση αλήθεια κρύβει άραγε αυτή η φράση; Αλλάζει όντως κάτι στην Ευρώπη; Αμφισβητείται, έστω και δειλά, η στρατηγική της λιτότητας, μετά την πρώτη «μετωπική» της Γερμανίας και των δορυφόρων της με την… ανάδελφη ακόμη, σε κυβερνητικό τουλάχιστον επίπεδο, Ελλάδα; Γιατί, κακά τα ψέματα, μπορεί να βρήκαμε μια κάποια (φραστική κυρίως) στήριξη σε ορισμένα από τα αιτήματα και επιχειρήματά μας από «θεσμικούς» παράγοντες όπως ο Γιούνκερ και ο Μοσκοβισί, αλλά και από ορισμένους σημαντικούς Ευρωπαίους ηγέτες, όπως ο Ολάντ, ο Ρέντσι και ο Φάιμαν, αλλά στο Eurogroup αντιμετωπίσαμε ουσιαστικά ένα αδιαπέραστο τείχος 18 υπουργών, με αδιαφιλονίκητο αρχηγό τον αδιάλλακτο Σόιμπλε και μοναδική ατζέντα την καθυπόταξη της «άτακτης» Ελλάδας στα δεσμά του Μνημονίου, πριν προλάβει η ενοχλητική χώρα μας να… χαλάσει την πιάτσα των πρόθυμων εταίρων.

«Γερμανοτσολιάδες»

Διόλου τυχαία, μάλιστα, οι πλέον αδιάλλακτοι… «γερμανοτσολιάδες» του Eurogroup, αλλά και της συνόδου κορυφής της προπερασμένης Πέμπτης, αυτοί που δεν ήθελαν να δώσουν στη χώρα μας ούτε τα ψίχουλα «δημιουργικής ασάφειας» (sic) που τελικά πήραμε, ήταν οι υποτιθέμενοι φυσικοί σύμμαχοί μας, δηλαδή τα άλλα θύματα των μνημονίων -οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι, οι Ιρλανδοί «ομοιοπαθείς» μας. Λογικό: οι μνημονιακοί κυβερνήτες των υπόλοιπων PIIGS, με πρώτο τον εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσόντα Ισπανό πρωθυπουργό Μαριάνο Ραχόι, γνωρίζουν πως ακόμη και η παραμικρή υποχώρηση του ευρω-διευθυντήριου στα ελληνικά αιτήματα για χαλάρωση του αντι-αναπτυξιακού βρόχου θα αποκαλύψει στους λαούς τους τη δική τους διαπραγματευτική ανυπαρξία, την de facto εθελοδουλεία τους, στα κελεύσματα των ντόπιων και ξένων πιστωτικών και εργοδοτικών ελίτ.

Αυτή ακριβώς η εμμονική άρνηση του άξονα λιτότητας σε κάθε διαπραγματευτική υποχώρηση αποδεικνύει τελικά πως η Ελλάδα έχει ήδη πετύχει, με την παρουσία της και μόνο στο πεδίο της μάχης, τον σκοπό της για «διεθνοποίηση» του προβλήματος. Αντιμέτωπος με τον «θρασύ» Βαρουφάκη, ο σχεδιαστής του πανευρωπαϊκού δημοσιονομικού ζουρλομανδύα Σόιμπλε άφησε κατά μέρος τις λεπτότητες και αμφισβήτησε ευθέως όχι μόνο το δικαίωμα της όποιας ελληνικής (και μελλοντικά ισπανικής, πορτογαλικής ή ιρλανδικής) κυβέρνησης να διαμορφώνει τις βασικές οικονομικές επιλογές της κάθε χώρας, αλλά και το ίδιο το δικαίωμα των λαών να επιλέγουν τις κυβερνήσεις τους. Οι Γερμανοί επικυρίαρχοι απαίτησαν ωμά την αντικατάσταση του Βαρουφάκη, αξίωσαν πλήρη υποταγή, πιέζοντας ουσιαστικά τη χώρα μας σε ένα άτακτο Grexit – ενώ οι υπόλοιποι υπουργοί περίμεναν υπομονετικά το… φιρμάνι του Τεύτονα αρχηγού.

Γιατί το έκαναν αυτό; Γιατί «λυσσάνε» να πνίξουν το ελληνικό βρέφος στην κούνια; Μα γιατί οι ρωγμές στο πανευρωπαϊκό στρατόπεδο της λιτότητας, που φυσικά υπήρχαν και πριν από τις ελληνικές κάλπες, τώρα μεγαλώνουν καθημερινά μπροστά στα μάτια τους. Προχθές, στη Μαδρίτη του ετοιμόρροπου κ. Ραχόι διαδήλωσαν χιλιάδες άνθρωποι ενάντια στο «πολιτικό και οικονομικό πραξικόπημα» των Βρυξελλών, που «επιβάλλουν τη λιτότητα διαμέσου του δικομματισμού, της κατάργησης των εργασιακών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, των ιδιωτικοποιήσεων και των περικοπών» και «οδήγησαν με τα νομοθετήματά τους σε εκατοντάδες χιλιάδες κατασχέσεις και εξώσεις οδηγώντας στην αυτοκτονία εκατοντάδες πολίτες», όπως έγραφε το κάλεσμα των διοργανωτών της νέας «Παλίρροιας των Πολιτών». Και διοργανωτής δεν ήταν μόνο το Podemos, που προηγείται με μεγάλη διαφορά στις δημοσκοπήσεις, αλλά πλήθος κινήματα βάσης -οι μεγάλες Mareas («Παλίρροιες»), η «Πράσινη» της Παιδείας και η «Λευκή» της Υγείας, η «Πλατφόρμα» ενάντια στις εξώσεις κ.ά.

Οι αντάρτες

Ταυτόχρονα, τόσο στη Γαλλία όσο και στην Ιταλία οι δυνάμεις κατά της λιτότητας ενισχύονται καθημερινά – όχι μόνο στους δρόμους και τους χώρους εργασίας, αλλά και μέσα στα κυβερνώντα «σοσιαλδημοκρατικά» κόμματα, όπου οι «αντάρτες» απειλούν πλέον τη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία. Η κυβέρνηση Βαλς πριν από λίγες μέρες έχασε επί της ουσίας τη δεδηλωμένη στην προσπάθεια της να περάσει νέο νόμο για τα εργασιακά, ενώ το ίδιο κινδυνεύει να πάθει και ο Ματέο Ρέντσι, που έχει συσπειρώσει εναντίον του όλα τα εργατικά συνδικάτα.

Αλλά και στις «μικρές» χώρες, τα πράγματα αγριεύουν για τους μνημονιακούς: στην Ιρλανδία, το κίνημα κατά των αυξήσεων στους λογαριασμούς ύδρευσης φουντώνει, στην Κροατία ένας νεαρός φοιτητής έκανε πρόσφατα την έκπληξη στις προεδρικές εκλογές ως επικεφαλής κινήματος κατά των εξώσεων, ενώ στη γειτονική μας Βουλγαρία η μία κυβέρνηση διαδέχεται την άλλη μετά τις μεγάλες διαδηλώσεις του 2014 για την τιμή του ρεύματος.

Βλέπουν τον Τσίπρα και τον ελληνικό λαό σαν μπροστάρη στον δικό τους αγώνα για ανάπτυξη, ευημερία και αξιοπρέπεια. Αυτά βλέπει η Ανγκελα και ο Βόλφγκανγκ και χάνουν τον ύπνο τους, αυτά βλέπουμε κι εμείς και παίρνουμε δύναμη για τις δύσκολες μέρες που έρχονται.