Ανταπόκριση από τη δίκη των Μick Wallace και Clare Daly και δυο σκέψεις για το αντιπολεμικό κίνημα στην Ιρλανδία.

Του Άγγελου Παναγιωτόπουλου, από το “The Bottom Dog”, Λίμερικ, Ιρλανδία
Αναβολή πήρε η δίκη των ανεξάρτητων βουλευτών Clare Daly και Mick Wallace για την απόπειρά τους να επιθεωρήσουν αμερικάνικο στρατιωτικό αεροπλάνο στο Αεροδρόμιο του Shannon για τις 10 Μαρτίου. Το παρατηρητήριο του Shannon (ShannonWatch) παρακολουθεί την εξέλιξη της δίκης και ενημερώνει τακτικά τόσο για τη δίκη όσο και για την παρουσία αμερικάνικων στρατιωτικών αεροσκαφών στο αεροδρόμιο. Από την έως τώρα εξέλιξη της δίκης έχουν αναδειχθεί ήδη κάποια σημαντικά στοιχεία σύμφωνα με το ShannonWatch.
Ως μάρτυρες υπεράσπισης έχουν καταθέσει μέχρι στιγμής ο δημοσιογράφος των Irish Times για ζητήματα ασφαλείας Tom Clonan, ο αναπληρωτής γραμματέας του ΟΗΕ Denis Halliday, o ανεξάρτητος δικηγόρος διεθνούς δικαίου και ειδικός σε ζητήματα ουδετερότητας Roberto Zamora και ο Edward Horgan από το ShannonWatch. Σύμφωνα με το ShannonWatch «επίσης, μάρτυρας -πρώην εργαζόμενος του αεροδρομίου- κατέθεσε ότι έβλεπε συστηματικά όπλα στα ντουλαπάκια των αεροπλάνων καθώς και κάτω από τα καθίσματα, ενώ άλλα αεροπλάνα βρίσκονταν μακριά από το κτήριο του terminal και δεν επιτρεπόταν η επιβίβαση των εργαζόμενων που πήγαιναν το φαγητό σε αυτά. Σε αυτά οι εργαζόμενοι αναφέρονταν ως «rendition planes», αεροπλάνα δηλαδή που μετέφεραν αιχμάλωτους».
Συνεχίζοντας, το ShannonWatch βάζει ζήτημα συνενοχής του Ιρλανδικού κράτους σε καταπάτηση ανθρώπινων δικαιωμάτων με την παρουσία και εξυπηρέτηση αμερικάνικων αεροπλάνων στο αεροδρόμιο του Shannon. Τονίζει συγκεκριμένα:
«Το ότι αυτά τα αεροπλάνα βρίσκονταν σε Ιρλανδικό έδαφος καθώς και το γεγονός ότι δέχονταν τις υπηρεσίες του αεροδρομίου καθιστά την Ιρλανδία συνένοχη σε καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είναι σημαντικό να αποκαλυφθεί με ποιούς τρόπους κουκουλωνόταν αυτή η συνενοχή και πώς επιτρεπόταν η συνέχισή της, ούτως ώστε να βρεθούν οι ένοχοι για το ρόλο της χώρας σε βασανισμούς και –σχεδόν- βέβαιο θάνατο αμέτρητων ανθρώπων, πολλών εξ αυτών αθώων, σε στρατόπεδα της CIA σε όλο τον κόσμο. Ελπίζουμε ότι πολλοί περισσότεροι εργαζόμενοι στο αεροδρόμιο του Shannon, πρώην και νυν, θα μιλήσουν έτσι ώστε να κατανοήσουμε τι πραγματικά συμβαίνει στο αεροδρόμιο την τελευταία δεκαπενταετία».
Στην ανακοίνωση διαβάζουμε παρακάτω: «ως νομοθέτες ο Mick Wallace και η Clare Daly έχουν υποχρέωση να δράσουν για να τερματίσουν τη συνενοχή της Ιρλανδίας στην καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και τον πόλεμο. Δρουν, όχι απλά ως πολίτες, αλλά και ως νομοθέτες και πολιτικοί».
Η προσπάθεια ανάδειξης του ζητήματος μέσα από τα κανάλια της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης και της δικαιοσύνης παρ’ όλα αυτά χάνεται σε ένα ανεξέλεγκτο γαϊτανάκι όπου όλοι δηλώνουν ανεύθυνοι για την κατάσταση. Τα δικαστήρια αρνούνται να επέμβουν σε πολιτικά ζητήματα ενώ όταν γίνονται ερωτήσεις στη Βουλή για την κατάσταση του αεροδρομίου του Shannon και τη χρήση του από τον αμερικάνικο στρατό οι υπουργοί της κυβέρνησης παίζουν τις κουμπάρες. Ο υπουργός άμυνας, δείχνει τον υπουργό δικαιοσύνης ο οποίος με τη σειρά του δείχνει τον υπουργό μεταφορών κι αυτός στη συνέχεια δείχνει τον υπουργό εξωτερικών… να κάνει τη μάνα!
Η κατάσταση του αντιπολεμικού κινήματος στην Ιρλανδία είναι αρκετά διαφορετική. Το γεγονός ότι σε μεγάλο βαθμό οι σχέσεις των Ιρλανδών με την Αμερική ήταν πάντα πολύ φιλικές -από την εποχή που ο Ντε Βαλέρα πήγε στην Αμερική και μάζεψε 5 εκ. δολάρια για τον αγώνα του Ιρλανδικού κράτους τον Ιούνιο του 1917- σε συνδυασμό με τη μεγάλη κοινότητα Ιρλανδών μεταναστών στην Αμερική, έκανε τον «πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία» που εξαπέλυσε ο Μπους ο νεότερος πιο εύπεπτο. Επίσης η παρουσία του αμερικάνικου στρατού στο αεροδρόμιο του Shannon παρουσιάστηκε ως ένα οικονομικά ωφέλιμο γεγονός (κορίτσια, ο στόλος!). Η τελευταία αυτή παράμετρος κάνει τη δουλειά του αντιπολεμικού κινήματος ακόμα πιο δύσκολη, ειδικά σε σχέση με τα εργατικά συνδικάτα.
Σε παλιότερη εκδήλωση στο Εργατικό Κέντρο του Λίμερικ με κεντρική ομιλήτρια την τότε άρτι αποφυλακισθείσα Margaretta D’Arcy, οι αντιδράσεις στην προτροπή της για επέμβαση του αντιπολεμικού κινήματος μαζί με τα συνδικάτα στο αεροδρόμιο με στόχο την απομάκρυνση του Αμερικάνικου στρατού και τη διατήρηση της ουδετερότητας, ήταν έντονες. Τα επιχειρήματα ήταν δύο ειδών. Μέλη των συνδικάτων απάντησαν ότι ρόλος τους είναι η προστασία των εργαζόμενων και έθεσαν το ζήτημα ότι οποιαδήποτε επέμβαση στο αεροδρόμιο μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα εργαζόμενων εκεί. Το άλλο επιχείρημα ήταν η απώλεια θέσεων εργασίας σε περίπτωση που φύγει ο Αμερικάνικος στρατός.
Παρ’ όλο που και τα δυο αυτά επιχειρήματα έχουν καταρριφθεί, έχουμε ακόμα πάρα πολύ δουλειά για να εξαλειφθεί η μανατζερίστικη αντίληψη και η οικονομίστικη σκέψη από τα εργατικά συνδικάτα έτσι ώστε το εργατικό κίνημα να αποκτήσει πιο πολιτικά χαρακτηριστικά. Σε αυτή την κατεύθυνση είναι σημαντικός ο διάλογος μεταξύ των αγωνιστών του αντιπολεμικού κινήματος με τα συνδικάτα αλλά και τα κομμάτια της κοινωνίας που τώρα πολιτικοποιούνται και ριζοσπαστικοποιούνται μέσα από το κίνημα για το νερό και ενάντια στη λιτότητα. Σε αυτό το πλαίσιο, τον τελευταίο καιρό έχει ανοίξει η συζήτηση στα συνδικάτα σε σχέση με τον αντιδραστικό νόμο που απαγορεύει τις πολιτικές απεργίες αλλά και τα αποτελέσματα της κοινωνικής ειρήνης των «συνεταίρων» κράτους-εργοδοτών-συνδικαλιστών, που οδήγησε στην περαιτέρω γραφειοκρατικοποίηση και λήθαργο των συνδικάτων στην Ιρλανδία για αρκετά χρόνια. Τα τελευταία τουλάχιστον δύο χρόνια, κυρίως νέοι, συνδικαλιστές και ακτιβιστές μπαίνουν δυναμικά στην προσπάθεια ριζοσπαστικοποίησης για να επαναφέρουν το κεντρικό σύνθημα του ιρλανδικού συνδικαλισμού «educate-agitate-organise»… εκπαίδευσε, τάραξε τα νερά, οργανώσου!

Πηγή: http://www.shannonwatch.org/blog/court-case-highlights-issues-relating-us-military-and-cia-use-shannon-airport