Του Άγγελου Παναγιωτόπουλου, από το “The Bottom Dog”, Λίμερικ, Ιρλανδία
Σαν σήμερα, 1 Μαρτίου του 1981 ξεκινά απεργία πείνας “το γελαστό παιδί” της Ιρλανδίας, Ο Μπόμπι Σαντς, γνωστός και ως ο γελαστός Μπόμπι. Ο Ρόμπερτ (Μπόμπι) Σαντς είναι ο πρώτος από τους κρατούμενους μέλη του ΙΡΑ που ξεκινάν απεργία πείνας για την αναγνώρησή τους ώς πολιτικοί κρατούμενοι. Η Βρετανική κυβέρνηση αποχαρακτήρισε τους πολιτικούς κρατούμενους του ΙΡΑ το 1976, και απέσυρε όλα τα δικαιώματα τους (να φορούν τα δικά τους ρούχα και να συνευρίσκονται χωρίς περιορισμούς με τους συγκρατούμενούς τους). Κατά τη Θάτσερ, οι κρατούμενοι μέλη του ΙΡΑ ήταν απλά περιθωριακοί που δεν εκπροσωπούσαν κανένα.
“Στέκομαι στο μεταίχμιο ενός τρεμάμενου κόσμου. Ο θεός ας αναπαύσει την ψυχή μου” Γράφει την πρώτη μέρα της έναρξης της απεργίας πείνας στο ημερολόγιο που κρατούσε τις πρώτες 17 μέρες της απεργίας ο Σαντς. “Είμαι πολιτικός κρατούμενος. Είμαι πολιτικός κρατούμενος επειδή είμαι απώλεια ενός μόνιμου πολέμου ο οποίος διεξάγεται μεταξύ του καταπιεσμένου ιρλανδικού λαού και ενός ξένου, καταπιεστικού καθεστώτος που αρνείται να αποχωρήσει από τη γή μας”.
Μεγαλωμένος στο Βόρειο Μπέλφαστ, οι διαχωρισμοί και η γκετοποίηση έπαιξαν καίριο ρόλο στην πολιτικοποίηση του Μπόμπι, ο οποίος εντάχθηκε στον ΙΡΑ στα 18 του. Η οικογένειά του εκδιώχθηκε από το πατρικό σπίτι όταν ο Μπόμπι ήταν 10 ετών. Οι τραμπουκισμοί και οι διώξεις ήταν τα βιώματά της παιδικής του ηλικίας. “Ήμουν απλά ένα εργατόπαιδο από ένα γκέτο, αλλά είναι η καταπίεση που γεννά το επαναστατικό πνεύμα της ελευθερίας. Δε θα συμβιβαστώ έως ότου καταφέρω να απελευθερώσω την πατρίδα μου, έως ότου η Ιρλανδία γίνει μία κυρίαρχη, ανεξάρτητη σοσιαλιστική δημοκρατία”, θα γράψει αργότερα.
Η πρώτη σύλληψη και καταδίκη του ήρθε το 1972 για κατοχή όπλων και έκτισε ποινή 3 χρόνων στα κελιά του μπλοκ Η στις φυλακές του Λονγκ Κες ως πολιτικός κρατούμενος. Αποφυλακιζόμενος το 1976 γυρίζει στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Παράλληλα, λόγω της συνεχόμενης γκετοποίησης και χειροτέρευσης της ζωής στις φτωχογειτονιές ξεκινά έναν αγώνα συσπείρωσης των φτωχών ενοικιαστών για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης στο γκέτο του Τουίνμπρουκ όπου ζούσε με την οικογένειά του. Η συνεισφορά του Σιν Φέιν και η αλληλεγγύη που τα μέλη του έδειχναν στις εργατικές γειτονιές ήταν πολύ σημαντική και εξηγεί τις σχέσεις που ακόμα και σήμερα έχει το Σιν Φέιν με τις εργατικές κοινότητες, όπως έγραφα και σε προηγούμενο άρθρο.
Σε 6 μήνες συλλαμβάνεται ξανά κατηγορούμενος για συμμετοχή σε τρομοκρατική ενέργεια. Παρ’όλο τα βασανιστήρια κατά τη διάρκεια της ανάκρισης ο Σαντς αρνείται να δώσει οποιαδήποτε πληροφορία εκτός του ονόματός του, της ηλικίας του και της διεύθυνσής του. Ο δικαστής παραδέχεται ότι δεν υπήρχαν αποδεικτικά στοιχεία για τη συμμετοχή στην έκρηξη αλλά παρ’ όλα αυτά καταδικάζει το Σαντς και 3 ακόμα νεαρούς σε φυλάκιση 14 ετών για από κοινού κατοχή ενός περιστρόφου. Ο Σαντς περνάει τις πρώτες 22 μέρες της ποινής του σε απομόνωση, τελείως γυμνός έως ότου να μεταφερθεί στο μπλοκ Η, που οι συγκρατούμενοί του μέλη του ΙΡΑ είχαν γύρω τους απλά την κουβέρτα τους αρνούμενοι να φορέσουν τα ρούχα της φυλακής και διεκδικώντας στάτους πολιτικού κρατούμενου.
Η στάση των Βρετανών ήταν άκαμπτη, ήταν γι’ αυτούς μια ευκαιρία να συντρίψουν τον ΙRΑ ποινικοποιώντας τους αγωνιστές σε μια προσπάθεια απομόνωσής τους από την υπόλοιπη κοινωνία. Τόσο οι “άνθρωποι με τις κουβέρτες” όσο και οι υποστηρικτές τους έξω από τη φυλακή, συνειδητοποιώντας τα αποτελέσματα που κάτι τέτοιο θα είχε για το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα αποφάσισαν να εντείνουν τον αγώνα τους. Ο Σαντς μπαίνει μπροστάρης σε αυτό τον αγώνα και ξεκινάει πρώτος την απεργία πείνας. Εν γνώση πως οι Βρετανοί δε θα κάνουν πίσω επέμεινε να ξεκινήσει μόνος του 2 βδομάδες πριν από τους υπόλοιπους συγκρατούμενούς του με την ελπίδα να σωθούν κάποιοι από το βέβαιο θάνατο στον οποίο όδευε ο ίδιος.
31 μέρες μετά την έναρξη της απεργίας πείνας, ο Σαντς, εξαντλημένος και πλέον στο νοσοκομείο της φυλακής, βάζει υποψηφιότητα στις εκλογές που προκαλούνται λόγω του ξαφνικού θανάτου του βουλευτή Φρανκ Μακγκουάιρ, ενός ανεξάρτητου βουλευτή υποστηρικτή του αγώνα των κρατούμενων. Παρ’ όλο που ο Σαντς εκλέχτηκε βουλευτής κερδίζοντας τις εκλογές, γνώριζε πολύ καλά ότι θα συνέχιζε τον αγώνα μέχρι τέλους. “Στην κατάστασή μου δε μπορεί κάποιος να είναι αισιόδοξος” έλεγε.
Στη 1:17πμ 5 Μαΐου, μετά από 66 μέρες απεργίας πείνας ο Σαντς αφήνει την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο των φυλακών αγωνιζόμενος για την αναγνώριση της πολιτικής του δράσης, για την ελευθερία. “Φυσικά κάποιος μπορεί να δολοφονηθεί αλλά παραμένω να είμαι αυτό που είμαι, ένας πολιτικός αιχμάλωτος πολέμου, και κανένας, ούτε καν οι Βρετανοί μπορούν να το αλλάξουν αυτό”
Πηγές: http://www.antiwarsongs.org/categoria.php?id=35&lang=en
http://www.bobbysandstrust.com/hungerstrikers/bobby-sands
Πρόσφατα σχόλια