από την Κόντρα
«Οι γαλλικές αρχές διερευνούν επίσης πέρα από τα κίνητρα του εικοσιεπτάχρονου και δεν αποκλείουν την πιθανότητα ενός τεχνικού προβλήματος του Airbus. “Αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να αποκλείσουμε και την πιθανότητα ενός τεχνικού λάθους”, είπε το Σάββατο στο κανάλι BFMTV ο επικεφαλής των γάλλων διορισμένων ερευνητών στο Ντίσελντορφ, Jean-Pierre Michel. Οι έρευνες προχωρούν, όμως λείπουν ακόμη οι “τεχνικές λεπτομέρειες”. Οι ειδικοί ελπίζουν να μάθουν τι ακριβώς συνέβη πριν από την πτώση του αεροπλάνου προπαντός από το δεύτερο μαύρο κουτί, το οποίο ακόμη ψάχνουν στον τόπο του δυστυχήματος» (άρθρο της Tageszeitung, Κυριακή 29.3.15, http://www.taz.de/Crash-der-Germanwings-Maschine/!157256/).
Πώς μπορεί να ταιριάξει αυτή η δήλωση του στρατηγού Ζαν Πιέρ Μισέλ, αρχηγού της γαλλικής δικαστικής αστυνομίας, επικεφαλής της τριμελούς αντιπροσωπίας, που πήγε στο Ντίσελντορφ για να βοηθήσει στις έρευνες, με όλο αυτόν τον οχετό «πληροφοριών» γύρω από το δυστύχημα, που μας βομβαρδίζουν το τελευταίο διάστημα;
Μόνο οχετό μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς όλη αυτή την «ψυχαναλυτική έρευνα» για το ποιόν της πάθησης του νεκρού συγκυβερνήτη Αντρέας Λούμπιτς από τον κάθε λογής «ειδικό», που έχουμε αναγκαστεί να υποστούμε το τελευταίο διάστημα από τα μέσα μαζικής παραπληροφόρησης. Ηταν καταθλιπτικός, μανιοκαταθλιπτικός, είχε αυτοκτονικές τάσεις ή όχι ο συγκυβερνήτης «καμικάζι»; Ενας καταθλιπτικός με αυτοκτονικές τάσεις δεν είναι δολοφόνος, όπως και ένας μανιοκαταθλιπτικός. Το μόνο κακό που μπορούν να κάνουν αυτοί οι άνθρωποι είναι να καταστρέψουν τον εαυτό τους. Αυτό όμως ουδόλως ενδιαφέρει τους «αναλυτές» της συμφοράς που διαστρεβλώνουν με τον πιο κατάφωρο τρόπο την επιστήμη της ψυχιατρικής για να πουλήσουν το κομμάτι τους και να βγάλουν λάδι την εταιρία. Οπως δεν τους ενδιαφέρει το ότι στοχοποιούν μία ολόκληρη ομάδα ανθρώπων, τους πιλότους αεροσκαφών, που από δω και πέρα θα πρέπει να τους βλέπουμε σαν εν δυνάμει δολοφόνους, ικανούς για το χειρότερο έγκλημα!
Πρωταγωνιστής σ’ αυτό το άθλημα (ποιος άλλος;) η γερμανική Bild που φιλοξένησε μάλιστα και τη θεωρία ενός γερμανού «ψυχοθεραπευτή» για να προσδώσει επιστημονικό κύρος στις ανοησίες που διαδίδει. Σύμφωνα με τον «ψυχοθεραπευτή», ο Λούμπιτς είχε προμελετημένο και καλά οργανωμένο σχέδιο και «είχε ζήσει το ράλι του θανάτου πάνω από 100 φορές». Το αποκορύφωμα της… επιστημονικής ανάλυσης: «Ατομα όπως αυτός έχουν απίστευτη επιθετικότητα. Πρόκειται για καταθλιπτικές προσωπικότητες»!
Την πηγή του οχετού πρέπει να την αναζητήσουμε στη βεβαιότητα με την οποία ο εισαγγελέας της Μασσαλίας απέδωσε την ευθύνη στον Λούμπιτς, αμέσως μετά την ανάλυση του πρώτου μαύρου κουτιού από γερμανούς εμπειρογνώμονες, με τα γνωστά αποτελέσματα. Ετσι, ενώ μια μέρα πριν από την «αποκάλυψη-βόμβα» που ενοχοποίησε τον Λούμπιτς όλοι μιλούσαν για τον πολύ χρόνο που απαιτείται για τη διερεύνηση των αιτιών του δυστυχήματος (γινόταν λόγος για βδομάδες ή και μήνες), η ξαφνική «αποκάλυψη» έκοψε κάθε κουβέντα για παραπέρα προβληματισμό. Ο «τρελός» συγκυβερνήτης έμελλε να συγκεντρώσει όλα τα πυρά των ανά τον κόσμο ΜΜΕ, αποτελώντας τον αποδιοπομπαίο τράγο που τόσο χρειαζόταν η εταιρία για να γλιτώσει από την πλήρη καταρράκωση του κύρους της (και του επιχειρηματικού μέλλοντός της). Δεν μιλάμε για οποιαδήποτε εταιρία, αλλά για τη μεγαλύτερη αεροπορική εταιρία της Ευρώπης, με πάνω από 30 δισ. ευρώ ετήσιο τζίρο και πάνω από 100 εκατομμύρια επιβάτες το χρόνο. Μιλάμε για τη Lufthansa, στον όμιλο της οποίας ανήκει η Germanwings, η οποία παραδέχτηκε ότι γνώριζε τα ψυχολογικά προβλήματα του Λούμπιτς από το 2009.
Ομως αυτή η παραδοχή, που ταιριάζει με το ρεπορτάζ του Spiegel για το λόγο της εξάμηνης άδειας που πήρε ο Λούμπιτς, μάλλον δεν δικαιώνει και τόσο την εταιρία. Για τον απλούστατο λόγο ότι ο Λούμπιτς φέρεται να έπασχε από σύνδρομο εργασιακής εξουθένωσης (burnout syndrome), που σχετίζεται με εργασιακό άγχος και κακές συνθήκες εργασίας. Οταν η ίδια η πρώην σύντροφος του Λούμπιτς αποκαλύπτει -στη Bild μάλιστα- ότι ήταν ταραγμένος για τις συνθήκες εργασίας (λίγα λεφτά, φόβος απόλυσης με τη λήξη του συμβολαίου και πολύ μεγάλη πίεση), οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι οι αιτίες εργασιακής εξουθένωσης συνέχισαν να υπάρχουν πολύ αργότερα από τότε που φέρεται ότι εμφανίστηκε για πρώτη φορά.
Κι εδώ έρχεται το ερώτημα που θέσαμε στο προηγούμενο φύλλο: «πόσο έχουν εξεταστεί οι επιπτώσεις της χειροτέρευσης των εργασιακών συνθηκών των πληρωμάτων και των πιλότων στην ασφάλεια των πτήσεων;». Φυσικά και δεν υπονοούμε ότι αυτά μπορούν να οδηγήσουν σε τέτοια εγκληματική τρέλα, αλλά ότι αυξάνουν την πιθανότητα λάθους ή ακόμα και λανθασμένης αντίληψης της πραγματικότητας, αν αυτή συνοδεύεται από τεχνικά προβλήματα.
Εμείς δεν μπορούμε να βγάλουμε το οποιοδήποτε πόρισμα, όμως πολλά ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα. Πόσο οι μικροβλάβες σε πτήσεις ρουτίνας μπορεί να αποβούν μοιραίες σε ηλικιωμένα αεροσκάφη, όπως αυτό που συνετρίβη; Σε ποιο βαθμό το κυνήγι του μέγιστου κέρδους μπορεί να σκοτώσει την ασφάλεια; Τα παραπάνω ίσως να μην απαντηθούν ποτέ ή να απαντηθούν κάποια από αυτά σε κάποιο εργαστήριο των εμπειρογνωμόνων της εταιρίας, αν ανακαλυφθεί ποτέ το δεύτερο μαύρο κουτί. Αλλά τότε ο θόρυβος θα έχει κοπάσει και οι πολλοί θα θυμούνται μόνο ότι έφταιξε ο «τρελός». Η εταιρία θα βρει τρόπους να βελτιώσει τα τεχνικά προβλήματα που ενδεχομένως αποκαλύψει το δεύτερο μαύρο κουτί, γιατί ασφαλώς και δε θέλει τα αεροσκάφη της να πέφτουν. Και το κυνήγι του μέγιστου κέρδους, που αποκτά εγκληματικό χαρακτήρα στις εταιρίες «χαμηλού κόστους» (για τους φτωχούς) θα συνεχιστεί, μέχρι το επόμενο δυστύχημα. Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να εμπεδώσουμε αυτό που δήλωσε ο Κάρστεν Σποχρ, διευθύνων σύμβουλος της Lufthansa: «κανένα μέτρο ασφάλειας δεν μπορεί να αποκλείσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο».
Πρόσφατα σχόλια