αναδημοσιεύεται η συνέντευξη του Ανατόλι Κόβαλ, ή Γκρεκ Πάλιτς που είναι κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της πολιτικής οργάνωσης του προέδρου της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονιέτσκ, Ζαχάρτσενκο. Έχει πολύ ενδιαφέρον η διαδρομή του καθώς και η ξεχωριστή του αφήγηση για την Ουκρανία.
————–
Παλιός πιλότος μαχητικών επί ΕΣΣΔ, ο Αποστόλης πήρε μέρος στους πολέμους στο Αφγανιστάν, στην Τσετσενία, και στην Υπερδνειστερία, ενώ από πέρυσι διοικεί μονάδα πυροβολικού της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονιέτσκ (DNR). Ο ίδιος μίλησε στην RBTH για τη ζωή του – θρύλος, και για όσα σήμερα συμβαίνουν στην Ανατολική Ουκρανία.
Αναλυτικά, τα σημαντικότερα σημεία της συζήτησης μαζί μας, είναι τα εξής:
Για το πως οι δικοί του έφτασαν στην ΕΣΣΔ
Από όσα μου είπε η γιαγιά μου -γιατί τη μητέρα μου ουσιαστικά δεν την γνώρισα, αφού πέθανε όταν ήμουν πέντε ετών- η ίδια και ο παππούς μου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Κρήτη, και ασχολούνταν με το κρασί. Και οι δυο ήταν κομμουνιστές. Το 1939, όταν ο πατέρας μου ήταν 4,5 ετών, τον πήρε η γιαγιά μου και ήλθαν στη Σοβιετική Ενωση. Τότε υπήρχαν στην ΕΣΣΔ οι Σχολές Μαρξισμού – Λενινισμού, όπου έρχονταν από το εξωτερικό κομμουνιστές για να σπουδάσουν για 1-2 χρόνια. Ηλθαν λοιπόν στην πόλη Στάλιν, έτσι ονομαζόταν τότε το σημερινό Ντονιέτσκ. Ο παππούς μου έμεινε στην Ελλάδα. Η γιαγιά μου σπούδασε εδώ, και ενώ ετοιμαζόταν να γυρίσει στην Ελλάδα, ξέσπασε ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος. Ενώ λοιπόν, οι Γερμανοί πλησίαζαν στο Ντονιέτσκ, άρχισαν να εκκενώνουν την πόλη και να τους στέλνουν στα μετόπισθεν, στο Καζακστάν. Το τραίνο ωστόσο βομβαρδίστηκε, έχασαν τις ταυτότητές τους και όλα τα έγγραφά τους, και αυτοί ως εκ θαύματος σώθηκαν. Τελικά, τους στείλουν στο Καζακστάν, όπου έζησαν τέσσερα χρόνια.
Το 1944, όταν ελευθερώθηκε το Ντονιέτσκ, ξαναγύρισαν εδώ. Τότε, προσπάθησαν να ξαναφτιάξουν τα προσωπικά έγγραφά τους, αλλά τόσο λόγω του χάους, όσο και εξαιτίας του εμφυλίου στην Ελλάδα, δεν στάθηκε δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο. Ετσι, έμειναν εδώ και τους έδωσαν ουκρανικό επώνυμο. Το ελληνικό επώνυμο της οικογένειάς μου δεν το ξέρω. Αλλωστε, όταν επί Στάλιν οι δικοί μου επέστρεψαν εδώ, τους έδωσαν ουκρανικό επώνυμο, Μακαγό. Τότε, αυτή την πολιτική ακολουθούσαν. Στο μεταξύ, να επιστρέψει στην Ελλάδα η γιαγιά μου, δεν μπορούσε, γιατί ήδη είχε ξεσπάσει εκεί εμφύλιος, οπότε εδίωκαν τους κομμουνιστές.
Ο παπούς μου που είχε μείνει στην Ελλάδα και τρείς ακόμη στενοί συγγενείς μου, σκοτώθηκαν ή τους εκτέλεσαν, επειδή ήταν κομμουνιστές και μετείχαν στον εμφύλιο. Ο πατέρας μου μεγάλωσε εδώ, παντρεύτηκε Ουκρανή. Η μάνα μου είναι Ουκρανή. Ο πατέρας μου, πάντως, διέσωσε ό,τι σχετικά στοιχεία υπήρχαν για την καταγωγή μας, και έτσι έμαθα για την ελληνική καταγωγή μου.
Για τη μητέρα Ελλάδα
Στην Ελλάδα πήγα το 1995 και έζησα μέχρι το 2000. Εκεί, η αντιμετώπιση που είχα, κι εγώ όπως και πολλοί από εδώ που πήγαμε στην πατρίδα, ήταν πολύ ψυχρή. Και από το σύνολο της κοινωνίας και της Πολιτείας, και συχνά από συγγενικά πρόσωπα.
Για τη ζωή του επί ΕΣΣΔ και μετά την κατάρρευσή της
Τάγμα «Θάνατος»: Οι Τσετσένοι με τους ρωσόφιλους στην Ανατολική Ουκρανία
Εδώ λοιπόν, στο Ντονιέτσκ, γεννήθηκα, μεγάλωσα, πήγα σχολεία, μετά σε τεχνικό Λύκειο, και κατόπιν σε Σχολή πιλότων της Πολεμικής Αεροπορίας στο Χάρκοβο. Για να μπω στη Σχολή πάντως, μου είπαν ότι εάν στην ταυτότητά μου γράφει ότι είμαι Ελληνας δεν θα με πάρουν. Ετσι ήταν τότε, επί ΕΣΣΔ.
Τελείωσα λοιπόν τη Σχολή και έγινα πιλότος μαχητικών αεροσκαφών. Το 1986 με έστειλαν στο Αφγανιστάν, όπου βομβαρδίζαμε τις θέσεις των ανταρτών. Εμεινα για αρκετούς μήνες. Εκεί, κατά τη διάρκεια μιας επίθεσης ανταρτών σε αεροδρόμιό μας, τραυματίστηκα και έμεινα στο νοσοκομείο για δυο μήνες. Εξαιτίας του τραυματισμού, μου απαγόρευσαν να ξαναπετάξω μαχητικό. Για τη συμμετοχή μου στον πόλεμο του Αφγανιστάν, με παρασημοφόρησαν με το παράσημο το “Κόκκινου αστέρα”.
Ετσι, επέστρεψα στην ζωή του πολίτη. Το ’90-’91 όταν άκουσα ότι στην Υπερδνειστερία ξέσπασαν στρατιωτικές αντιπαραθέσεις, επειδή η Υπερνειστερία δεν ήθελε να ενταχθεί στη Μολδαβία, πήγα εθελοντής για να πολεμήσω υπέρ του κινήματος της αυτονομίας. Εμεινα εκεί για μισό χρόνο. Ξαναγύρισα στην πολιτική ζωή αλλά για λίγο. Στο τέλος του 1995 ξέσπασε ο πρώτος πόλεμος στην Τσετσενία. Πάλι εγγράφηκα στους εθελοντές. Εκεί έμεινα για μισό χρόνο, αλλά στο μεταξύ γνώρισα τη γυναίκα, την οποία στη συνέχεια παντρεύτηκα, και αποφάσισα να φύγω από την Τσετσενία.
Αμέσως μετά το γάμο μας, φύγαμε για την Ελλάδα με στόχο να δουλέψουμε εκεί και να φτιάξουμε μια νέα ζωή. Τότε, στην Ουκρανία τα πράγματα ήταν πάρα πολύ άσχημα. Ούτε σπίτι είχαμε, ούτε δουλειά, τίποτα. Στην Αθήνα, έμενα στο Παγκράτι, και στην αρχή δούλευα εργάτης σε εργοστάσιο επίπλων, και κατόπιν στην οικοδομή, στο συνεργείο ενός πολύ καλού Ελληνα που μας στήριξε και ακόμα κρατάω πολύ καλές σχέσεις μαζί του. Ο Μπάμπης ο Πιλιτσίδης. Τότε ήταν καλοί οι μισθοί στην Ελλάδα. Η γυναίκα μου δούλευε σαν καθαρίστρια σε σπίτια. Μετά, η σύζυγος έμεινε έγκυος, και αποφασίσαμε με τα τα λεφτά που είχαμε βγάλει να επιστρέψουμε στην Ουκρανία. Εδώ έφτιαξα εταιρείες οικοδομικών εργασιών και έτσι συνέχισα μέχρι πρόσφατα, οπότε ξέσπασε και πάλι πόλεμος.
Για το μεγάλο ξέσπασμα σε Κριμαία και Ανατολική Ουκρανία
Πέρυσι, πήγα στην Κριμαία για να βοηθήσω κι εγώ στην απελευθέρωσή της. Με προσωπική μου πρωτοβουλία. Στο μεταξύ, τα γεγονότα που ξεκίνησαν πέρυσι από την πλατεία Μαϊντάν στο Κίεβο, επεκτάθηκαν και εδώ και το κλίμα άρχισε να ηλεκτρίζεται επικίνδυνα. Οταν άρχισαν οι κινητοποιήσεις στο Ντονμπάς, δημιούργησα κι εγώ την οργάνωσή μου, την ονόμασα Εθνικοαπελευθερωτικό Κίνημα, και μετείχα ενεργά στη δημιουργία της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονιέτσκ.
Για τον τρόπο που σχηματίστηκε η Πολιτοφυλακή
Φωτογραφία από την ελεύθερη πηγή
Στη συνέχεια γνωρίστηκα με τον Ζαχάρτσενκο, μου πρότεινε να ενταχθώ στο ΟΠΛΟΤ και, ως πρώην αξιωματικός, να δημιουργήσω μια μάχιμη μονάδα. Πέρυσι το καλοκαίρι, όταν η κατάσταση εδώ ήταν ιδιαιτέρως άσχημη, μου έδωσε την εντολή να σχηματίσω μια συστοιχία πυροβολικού. Συστοιχία, τρόπος του λέγειν, γιατί είχαμε μόλις τρία πυροβόλα. Εκτός των άλλων, εγώ πιλότος μαχητικού ήμουν, δεν ήξερα τίποτα από πυροβολικό.
Να πούμε ότι τότε στις γραμμές μας πολεμούσαν εργάτες, κυρίως ανθρακωρύχοι και μεταλλουργοί, φοιτητές … στρατιωτικοί ή πρώην στρατιωτικοί λίγοι ήταν. Δεν ήταν επαγγελματίες στρατιώτες, πολιτοφυλακή ήμαστε. Εγώ λοιπόν, τηρουμένων των αναλογιών, αν και πρώην πιλότος, ήμουν ιδανικός γι’ αυτή την αποστολή. Ολα αυτά έπρεπε να τα κάνω, ενώ ήμουν τραυματίας στο πόδι, με μπαστούνι, μπαταρισμένος, και με το “πλέγμα Ελιζάροφ”, να τρέχω στα πεδία των μαχών.
Εν πάση περιπτώσει, έτσι ξεκινήσαμε εδώ, έτσι ξεκίνησα κι εγώ, και έτσι έμαθα. Το ίδιο και τα παιδιά που συγκέντρωσα γύρω μου. Βέβαια, φρόντιζα όσο γίνεται να παίρνω ανθρώπους που είχαν μια κάποια προηγούμενη εμπειρία από το στρατό. Σε μάχες μετείχα επί τρεις συνεχείς μήνες, και με τη μονάδα μου, η οποία σταδιακά αποκτούσε και περισσότερα πυροβόλα και περισσότερα μέλη, κάναμε πάνω από εκατό εξόδους, και καταφέραμε σοβαρά και άκρως θανατηφόρα πλήγματα τις στρατιωτικές μονάδες του Κιέβου. Σε όλες αυτές τις μάχες, δεν είχα ούτε έναν νεκρό, ούτε έναν τραυματία από τα μέλη της μονάδας μου.
Για την καθοριστική συμβολή της Ρωσίας στον πόλεμο
Σήμερα βέβαια, η πολιτοφυλακή απέκτησε πείρα μέσα από τον πόλεμο, και μετασχηματίζεται σταδιακά σε κανονικό στρατό. Ο στρατός του Ντονιέτσκ υπολογίζεται στις 10.000-12.000. Από αυτούς περί τους 1500 είναι εθελοντές από τη Ρωσία. Στο πλευρό μας επίσης έχουν σπεύσει πολλοί πρώην και νυν αξιωματικοί.
Ανατολική Ουκρανία: “Σάσα ο Ελληνας” – το σύμβολο του Ντεμπάλτσεβο
Πάντως, μόνοι μας, χωρίς τη βοήθεια της Ρωσίας, επουδενί θα μπορούσαμε να κερδίσουμε τον πόλεμο απέναντι στον ουκρανικό στρατό. Να σημειωθεί ότι στο πλευρό μας έχουν σπεύσει και πολεμούν πάρα πολλοί εθελοντές που ήλθαν από τη Ρωσία. Αλλά και από πλευράς υλικοτεχνικής υποδομής και μέσων, όπως π.χ. φορτηγών, τεράστια είναι η βοήθεια που πήραμε και παίρνουμε από φορείς και οργανώσεις στη Ρωσία. Οσον αφορά τα όπλα, τα περισσότερα από αυτά που έχουμε, είναι λάφυρα από τον ουκρανικό στρατό. Ο ουκρανικός στρατός είχε τεράστιες ποσότητες οπλισμού, που υποχωρώντας, απλά τα εγκατέλειπαν ή τα πετούσαν.
Οπως και να χει όμως, ό,τι βοήθεια και να έδινε η Ρωσία, χωρίς το υψηλό φρόνιμα του λαού μας, και το αίσθημα αυτοθυσίας, ο πόλεμος δεν κερδίζεται. Οταν ήλθαν οι ένοπλες δυνάμεις του Κιέβου, τους αντισταθήκαμε με γυμνά τα χέρια, με ξύλα απέναντι σε πολυβόλα. Κατόπιν, πήραμε τα όπλα, βγήκαμε σε πόλεμο, πήραμε λάφυρα τάνκς, πυροβόλα … τώρα μόνον αεροπλάνα δεν έχουμε στον εξοπλισμό μας.
Για τη θεωρία της “ρωσικής εισβολής”
Εδώ δεν υπάρχει καμία ρωσική εισβολή. Κι ας λένε ό,τι θέλουν στη Δύση. Εδώ έχουμε μια λαϊκή εξέγερση κατά της χούντας του Κιέβου. Εάν η Ρωσία είχε εισβάλει πραγματικά στην Ουκρανία, τώρα τα ρωσικά στρατεύματα θα ήταν έξω από το Κίεβο, για να μην πω ότι θα βρίσκονταν στα δυτικά σύνορα της Ουκρανίας με την Ευρώπη. Ο ουκρανικός στρατός από την άλλη πλευρά είναι μια φούσκα. Αν δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με εμάς, μπορείτε να αντιληφθείτε τι θα έκαναν απέναντι στον ρωσικό στρατό.
Γιατί είμαι Ελληνας
Εγώ θεωρώ τον εαυτό μου απλά πατριώτη. Και γι’ αυτό στρατεύθηκα στην υπόθεση της DNR. Εθνικά, θεωρώ τον εαυτό μου Ελληνα. Και το λέω με υπερηφάνεια. Γι’ αυτό το συνθηματικό μου είναι «Παλιτς Γκρέκ» (Πάλιτς ο Ελληνας). Εδώ γεννήθηκα, αλλά η ιστορική πατρίδα μου είναι η Ελλάδα. Και όταν πρωτοπήγα στην Ελλάδα, είχα ένα υποσυνείδητο συναίσθημα σαν να είχα ζήσει εκεί όλη μου τη ζωή, σαν να μην είχα φύγει ποτέ.
Γιατί πολεμάμε
Πολλοί Ελληνες πολεμάνε, και ιδιαίτερα από τις πόλεις και τα χωριά Στίλα, Σταρομπέσεβο, Ζουγκρές, Ζούεμκα, κ.α. Πολεμάμε για την ανεξαρτησία μας. Την ανεξαρτησία μας από αυτή την ουκρανική κυβέρνηση που δια της βίας πήρε την εξουσία και θέλει να μας επιβάλλει -επίσης δια της βίας- τη θέλησή της.
Εάν αλλάξει η κυβέρνηση, εννοείται ότι θα σταματήσουμε να πολεμάμε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα επιστρέψουμε ξανά στην Ουκρανία. Μέσα από τον πόλεμο και το αίμα που χύθηκε, άλλαξαν πάρα πολλά στις αντιλήψεις μας. Εγώ προσωπικά, στη Νίζναγια Ατκρίτκα, ξέθαψα ομαδικούς τάφους με 146 άτομα, μεταξύ των οποίων παιδιά και γυναίκες, που σκοτώθηκαν από τις δυνάμεις του Κιέβου. Πώς να ξαναγυρίσω, μετά από αυτό, πίσω στην Ουκρανία; Δεν υπάρχει επιστροφή.
Το ερώτημα λοιπόν, δεν είναι αν θεωρώ τον εαυτό μου Ουκρανό. Θεωρώ τον εαυτό μου κάτοικο της γης του Ντονμπάς. Αυτοί αποφάσισαν ότι πρέπει να ζήσουμε έτσι όπως θέλουν, με βάση τους δικούς τους νόμους. Και θέλησαν να το επιβάλλουν με τη βία. Και εμείς τους είπαμε, όχι.
Το κύριο ζητούμενο στη σημερινή συγκυρία είναι να απελευθερώσουμε όλες τις περιοχές του Ντονιέτσκ και να απομακρύνουμε τα ουκρανικά στρατεύματα. Ετσι, μόνο θα σταματήσει ο πόλεμος. Από εκεί και πέρα το εάν θα ενωθούμε με τη Ρωσία ή αν θα αποτελέσουμε μια ανεξάρτητη κρατική οντότητα, είναι ερωτήματα που θα απαντηθούν στη συνέχεια. Αυτό που αποκλείεται είναι η επιστροφή μας στην Ουκρανία, ακόμα και σε καθεστώς συνομοσπονδίας. Αυτοί άλλωστε, ούτε καν μας αναγνωρίζουν. Αντίθετα, θέλουν να μας εξοντώσουν. Από πού κι ως που θα ξαναπάμε εμείς μαζί τους.
Για τη Νοβορωσία (Νεο-Ρωσία)
Εμείς δημιουργούμε το δικό μας κράτος. Και βέβαια, στενές, φιλικές σχέσεις με τη Ρωσία, είχαμε και θα έχουμε. Γενικότερα, στόχος μας είναι να συστήσουμε τη «Νοβορωσία» (Νεα-Ρωσία) στις οκτώ περιφέρειες της Ουκρανίας, όπου η πλειοψηφία των κατοίκων τους είναι ρωσόφωνοι, θεωρούν τη Ρωσία «αδελφό» και αισθάνονται Ρώσοι. Είναι οι περιφέρειες των Ντονιέτσκ, Λουγκάνσκ, Χάρκοβου, Νικολάεβσκαγια, Χερσονήσου, Ζαπαρόζιε, Ντνιεπροπετροφκ, και Οδησσού.
Οι συμφωνίες του Μινσκ είναι απλά ανέκδοτο. Από τη στιγμή της υπογραφής κιόλας, δεν υπάρχει ούτε μέρα που να μην καταπατήσει το Κιέβο την εκεχειρία. Ευτυχώς, προς το παρών, μέσα στην πόλη του Ντονιέτσκ σταμάτησαν να ρίχνουν βόμβες. Να σημειωθεί ότι, εξαιτίας αυτής της κατάστασης από το Ντονμπάς έχει φύγει μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού. Τουλάχιστον ένα εκατομμύριο. Και εμείς πρέπει να ξαναφτιάξουμε όλα από την αρχή για να ξαναγυρίσει ο κόσμος στην ομαλή ζωή του.
Για τον ρόλο των ΗΠΑ και της ΕΕ
Το χάος στην Ουκρανία το υποθάλπουν οι ΗΠΑ. Η Ουάσιγκτον θέλει την Ουκρανία σαν μια μεγάλη στρατιωτική βάση της ενάντια στη Ρωσία. Και σειρά μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών συντάσσονται με την αμερικανική πολιτική. Απλά, κανείς τους δεν υπολόγισε ότι το Ντονμπάς θα ξεσηκωθεί και θα τους χαλάσει τα σχέδια.
Ο πόλεμος θα συνεχιστεί για πολύ ακόμα. Κατά την άποψή μου για 2-3 χρόνια. Εδώ κοντά στις περιοχές που ελέγχουμε και είμαστε στην πρώτη γραμμή της αντιπαράθεσης με τα ουκρανικά στρατεύματα, θα κρατήσει μέχρι το καλοκαίρι. Αλλά, γενικότερα, ο πόλεμος με το Κίεβο θα κρατήσει 2-3 χρόνια. Ούτε και οι ΗΠΑ όμως, θα αφήσουν το Κίεβο να πάει σε ειρήνη. Θέλουν να ξαναπάρουν πίσω το Ντονμπάς.
Κατά την άποψή μου, αλλά και πολλών ακόμη, ό,τι και να γίνει, η Ουκρανία μάλλον θα διαλυθεί. Εξάλλου, εξαιτίας του πολέμου, τα οικονομικά προβλήματα της Ουκρανίας διογκώνονται. Το νόμισμα πέφτει, έχουν πρόβλημα με ενεργειακούς πόρους (φυσικό αέριο, κάρβουνο, λιγνίτη), χάνονται καθημερινώς εκατομμύρια στον πόλεμο, κ.ο.κ. Σε αυτά πρέπει να προστεθούν οι μεγάλες εσωτερικές πολιτικές αντιπαλότητες, αλλά και οι αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε διαφορετικά κέντρα πολιτικο – οικονομικής εξουσίας.
Για τους εφιάλτες του πολέμου
Εγώ, ξέρετε, βάλλω με το πυροβολικό στο στόχο μου από μακριά. Δεν βλέπω άμεσα, μπροστά μου, το αποτέλεσμα. Γι’ αυτό μου αναφέρουν οι εμπροσθοφυλακές και οι παρατηρητές. Αλλά, μετά, αυτά τα βίντεο που βλέπω στην τηλεόραση ή στο διαδίκτυο, τα καμμένα φορτηγά, τάνκς, οχήματα μεταφοράς προσωπικού, τα πτώματα … ξέρω ότι σε όλα αυτά έχω κι εγώ το μερίδιό μου. Και νοιώθω άσχημα. Αλλά, αλλιώς δεν γίνεται. Αυτός είναι ο πόλεμος.
Πρόσφατα σχόλια