του Βαγγέλη Πισσία
Ταξιδεύουμε ξανά, τέλος Ιούνη, για τη Γάζα. Διεθνής και πάλι η αποστολή, η χώρα μας το ύστατο, μείζον ωστόσο, προγεφύρωμα.
Σκοπός, ένα λιμάνι ανθρωπισμού και γεωπολιτικής σταθερότητας. Ενα λιμάνι για την Παλαιστίνη ελεύθερο ή, έστω, προσωρινά συνδεδεμένο με μια ζώνη λιμένος, υπό διεθνή έλεγχο, στη Λάρνακα. Ή στην Κρήτη, εάν η Κύπρος σήμερα, ακόμη κι αν το θέλει, δεν της το επιτρέπουν και δεν το μπορεί…
Από κάποιους ίσως τεθεί το ερώτημα: Τώρα, τέτοια εποχή; Τώρα που ο υπέρ πάντων αγώνας, ο αποκλειστικός, όπως πιστεύουν πολλοί, είναι η διαπραγμάτευση; Τώρα που την κοινή γνώμη την καταθλίβουν οι απειλές για οικονομικό αδιέξοδο και για την αναγκαιότητα οδυνηρών συμβιβασμών;
Τώρα που ακόμη μια πιθανή τριβή με το περιούσιο κράτος μπορεί να ενοχλήσει τους «θεσμούς», καθώς αυτοί, πέραν της οικονομικής κηδεμονίας, απαιτούν και την κηδεμονία σε κάθε ψήγμα της εξωτερικής μας πολιτικής;
Τώρα που η Παλαιστίνη χάθηκε και από τα «ψιλά» των ειδήσεων και η αναγνώρισή της από την ελληνική κυβέρνηση (αμήν και πότε) έπεται και αυτής ακόμη της αναγνώρισης από το Βατικανό; Τώρα, τέλος, που ο πραγματισμός γίνεται συνώνυμο της ευφυΐας κατά την άσκηση εξωτερικής πολιτικής και το ηθικό υπόβαθρο νομιμοποίησης των διεθνών σχέσεων αφίεται στην απαξία;
Αποπλεύσαμε πολλές φορές από το λιμάνι της Λάρνακας. Για πρώτη φορά το 2008, τότε που το ταξίδι δικαίωσε τον προορισμό και ο προορισμός δικαίωσε το ταξίδι.
Ομως, δύο χρόνια αργότερα, επί ημερών Γ. Α. Παπανδρέου και Δημ. Χριστόφια, ο προσανατολισμός της εξωτερικής πολιτικής έμελλε να αλλάξει ριζικά, καθοριζόμενος απόλυτα από τη λογική του λεγόμενου τακτικού και όχι του στρατηγικού συμφέροντος.
Το θεώρημα «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου» κατέστη δόγμα μονοσήμαντο, οι περιφερειακές διεθνείς μας σχέσεις υποτάχθηκαν σ’ αυτό, οι παλιές ιστορικές φιλίες εξοβελίστηκαν στο περιθώριο.
Τότε ο σημερινός (πρόσκαιρος, ας το κρατήσουμε στον νου μας αυτό…) εχθρός του εχθρού μας απαίτησε και έλαβε από την Ελλάδα «γην και ύδωρ»…
Ηταν τότε που η σταθεροποιούμενη πολιτικά και ανερχόμενη οικονομικά Τουρκία ξεκίνησε μια μεγάλη επιχείρηση γοητείας και επιρροής προς χώρες του αραβο-μουσουλμανικού κόσμου, με προφανείς ηγεμονικούς σκοπούς.
Ηταν τότε που εκδηλώθηκε και η ρήξη στις σχέσεις Ισραήλ – Τουρκίας (2009), τότε που πολλά αυταρχικά, ωστόσο εύθραυστα, αραβικά καθεστώτα αποσταθεροποιήθηκαν και οι όποιες, επίσης εύθραυστες, γεωπολιτικές ισορροπίες στον αραβο-μουσουλμανικό κόσμο ανατράπηκαν. Ακολούθησε το χάος και η καταστροφή, Συρία, Λιβύη και όχι μόνο, υπήρξαν τα μεγάλα θύματα.
Να υποθέσει κανείς ότι ο Ελληνισμός αποσύρθηκε τότε από την περιφερειακή διεθνή σκηνή λόγω οικονομικής κρίσης υποκύπτοντας στο δέλεαρ μιας διπλωματικής, έως και στρατιωτικής, υποστήριξης από έναν έως τότε φίλο του εχθρού που αιφνιδίως ανένηψε και μετεβλήθη σε δικό μας φίλο;..
Να θεωρήσει, τέλος, κανείς ότι οι πολιτικοί ταγοί του Ελληνισμού πίστεψαν, και ακόμη πιστεύουν, τις μεγάλες υποσχέσεις του νέου μας συμμάχου για αποτελεσματικές διαμεσολαβήσεις προς τους επηρεαζόμενους από αυτόν διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, για συνεκμεταλλεύσεις υποθαλάσσιων (μάλλον υποθετικών) ενεργειακών θησαυρών κ.λπ. ακόμη κι αν όλες αυτές οι υποσχέσεις στην πράξη διαψεύστηκαν (από παντού γαρ οι σφαλιάρες…) αφήνοντας πίσω τους χαμένες ψευδαισθήσεις;
Το παρόν άρθρο δεν προτίθεται να απαντήσει σε όλα αυτά τα ερωτήματα, καθώς ενδιαφέρεται σχεδόν αποκλειστικά για το κόστος από τη βαθμιαία απώλεια του πολιτικού κύρους του Ελληνισμού στις χώρες της φλεγόμενης σήμερα Μέσης Ανατολής και από τη διάρρηξη των σχέσεων ιστορικής φιλίας με τους δοκιμαζόμενους λαούς της. Ενδιαφέρεται ακόμη για την επέκταση στην Εγγύς Ανατολή της ανορθολογικής βίας που μας προσεγγίζει απειλητικά -ελέω δυτικών κυβερνήσεων και των περιφερειακών τους συμμάχων.
Για τον λόγο αυτό το παρόν άρθρο επικεντρώνει στην αναγκαιότητα ανάληψης μιας κατ’ εξοχήν συμβολικής, γεωπολιτικά σταθεροποιητικής και ανθρωπιστικής πρωτοβουλίας, ικανής να εκπέμψει ισχυρό, διαπεραστικό μήνυμα στον, από αιώνες αρμονικά γειτνιάζοντα με εμάς, αραβο-μουσουλμανικό κόσμο.
Για τον λόγο αυτό, σε τούτο το άρθρο προτείνεται η γεφύρωση, «έργω και καρδία», της ελληνικής με την παλαιστινιακή γη. Συνδέοντας το λιμανάκι-ιχθυόσκαλα της Γάζας με μια «ζώνη λιμένος», υπό διεθνή έλεγχο, στο λιμάνι της Λάρνακας –κι αν όχι, τότε σε κάποιο λιμάνι της Κρήτης.
Η πρωτοβουλία αυτή μπορεί να συναντήσει σήμερα «ευήκοα ώτα» στη διεθνή σκηνή. Παράλληλα διαθέτει τη στήριξη των Παλαιστινίων που την αποδέχονται ως μεταβατική λύση, χωρίς βέβαια να απεμπολούν δικαιώματα που συνεπιφέρει η «αμήν και πότε» συνολική λύση του παλαιστινιακού ζητήματος.
Η ανάπτυξη αυτής της πρωτοβουλίας, απόλυτα συμβατής με την άσκηση στοιχειωδώς ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής, πολυδιάστατα ωφέλιμης για τον Ελληνισμό στη Μ. Ανατολή, πρόδηλα δεν δημιουργεί, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, απειλή προς την καλώς νοούμενη (σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο και τις διεθνείς συνθήκες) εθνική ασφάλεια και την ασφάλεια των πολιτών τρίτου κράτους.
Αλλωστε, ο αποδεκτός από την παλαιστινιακή πλευρά διεθνής έλεγχος απόλυτα τη διασφαλίζει. Δεν αποκλείεται συνεπώς να καταστεί αποδεκτή κι από το ίδιο το Ισραήλ.
ΥΓ. Τέλη Ιούνη ο «Στολίσκος Ελευθερίας ΙΙΙ» θα ταξιδέψει για τη Γάζα. Είθε κάποια καλή είδηση να μας προλάβει…
*δρος Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων, συντονιστή διεθνών πρωτοβουλιών «Ενα Καράβι για τη Γάζα» – «Στολίσκος της Ελευθερίας» και «Ειρήνευση στη Συρία»
Πρόσφατα σχόλια