Προσπάθεια για άρση των συνθηκών ενός τοπικού ψυχρού πολέμου στη Μεσόγειο πραγματοποιούνται από τη μεριά της Τουρκίας και του Ισραήλ. Από τη μια, η πτώση Ερντογάν και της απίθανης –πια- ανάδειξή του σε σουλτάνο, μετά τις πρόσφατες εθνικές εκλογές, σηματοδότησε την πιθανότητα μιας επανάκαμψης της Τουρκίας στα σταθερά βήματα της αμερικανικής ηγεμονίας και φυσικά της σύμπλευσης με το άλλο κράτος-χωροφύλακα. Από την άλλη, το Ισραήλ αποφεύγει να αναμετρηθεί με το τουρκικό εκτόπισμα έστω και σε επίπεδο, προς το παρόν, διπλωματίας αφού η προετοιμασία για το διαμελισμό της Συρίας τους καθιστά εταίρους. Η κηδεμονία του παλαιστινιακού ζητήματος από την Τουρκία είναι απειλητική για την πολιτική του Ισραήλ και είναι πιθανόν να επιδιώξουν να τα βρουν. Η περίπτωση του Μααβί Μαρμαρά και της δολοφονίας 9 τούρκων ακτιβιστών, συμπαραστατών της Παλαιστίνης σε μια συγκυρία που το «πλοίο για τη Γάζα» επιχειρούσε να σπάσει τον αποκλεισμό, είχε μετατοπίσει το ενδιαφέρον από τον αγώνα για ενάντια στην ισραηλινή κατοχή, στις σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ. Από τότε μέχρι πέρσι, και μ’ αφορμή την περσινή στρατιωτική επέμβαση στην Παλαιστίνη, που ο πρόεδρος Ερντογάν σύγκρινε το έγκλημα του Ισραήλ με τα εγκλήματα του Χίτλερ, υπήρξε μια ένταση σοβαρή η οποία δεν έχει ακόμα αποκλιμακωθεί. Οι αντιφάσεις είναι πολλές και μεγάλες και η εξέλιξη της σχέσης Τουρκίας-Ισραήλ εξαρτάται και από άλλους παράγοντες στο βαθμό που η Αμερική το επιτρέπει.
Από την άλλη ο παράγοντας Ισλάμ μπορεί να υποχωρεί εκλογικά στην Τουρκία αλλά δεν γνωρίζει κανείς το τι θα συμβεί με τον ενίσχυσή του τόσο στη Συρία όσο και με την ύπαρξη του “μετριοπαθούς” Ισλάμ το οποίο εκπαιδεύεται για “να σώσει” τη χώρα απο τον Άσαντ και τους κούρδους “ρατσιστές” που χτυπούν τα “αδέρφια” άραβες και τουρκμένους.
Τα μάτια μας ανοιχτά!
Πρόσφατα σχόλια