Το Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου αποτελεί έναν σημαντικό σταθμό για τον τόπο μας αλλά και για τις τρέχουσες εξελίξεις στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Μια ήπειρο γερασμένη, που έχει συνηθίζει να τρώει τις σάρκες των λαών της μέσα από τους πολέμους μεταξύ των κρατών και τις εθνοκαθάρσεις. Μια ήπειρο που τείνει να χάσει οποιοδήποτε στοιχείο μπορεί να της προσδώσει νεανικότητα και δυναμική, κλειδαμπαρωμένη στα σύνορα και τους φράχτες της προκειμένου να προστατεύσει απλά και μόνο το πουγκί των τραπεζών της και αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο.
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιχείρησε, μέσα από τη διπλωματική οδό των κυρίαρχων ευρωπαϊκών θεσμών να αλλάξει τους συσχετισμούς δυνάμεων. Δεν είχαμε ποτέ την ψευδαίσθηση οτι η εκλογή της συγκεκριμένης συγκυβέρνησης θα έκανε τους «τρεις θεσμούς» να συμφωνήσουν στον «εξανθρωπισμό» των απαιτήσεών τους: Ήταν αναμενόμενο να μην τα καταφέρει. Οι κυβερνήσεις των κρατών που συμμετέχουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση σέρνονται πίσω από τις επιταγές της ηγεμονίας του γερμανικού κράτους, ενώ τύποι σαν τον Ολάντ και τον Ρέντσι απλά ψευδίζουν δίχως να τολμούν να μετακινηθούν έστω και λίγο μετατοπίζοντας κατ΄ αυτόν τον τρόπο τις ισορροπίες.
Το Δημοψήφισμα της επόμενης Κυριακής δεν αποτελεί, για εμάς, παρά ένα μικρό σταθμό -σε καμιά περίπτωση τον πιο σημαντικό- στον καθημερινό αγώνα για την υπεράσπιση και την ανάκτηση της αξιοπρέπεια των ανθρώπων της δουλειάς ή της ανεργίας, για την αναγέννηση μιας νέας δημιουργικής και ανοιχτής ζωής στις μίζερες γειτονιές των πόλεων και στα ρημαγμένα χωριά.
Το ουσιαστικό ζήτημα, δεν είναι το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή», καθώς δεν υπάρχει προοδευτικό ή μη νόμισμα. Το ουσιαστικό ζήτημα είναι το ποιός νέμεται και απολαμβάνει τον παραγόμενο πλούτο, ο λαός που τον παράγει ή οι εκμεταλλευτές και οι τοκογλύφοι.
Για εμάς, το ξεκάθαρο όχι στις προτάσεις των τοκοκλύφων τραπεζιτών, ξένων και ντόπιων, είναι ένα μόλις βήμα στον αγώνα για τη χειραφέτηση της κοινωνίας από τους κρατικούς σχεδιασμούς, τους κυβερνητικούς χειρισμούς, τους νομικού δικολαβισμούς και τους χρηματοπιστωτικούς λαβυρίνθους. Το ζήτημα του χρέους αποτελεί ένα εξάμβλωμα του καπιταλιστικού συστήματος και των κρατικών και υπερκρατικών προστατών του, το οποίο θεραπεύεται με την πλήρη εναντίωση στις γενεσιουργές του αυτές αιτίες. Απέναντι στη διπλωματία των κρατών, που είναι ένα παιχνίδι (game, όπως οι ίδιοι το λένε) σε «δικό τους γήπεδο», εμείς το μόνο δρόμο που (ανα-)γνωρίζουμε είναι αυτός της αλληλεγγύης των λαών.
Εδώ επίσης πρέπει να σημειωθεί πως δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε πως οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα έχουν ένα πολύ μεγάλο αντίκτυπο στο διεθνές ανταγωνιστικό κίνημα. Ας μην παραγνωρίζουμε τη σημασία που έχουν κοινωνικά κινήματα, εξεγέρσεις αλλά και ακόμα και ισορροπίες σε εξουσιαστικούς θεσμούς (συνθέσεις κυβερνητικών σχημάτων, κοινοβουλίων, κλπ) σε άλλες χώρες για εμάς, αποτελώντας περισσότερο ή λιγότερο σημαίνοντα σημεία αναφοράς.
Οφείλουμε να θέσουμε εδώ και τώρα τις βάσεις για τον απεγκλωβισμό μας από τον κλοιό της Οικονομίας της Αγοράς.
Απέναντι στην οικονομία ανάπτυξης, ήρθε η ώρα να σπρώξουμε προς μια προοπτική για μια οικονομία σταθερότητας, για μια οικονομία ζωής που θα στηρίζεται όχι στον πυλώνα των τραπεζών και των εταιρειών ή στον «έτερο Καππαδόκη», το κράτος, αλλά σε μία οικονομία κοινοτικά ελεγχόμνενη. Τα κοινοτικά ταμιευτήρια, οι τράπεζες αλληλοβοήθειας και η κοινοτικά/περιφερειακά/συνομοσπονδιακά εξελισσόμενη οικονομία είναι οι δικές μας απαντήσεις στον τρόμο των ΑΤΜ και των χρεολυσίων.
Απέναντι στο αιμοβόρο έθνος-κράτος και στους υπερκρατικούς μηχανισμούς που κατατείνονται να γίνουν νέες αυτοκρατορίες, ήρθε η ώρα να θέσουμε τις βάσεις για τον ελευθεριακό συνομοσπονδισμό, για τη διαμόρφωση ελεύθερων δήμων και περιφερειών συνομοσπονδιοποιημένων μεταξύ τους.
Απέναντι στη «δημοκρατία» των μυστικοσυμβουλίων τους στα μέγαρα της Ηρώδου του Αττικού ή των Βρυξελλών, ήρθε η ώρα να γεννήσουμε νέους πραγματικά δημοκρατικούς θεσμούς, βασισμένους στην ιδέα της άμεσης δημοκρατίας. Άλλωστε, ζούμε στον ίδιο τόπο που γεννήθηκε η (άμεση) δημοκρατία και έχουμε να πάρουμε πολλά παραδείγματα αυτό, δίχως να υπάρχει καμία σκοπιμότητα αντιγραφής του.
Το παλιό, γνωστό αναρχικό σύνθημα «να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας» ήρθε τώρα η ώρα να πάρει σάρκα και οστά μέσα από την κοινωνική αυτενέργεια. Άλλωστε, τα «αχαρτογράφητα νερά» είναι εκείνα που έκαναν κάποιους θαλασσοπόρους μεγάλους…
πρωτοβουλία ελευθεριακών κομμουνιστών
Πρόσφατα σχόλια