Η ζωή πίσω από τα χαρακώματα. Ο αγώνας για την αυτονομία στο βόρειο Κουρδιστάν.

(Cizre) Οι πόρτες κάθε σπιτιού παραμένουν ανοιχτές στις γειτονιές, που τις τελευταίες ημέρες το κράτος προσπάθησε να εισβάλει με χιλιάδες ένοπλους άνδρες. Σε αυτούς τους χώρους που οι άνθρωποι έβαλαν μπροστά την θέλησή τους είναι αδύνατον να δεις την παρουσία του κράτους πέραν κάποιων λίγων θωρακισμένων αρμάτων στους κεντρικούς δρόμους.

Τάξη χωρίς κράτος

Πίσω από τα χαρακώματα στην  Cizîr (Cizre) υπάρχει μία ζωή στενά συνδεδεμένη με εκείνους που έχουν πληρώσει το τίμημα της δράσης τους. Υπάρχει μεγάλος ενθουσιασμός και συγκίνηση που δεν ξεχνά όμως τα βάσανα του παρελθόντος. Αυτοί που έχουν πληρώσει το τίμημα αδιαφορούν αν θα συνεχίσει το κράτος τις επιθέσεις του και βάζοντας την αποφασιστικότητά τους μπροστά λένε πως ” έχουμε πληρώσει τόσο μεγάλο κόστος, αλλά εάν χρειαστεί θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε”. Είναι εύκολο να καταλάβεις το νόημα της της αντίστασης  στο Cizir, από την αλληλεγγύη που υπάρχει πίσω από τα χαρακώματα. Πίσω από τα χαρακώματα και τα οδοφράγματα μία “τάξη χωρίς κράτος” κυριαρχεί.
Νωπές αναμνήσεις …
Είναι απαραίτητο να πούμε ότι ο λαός της Cizîr δεν απαίτησε την αυτοδιοίκηση από κανέναν, γιατί συνεχώς ζούσε με αυτήν μέσα από την  λήψη αποφάσεων και  μέτρων και έχει εισέλθει πρακτικά σε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή. Τα βάσανα που το κράτος έχει προκαλέσει στο λαός της Cizîr στο παρελθόν παραμένουν ως νωπές αναμνήσεις. Η νεολαία που στέκεται μέρα και νύχτα φρουρά πίσω από θέσεις οχυρωμένες με σάκους άμμου είναι η μεγαλύτερη εγγύηση της αυτο-διεύθυνσης . Επειδή ένας  θεμελιώδης πυλώνας της αυτοδιοίκησης είναι η αυτοάμυνα, η οποία επιτρέπει στους ανθρώπους που κατοικούν πίσω από αυτές τις οχυρώσεις να ζήσουν ειρηνικά.
Τα παιδιά του δολοφονιμένου.
Στα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης  που ψεύδονται σχετικά με το πώς το”ΡΚΚ σχηματίζει ένα καντόνι στην  Cizre” η ερώτηση του “ποιοι είναι αυτοί οι νέοι” παραμένει καλά κρυμμένη.  Μπαίνουμε ένα τυχαίο σπίτι ως επισκέπτες. Μετά το φαγητό και το τσάι  κάνουμε σε εκείνους  που ζουν στο σπίτι κάποιες ερωτήσεις: “Ποιοι είναι αυτοί οι νέοι; ”  Η ηλικιωμένη οικοδέσποινα του σπιτιού απαντά: «αυτά είναι τα παιδιά των ανθρώπων που δολοφονήθηκαν στη δεκαετία του ’90. Όλοι τους μεγάλωσαν σε αυτούς τους δρόμους και τώρα κάνουν γνωστό ότι δεν θέλουν να δουν τις οικογένειές τους μεταξύ των δολοφονημένων. ”
Λαϊκή γιορτή
Ένα βράδυ μια γιορτή πραγματοποιείται στη γειτονιά Nur, όπου για 9 ημέρες ομάδες ειδικών  δυνάμεων επιχείρησαν να εισβάλουν χρησιμοποιώντας βαρύ οπλισμό. Οι άνθρωποι χορεύουν  halays γύρω από αναμμένες φωτιές. Ακόμη και  στη γειτονιά που περιβάλλεται από τεθωρακισμένες μονάδες το ηθικό είναι υψηλό. Οι τρύπες στα σεντόνια που κρέμασαν ως άμυνα εναντίον των ελεύθερων σκοπευτών και οι τρύπες από σφαίρες στους τοίχους των σπιτιών παραμένουν ως αποδεικτικά στοιχεία για το είδος της αντίστασης που έλαβε χώρα εδώ.
Να είστε προσεκτικοί παιδιά!
Οι μητέρες που μας λένε πως σε γειτονιές όπου υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες κάτοικοι δεν υπάρχει ποτέ περιστατικό κλοπής στέκονται ως άφθαρτα μνημεία μπροστά από τα σπίτια τους. Αυτές οι μητέρες ποτέ δεν παραλείπουν να προσφέρουν τις προσευχές ή τις προειδοποιήσεις για “να φροντίζετε τον εαυτό σας», καθώς μοιράζουν τρόφιμα  και νερό στους νέους. Παιδιά από τα οποία δεν υπήρχε καμία ανάγκη να τους υποχρεώσεις να εξηγήσουν την εμπειρία τους από αυτές τις  ημέρες και που  χαμογελούν  κρατώντας τα παιχνίδια τους σφιχτά στο χέρι. Τα τρία αδέλφια που ονομάζεται Baran, Helin και Esra παίζουν δίπλα στα χαρακώματα γύρω από τα σπίτια τους.
“Εμείς πλέον δεν θα πάμε στο σχολείο”
Ο Μπαράν είναι 11 ετών και εξηγεί την επίθεση της αστυνομίας στις γειτονιές τους. Εξηγώντας πώς τα σπίτια τους βρίσκονταν αδιάκοπα στοχευμένα θα μας πει ότι ήταν «σαν να ήμασταν σε πόλεμο.” Όταν υπενθυμίζουμε στον Baran και τις αδελφές του ότι το σχολείο είναι έτοιμο να ξεκινήσει ο ίδιος μας λέει «εμείς δεν θα πάμε πλέον στο σχολείο. Ωστόσο, εάν υπάρχουν κουρδικά σχολεία θα πάμε. “Μέσα σε μια φιλική συζήτηση που λαμβάνει χώρα κατά τις βραδυνές ώρες  συνοδευόμενοι από τσάι το κύριο θέμα της συζήτησης μεταξύ εκείνων που στέκονται φρουροί μπροστά από το σπίτι είναι το πώς η τουρκική κοινή γνώμη έχει παραμείνει αδιάφορη για τους ανθρώπους που ζουν στην περιοχή.
Στις συνομιλίες, όπου καμία  λέξη δεν ειπώθηκε για «ειρήνη» οι κάτοικοι της Cizîr , οι οποίοι κρατάνε σήμερα ένα φως στον οδικό χάρτη που ο λαός του Κουρδιστάν μέλει να  ακολουθήσει, αντιστέκονται ώμο με ώμο με εκείνους που οι ίδιοι έχουν επιλέξει, και όχι εκείνους που ορίζονται από το κράτος στο οποίο δεν είναι πλέον υπόλογοι.