Ναι, ρε! Δεν θέλω να σε βλέπω εδώ.

του Σενέρ Λεβέντ

Είπα ότι «δεν θέλω την Τουρκία εδώ» και ξεπετάχτηκαν από τη φωλιά τους σαν τα έντομα. Πάλι άρχισαν οι φωνασκίες. Ελληνόσπορε. Κουρδόσπορε. Αρμενόσπορε. Και άλλα πολλά είπαν. Πάλι το ίδιο τροπάρι. Το ίδιο ρεφρέν. Μάραθα, Αλόα, Σανταλάρης. Η δολοφονία του μπάνιου. Κούφιες απειλές. Του τύπου, αν δεν σου αρέσει σήκω και φύγε. Φουντώνουν οι φλέβες του ρατσισμού. Όρεξη για σφαγές και απαγχονισμούς. Ένας όχλος που γυρίζει το μάτι του μόλις ακούσει για Ελληνοκύπριους, λυσσάει μόλις ακούσει για Κούρδους, βρίζει μόλις ακούσει για Αρμένιους.

Πόσα όντα τελικά υπάρχουν σε αυτόν τον κόσμο ντυμένα με ανθρώπινη ενδυμασία και έτοιμα να πιουν ανθρώπινο αίμα. Αν ακόμα ρέει τόσο αίμα σε αυτήν τη γη. Αν τόσοι άστεγοι, απάτριδες μετανάστες ψάχνουν ένα καταφύγιο, ένα αραξοβόλι. Και αν χιλιάδες άνθρωποι γίνονται φαγητό για τα σκυλόψαρα σε τούτη τη θάλασσα στην οποία λουζόμαστε. Αν τα νεκρά παιδιά ξεβράζονται στην ακτή σαν νεκρά ψάρια. Όλα αυτά οφείλονται σε τούτα τα αραχνιασμένα μυαλά. Αν στη Ράκα σφάζονται άνθρωποι σαν τα κοτόπουλα. Αν στο Σουδάν πεθαίνουν παιδιά από την πείνα.

Αν εκατοντάδες άνθρωποι δολοφονούνται καθημερινά στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και στην Υεμένη. Αν αλυσοδένουν τις γυναίκες και τις πουλούν σε σκλαβοπάζαρα εκείνοι που λένε ότι λατρεύουν τον Αλλάχ και δολοφονούν όσους δεν γνωρίζουν απ’ έξω το Κοράνι. Και αν τινάζουν στον αέρα εκατοντάδες ανθρώπους μαζί με τους ίδιους οι βομβιστές αυτοκτονίας που έχουν πειστεί ότι θα πάνε στον παράδεισο όταν πεθάνουν και ότι θα τους υποδεχτούν τα ουρί εκεί. Αν βγάζουν διατάγματα για παντρειά εφτάχρονων κοριτσιών οι γενειοφόροι από τηλεοράσεως.

Όλα αυτά συμβαίνουν εξαιτίας αυτών των μυαλών.

Τους είδαμε γύρω από τον Πινοσέτ στη Χιλή και γύρω από τον Βιντέλα στην Αργεντινή. Τους είδαμε να περιτριγυρίζουν τον Μπατίστα στην Κούβα, τον Σομόζα στη Νικαράγουα, τον Μάρκος στις Φιλιππίνες, τον Σουχάρτο στην Ινδονησία, τον Πεχλεβί στον Ιράν, τον Σαντάμ στο Ιράκ, τον Τσαουσέσκου στη Ρουμανία. Και αυτοί είχαν πιστούς δούλους όπως εσείς. Δημοσιογράφους όπως εσείς. Συγγραφείς. Κόλακες όπως εσείς. Αποκαλούσαν
και αυτοί προδότες όπως εσείς όσους δεν δήλωναν υποταγή στον δικτάτορα. Όλοι τους φθάρηκαν και έφυγαν. Ούτε τα  βασανιστήριά τους, ούτε οι προβοκάτσιές τους, ούτε τα ψέματά τους, ούτε το κλείσιμο εφημερίδων τούς έσωσε.

Άλλο είναι το κράτος και άλλο η κυβέρνηση, λένε. Μην τα συγχύζετε, λένε. Τότε δείξτε μου μια κυβέρνηση που ήταν εντάξει από όλες αυτές που πέρασαν στην Τουρκία. Στην περίοδο μετά τον Ατατούρκ. Ουδέποτε γευτήκατε τη δημοκρατία. Το ένα φασιστικό πραξικόπημα διαδεχόταν το άλλο. Πυροβολήσατε όλα όσα ήταν καλά πράγματα, όλες τις αλήθειες, όλους τους πατριώτες. Στα δικαστήριά σας πάντα αθωώνατε τους ενόχους και τιμωρούσατε τους αθώους. Ακόμα και τις γυναίκες που υπέστησαν βιασμό τις θεωρήσατε ένοχες και αθωώσατε τους βιαστές.

Δεν μας απελευθερώσατε εδώ στην Κύπρο. Μας αιχμαλωτίσατε πιο πολύ. Μας θέσατε υπό ομηρεία. Νομίσατε ότι θα γίνουμε ευτυχισμένοι με τα λάφυρα. Όταν στριμωχτήκατε πολύ, ξεστομίσατε εκείνη την πικρή παραδοχή. «Ακόμα και αν δεν μείνει έστω και ένας Τούρκος σε αυτό το νησί, δεν θα φύγουμε από αυτά τα εδάφη», είπατε. Παραδεχτήκατε ότι ήρθατε για τα στρατηγικά σας συμφέροντα εδώ, αλλά ότι μας κάνατε να χάψουμε ότι είστε «απελευθερωτές».

Καταπίεσες και τον δικό σου λαό και εμάς. Ναι, ρε! Δεν θέλω να σε βλέπω εδώ. Δεν είναι δικό σου αυτό το μέρος. Είναι η δική μου πατρίδα!