ποίημα του του Αγκίμ Μάτο από την επικείμενη συλλογή «Οι κήποι της θύμησης» σε μετάφραση του Ανδρέα Ζαρμπαλά.
Μόνος είμαι εδώ στο Νότο, σαν φάρος γερασμένος στα βράχια,
μαυρισμένος, διαβρωμένος από την περιφορά των Γαλαξιών,
λερωμένος και νοτισμένος απ’ τις ακαθαρσίες
του φεγγαριού και των άστρων.
Μόνος, λησμονημένος από τα πλοία, που αλλάξανε ρότα,
με σβηστό το φανάρι, στον κρημνό της θάλασσας,
ακούγοντας μονάχα κάποια βραχνά μακρινά σήματα,
που δεν ξέρω πια το νόημά τους.
Είμαι τυφλός απέναντι στους θεούς.
Καλύτερη μοίρα είχε ο Προμηθέας,
όταν του στέλνανε τον Ερμή να του αλλάζει τις περόνες.
Τουλάχιστον αντάλλασε δυο κουβέντες για τον κόσμο εκεί κάτω.
Εδώ που είμαι, στον έρημο βράχο,
κανείς δεν εμφανίζεται με την ασετιλίνη,
κανείς δεν καθαρίζει το φανάρι,
για ν’ ανάψει και πάλι η φλόγα της ψυχής μου.
Μόνος είμαι εδώ στο Νότο,
εξοστρακισμένος από τα ναυτικά βιβλία και τους χάρτες.
Πρόσφατα σχόλια