Η πρώτη συμμετοχή μου στην πολιτική ζωή του τόπου ήταν σε ηλικία τεσσάρων χρονών στο συλλαλητήριο για την επιστροφή του «Μεγάλου Ηγέτη». Η ανάμνηση της παρουσίας μου σε ένα χώρο με χιλιάδες ανθρώπους είναι ταυτισμένη με την μικρή οβάλ κονκάρδα που μου είχαν καρφιτσώσει στο στήθος άγνωστοι με την εικόνα του Μακαρίου. Μέσα σε ένα πανδαιμόνιο ήχων και αλλαλαγμών ολόκληρη η συνείδηση μου δεν καταχώρησε τίποτε άλλο εκτός από εκείνη την μικρή χάρτινη κονκάρδα που για μένα ήταν κάτι το μαγικό και το ακατανόητο. Δεκαετίες μετά έμαθα την ερμηνεία της λέξης «φετίχ». Η σεξουαλικοποίηση ενός αντικειμένου και ενός προσώπου βιώθηκε μέσα μου στην τρυφερή ηλικία των τεσσάρων.
Η προσπάθεια μας για κατανόηση των όσων συμβαίνουν στο νησί σπανίως παίρνει την μορφή της ψυχολογικής ανάλυσης. Η αυτογνωσία για τον λαό μας είναι μακρινή χώρα στην Ασία και απουσιάζει παντελώς από την ατομική και συλλογική μας ύπαρξη στο νησί. Ενόσω αυτό συμβαίνει θα είμαστε φοβούμαι έρμαια των επιτήδειων λαοπλάνων και οι εξελίξεις θα μας προλαβαίνουν χωρίς καμία δυνατότητα επίδρασης σε αυτές.
Η πρόσφατη ιστορία της Κύπρου είναι τόσον φορτισμένη που σπανίως μπορούμε – ομολογώ εδώ και την προσωπική μου αδυναμία – να την προσεγγίσουμε με τη νηφαλιότητα που αρμόζει για την ουσιαστική κατανόηση των ιστορικών γεγονότων.
Η αξεπέραστη εργασία του Βίλχλεμ Ράιχ που αφορά την Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού είναι ένα εργαλείο το οποίο μπορεί να φωτίσει αυτήν την πραγματικότητα. Είναι μέσα στις σελίδες του που μπορούμε να αντικρύσουμε κατάματα την ιστορία μας και τα όσα μας ταλαιπωρούν μέχρι και σήμερα.
Σύμφωνα μ’ αυτόν τον χαρακτηρισμό, οι ρήτορες στις εθνικοσοσιαλιστικές συγκεντρώσεις ξέρανε να χειρίζονται πολύ επιτήδεια τα αισθήματα των αγελαίων ατόμων και ν’ αποφεύγουν κάθε σοβαρή επιχειρηματολογία. Ο Χίτλερ τόνιζε σε διάφορα σημεία του βιβλίου του «Ο αγών μου», ότι η σωστή τακτική, από την άποψη της ομαδικής ψυχολογίας, ήταν ν’ αφήνει κανείς κατά μέρος την επιχειρηματολογία και να παρουσιάζει απροϋπόθετα στις μάζες τον «μεγάλο τελικό σκοπό».
Βίλχελμ Ράιχ: Η Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού, Εκδόσεις Μπουκομάνη, 1975, σελ.74
Στο σύντομο πιο πάνω απόσπασμα μπορούμε – όσοι πιστοί – να ψηλαφήσουμε όλόκληρη την σύγχρονη ιστορία του νησιού μας από τον Μακάριο μέχρι τον Αναστασιάδη.
Η φασιστική, ανδρική, φαλλοκρατική και αυταρχική θεώρηση της ιστορίας είναι το επίσημο αφήγημα της καθημερινότητας μας χωρίς καμία πλέον αμφισβήτηση της και χωρίς την γνώση και κατανόηση ότι αυτό το προσωπολατρικό αφήγημα είναι ταυτόσημο με τον φασισμό. Έτσι χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε βρισκόμαστε σε ένα ιστορικό μαίανδρο χωρίς τέλος, ένα λαβύρινθο αυτοκαταστροφής αν θέλετε, στον οποίον η συλλογική πορεία που επιλέγουμε – πέραν ελάχιστων φωτεινών ιστορικών εξαιρέσεων – είναι αυτή της τυφλής υποταγής στην φασιστική ιδέα «πως μόνο οι μεγάλοι άντρες κινούν την ιστορία». Από τον Μακάριο στον Αναστασιάδη αναζητούμε ως λαός τον δικό μας «Φυρερ» (καθοδηγητή) ο οποίος θα μας οδηγήσει στην γη της απαγγελίας. Εδώ ο όρος απαγγελία χρησιμοποιείται συνειδητά διότι οι δικοί μας «Φύρερ» πιστοί ακόλουθοι συνειδητά ή/και ασυνείδητα του φασιστικού ιδεώδους δεν μας έχουν ποτέ οδηγήσει πουθενά. Η απαγγελία τους όμως ζει και μας «καθοδηγει» προς την καταστροφή…
Η παρουσία του Μακαρίου στα πολιτικά δρώμενα της Κύπρου από τη δεκαετία του 50 μέχρι και το 77 καθόρισε την πολιτικη πορεία μας ως λαός και την τάυτισε με τον εθνικοσοσιαλισμό στην χειρότερη αγελαία του μορφή. Οι πιστοί ακόλουθοι του «Μεγάλου Ηγέτη» σαράντα τόσα χρόνια μετά το θάνατο του δεν έχουν αρθρώσει ούτε ένα ιώτα αυτοκριτικής για την τάυτιση τους μαζί του. Ο πρώτος «Φύρερ» της Κύπρου ήταν ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος. Δεινός ρήτορας και χαρισμάτικός ως προσωπικότητα συγκέντρωσε στο πρόσωπο του όλα εκείνα τα στοιχεία τα οποία τον ανέδειξαν για τριάντα χρόνια σε πρωταγωνιστή του κυπριακού πολιτικού δράματος. Στην περίπτωση του έχουμε και ένα μοναδικό φαινόμενο το οποίο ούτε ο ίδιος ο Ράιχ μπορούσε να προβλέψει. Η τάυτιση του πολιτικού με το θρησκευτικό αξίωμα έδωσε στον Μακάριο το θεολογικό-θρησκοληπτικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο έδρασε η πολιτική του. Στο πρόσωπο του Μακαρίο έχουμε το μοναδικό φαινόμενο του Μεσσιανικού Φυρερισμού ή του Φυρερικού Μεσσιανισμού αν προτιμάτε. Κάθε αντίδραση, κάθε διαφωνία με τον «Μεγάλο Ηγέτη» και «εκπρόσωπο του ίδιου του Θεού επί της Γης» δεν ήταν απλώς μία πολιτική πράξη. Ήταν ένα αμάρτημα ενώπιον Θεού και ανθρώπων για το οποίο ο κάθε δράστης δικαιολογημένα δεχόταν την οργή «Θεού και ανθρώπων». Έτσι μέχρι σήμερα οι φόνοι, οι ανατινάξεις εφημερίδων, τα βασανιστήρια, οι βιασμοί των αντιφρονούντων από το παρακράτος Μακαρίου ουδέποτε γίνονται αντικείμενο σοβαρής έρευνας και μελέτης ώστε να ησυχάσουμε από το εμφυλιοπολεμικό μίασμα που μας παραδέρνει. Οι συνοδοιπόροι του «Μεγάλου Ηγέτη» σε εκείνη την πορεία μίσους και αναθέματος, αυτοί που «έκαψαν τους εκάστοτε αιρετικούς» δεν έχουν μετανοήσει. Το παράδειγμα του Μακαρίου όμως ζει με τον εκάστοτε μικρό ή μεγάλο ηγετίσκο που προσπαθει να τον αντιγράψει. Το πραξικόπημα της χούντας και των εθνοκτονικά αφρόνων έδωσε σε όλους τους πιο πάνω το άλλοθι το οποίο επέτρεψε να κρύψουν τις πομπές τους κάτω από το ιστορικό χαλί.
Από τον Σπύρο Κυπριανού, στον Γλαύκο Κληρίδη, το Γιώργο Βασιλείου, τον Τάσσο Παπδόπουλο, τον Δημήτρη Χριστόφια και τώρα στον Νίκο Αναστασιάδη έχουμε ζήσει πολλές προσπάθειες αναβίωσης του μεγαλοηγετισμού. Οι ακόλουθοι όλων των πιο πάνω καθοδηγούνται από μία σεξουαλικοποιημένη προσωπολατρεία. Αρκεί να δώσετε προσοχή στον τρόπο που αναφέρονται πολλοί στον εκάστοτε δικό τους «Μεγάλο Ηγέτη» για να αντιληφθείτε το μέγεθος του κρυμμένου φασισμού που εγκυμονεί στην κοινωνία μας. Πέρα από τους προέδρους θα συναντήσουμε το φαινόμενο και σε άλλα ιστορικά πρόσωπα του τόπου όπως τον Γεώργιο Γρίβα, τον Βάσο Λυσσαρίδη και τον Εζεκία Παπαιωάννου. Ψηλαφώντας την κοινωνική μας αηδία θα αναγνωρίσουμε το φαινόμενο και στον ΑΠΟΕΛ, την ΟΜΟΝΟΙΑ και σχεδόν κάθε ομάδα την οποία αφηρημένα ακολουθεί το αγελαίο πλήθος και για την οποία είναι διαθετιμένο να “γαμήσει” τους αντιπάλους ικανοποιώντας την φονική σεξουαλική του μανία.
Ο Μακάριος Ζει! Ζει ως ιδέα, ως εικόνα και ως μέθοδος, αναπαράγοντας την εθνικοσοσιαλιστική ιδέα του «μεγάλου τελικού σκοπού» χωρίς επιχειρήματα. Είναι με αυτό τον τρόπο που καταλήξαμε από την «Ενωση» στην «Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία». Το περιεχόμενο και τα επιχειρήματα δεν έχουν καμία σημασία. Σημασία έχει η απροϋπόθετη παρουσίαση στις μάζες του «μεγάλου τελικού σκοπού». Ο Χίτλερ ζει και τους καθοδηγεί.
Μέσα από αυτή την ανάλυση μπορούμε εύκολα να κατανοήσουμε την τάυτιση με τον Αναστασιάδη μεγάλου μέρους της εθνικά άφρονας παράταξης και της ηγεσίας των αριστερόζ. Και οι δύο έχουν ανεξίτηλα χαραχτεί από τους δικούς τους παλαιούς Φύρερ έτσι τώρα είναι αδύνατη η πορεία μακριά από τους νέους. Έτσι εξηγείται και η τάυτιση ορκισμένων εχθρών του Μακαρίου με την πανομοιότυπη πορεία που ακολουθεί ο νυν επίδοξος «εθνάρχης» ο οποίος επιτίθεται σε όσα οι ίδιοι θεωρούσαν θέσφατα ιερά και όσια. Έτσι εξηγείται και η τάυτιση των ορκισμένων αντιπάλων του νυν προέδρου οι οποίοι τον ακολουθούν διότι ο «μεγάλος τελικός σκοπός» είναι κάτι που αποφάσισαν οι παλαιοί “αγιοποιημένοι” Φύρερ και δεν μπορεί να αλλάξει. Ο Αναστασιάδης μιλά στον μικρό φασίστα που κρύβουν μέσα τους και τον οποίο είτε δεν έχουν αναγνωρίσει είτε έχουν πλήρως αγκαλιάσει.
Η πορεία προς την καταστροφή και η επίκληση των Φύρερ του παρελθόντος από τους επίγονους του ΔΗΣΑΚΕΛισμού για να δικαιολογήσουν την σημερινή τους πορεία καταδεικνύουν και την φασιστική αγελαία νοοτροπία που τους παραδέρνει.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και στην αντίπερα όχθη με τους αντιπάλους της διζωνικής να αγωνίζονται να αναδείξουν τη συνεισφορά των δικών τους παλιών Φύρερ οι οποίοι μέσα από τις πράξεις τους δεκαετίες πριν δρουν ως η δική τους φασιστική αφήγηση ορθότητας. Έτσι ο «Μεγάλος Ηγέτης» χρησιμοποιείται ως η πηγή νομιμοποιήσης της αντίστασης χωρίς να επιδέχεται καμίας κριτικής. Εξίσου μεγάλος ηγέτης θεωρείται στις τάξεις τους και ο Τάσσος Παπδόπουλος του οποίο το διάγγελμα ενάντια στο σχέδιο Αννάν έχει αναχθεί σε σεξουαλικοποιημένο οπτικό φετίχ. Η παράταξη μέχρι σήμερα δεν μπορεί να προβεί σε καμία αυτοκριτική και αναζητά – τι τραγική ειρωνεία – τον επόμενο «μεγάλο Ηγέτη» ο οποίος θα μας πάρει από το χέρι και θα μας οδηγήσει στο ασφαλές λιμάνι της λωτοφαγικής ευδαιμονίας. Αυτός μπορεί να είναι ο γιος του παλιού πολιτικού, ο νέος έξυπνος πολιτικός, ο αρχιεπίσκοπος, ο μητροπολίτης που γυρίζει την Κύπρο, οποιοσδήποτε εκτός από εμάς τους ιδίους. Μεγαλύτερη τραγική ειρωνεία της αντιδιζωνικής παράταξης είναι αυτοί που ενώ μισούσαν τον Μακάριο εν ζωή και εν θανάτω αναζητούν σήμερα στις τάξεις της εκκλησίας της Κύπρου τον δικό τους “νέο Μακάριο”.
Κι οι δύο παρατάξεις υποβαθμίζουν και δεν αξιοποιούν καθόλου την παρουσία του λαού. Αντιθέτως βλέπουν τον λαό σαν μία μάζα απαθών απολίτικων όντων την οποία μπορούν να χειραγωγούν με την παρουσίαση δίκην Χίτλερ του «μεγάλου τελικού σκοπού» που είναι η «ΔΔΟ» για τους μεν και «η διάσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας για τους δε».Και οι δύο παρατάξεις χρησιμοποιούν τον κρυμμένο εν δυνάμει φασισμό τους σε εργαλείο ανάλυσης της παγκόσμιας πραγματικότητας. Η μία ανάγει την ασφάλεια μας στην υποταγή μας στον ισχυρό πόλο Ομπάμα, Μέρκελ, ΝΑΤΟ, ΕΕ οι οποίοι θα μας προστατέψουν και η άλλη στην τάυτιση μας με προφητείες και ξανθά γένη, τον Πούτιν, τους Κινέζους ακόμη και εξωγήινους οι σωτήρες θεόσταλτους οι οποίοι επίσης θα μας προστατέψουν. Και οι δύο παρατάξεις επικαλούνται τον υπαρξιακό τρόμο της τελικής ανυπαρξίας για να προωθήσουν τους σκοπούς τους. Οτιδήποτε φτάνει να μην ενσκύψουμε στον πυρήνα των προβλημάτων μας που είναι η αδυσώπητη καταπίεση της ιερότητας του Έρωτα που βρίσκεται εντός μας. Είναι αυτή η αποστέρηση της φυσικής κίνησης προς τον Έρωτα, τον Οργασμό και την ανεμπόδιστη και χωρίς εκπροσώπους πορεία προς τα Θεία που αποτελεί το θεμέλιο κάθε εξουσίας. (1) Χωρίς αυτή την θεμελιακή αναγνώριση δεν έχουμε υπόθεση.Ολόκληρο το έργο του Βίλεχελμ Ράιχ αποτελεί μία αβυσσαλέα κραυγή για αυτή μας την ανάγκη. Στην απουσία των πιο πάνω ευδοκιμούν οι Φύρερ μέσα και έξω μας και προάγεται ο σεξουαλικά ανίκανος και νομοτελειακά ανικανοποίητος αυταρχικός φασίστας που πάνω από όλα θέλει να μας “γαμήσει”, “να μας τον κάτσει”! Αυτό είναι και το κρυμμένο μήνυμα κάθε πολιτικής αντιπαράθεσης στον τόπο μας. Ποιός θα επιβάλει το κράτος του φαλλού του πάνω στους άλλους.
Ο Νίκος Αναστασιάδης είναι η επιτομή αυτής της πραγματικότητας. Είναι το αποτέλεσμα μίας διαδικασίας η οποία συμπυκνώθηκε τα τελευταία πενήντα χρόνια στην πολιτική μας ζωή. Ο νέος μας Φύρερ μας υπόσχεται τον «μεγάλο τελικό σκοπό της ανάπτυξης, της ειρήνης της ευημερίας και της επανένωσης» κόντρα σε κάθε επιχειρηματολογία. Καθόλου τυχαία πορεύεται παράλληλα με τον μεγάλο Φύρερ της περιοχής μας τον Ταγίπ Ερντογάν ο οποίος πεντακάθαρα υιοθετεί την επιχειρηματολογία και πρακτική του Χίτλερ σε όλες τις πτυχές της πολιτικής ζωής ακόμη και στην μεταφυσική έννοια για το χιλιόχρονο Ράιχ!
Στο χέρι μας βρίσκεται η δυνατότητα της αποτροπής του Νίκου Αναστασιάδη αλλά και του νεοφυρερισμού στον τόπο μας. Στο χέρι μας βρίσκεται η αντίσταση στον φασισμό του προέδρου και των ακολούθων του αλλά και στον φασισμό που ευδοκιμεί στο κυπριακό πολιτικό σκηνικό, τόσον στη διζωνική όσο και στην αντιδιζωνική παράταξη.
Ό,τι και αν πούμε τελικά καταλήγουμε πάντα στον «επισκέπτη» εκείνον:
«Γνώθι Σαυτόν»!
Καλήν Αυτογνωσία να αξιωθούμεν. Και η Αλήθεια θα μας ελευθερώσει…
Σόλων Αντάρτης~solon_antartis@yahoo.com
Πρόσφατα σχόλια