Σε κάποιες περιπτώσεις με έκδηλες ιδεοληπτικές εμμονές, σε άλλες περιπτώσεις καλοπροαίρετα κι ίσως και σε άλλες που αφορούν σε μια μεταφυσική αντίληψη για την επανάσταση, είναι ένα ερώτημα που διατυπώνεται και πλανάται στην πολιτική ατμόσφαιρα μπροστά στις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή. Αυτό άλλωστε το ερώτημα είναι και ένας από τους παράγοντες που η κουρδική εναλλακτική, δίπλα σε άλλα ερωτήματα για την μέχρι προσφάτως άγνωστη μεταλλαγή του Οτζαλάν -από την εθνική αυτοδιάθεση στη δημοκρατική αυτονομία/συνομοσπονδισμό- υπονομεύεται ή αμφισβητείται μέσα στο κοινωνικό κίνημα συνοψίζοντας και την παρακμή που βιώνουμε.
Συνεπώς είναι απαραίτητο όχι μόνο να δοθούν απαντήσεις εν δυνάμει σε όλες αυτές της πτυχές του ερωτήματος με την προοπτική ενός άγνωστου μέλλοντος της τύχης αυτής της πολύπαθης περιοχής αλλά με την σχετική επίγνωση του τι διαπράττεται σε αυτήν και κυρίως από την περίοδο που η διακηρυγμένη ως αυτόνομη περιοχή της Ροζάβα στη Συρία, το 2012, ήταν ο μοναδικός πυλώνας αντίστασης στην καταστροφική επέλαση του Ισλαμικού Κράτους στα μέσα του 2014. Αυτό το γεγονός ήταν άλλωστε η αφορμή που μάθαμε για αυτήν τη σπουδαία κοινωνική επανάσταση στο συριακό Κουρδιστάν, ήταν η αφορμή για τη συστράτευση εκατοντάδων επαναστατών από όλο τον κόσμο που ως αλληλέγγυοι έθεσαν και συνεχίζουν να θέτουν τον εαυτό τους ως μαχητή, συνοδοιπόρο, πολιτικό προασπιστή ενός ονείρου για μια κοινωνία ισότητας, αδελφοσύνης και αλληλεγγύης. Αυτή ήταν και η αφορμή για το ελευθεριακό κοινοτιστικό τμήμα του διεθνούς πολιτικού κινήματος βάσης να ταυτολογήσει τη δράση του με την επανάσταση στο Κουρδιστάν της Συρίας. Επομένως η περίσκεψη δεν περισσεύει μόνο στους επικριτές της στρατιωτικής συμμαχίας των ένοπλων τμημάτων αντίστασης με τον αμερικανικό στρατιωτικό παράγοντα αλλά και στο ίδιο το κίνημα υποστήριξης που ανησυχεί για τις διεθνείς εξελίξεις και την τροπή που θα πάρει το συριακό ζήτημα σε συνάρτηση με τις μεγάλες αλλαγές στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης και Εγγύς Ανατολής.
Αυτός είναι και ο κεντρικός πυρήνας του όλου ζητήματος που συμπλέκεται με την απόφαση των κούρδων της Συρίας να θέσουν εκτός προνομίων την εθνική τους κοινότητα και πλέον να μετονομάσουν την αυτόνομη Ροζάβα σε Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Βόρειας Συρίας. ‘Έτσι, αρχικά με τους αμερικανικούς βομβαρδισμούς θέσεων του ισλαμικού κράτους στο Κομπάνι το 2014, με την εσπευσμένη απόφαση της Ρωσίας να εμπλακεί σε μια στρατιωτική συμμαχία με τον κουρδικό παράγοντα ήδη από το τέλος του 2015, σηματοδότησε την αρχή της συνέργειας σε επίπεδο στρατιωτικών επιχειρήσεων κατά του Ισλαμικού Κράτους το οποίο είχε ήδη εγκατασταθεί σε συριακά εδάφη με πρωτεύουσά του τη Ράκκα. Αργότερα ενεπλάκη σε σταθερή βάση και ο αμερικανικός παράγοντας και στη συνέχεια σε μια επί ξυρού ακμής σχέση με την Τουρκία επιδίωξαν αμφότεροι να την καταστήσουν από παράγοντα στήριξης του ΙΚ σε παράγοντα εναντίον του. Οι συνεχείς επιτυχίες των συμμαχιών και η σταδιακή εκδίωξη του ισλαμοφασιστικού πόλου από την περιοχή και παράλληλα η αποτυχημένη επιδίωξη της Τουρκίας να προωθήσει τις θέσεις της στη Συρία, αναπτέρωσαν και τις επίσημες ένοπλες δυνάμεις της Συρίας οι οποίες συμμάχησαν με τις επίσημες ένοπλες δομές του συριακού Κουρδιστάν στο ίδιο πλαίσιο αντίστασης κατά του ισλαμικού κράτους δημιουργώντας ή ιδρύοντας τις Δημοκρατικές Δυνάμεις της Συρίας μαζί με ένα πλήθος μαχητών από τον αραβικό ή και τουρκμενικό πληθυσμό της. Πώς αλλιώς άραγε θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί η επέλαση του ισλαμικού κράτους πέρα από ευχολόγια, επικλήσεις περί καθαρότητας και επαναστατικές φαντασιώσεις; Από την άλλη ποιες είναι οι πολιτικές προγραμματικές συμφωνίες μεταξύ των επαναστατικών δομών του συριακού Κουρδιστάν με τη ρωσική, την αμερικανική ή την συριακή κυβέρνηση; Ποια είναι η βάση του πυρήνα των κατηγοριών που δημιουργούν σύγχυση μέσα στο κίνημα και απομακρύνουν μέλη του από την υπεράσπιση ενός πολυδιάστατου αγώνα που δημιουργεί τις δομές των ονείρων μας;
Είναι σε όλους μας ολοφάνερο ότι η επιδίωξη από πλευράς των τριών παραγόντων που συμμαχούν με την κουρδική αντίσταση δεν είναι άλλη από τον μελλοντικό έλεγχο της Συρίας. Το συριακό κράτος από την πλευρά του εκδηλώνει την αδύναμη πρόθεσή του για τον συνολικό επανέλεγχο της χώρας αντιμετωπίζοντας εχθρικά την ίδρυση της Δημοκρατικής Ομοσπονδίας στα βόρεια της χώρας, έχοντας στρατηγική σχέση με τη Ρωσία και το Ιράν. Η Ρωσία επιδιώκει αποτελεσματικά να εδραιώσει την έξοδό της στη Μεσόγειο Θάλασσα συμπράττοντας με την αποτυχημένη Τουρκία και ενισχύοντάς την σε ένα παιχνίδι περιορισμού της και αποσάθρωσης της σχέσης της με τη Δύση. Οι ΗΠΑ μέσω του καθεστώτος κηδεμονίας κουρδικών «αλόγων» προωθούν την ιδέα διαδρόμου από το Ιράκ μέχρι και την Συρία, αντίστοιχο με το διάδρομο Κύπρου-Βαλκανίων επανακτώντας τον έλεγχο της περιοχής μετά την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ. Οι κραυγαλέες αντιφάσεις στην ίδια την περιοχή δεν αφήνουν σε μας το ενδεχόμενο για άλλες προθέσεις από πλευράς των ηγεμονικών δυνάμεων που βεβαίως το ενδιαφέρον τους για την κουρδική εναλλακτική συμπίπτει με την απαλλαγή τους από τη σύμπραξη Τουρκίας-ΙΚ. Για αυτό και στο μέτωπο απέναντι στις επιθέσεις κατά των κούρδων, Ρωσία και ΗΠΑ συμπράττουν εναντίον της Τουρκίας ενώ παίρνουν διαφορετική θέση στα χαρακώματα του πολέμου μεταξύ καθεστώτος Άσαντ και του «Ελεύθερου» Συριακού Στρατού. Έτσι από την άλλη εξηγείται και το γιατί οι ΗΠΑ συμμαχούν με το PYD, αδελφό του ΡΚΚ το οποίο ονοματίζουν «τρομοκρατικό». Έτσι εξηγείται και η προστασία που παρέχει η ρωσική κυβέρνηση στο PYD σε μια ανταγωνιστική δυναμική προσεταιρισμού του.
Από την άλλη η ελληνοτουρκική διαμάχη έχει έμμεση-ωστόσο κομβική σχέση με τις εξελίξεις στο κουρδικό, αφού η Τουρκία έχει άμεσες βλέψεις στην περιοχή της Βόρειας Συρίας σχετικά αντίστοιχες με το Αιγαίο και την Κύπρο. Ως ηττημένος παράγοντας στο γεωπολιτικό σκηνικό και με την απειλή της τριχοτόμησης (καθεστώς Ερντογάν-διωκόμενη αντιπολίτευση-κουρδικό ζήτημα), ο αμερικανικός παράγοντας προβάλει ως ο βασικός ρυθμιστής της ελληνοτουρκικής διαμάχης στο Αιγαίο και στην Κύπρο. Έτσι για την ελληνική και την κυπριακή εξωτερική πολιτική η πάγια αντίληψη «ο εχθρός του εχθρού, φίλος» στην αμυντική της προοπτική δυνητικά και πιθανώς εντάσσει και το κουρδικό σε μια ενιαία γραμμή που αφορά τη νέα στρατηγική Ελλάδα-Κύπρος-Αίγυπτος-Ισραήλ.
Αναγνώσκοντας την ενδοϊμπεριαλιστική σύγκρουση που επιθυμεί περεταίρω να κατακερματίσει το χώρο της Μέσης και Εγγύς Ανατολής σε καντόνια για τα οποία η κάθε δύναμη αναθέτει ρόλο προώθησης των οικονομικών, πολιτικών και στρατιωτικών συμφερόντων της, αντιλαμβανόμενοι το μέγεθος των πιθανών εξελίξεων στη γειτονική Τουρκία, κατανοώντας το αμυντικό μέγεθος που προσλαμβάνει για την Ελλάδα αυτή η σύγκρουση, όντας στο μάτι του κυκλώνα Μέσης Ανατολής-Βαλκάνια, υπερασπίζουμε με θέρμη την ελευθεριακή κουρδική επανάσταση. Είναι παράδειγμα για μας οι κατακτήσεις μιας διαρκούς εξισωτικής επανάστασης στην πολιτική, την κοινωνία και την οικονομία και κατανοητές οι συνθήκες στρατιωτικής σύμπραξης για την ίδια την επιβίωση των λαών της Β. Συρίας, έτσι όπως η κουρδική πλειοψηφία αναγνωρίζει. Το ίδιο ομονοούν εκατοντάδες ελευθεριακοί μαχητές απ’ όλον τον κόσμο.
Η δημοκρατική αυτονομία και ο συνομοσπονδισμός, αν δεν επιθυμούμε να αποτελέσουν μια νέα αμόλυντη θρησκεία που θα επιβιώνει σε συνθήκες γυάλας και εργαστηρίου ως «it‘s only a plan», οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την πραγματικότητα προκειμένου να την ξεπεράσουμε. Οι κρίσεις επιβίωσης των λαών μας στην κατακερματισμένη περιοχή της ΝΑ Μεσογείου-Βαλκανίων ανέδειξαν σημαντικούς αγώνες και επαναστάσεις που είχαν το πρότυπο της κρατικής οργάνωσης της εθνικής κοινότητας στο «ζωτικό» της χώρο, με όχημα την εγχώρια άρχουσα τάξη σύμμαχο της αποικιοκρατίας. Μετά την κουρδική εναλλακτική που γεφυροποιεί εθνικές και θρησκευτικές κοινότητες στην κατεύθυνση του οικουμενικού και ριζοσπαστικού ο κόσμος αλλάζει. Αυτόν τον κόσμο υπερασπίζουμε, όπου το νέο βγαίνει από το κέλυφος του παλιού.
(Διαρκής ενημέρωση για την κουρδική εναλλακτική παλιότερα από τον rebelian και στις μέρες μας από την ελευθεριακή κοινότητα)
Πρόσφατα σχόλια