από τη μπαντιέρα Κύπρου
Από τις πιο μαύρες μέρες η σημερινή στη ιστορία της Κύπρου. Το 1974 έγινε η δεύτερη φάση της εισβολή του τουρκικού στρατού υπό την ονομασία «Αττίλας 2» και η κατάληψη της Αμμοχώστου, της Μόρφου και της Καρπασίας.
Το 1996 δολοφονήθηκε ο Σολωμός Σολωμού και το 2005, 121 άτομα σκοτώθηκαν στο αεροπορικό δυστύχημα της εταιρείας Ήλιος. (Για την Ήλιος γίνεται ξεχωριστή αναφορά στην σελίδα στο fb εδώ).
Φυσικά κανένας δεν τιμωρήθηκε ακόμα γι αυτά τα εγκλήματα.
Ο κατοχικός στρατός εξακολουθεί να κρατά περίκλειστο και ερημωμένο ένα μεγάλο μέρος της πόλης της Αμμοχώστου παρά τα ψηφίσματα και τις αποφάσεις του ΟΗΕ και του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου (εμφανής εδώ και η υποκρισία αυτών των οργανισμών που δήθεν καταδικάζουν αλλά στη πράξη νομιμοποιούν και μονιμοποιούν την κατοχή και διχοτόμηση). Θυμίζουμε ότι η δεύτερη φάση της εισβολής έγινε παρά την εκεχειρία που είχε συμφωνηθεί.
Μετά και την δεύτερη φάση της εισβολής, συνολικά ο τραγικός απολογισμός της τουρκικής εισβολής στο νησί, ήταν σχεδόν 4 χιλιάδες νεκροί, περίπου 200 χιλιάδες πρόσφυγες και το 37% του κυπριακού εδάφους υπό κατοχή από τον τουρκικό στρατό. Επίσης για πάνω από χίλιους Ελληνοκύπριους αγνοούμενους ακόμα δεν έχει εξακριβωθεί η τύχη τους.
Οι σφαγές Τουρκοκυπρίων από μέλη της ΕΟΚΑ Β
Μια σημαντική πτυχή, ίσως όχι και τόσο γνωστή, είναι οι σφαγές άμαχων Τουρκοκυπρίων που διέπραξαν Ελληνοκύπριοι ακροδεξιοί, κυρίως μέλη της εοκα β, τις μέρες μετά την δεύτερη εισβολή. Στα χωριά Μάραθα, Αλόα και Σανταλάρης της επαρχίας Αμμοχώστου, οι φασίστες της εοκα β, εισέβαλαν στα σπίτια και αφού μάζεψαν τους κατοίκους, τους μετάφεραν σε σχολεία και στρατόπεδα. Όλα τα γυναικόπαιδα και οι ηλικιωμένοι εκτελέστηκαν τον Αύγουστο του 1974 και θάφτηκαν σε μαζικούς τάφους: 89 άτομα στη Μάραθα και 37 άτομα στην Αλόα.
Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Τ/κ Ασιήρ Αχμέτ από τη Μάραθα, τα Ηνωμένα Έθνη ανακάλυψαν τα πτώματα στο σκυβαλότοπο του χωριού: Υπήρχαν δεκάδες αποκεφαλισμένα και ακρωτηριασμένα πτώματα, κυρίως παιδιών, τα οποία είχαν σκεπαστεί μόνο με σκουπίδια. Μερικά από τα θύματα ήταν δεμένα μεταξύ τους με τέλι. Μόνο σε μια περίπτωση, μετρήσαμε δέκα άτομα δεμένα με τέλι. Μερικά από τα θύματα ήταν μισοκαμένα. Σχεδόν όλα τα αγόρια κάθε ηλικίας, ήταν χωρίς κεφάλια. Μεταξύ των παιδιών που βρέθηκαν δολοφονημένα στο σκυβαλότοπο, ήταν και τα έξι αδέλφια μου, η μητέρα μου, η γιαγιά και η θεία μου μαζί με τα εφτά παιδιά της».
Σύμφωνα με μαρτυρία Ε/κ στρατιώτη (Χαραυγή, 20.7.1998) του Νίκου Γενιά, ο οποίος κατά την υποχώρηση από τον Πενταδάκτυλο πέρασε από τρία μαρτυρικά τ/κ χωριά, «εοκαβητατζήδες με εκσκαφείς άνοιγαν λάκκους και έθαβαν τους γέρους και τα παιδιά που σκότωσαν σε αυτά τα χωριά. Μάλιστα ένας από αυτούς κομπάζοντας μας είπε “Εμείς εκάμαμεν τη δουλειά μας”…».
Στη Τόχνη, μέλη της εοκα β μαζί με Ελλαδίτες στρατιώτες συνέλαβαν πάνω από 80 Τ/κ άνδρες (συμπεριλαμβανομένων και 12χρονων αγοριών) και τους μετέφεραν με δύο λεωφορεία στη Λεμεσό.
Σύμφωνα με τον μοναδικό επιζήσαντα της Τόχνης, τον 19χρονο τότε Σουάτ Καφαντάρ, οι Τ/κ που επέβαιναν στο ένα λεωφορείο οδηγήθηκαν σε τοποθεσία κοντά στην Παλώδια όπου εκτελέστηκαν με ριπές αυτόματων όπλων, ενώ στη συνέχεια οι Ε/κ φασίστες πυροβόλησαν στο κεφάλι όποιον ήταν ακόμα ζωντανός. Εκείνη τη νύχτα, ο Σουάτ είδε με τα μάτια του όλα τα αγαπημένα του πρόσωπα να πέφτουν νεκρά δίπλα του στο χώμα. Ο ίδιος σώθηκε γιατί προσποιήθηκε τον νεκρό.
Όταν μερικούς μήνες μετά, η ΟΥΝΦΙΚΥΠ προσπάθησε να διερευνήσει την υπόθεση, οι δολοφόνοι ξέθαψαν τα θύματα και τα έθαψαν στη Γεράσα. Οι επιβάτες του δεύτερου λεωφορείου εκτελέστηκαν και θάφτηκαν στην Παρεκκλησιά. Μέχρι σήμερα η Διερευνητική Επιτροπή για τους Αγνοουμένους εντόπισε και ταυτοποίησε τα οστά 46 θυμάτων της Τόχνης, άλλα βρίσκονται σε διαδικασία ταυτοποίησης ενώ ορισμένα ακόμα αναζητούνται… Οι Τουρκοκύπριοι έχουν συνολικά 500 αγνοούμενους από τα τραγικά γεγονότα του 1974.
Η αποκάλυψη των σφαγών φούντωσε και τη δολοφονική μανία του προελαύνοντος Αττίλα σε βάρος των Ε/κ που ξεριζώνονταν από τα χωριά τους. Πολλοί Ε/κ που είχαν αιχμαλωτιστεί από τον τούρκικο στρατό διηγούνται τα άγρια βασανιστήρια που υπέστησαν από τους Τούρκους ως «αντίποινα» για τις σφαγές αυτές. Με άλλα λόγια, οι χουντικοί και οι εοκαβηταζήδες αφού έδωσαν -με το πραξικόπημα- την αφορμή που έψαχνε η Τουρκία για να εισβάλει στο νησί, αντί να πολεμήσουν τον τούρκικο στρατό, προτίμησαν να δολοφονούν αιχμαλώτους και γυναικόπαιδα στα μετόπισθεν.
(πληροφορίες για τις σφαγές των τ/κ πήραμε κι από την συνέντευξη του Σουάτ εδώ και το άρθρο εδώ)
Η δολοφονία του Σολωμού
Η δολοφονία του Σολωμού έγινε ως γνωστό αμέσως μετά την κηδεία του Ισαάκ, για την δολοφονία του οποίου αναφερθήκαμε αναλυτικά με κείμενο για τα όσα προηγήθηκαν. Μία ομάδα από διαδηλωτές κατευθύνθηκαν προς το οδόφραγμα της Δερύνειας για να εναποθέσουν στεφάνια και λουλούδια στο χώρο της δολοφονίας του Τάσου Ισαάκ. Η σκηνή μετατράπηκε σε πεδίο μάχης, όταν εμφανίστηκαν Τούρκοι στρατιώτες και μπάτσοι και άρχισε πετροπόλεμος. Ο Σολωμού πυροβολήθηκε και δολοφονήθηκε εν ψυχρώ όταν προσπάθησε να κατεβάσει την κατοχική σημαία. Ο δολοφόνος του αν και είναι γνωστός δεν αντιμετώπισε οποιαδήποτε δίωξη, αντίθετα καταλαμβάνει σημαντικά αξιώματα στα κατεχόμενα.
Αν και ο Σολωμού όπως και ο Ισαάκ δεν ήταν κάπου οργανωμένοι, ούτε είχαν συγκεκριμένη πολιτική τάση, τα χρόνια που ακολούθησαν οι εκδηλώσεις μνήμης και τιμής τους πήραν ένα εθνικιστικό χαρακτήρα, σε μια κατεύθυνση που περισσότερο συντηρεί το μίσος και τον διαχωρισμό μεταξύ των 2 κοινοτήτων, παρά τον κοινό αγώνα τουλάχιστον από τα πιο προοδευτικά και ριζοσπαστικά κομμάτια για απελευθέρωση και επανένωση. Το άνοιγμα των οδοφραγμάτων πέραν από τις όποιες προθέσεις των κατοχικών αρχών, έπρεπε να αντιμετωπιστεί σαν μια δυνατότητα να ενταθούν οι κοινές παρεμβάσεις και εκδηλώσεις ενάντια στον οποιοδήποτε διαχωρισμό γενικότερα, αλλά και ιδιαίτερα σε εκδηλώσεις μνήμης θυμάτων των εθνικισμών.
Τίποτα απ όλα αυτά δεν ξεχνάμε. Καλύτερη ταξική μνήμη είναι ο ανυποχώρητος αγώνας για απελευθέρωση-επανένωση και η συνεχής πάλη για την ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος που δολοφονεί για τα συμφέροντα των εταιρειών και επιχειρηματιών.
Πρόσφατα σχόλια