Ας μιλήσουν τα παιδιά του Ντονμπάς
από την αντιφασιστική καμπάνια για την Ουκρανία
Δημοσιεύουμε σήμερα πέντε ιστορίες παιδιών από το Ντονμπάς από συνεντεύξεις που πάρθηκαν στα πλαίσια του πρότζεκτ «Дети войны» (Παιδιά του Πολέμου), το οποίο οργανώθηκε από Yan Shenkman με τη βοήθεια του φωτογράφου Vladimir Telegin. Οι δυο τους επισκέφτηκαν τους προσφυγικούς καταυλισμούς στην πόλη Ροστόφ της Ρωσίας, όπως και αυτούς στο Σλαβιάνσκ της Αν.Ουκρανίας αλλά και τις πόλεις του Ντονιέτσκ, Χάρκοβο κ.ο.κ. Μέρος των συνεντεύξεων δημοσιεύτηκε στην ρωσική εφημερίδα «Novaya Gazeta» της Ρωσίας. Η επιθυμία των εμπνευστών του πρότζεκτ ήταν να παρουσιάσουν τις ιστορίες των παιδιών που υποφέρουν από τον πόλεμο χωρίς περαιτέρω πολιτικό σχολιασμό.
Όπως σημείωσε ο Yan Shenkman: «Δεν πιστεύω ότι κανείς που βρίσκεται πίσω απ’ αυτόν τον πόλεμο θα έρθει στα συγκαλά του ενώ θα βλέπει αυτές τις φωτογραφίες και θα διαβάζει αυτές τις ιστορίες. Αλλά τουλάχιστον δεν θα μπορούν να πουν ότι δεν γνώριζαν…»
Γνωρίστε τα παιδιά του χτυπημένου από τον πόλεμο Ντονμπάς
Alyona, 13 χρονών
Η Alyona κι η οικογένειά της ζούσαν στο χωριό Peski, κοντά σε ένα στρατιωτικό εργοστάσιο. Η τοποθεσία ήταν ανάμεσα στις πρώτες που βομβαρδίστηκαν απ’ τον ουκρανικό στρατό. Η οικογένεια κατέφυγε στην κοντινή πόλη του Ντονιέτσκ, σε μία στέγη για μετακινημένες οικογένειες.
«Μια φορά μετά τους βομβαρδισμούς, είδα έναν εφιάλτη. Ονειρεύτηκα ότι η μητέρα μου στρατολογήθηκε ως νοσοκόμα και εγώ έμεινα μόνη μου. Είναι πολύ τρομακτικά χωρίς τη μητέρα μου. Δεν μπορώ χωρίς αυτήν.»
Όταν ρωτήθηκε τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει η Alyona είπε, «Ήθελα να γίνω κτηνίατρος. Αλλά τώρα φοβάμαι το αίμα πάρα πολύ. Με αυτόν τον πόλεμο δεν ξέρω τι μπορώ να γίνω.»
Η Alyona ρωτήθηκε αν η οικογένειά της σκέφτηκε να καταφύγει στη Ρωσία. «Ναι, το σκεφτήκαμε. Θα φεύγαμε αλλά μετά άρχισαν οι ισχυροί βομβαρδισμοί και αποφασίσαμε να περιμένουμε. Περιμέναμε και περιμέναμε και καταλήξαμε να μείνουμε. Η μαμά είπε «Ποιος μας χρειάζεται σ’ αυτή τη χώρα; Τι θα κάναμε εκεί; Είναι αλήθεια. Εδώ, τουλάχιστον, ξέρω μερικούς ανθρώπους.»
Nikita, 7 χρονών
Τα έβδομα γενέθλια του Nikita γιορτάστηκαν στον προσφυγικό καταυλισμό όπου ζει. Ως δώρο έλαβε κάτι που έφτασε με ένα ανθρωπιστικό κομβόι – ένα αυτοκινητάκι. Το πάρτυ είχε πολύ κέφι. Μια ομάδα Ρομά που επίσης βρίσκεται σ’ αυτό το καταφύγιο είπαν τραγούδια για τον Nikita και τραγούδησαν χόρεψαν λιγάκι. Τρεις γλώσσες μιλιόντουσαν σ’ αυτά τα γενέθλια. Ρωσικά, Ουκρανικά κι η γλώσσα των Ρομά.
«Μετά φάγαμε τούρτα» είπε ο Nikita. «Δεν ήταν πραγματική τούρτα βέβαια -η μαμά έβαλε μαρμελάδα σε ένα ψωμί και είπε ότι αυτή είναι η τούρτα για τη γιορτή.» Και γιόρτασαν.
«Η φίλη μου η Sasha σκοτώθηκε. Ήταν η καλύτερή μου φίλη. Ταξίδευαν με αυτοκίνητο. Μια ένοπλη ομάδα εμφανίστηκε μέσα από κάτι θάμνους, άρχισαν να πυροβολούν κι η Sasha πυροβολήθηκε στο κεφάλι. Κάλυπτε τον μικρότερό της αδερφό που τότε ήταν 2 μηνών.» λέει η Anastasia.
«Όταν μου το είπαν, ρώτησα, «Πώς μπορεί να συνέβη αυτό;» Συνέβη, έτσι απλά κι αυτό ήταν. Η Sasha χειρουργήθηκε. Έπεσε σε κώμα, το οποίο κράτησε όλο το βράδυ. Πέθανε εκείνη την αυγή.»
«Όταν μας βομβάρδισαν δεν υπήρχε καταφύγιο γύρω, μόνο ένα υπόγειο, όπου έμεινα για 24 ώρες. Ποντίκια και αρουραίοι παντού. Είχε κρύο.»
«Οι πολυκατοικίες στη γειτονιά μας είναι τετραόροφες. Το μόνο που σκεφτόμουν όλη νύχτα ήταν ότι θα χτυπήσουν το κτίριο και θα καταρρεύσει όλο πάνω μου. Φοβόμουν να κοιμηθώ. Δεν ήθελα να θαφτώ κάτω απ’ τα ερείπια. Αλλά τελικά κουράστηκα τόσο που αποκοιμήθηκα.»
Lisa, 8 χρονών
Η συζήτηση με τη Lisa έλαβε χώρο στις φοιτητικές εστίες του παν/μιου του Ντονιέτσκ «Εδώ κάθομαι μαζί σας, ενώ εκεί πέρα βομβαρδίζουν τη γιαγιά μου» είπε η Lisa.
Το «εκεί πέρα» είναι στο Shakhtyorsk [μια περιοχή της ΛΔ Ντονιέτσκ με πληθυσμό περίπου, 50,000)]. Η Lisa πέρασε όλο το καλοκαίρι σε υπόγεια, προφυλασσόμενη απ’ τις βόμβες. Το σπίτι της καταστράφηκε σε μια αεροπορική επιδρομή της ουκρανικής αεροπορίας. Δεν έχει σπίτι πια. Η μόνη της οικογένεια πλέον είναι η γιαγιά της που αρνήθηκε κατηγορηματικά να αφήσει το διαμέρισμά της και να φύγει.
Lisa, έχει κανένα όνειρο; «Ναι. Θέλω να τελειώσει ο πόλεμος.» Τι ονειρευόσουν πριν τον πόλεμο; «Ονειρευόμουν ότι η μαμά μου θα μου αγόραζε tablet.» Στο αγόρασε; «Ναι. Τώρα ονειρεύομαι να σταματήσουν να πυροβολάνε και όλα θα είναι καλά.»
Ο Andrey έλειπε απ’ την πόλη όλο το καλοκαίρι Αρχές Ιουνίου αφού τελείωσε με τα διαγωνίσματά του, πήρε τα όπλα, μπαίνοντας στις πολιτοφυλακές του Ντονμπάς μαζί με τον πατέρα του. Γύρισε στα μαθήματα τον Οκτώβρη όταν ξανάνοιξε το σχολείο. Δεν ήταν μια ρομαντική παρόρμηση που τον ώθησε να μπει στις πολιτοφυλακές. Ήταν μια εσκεμμένη απόφαση. Επιπλέον, συζητήθηκε σε ένα οικογενειακό συμβούλιο. Οι γονείς του θεώρησαν ότι είναι πιο σωστό παρά να τριγυρνάει στους δρόμους πίνοντας βότκα και καπνίζοντας.
«Δε με έβαλαν σε στρατιωτικές δράσεις. Ήμασταν στο μέτωπο προμηθεύοντας τους στρατιώτες με τον απαραίτητο εξοπλισμό. Κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών, πηδούσαμε απ’ το αυτοκίνητο, κρυβόμασταν πίσω από φράχτες ή σε χαντάκια και μετά συνεχίζαμε. Πριν τον πόλεμο δεν είχα ποτέ σκεφτεί τι θα κάνω στη ζωή μου. Τώρα πολλοί μου λένε όταν τελειώσω το σχολείο να πάω στη Ρωσία και να εκπαιδευτώ για κάποιο στρατιωτικό επάγγελμα.»
Σου αρέσει να πολεμάς; Θα ‘θελες να κάνεις αυτό στη ζωή σου;
«Δεν είναι αυτό το θέμα. Μπορώ να τα καταφέρω, αυτό ειν’ όλο. Δεν έγινε σκοπίμως. Έβλεπα τηλεόραση και είδα τα γεγονότα της 2ας Μάη στην Οδησσό (σημ: την πυρπόληση δεκάδων αντιφρονούντων στο κτήριο των συνδικάτων από φασιστικές ομάδες) Αποφάσισα ότι αυτό που συνέβαινε ήταν λάθος. Δεν θέλω να γίνει αυτό και εδώ. Πρέπει να αντισταθούμε.»
«Παρ’ όλο που… από την άλλη, κι αυτοί επίσης παγιδευμένοι σ’ αυτή την κατάσταση είναι. Μας πυροβολούν, τους πυροβολούμε. Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε;»
«Έχασα τον πατέρα μου και τον παππού μου.» λέει ο Vladislav. Έμπαιναν με το αμάξι στην αυλή μας και τότε δύο οβίδες προσγειώθηκαν. Ένα ωστικό κύμα χτύπησε το αμάξι σκοτώνοντάς και τους δυο ακαριαία. Ξέρω την ημέρα ακριβώς: 14 Αυγούστου, 5.30 το πρωί»
«Δεν καταλαβαίνω την πολιτική. Ξέρω μόνο ότι μόλις πρόσφατα, πηγαίναμε όλη μαζί στη θάλασσα, κολυμπούσαμε και ανεβαίναμε σε βάρκες. Τώρα όλα αυτά δεν θα ξαναγίνουν. Ποτέ ξανά.»
Πρόσφατα σχόλια