Η άνοιξη της Λουρουτζίνας

από την Ε/κ εφημερίδα “Πολίτης”

Η Λουρουτζίνα. Το χωριό Ακιντζιλάρ δηλαδή. Κάποιοι την αποκαλούν Λουρουτζίνα και κάποιοι Ακιντζιλάρ. Οι ίδιοι οι κάτοικοι της Λουρουτζίνας την αποκαλούν Λουρουτζίνα. Και εγώ έτσι την αποκαλώ. Λουρουτζίνα. Όπως αποκαλώ Επηχώ την Επηχώ και όχι Τζιχανγκίρ. Ποτέ δεν συνήθισα να λέω Γκιουζέλγιουρτ τη Μόρφου και Γκαζίμαγούσα την Αμμόχωστο. Ποτέ δεν συνήθισα ειδικά το όνομα Μπεϊλέρμπεϊ για το Μπέλαπαϊς. Άλλωστε δεν άκουσα ποτέ κανέναν να το αποκαλεί Μπεϊλέρμπεϊ. Η Λουρουτζίνα είναι ένα μοναδικό χωριό με τους ψηλούς της λόφους και τις καταπράσινες πλαγιές της. Αλλά δεν συγκαταλέγεται στους νικητές του πολέμου του 1974, αλλά στους ανάπηρούς του.

Είμαστε στους δρόμους της Λουρουτζίνας. Στη μια μας πλευρά υπάρχει ένα θαυμάσιο κιτρινοπράσινο φόντο και στην άλλη περνούν τα στρατιωτικά οχήματα. Θυμίζει την εικόνα που επικρατούσε στα γαλλικά χωριά στις ταινίες για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οδοφράγματα στήνονταν στους δρόμους και ναζί διενεργούσαν ελέγχους ταυτότητας. Οι Γερμανοί στρατιώτες συλλάμβαναν όποιον τους έκοβε το μάτι. Όχι! Δεν υπάρχουν Ναζί εδώ. Υπάρχουν Τούρκοι στρατιώτες. Υπάρχουν οδοφράγματα, αλλά όχι αγκυλωτοί σταυροί. Υπάρχει η τουρκική σημαία. Και η σημαία της ΤΔΒΚ. Δεν είναι ελεύθερη η είσοδος στο χωριό. Μόνο μετά από έλεγχο ταυτότητας. Ακόμα και οι κάτοικοι του χωριού δεν μπορούν να πάνε στα σπίτια τους χωρίς να υποβληθούν σε έλεγχο ταυτότητας. Ούτε και τους συγγενείς και τους φίλους τους που προσκαλούν στο χωριό μπορούν να τους πάρουν εκεί χωρίς ταυτότητα. Παλιά ήταν χειρότερα τα πράγματα. Στους ξένους επιτρεπόταν να μείνουν στο χωριό μόνο μέχρι τις 12.00 η ώρα τα μεσάνυκτα. Τώρα το κατάργησαν αυτό.

Σταματήσαμε στο οδόφραγμα. Ο φίλος μας Σαλίμ από τη Λουρουτζίνα που ήταν στο τιμόνι, πήγε στο στρατιωτικό φυλάκιο, πέρασε από έλεγχο ταυτότητας και πήρε άδεια διέλευσης. Και εμείς έτσι περάσαμε. Μπήκαμε στο στρατόπεδο. Στον δρόμο που περνάει μέσα από το στρατόπεδο. Προχωρούσαμε στα αριστερά έχοντας στα δεξιά μας τα τεθωρακισμένα. Νιώθοντας τον για σαράντα χρόνια ασίγαστο φόβο του πολέμου. Μια εικόνα που δεν ταιριάζει καθόλου στο κιτρινοπράσινο φόντο. Στη μια μας πλευρά η ξιφολόγχη και στην άλλη η Άνοιξη. Ψιλόβρεχε. Πλάκωσαν σύννεφα στους λόφους της Λουρουτζίνας.

Ήταν η δεύτερη φορά που επισκεπτόμουν την Λουρουτζίνα. Πρώτη φορά πήγα πριν χρόνια. Το 1989. Με μια μεγάλη ομάδα δημοσιογράφων. Ήταν η εποχή που εντείνονταν οι ελληνοκυπριακές πορείες προς την κατεχόμενη περιοχή. Και εκείνη τη φορά θα έρχονταν οι γυναίκες. Οι Ελληνοκύπριες γυναίκες. Για να αντιπαραταχθούν μαζί τους είχαν φορτώσει σε μερικά λεωφορεία φανατικούς εθνικιστές και τους έστειλαν στην περιοχή. Όταν έφτασα στο χωριό οι Ελληνοκύπριες γυναίκες είχαν ανέβει κιόλας στον λόφο Αρμαγάν (τον λόφο του Σταυρού). Από μακριά φαίνονταν σαν τα πουλιά του Άλφρεντ Χίτσκοκ. Ανέβηκα και εγώ στον λόφο. Και ντράπηκα γι’ αυτά που είδα. Τα παλικάρια οι εθνικιστές μας βάδιζαν με οργή κατά πάνω των γυναικών. Υπήρχαν κάποιοι που τις κτυπούσαν και τις χαστούκιζαν. Επενέβηκα όταν είδα ότι ο τότε διευθυντής του γραφείου Τύπου και πληροφοριών μας χαστούκιζε μια γυναίκα. Οι Ελληνοκύπριες ήταν σαστισμένες. Μια γυναίκα με ρώτησε: «Είναι από την Τουρκία αυτοί;». «Όχι, δυστυχώς είναι Τουρκοκύπριοι», της είπα. «Αμάν Θεέ μου», είπε.
Στη μια μας πλευρά η ξιφολόγχη. Στην άλλη η άνοιξη. Πού βγάζει ο δρόμος αυτός; Ξέρει ο λόφος του Σταυρού;

18/03/2015

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ Η άνοιξη της Λουρουτζίνας Με τον Σενέρ Λεβέντ 18/03/2015