Όταν μια κοινωνία κλαίει μια μέρα, πως γίνεται μια άλλη να μπορεί να την χαίρεται σαν γιορτή !….
Η να το θέσω κι αλλιώς, πως μπορεί μια κοινωνία να υποκύπτει στον επιβαλλόμενο από άλλους εορτασμό !….
Να λοιπόν η 20η Ιουλίου είναι μια τέτοια μέρα…
Η πρώτη μέρα στην οποία άρχισαν να πραγματοποιούνται άλλα σχέδια , ενώ δεν τηρήθηκαν οι υποσχέσεις που είχαν δοθεί…
Πρώτα το πραξικόπημα της 15/7, ακολούθως η 2οη Ιουλίου και τέλος η 14η Αυγούστου….
Όλα αυτά είναι μνημεία του 1974…
Για αυτό τον λόγο δεν αγάπησα τους καλοκαιρινούς μήνες…
Διότι απλά μου δείχνουν το βρώμικο πρόσωπο της Κύπρου!..
Κι όμως οι Σενέρ Λεβέντ και Αχμέτ Οκάν περιγράφουν με την πένα τους πως η 20η Ιουλίου ήταν μια μέρα που δεν θα έπρεπε να υπάρξει…Όπως και η 15η Ιουλίου… ¨
Όπως και τα γεγονότα του 1963 !…
Στρεφόμενος τώρα προς τα πίσω, άραγε η Κύπρος που ονειρεύομαι είναι η Κύπρος που περιγράφεται από αυτές τις πένες ή η αιματοβαμμένη και χωρισμένη Κύπρος ;
Το δικό σου το όνειρο ποιο είναι ;
Αυτά είναι τα αισθήματα που χωρίζουν ξεκάθαρα τις κοινωνίες…
Κάποια κοινωνία θρέφεται με μίσος και κάποια με αγάπη…
Για αυτό τον λόγο ο Κύπριος μιλά για τα παλιά, νοσταλγεί το παρελθόν και λέει ¨αχ Κύπρος μου¨. ..
Διότι δεν του αρέσει να πολεμά, αλλά και ποτέ δεν παραδίνεται…
Αισθάνεται σεβασμό…
Δεν εμπλέκεται στα πιστεύω κανενός…
Και κατά τον ίδιο τρόπο δεν αντέχει να εμπλέκονται άλλοι στα δικά του πιστεύω…
Αυτός είναι ο Κύπριος..
Η παρουσία μας στα εδάφη αυτά δεν άρχισε το 1974…
Υπήρχαμε και πριν και μετά από εκείνη την ημερομηνία…
Και θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε…
Αυτοί που γνωρίζουν τα προ της ημερομηνίας εκείνης τα συγκρίνουν με τα μετέπειτα…
Αυτοί οι οποίοι ξέρουν μόνο τα μετέπειτα, σχολιάζουν με βάση το 1974 μόνο…
Ο Έλληνας είναι εχθρός, η Τουρκία μητέρα πατρίδα και το 1974 μια γιορτή…
Δεν σκέφτονται σαν εμάς και δεν μπορούν να νιώσουν εκείνα τα αισθήματα…
Διότι απλά δεν είναι Κύπριοι !…
Κάποιοι μπορεί να πουν πως αυτά που γράφω είναι ρατσιστικά…
Αδιάφορο, διότι εγώ γνωρίζω καλά πως δεν είμαι ρατσιστής…
Εντέλει εγώ μιλάω για την πραγματικότητα …
Ένας άνθρωπος δεν μπορεί να έχει δύο πατρίδες…
Δεν μπορεί να υπάρχει μητέρα της πατρίδας σου…
Μια είναι η πατρίδα κι ένα το χώμα…
Δηλώνεις πως πατρίδα σου είναι ¨μόνο η Κύπρος¨…
Φέρεις μόνο αυτήν την ταυτότητα…
Δεν ψηφίζεις σε άλλη χώρα…
Ούτε αποκαλείς άλλη χώρα ¨μητέρα πατρίδα¨…
Προτεραιότητα δίνεις στα εδάφη όπου ζεις…
………….
Και το σημαντικότερο δεν πιστεύεις πως η 20η Ιουλίου είναι μια μέρα που πρέπει να γιορτάζεται με όπλα, άρματα κι αεροπλάνα…
Προσωπικά ως άτομο για να πετύχουμε την ειρήνη, υποκλίνομαι με σεβασμό στους αγνοούμενους των Ελλήνων αδερφών μας…
Εάν εγώ ή η οικογένεια μου είχε κάποια συμβολή στους πόνους εκείνης της μέρας, ζητώ μια βαθιά συγγνώμη…
Και για μια ακόμη φορά κραυγάζω πως για να μην υπάρξουν ξανά τέτοιοι πόνοι, έχουμε ανάγκη από την λύση του Κυπριακού…
Ειρήνη τώρα στην Κύπρο, για ένα μέλλον γραμμένο με αγάπη κι όχι με αίμα…
μετάφραση από την Εφημερίδα Αφρίκα 18/7/2015
Πρόσφατα σχόλια