Τι σημαίνει άραγε η προσήλωση στη σταθερότητα που επικαλούνται σε κάθε περίσταση οι κυβερνώντες στην Κωλοπετεινίτσα; Τι σημαίνουν οι ειρηνικές κραυγές εναντίον της αναθεώρησης των συνόρων στην περιοχή μας;
Κατ’ αρχήν η ελληνική πολιτική είναι σταθερά προσηλωμένη από τη μια ως δευτερεύων στρατιωτικός-πολιτικός μοχλός στην πάγια πολιτκή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, κατά δεύτερον είναι στρατηγικός χώρος μεταξύ τριών ηπείρων που αξιοποιείται στρατιωτικά από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ και κατά τρίτον έχει μια σχέση με την οικονομική πτυχή της Δύση μέσω της ΕΕ. Άρα, κάθε στρατηγική που εκπονείται είναι υποχρεωμένη να τη στηρίξει εξασφαλίζοντας ως δευτερεύων ιμάντας τα σύνορά της από τις πραγματικές επιβουλές της Τουρκίας είτε απο ζητήματα χαμηλής έντασης που έχουν ήδη ξεκινήσει από τις αρχές της δεκαετίας του 90 (μακεδονικό, αλβανοτσάμικο). Το ίδιο το παρελθόν της Κωλοπετεινίτσας διαψεύδει κάθε δήλωση για την υπεράσπιση της σταθερότητας καθότι στήριξε, ειδικά μετά το 90 όλες τις αναθεωρητικές λογικές που επικράτησαν με αίμα. Από τα Βαλκάνια και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, απ’ όπου προέκυψε το μακεδονικό ζήτημα, μέχρι τις επεμβάσεις των αμερικανών και της δυτικής συμμαχίας σε Ιράκ, Αφγανιστάν, επεμβάσεις που ουσιαστικά έφτασαν μέχρι τα πρόθυρα της διάλυσης της Συρίας η Ελλάδα υποστήριξε την αποσταθεροποίηση με αντάλλαγμα, είτε τη διαμεσολαβητική της θέση στα Βαλκάνια είτε την έμμεση ενίσχυση των ανατολικών της συνόρων. Άλλωστε αυτό σήμαινε τόσο η ένταξη στην τότε ΕΟΚ, αυτό σήμαινε και η επανένταξή της στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ μετά την απομάκρυνσή της το 1974 με αιτία την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο. Η αναβάθμιση της θέσης της “ως πόλου σταθερότητας στην περιοχή”, όπως συχνά αναφέρουν οι πάσης ιδεολογικής φύσεων κυβερνώντες φέρει αυτήν την αντινομία. Από τη μια την σύγκλιση στην αμερικανική ηγεμονία που κατακερματίζει την ευρύτερη περιοχή, κι από την άλλη την ασφάλεια στο συνοριακό της περίγυρο. Αυτή είναι η συνθήκη που μέσες-άκρες εγκαθιδρύθηκε μετά τη μικρασιατική καταστροφή του 22 με την επισφράγιση της ελληνοτουρκικής φιλίας και την απομάκρυνσή της από το ενδεχόμενο δημιουργίας σχέσεων με την ανατολική ηγεμονία (ΕΣΣΔ, Ρωσία). Από το ιστορικό σύμφωνο φιλίας Βενιζέλου-Κεμάλ του 30 υπό την αγγλική επιρροή (αποδοκιμασία της αιματηρής εξέγερσης των κυπρίων το 31), στο δόγμα Τρούμαν του 47 της ελληνοτουρκικής φιλίας υπό τις ΗΠΑ και των ανταποδοτικών του σχεδίου Μάρσαλ (υπονόμευση του αγώνα της ΕΟΚΑ 55-59 για την αυτοδιάθεση-Ένωση) μέχρι το 74 για τον κατευνασμό της της τουρκικής απειλής, η ελλαδική πολιτική είναι πλήρως προσαρτημένη εις την Δύσιν. Ο συνδυασμός υπακοής της άρχουσας τάξης στους στρατιωτικοπολιτικούς διεθνείς μηχανισμούς, η δανειακή εξάρτηση της χώρας, η διαρκής προσαρμογή στα κοινωνικά δεδομένα της παγκοσμιοποίησης φαίνεται να αποτελούν τους όρους για την ασφάλεια της χώρας. Αυτό επικαλείται ως σταθερότητα. Μέχρι να ανατραπεί και στην ιδιαίτερη περιοχή.
Πρόσφατα σχόλια